Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Είναι ευτυχία να γεννιέσαι σε ευλογημένο τόπο, να μεγαλώνεις σε μεγάλη, ενωμένη οικογένεια και τύχη, να βρεθούν στον δρόμο σου φωτισμένοι και με όραμα δάσκαλοι. Το χωριό μου μικρό, Γερακάρι-Αγιάς Λάρισας με λίγα σπίτια και πολλά παιδιά. Κτισμένο  στους πρόποδες του Κισσάβου, αγναντεύει τον Θεσσαλικό κάμπο κι απέχει μια ανάσα από την υπέροχη θάλασσα του Αγιοκάμπου.

Στους δασκάλους μου χρωστώ την αγάπη για το βιβλίο. Ακολούθησα τα βήματά τους, σπούδασα παιδαγωγικά και υπηρέτησα ως νηπιαγωγός στη Δ. Εκπαίδευση. Η επαφή μου με τα παιδιά ήταν ένας παραπάνω λόγος για να ασχοληθώ με την παιδική λογοτεχνία.  Έγραφα σε εφημερίδες και περιοδικά και κάποιες διακρίσεις σε ποιήματα και διηγήματά μου ήταν η αρχή. Η γνωριμία μου με τη Γ.Λ.Συντροφιά και τον Κ.Ε.Π. Βιβλίου μου άνοιξε δρόμους. Χάρηκα τα βραβεία μου και είδα τις ποιητικές συλλογές και τα θεατρικά μου να γίνονται βιβλία. Έγινα μέλος της Συντροφιάς αργότερα, μέλος του Δ.Σ και Αντιπρόεδρος επί σειρά ετών.

Έχω συνεργαστεί στην έκδοση ποιητικών συλλογών και ανθολογιών, καθώς και των ημερολογίων της Συντροφιάς και  συλλογικών της εκδόσεων… Είμαι μέλος, της κριτικής επιτροπής βραβείων της Συντροφιάς, στην Παιδική ποίηση. Στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μου, της Λάρισας, είμαι παρούσα, συνεργάζομαι με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και με την ιδιότητα του μέλους του Δ.Σ του Πολιτιστικού Κέντρου Εκπαιδευτικών Ν.Λάρισας συμμετέχω στον συντονισμό του  προγράμματος «Εβδομάδα Παιδικής Λογοτεχνίας». Λατρεύω την παιδική ποίηση, το έξυπνο χιούμορ τη θάλασσα, το περπάτημα την καλή παρέα.

Πιστεύω στη δύναμη του βιβλίου, το θεωρώ λίαν απαραίτητο στη ζωή μας και ναι, είμαι σίγουρη πως μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Θεωρώ πως μια γεμάτη βιβλιοθήκη, είναι η εξυπνότερη επένδυση και η καλύτερη κληρονομιά στα παιδιά και τα εγγόνια μας

Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος, ποιήτρια-συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας … Ποιος από  αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Η πλέον απλή απάντηση είναι «θα τα ήθελα όλα». Επειδή όμως η λογική μού ψιθυρίζει πως  «όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα», παραμένω αγκαλιά με την παιδική ποίηση και μπαίνω κάποιες φορές κρυφά στο περιβόλι της πεζογραφίας.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το αντίθετο θα με παραξένευε. Το δικό μου γλυκό φορτίο είναι η ευτυχισμένη παιδική μου ζωή, τα χρόνια της αθωότητας, όπως και τα σχολικά είτε ως μαθήτριας είτε ως παιδαγωγού.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;

Τα βιώματά  και οι εμπειρίες μας περνούν μέσα από τις δημιουργίες μας. Δε γίνεται διαφορετικά. Είναι οι αγάπες μας. Ο σοφός λαός το λέει απλά: «Κουκιά έφαγες, κουκιά θα μαρτυρήσεις». Το δύσκολο είναι να τις προσφέρεις με τρόπο τεχνικά ευέλικτο και ευρηματικό, για να συμβαδίσουν με το σύγχρονο κλίμα και να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του σημερινού αναγνώστη

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Πιστεύω πως το περιβάλλον στενό ή ευρύτερο παίζει ρόλο πρωταρχικό. Εικόνες καθημερινές, γεγονότα, συντροφιές, φιλίες, αποτελούν πηγές έμπνευσης.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Ιστορία: Ιλιάδα-Οδύσσεια.
Τραγούδι: «Η άρνηση».
Φράση: «Κάνε κάτι με ουσία, παρά μια περιουσία».

Αγαπημένη εικόνα;

Ν' αγναντεύω τα γρι-γρι, σαν ξεκινούν για ψάρεμα.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Οι αγαπημένοι μου.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Τα… γλυκά.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Τα ονόματα των εγγονιών μου: Ελένη, Μάριος, Θοδωρής.
Λουλούδι: το κυκλάμινο.
Γεύση: του χιώτικου μανταρινιού.
Μυρωδιά: της ανθισμένης αναρριχώμενης τριανταφυλλιάς στον τοίχο του πατρικού μου.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο πόλεμος.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Πάντα συν Θεώ, να βάλω επιτέλους μια σειρά στο υλικό μου, μήπως βρει δρόμο προς το τυπογραφείο, να βοηθήσω, να γεμίσουν οι βιβλιοθήκες των σχολείων μας, να καταφέρω να πείσω όσους γονείς και παιδιά  μπορέσω πως η ποίηση δεν είναι ο φτωχός συγγενής και ουρά της λογοτεχνίας μα σημαιοφόρος της. Ζητάω πολλά;

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): μονοπάτι, σύννεφο, στίχος, θάλασσα και μύλος.

Την είδα ν' ανεβαίνει το στενό μονοπάτι που οδηγεί στον παλιό μύλο. Αριστερά ασήμιζε η θάλασσα κι ο ήλιος πρόβαλλε μ' ένα ροζ συννεφάκι για κορώνα στο κεφάλι. Όπου περνούσε, τα λουλούδια άνθιζαν, τα πουλιά της τραγουδούσαν. Τη γνώρισα, ήταν η Άνοιξη. Πώς να την υποδεχτώ; Θα της χαρίσω έναν στίχο!

Σας ευχαριστώ.