Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Φιλόλογος, δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας παιδικών-εφηβικών βιβλίων σύζυγος, μητέρα…Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Ο καθένας μας είναι πολλά πράγματα. Το κέντρο της ζωής είναι σίγουρα η οικογένειά μου. Από την άλλη είμαι μια μαμά που έλεγα πάντα ιστορίες κι αγαπούσα τα βιβλία. Αυτό με οδήγησε να ψάξω σε διάφορα μονοπάτια. Σπούδασα φιλολογία, δούλεψα σαν δημοσιογράφος και κάποτε πέταξα στον ουρανό όταν είδα το πρώτο μου βιβλίο. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν σ' αυτό το σπίτι με αυτή τη μαμά

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Πολλά έχει η καμπούρα μου. Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι όπου όλοι, γονείς, θείοι και γιαγιάδες είχαν το χάρισμα της αφήγησης. Έτσι μεγάλωσα με πολλές ιστορίες σ' ένα ανοιχτό σπίτι γεμάτο φίλους με πολλά τραπέζια και γέλια αλλά και αποχωρισμούς.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Νομίζω ότι ο καθένας γράφει από τις δικές του αποθήκες. Δεν λέω ότι γράφω όσα έχω ζήσει αλλά με κάποιον τρόπο πολλά δικά μου κομμάτια κοιμούνται εκεί μέσα. Το θέμα είναι ο τρόπος που θα διαλέξεις να τα αφηγηθείς.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Κανείς δεν γράφει σε γυάλινο πύργο. Ζούμε με τους ανθρώπους μας, μ΄ αυτούς που έχουμε επιλέξει να μοιραζόμαστε το κάθε μέρα, τις χαρές και τις λύπες. Δεν είναι δυνατόν οι δικοί μας άνθρωποι να μην αφήνουν το αποτύπωμά τους λοιπόν.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Οι ιστορίες που μας λέει ο φίλος μας ο Γιώργης στην Κρήτη.

Αγαπημένη εικόνα;

Να βλέπω το Λιβυκό πέλαγος από το παράθυρό μας στο χωριό

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Μ' αρέσει που αναπνέω με οξυγόνο. Το αναζητούσα πάντα σε περιπάτους, εκδρομές. Λατρεύω τη φύση και θα ήθελα να περνώ ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου μακριά από την πόλη. Μου δίνoυν ζωή οι ανοιχτοί ορίζοντες.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Έχω στερηθεί πολλά τελευταία. Δεν θα ήθελα να στερηθώ κανέναν αγαπημένο. Θα μπορούσα να χωρέσω όμως σε μια ζωή με μικρότερες υλικές ανέσεις. Με μικρότερο αυτοκίνητο, μικρότερο σπίτι, ρούχα, ανέσεις. Αλλά αυτό που ζούμε τώρα να μην αγκαλιάζουμε τους αγαπημένους μας είναι μεγάλη φρίκη

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Μέλια η ηρωίδα στο Καπλάνι της Βιτρίνας.

Λουλούδι οι γαρδένιες που μου έστελνε η μαμά μου σε βρεγμένο σφουγγάρι την περίοδο των σπουδών στη Θεσσαλονίκη.

Γεύση το «ωραίον» μια συνταγή του μπαμπά μου μόνο για μένα και την Βικτώρια, την αδελφή μου.

Μυρωδιά τα βατραχοπέδιλα όταν τα έβγαζε η μαμά από το πατάρι για να φύγουμε διακοπές.

Ένας κακός εφιάλτης;

Αυτό που ζούμε. Η απομόνωση.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να περπατήσω χωρίς στόχο. Μόνο να μπορώ να στέκομαι στα θαύματα τα καθημερινά.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: παπούτσια, φτερό, νότες, θεός και νάνος.

Ο νάνος έλιωσε σαράντα ζευγάρια παπούτσια περπατώντας στα βουνά. Έπρεπε να βρει εκείνον τον θεό να τον παρακαλέσει να λύσει τα μάγια. Να φορέσει ξανά φτερά και να πηδάει από νότα σε νότα. Ένα μικρό ιπτάμενο μυρμήγκι στη ράχη ενός πιάνου. Αυτό ονειρευότανε…

Σας ευχαριστώ