Γράφει: Λεύκη Σαραντινού

Ο Νίκος Μικρόπουλος γεννήθηκε και ζει, όταν δε λείπει, στην Αθήνα. Από παιδί η τύχη έριξε στα χέρια του τις βιογραφίες του Μαγγελάνου, του Κουκ, του Λίβινγκστον, του Μάρκο Πόλο και τα φανταστικά ταξίδια του Ιουλίου Βερν.

Εργάστηκε ως καθηγητής Αγγλικών, Μηχανικός Αεροσκαφών και συνοδός σε ταξιδιωτικές ομάδες. Ταξίδεψε με παρέα ή μόνος σε περισσότερες από 60 χώρες και συνεχίζει.

Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Η μαντινάδα του Λεξιθηρία βραβεύτηκε στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Έμμετρης Ποίησης. Ο γύρος του κόσμου σε 80 ιστορίες είναι το πρώτο του βιβλίο. Τον συναντήσαμε στο Bookia και μας μίλησε για το βιβλίο, αλά και για τα ταξίδια του.

«Ταξιδεύω άρα υπάρχω», ενστερνίζεστε το νόημα της παραπάνω φράσης; Να υποθέσω ότι τα ταξίδια αποτελούν για εσάς το νόημα της ζωής;

Η ερώτησή σας μού έφερε κατ’ ευθείαν στο μυαλό το τραγούδι του Nat King Cole «Nature Boy». Έτσι θα σας απαντήσω κι εγώ: Το νόημα της ζωής είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι από τους ανθρώπους σου. Τα ταξίδια σού προσφέρουν μια διεύρυνση των οριζόντων του νου και απόλαυση, εφ’ όσον σου αρέσει το διαφορετικό. Όμως δεν είναι το παν.

Πείτε μας πως αποφασίσατε να περάσετε τις ταξιδιωτικές εμπειρίες σας στο χαρτί. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη συγγραφή του εν λόγω βιβλίου μετά από τόσα χρόνια ταξιδιών;

Υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί, οι φίλοι μου: «Φοβερές αυτές οι ιστορίες που μας λες απ’ τα ταξίδια σου. Γιατί δε γράφεις ένα βιβλίο;»

Κίνητρο είναι να μοιραστώ πληροφορίες, εικόνες και συναισθήματα.

Πώς θυμόσαστε όλα όσα περιγράφετε στο βιβλίο σας; Να υποθέσω ότι κρατούσατε σημειώσεις ή κάποιου είδους ημερολόγιο από τα ταξίδια σας;

Δούλευα πάρα πολύ την προετοιμασία κάθε ταξιδιού, διαβάζοντας ταξιδιωτικά βιβλία, τοπική λογοτεχνία, βλέποντας σχετικές ταινίες, ντοκιμαντέρ, ακούγοντας μουσική. Έτσι ήμουν έτοιμος να «ρουφήξω» τον τόπο όταν πήγαινα, με τρόπο που δεν ξεχνιέται. Άλλα πράγματα ξεχνάω. Αυτά ποτέ. Δε χρειάστηκε να κρατήσω σημειώσεις.

Ποιο θεωρείται το πιο εντυπωσιακό μέρος που έχετε επισκεφθεί και πού δε θα ξαναπηγαίνατε ποτέ;

Πολύ δύσκολα ερωτήματα. Ας απαντήσω στο πρώτο απομονώνοντας μια μόνο διάσταση, την πολιτισμική διαφορετικότητα: η Παπούα-Νέα Γουινέα.

Στο δεύτερο: Δεν υπάρχει μέρος που δε θα ξαναπήγαινα. Και έχει συμβεί να ξαναπάω, στην Ευρώπη. Κι έχει τύχει ανάλογα με τη διαφορετική μου διάθεση, τη διαφορετική φάση στη ζωή μου, να είναι ένα καινούργιο ταξίδι. Ή και να έχει αλλάξει η ίδια η χώρα.

Πείτε μας για τα δικά σας αναγνώσματα. Εσείς διαβάζετε ταξιδιωτική λογοτεχνία;

Διαβάζω πολλά και διάφορα είδη. Ταξιδιωτική λογοτεχνία; Δύσκολο κανείς να την ορίσει δε συμφωνείτε; Εγώ πέρα απ’ τα αναφερόμενα στους παλιούς εξερευνητές και τον Καζαντζάκη, τον Τσάτγουικ..., θα ενέτασσα και τους αγαπημένους Κέρουακ και Καββαδία.

Υπάρχει κάποια χώρα που επισκεφθήκατε μεν, αλλά δε γράψατε γι’ αυτήν κάποιο διήγημα;

Ναι, έκανα επιλογή. Και πρέπει να πω ότι σίγουρα θα επέλεγα Περού και Βολιβία. Δεν πρόλαβα. Πήγα πρόσφατα.

Θα γράφατε ποτέ κάτι άλλο, εκτός από τις ταξιδιωτικές σας αναμνήσεις σε διηγήματα; Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;

Με ενδιαφέρει η εποχή της αφύπνισης των εθνικών συνειδήσεων στα Βαλκάνια, εκεί γύρω στον 18αι. Νομίζω πως οι ταξιδιώτες ενός καραβανιού Θεσσαλονίκη-Βελιγράδι εκείνη την εποχή θα είχαν να μας πουν πολλά.

Τέλος, πείτε μας ποια χώρα ή ποιο μέρος δεν έχετε ακόμη επισκεφθεί και θα θέλατε να πάτε κάποια στιγμή;

Αχ, έχω σοβαρές ελλείψεις στην Αφρική. Περιμένω να χαλαρώσει το υγειονομικό. Ταυτόχρονα παρακολουθώ προσεκτικά το ρευστό κοινωνικοπολιτικό τοπίο εκεί. Βλέπετε τι γίνεται στην Αιθιοπία; Τι κρίμα!