Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Γεωργία Παντίδου, παιδί εσωτερικών μεταναστών στην πρωτεύουσα της δεκαετίας του ’60. «Μεγάλωσα στο υπόγειο της Τήνου 31 ως η κόρη του θυρωρού. Φτώχεια και καλή καρδιά, λαχτάρα να αποκτήσω κάποτε ένα φωτεινό διαμέρισμα σε ψηλό όροφο και να διδάξω στο Πανεπιστήμιο… όνειρα που γινόντουσαν στην αυλή της πολυκατοικίας, με τις γαρδένιες και τους ψηλούς τοίχους να υψώνονται θεόρατοι κι αγέρωχοι. Φιλολογία Αθήνας στα 1986, το πρώτο «χρυσό βραχιόλι» στην ευρύτερη οικογένεια της μάνας. Ακολούθησε ο γάμος, τα παιδιά και μετά το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό στο ΠΤΔΕ της Θεσσαλίας. Κορυφαία στιγμή της ζωής μου η διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο, έστω και για λίγα εξάμηνα. Ακόμη πιο δυνατές οι συγκινήσεις από τα παιδιά μου και τις πορείες τους».

• Bookia - Ιστοσελίδα - Facebook.

Εκπαιδευτικός, επιμορφώτρια, ερευνήτρια, αρθρογράφος, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Είμαι Εκπαιδευτικός. Οι υπόλοιποι ρόλοι συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους και υποβοηθούν το διδακτικό έργο.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Αφηγήσεις: παππούς Γιάννης. Μυθολογία, Ιλιάδα, Οδύσσεια και Επανάσταση ’21. Ανάγνωση πριν το Δημοτικό.

Αναγνώσεις: «Τα ψηλά βουνά», τα έργα του Λουντέμη, τα μυθιστορήματα της Φακίνου, ο Καβάφης…, ο Ίψεν, ο Έκο. Αγαπημένο θέμα: παιδιά/άνθρωποι που συνεχίζουν παρά τις αντιξοότητες να παλεύουν, έστω κι αν είναι χαμένο εξ αρχής το παιχνίδι.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Η μόνη της ζωής μου τέχνη, η τέχνη της διδασκαλίας. Γεμίζει με αφηγήσεις προσωπικές ή λογοτεχνικές, παίρνει τη μορφή παραμυθιού ή ταινίας και διανθίζεται με χιούμορ.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Τα τσίπουρα που κέρασε ο παππούς στο χωριό τη μέρα που πέρασα στο Πανεπιστήμιο, το δάκρυ του πατέρα μου στο Αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου, όταν πήρα το διδακτορικό… άξιζαν οι κόποι κι οι θυσίες που έκανα, αφού δικαίωσα τα όνειρά τους μέσα από τα δικά μου.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

«Παραπονεμένα λόγια»: Λες και γράφτηκε για μένα.

«Τιμαὶ γὰρ καὶ ἆθλα, δελέατα ἃ ὁ θεὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις, μεγάλων πόνων καὶ ἱδρώτων εἰς ἀνάγκας καθιστᾶσι», Αντιφῶν.

Αγαπημένη εικόνα;

«Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος. Αλλά δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα», Ελύτης.

Παράθυρο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Εισπνοή με θαλασσινό νερό;

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ, τι θα ήταν αυτό;

Μόνο η στέρηση των παιδιών μου με τρομάζει, καμία άλλη.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Το όνομα του Ρόδου. Γαρδένια. Καραμέλα. Νυχτολούλουδο.

Ένας κακός εφιάλτης;

Έχω ζήσει στην πραγματικότητα τον χειρότερό μου εφιάλτη…

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Υπομονή λίγους μήνες ακόμη… ο τελευταίος στόχος γι’ αυτή τη ζωή φαίνεται να μπορεί να γίνει πράξη.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): στίχος, παράθυρο, τάξη, στάχτη και φύλλο.

«Θέλω ανοιχτά παράθυρα, να με χτυπάει αέρας» σιγοτραγουδούσε τον στίχο του Σωκράτη αγναντεύοντας τον πράσινο κάμπο απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο της τάξης. «Μακάρι τούτων των παιδιών τα όνειρα, που ‘χουν φόντο το πράσινο χρώμα του φύλλου, να μη γίνουν ποτέ στάχτη κι αποκαΐδια…».

Σημ. Εμπνευσμένο από το τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα, «Το γράμμα».

Σας ευχαριστώ.