Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Αργυρώ Μουντάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά και σπούδασε Γερμανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου πήρε επίσης μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Λογοτεχνία. Στο τμήμα Φιλολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου εκπονεί διδακτορική διατριβή με θέμα το λαϊκό παραμύθι. Επίσης, έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα MBA-TQM από το Πανεπίστημιο Πειραιά.

Εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση ως καθηγήτρια Γερμανικών. Αρθρογραφεί έντυπα και ηλεκτρονικά σχετικά με την λογοτεχνία, τον πολιτισμό και την κοινωνία. Από το 2016 έχει τον διαδικτυακό ιστότοπο www.parents24.gr. Τα βιβλία της για παιδιά και εφήβους εκδίδονται από το 2005. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Εκπαιδευτικός, διδάκτωρ Λογοτεχνίας, αρθρογράφος, υπεύθυνη διαδικτυακού περιοδικού για το παιδί, συγγραφέας παιδικών βιβλίων... Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Ο ρόλος που επισκιάζει τα πάντα και καθορίζει τα πάντα είναι ένας ρόλος που δεν αναφέρθηκε, αυτός της μητέρας. Είναι η ουσία της ζωής μου. Οι υπόλοιποι ρόλοι μαζί με αυτόν, τον πιο βασικό, παίρνουν ο καθένας ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, δημιουργούν όλοι μαζί το παζλ, το οποίο είμαι εγώ τελικά. Όπως στο παζλ χρειάζονται όλα τα κομμάτια για να έχουμε ένα αρμονικό σύνολο, έτσι και εγώ χρειάζομαι όλους αυτούς τους ρόλους και πολλούς ακόμα όπως της κόρης, συζύγου, αδερφής, φίλης για να δημιουργώ το παζλ που είναι τελικά η Αργυρώ.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας... Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Ναι, έχετε δίκιο, τις κουβαλάμε. Έχω την τύχη να έχω έναν πατέρα εκπληκτικό αφηγητή ιστοριών ζωής. Αν και δεν πήρα το ταλέντο του, δυστυχώς, στο επίπεδο της προφορικής αφήγησης, όμως με έχουν καθορίσει οι αφηγήσεις του, είναι μεγάλο χάρισμα να μπορεί κάποιος να καθηλώσει τον ακροατή του! Επίσης, κουβαλάω τις αναγνώσεις τις παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας πολύ: Ζωρζ Σαρή, Μενέλαος Λουντέμης, Διδώ Σωτηρίου, Νίκος Καζαντζάκης, γενιά του ’30... Αυτά τα αναγνώσματα με καθόρισαν και ό,τι κι αν διάβασα κατόπιν, δεν μπορώ να πω ότι με άλλαξε τόσο πολύ πλέον. Είναι ευλογία που ήρθε στα χέρια μου εκείνη την εποχή αυτή η λογοτεχνία.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Σίγουρα οι αφηγήσεις του πατέρα μου με επηρέασαν ώστε από πολύ νωρίς να εκτιμήσω και να αξιολογήσω την επιστήμη της Λαογραφίας. Ίσως αυτό το ταλέντο να έπαιξε και κάποιο ρόλο στη δική μου κλίση αν όχι στον προφορικό λόγο, στον γραπτό. Όσον αφορά τα αναγνώσματά μου, δεν ξέρω να σας πω αν έχουν επιδράσει σε αυτό που κάνω τώρα λογοτεχνικά. Γιατί όπως και να ‘χει –ας είμαστε ρεαλιστές- κάνω κάτι πολύ πιο απλό απ’ ότι έκαναν εκείνοι οι σπουδαίοι συγγραφείς. Σκεφτείτε μόνο ότι η Ζωρζ Σαρή είχε ζήσει Κατοχή, Εμφύλιο και Χούντα και έγγραφε αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό, ο Καζαντζάκης ήταν ένας άνθρωπος πολυδιαβασμένος, λάτρης της φιλοσοφίας και των ταξιδιών και ακούραστος εργάτης της γραφής, ο Βενέζης είχε επιβιώσει από τα αμελέ ταμπουρού, τα τάγματα εργασίας των νεότουρκων. Δεν μπορώ λοιπόν να σχετιστώ με τις εμπειρίες και το βάθος αυτών των ανθρώπων. Όμως θα σας πω ότι αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν οδηγοί μου σε επίπεδο επιστημονικό. Στις έρευνές μου, στον τρόπο γραφής μου επιστημονικά έπαιξαν σημαντικό ρόλο κυρίως, ακολουθώντας την επιμέλεια που έδειχναν εκείνοι σε ό,τι έκαναν. Η έρευνα σε ό,τι κάνω είναι ένα κομμάτι της εργασίας μου.

