Γράφει: ΑθαΝασια Δαφιώτη

Αφορμή και αιτία για αυτή τη συνέντευξη που διαβάζετε, είναι η κυκλοφορία του βιβλίου Οδύσσεια – Ο παππούς ο Όμηρος, της Στρατούλας Μουτζουρέλη-Κωμαΐτου, με την όμορφη και απόλυτα ταιριαστή εικονογράφηση του Σπύρου Ζαχαρόπουλου, με την καλλιτεχνική επιμέλεια του Παναγιώτη Καγιαλή, τη φιλολογική επιμέλεια της Αμαλίας Ζώη, με τον Χρίστο Τακιδέλλη, στον συντονισμό της έκδοσης, το  οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μένανδρος.

Ένα βιβλίο, που ευχάριστα και εύκολα διαβάζεται από τον καθέναν, όποια ηλικία και αν έχει! Το οποίο θα μπορούσε να λύσει τα χέρια σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές! Το βιβλίο είναι χωρισμένο στις ραψωδίες, σε όλες τις ραψωδίες, το τονίζω, μιας και στο σχολείο δε διδάσκεται ολόκληρη η Οδύσσεια. Συμπυκνωμένα-περιληπτικά γραμμένο μα περιεκτικά, με πληροφορίες χρήσιμες και διευκρινήσεις!

Η Στρατούλα Μουτζουρέλη υπηρέτησε τα γράμματα ως δασκάλα και διευθύντρια ιδιωτικού σχολείου στη Μυτιλήνη, όπως διαπιστώνουμε συνεχίζει να το πράττει με τον δικό της τρόπο,  γράφοντας βιβλία για παιδιά και εφήβους.

Κυρία Μουτζουρέλη-Κωμαΐτου, έχουμε στα χέρια μας το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο σας, τι σας κάνει να γράφετε, ποια ανησυχία και ποια ανάγκη σας ωθεί στη συγγραφή;

Πρώτα μια ενδόμυχη ανάγκη να εκφράσω με λέξεις αυτά που με προβληματίζουν, αυτά που αισθάνομαι, αυτά που θέλω να κοινοποιήσω.

Το δεύτερο, και σπουδαιότερο, είναι η αγάπη μου για τα παιδιά, γι' αυτό και όλα μου τα πονήματα απευθύνονται σ' αυτά. Επί 41 χρόνια έδινα, αλλά και έπαιρνα από αυτά.

Τώρα ως συνταξιούχος βρήκα αυτόν τον τρόπο να επικοινωνήσω ξανά μαζί τους.

Η Οδύσσεια, πως προέκυψε; Μάλιστα με τον ίδιο τον Όμηρο στη θέση του αφηγητή; Μιλήστε μας για τις καινοτομίες του βιβλίου σας.

Η Οδύσσεια προέκυψε από τη διαπίστωση, που έκανα, ως εκπαιδευτικός και ως μητέρα, ότι τα παιδιά μας στο Σχολείο τη διδάσκονται αποσπασματικά, κάτι πολύ φυσικό, αφού οι ώρες διδασκαλίας δεν επαρκούν, ώστε να διδαχθούν όλες οι ραψωδίες.

Η Οδύσσεια στο βιβλίο μου δεν είναι μια περίληψη. Είναι μια διασκευή με σεβασμό στο περιεχόμενο κάθε ραψωδίας και με αφηγητή τον ίδιο τον Όμηρο, ώστε η επικοινωνία να είναι άμεση, ζεστή, ζωντανή. Τα Σχόλια στα τέλος βοηθούν τον αναγνώστη να γνωρίσει τα πολιτιστικά στοιχεία, τα τοπωνύμια και τα ανθρωπονύμια της Μυκηναϊκής κυρίως εποχής, στην οποία αναφέρεται το Έπος. Επιπλέον, δίνει μια απάντηση στο εύλογο ερώτημα, ποιο ήταν το τέλος του Οδυσσέα, κάτι που δεν αναφέρει ο Όμηρος.