Και το γύρω περιβάλλον σας; Στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Πολύ μεγάλο ρόλο. Τον πιο σημαντικό σίγουρα. Γιατί αν δεν ήταν η οικογένειά μου, δεν θα είχα έρθει σε επαφή με τη λογοτεχνία και επομένως δεν θα την είχα αγαπήσει, ώστε να θέλω να ασχοληθώ μαζί της επιστημονικά, επαγγελματικά, σαν χόμπι, σε κάθε επίπεδο από όλα αυτά με τα οποία ασχολούμαι. Ο παππούς μου μου αγόραζε παραμύθια, έχω ακόμα κάποια από αυτά. Και οι δύο γονείς μου επίσης με τροφοδοτούσαν με βιβλία, αλλά ακολουθούσαν πιστά και τις οδηγίες των δασκάλων μου και μου αγόραζαν πάντα τα βιβλία που πρότειναν εκείνοι. Οι γονείς μου μου γνώρισαν και τις δύο Δημοτικές Βιβλιοθήκες Χανίων, στις οποίες γαλουχήθηκα λογοτεχνικά. Αν δεν ήταν η οικογένειά μου, θα ήμουν σίγουρα ένας άλλος άνθρωπος, όπως κάθε ένας από εμάς. Επίσης ο σύζυγός μου αργότερα δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο σε όσα ήθελα να κάνω, επιστημονικά ή σε επίπεδο χόμπι, ίσα ίσα με βοηθούσε όσο μπορούσε και με βοηθάει ακόμη.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Τα αγαπημένα τραγούδια αλλάζουν ανά καιρούς ανάλογα τη φάση, στην οποία βρίσκομαι. Οι ιστορίες, οι αγαπημένες πάμπολλες, κυρίως οι ιστορίες ζωής, οι αληθινές, αυτές οι αφηγήσεις με συγκινούν, και είναι λογικό ως λαογράφος. Θα σας πω όμως μία φράση που με συγκινεί πολύ: «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», ο στίχος του Ανδρέα Κάλβου. Το πιστεύω αυτό. Σε κάθε επίπεδο της ζωής. Για να είσαι ελεύθερος, θα πει ήρεμος, ευτυχισμένος, ισορροπημένος, χρειάζεται αρετή, δηλαδή ήθος, ευγένεια, καλοσύνη αλλά και τόλμη, δηλαδή θάρρος. Εκπληκτική φράση/ στίχος!

Αγαπημένη εικόνα;

Φωτο: Νίκος Κοκολάκης

Το λιμάνι των Χανίων και ο φάρος είναι αγαπημένη εικόνα, που δεν χορταίνω να βλέπω σε όσες διαφορετικές αποτυπώσεις και αν υπάρξει...

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η οικογένειά μου, η αγάπη των δικών μου ανθρώπων, η αγάπη των παιδιών μου, αυτό μου δίνει και τώρα ζωή.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ, τι θα ήταν αυτό;

Πώς να στερηθείς οικειοθελώς κάτι που αγαπάς πολύ; Ίσως οτιδήποτε, αρκεί να μην είναι αγαπημένος μου άνθρωπος και η πατρίδα μου.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Μου αρέσουν πολλά ονόματα, καταλήγω να αγαπώ τα ονόματα της οικογένειάς μου... όλα τα ονόματα των αγαπημένων μου! Από λουλούδια μου αρέσουν πολύ τα λουλούδια στις γλάστρες στα χωριά, όλα! Από γεύσεις προτιμώ τις αγνές, τις ανόθευτες και από μυρωδιά του βασιλικού και του γιασεμιού.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο πόλεμος.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Απλά πράγματα. Να είμαστε καλά και να πορευόμαστε με πρόοδο. Ήσυχα και με χαμόγελο, κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: Ταξίδι, παραμύθι, θάλασσα, αεροπλάνο, αράδες.

Αν πάρεις σήμερα το αεροπλάνο για να πας απλώς ένα ταξίδι αναψυχής, μοιάζει με παραμύθι που διαβάζει ετοιμοθάνατος: Οι αράδες φεύγουν απ’ τα μάτια του ετοιμοθάνατου, σκέφτεται το τέλος που πλησιάζει. Εσύ βλέπεις τη θάλασσα απ’ τ’ αεροπλάνο, σκέφτεσαι τον ιό που καραδοκεί.

Σας ευχαριστώ.