Η Οδύσσεια ξυπνά συναισθήματα, αξίες και αρετές, όπως η φιλία, η ευγένεια, η φιλοξενία, η συζυγική πίστη, η αγάπη για τη ζωή, η υπομονή και η επιμονή. Πάνω απ' όλα διαπιστώνουμε σ' αυτή τη δύναμη του ανθρώπου να ξεπερνά τις δυσκολίες της ζωής, με πρωταγωνιστή τον Οδυσσέα, τον ήρωα του Έπους, που αγάπησε με τόσο πάθος την Ιθάκη του. Ο "νόστος" έγινε  σκοπός της ζωής του, ώστε ν' αντιμετωπίσει και να αναμετρηθεί με τόσους και τόσα. Ένα  δοκιμαστήριο της ανθρώπινης αντοχής. Δίκαια ο Οδυσσέας έγινε σύμβολο, μια ιδέα για όλους, κυρίως για τους νέους, που οραματίζονται τη δική τους "Ιθάκη"!

Διαπιστώνω ότι, αγαπάτε ιδιαίτερα τη μυθολογία και τα αρχαία κείμενα, και γράφετε γι αυτά! Γιατί; Τι πιστεύετε πως έχουν να δώσουν στα σημερινά παιδιά, αυτά τα διαχρονικά κείμενα που άλλα δεν μπορούν;

Έχετε δίκιο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αφουγκράζομαι τα προβλήματα της εποχής μας, όπως είναι η κλιματική αλλαγή, η άλογη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή, ο πόλεμος, η διαφορετικότητα.

Επανέρχομαι στην ερώτησή σας... Ναι, αγαπώ τη Μυθολογία, γιατί με την υπέροχη φαντασία τους οι πρόγονοί μας προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις σε ό,τι η λογική αδυνατούσε. Ό,τι ξεπερνούσε τις δυνατότητές τους το απέδιδαν σε μια ανώτερη υπερφυσική δύναμη. Ερμήνευσαν συναισθήματα, θεοποίησαν τον έρωτα, με τις Ερινύες δαιμονοποίησαν τις τύψεις, τον θυμό και την ύβρη με την Άτη.

Από τα Αρχαία κείμενα ξεχωρίζω τις τραγωδίες, που κάνουν τον άνθρωπο να προβληματιστεί, να πάρει θέση, να δώσει απαντήσεις και, τελικά, να φτάσει μαζί με τους ήρωες στην αριστοτελική κάθαρση. Οι αξίες και οι πτυχές της καθημερινότητας σ' αυτές είναι διαχρονικές, ώστε να αναρωτιόμαστε... μα τίποτα δεν άφησαν οι Αρχαίοι που να μην το έγραψαν; Ναι, δεν άφησαν τίποτα, τα είπαν όλα!! 

Κι εμείς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους αντιγράφουμε, περπατούμε στα χνάρια τους, γιατί οι πηγές όλων των συναισθημάτων (χαράς, πόνου, λύπης, οργής κλπ.) παραμένουν οι ίδιες. Η αξία τους είναι διαχρονική, κλασική, γι' αυτό, τόσο στο Γυμνάσιο όσο και στο Λύκειο, διδάσκονται τραγωδίες.

Τι να περιμένουμε να διαβάσουμε από εσάς στο μέλλον, τι ακλουθεί  και μάλιστα άμεσα στη συνέχεια;

Στο επόμενο βιβλίο μου ο παππούς Όμηρος θα μας διηγηθεί με την Ιλιάδα του τον Τρωικό πόλεμο, άλλο ένα υπέροχο Έπος, καθαρά ηρωικό!

Ευχαριστώ για τη συνέντευξη και την εμπιστοσύνη!

Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο σας ! Με το καλό και στα επόμενα!

Κι εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία και για την ευκαιρία που μου δώσατε να σας μιλήσω για "τον πάντα νέο" παππού Όμηρο και για την Οδύσσειά του!