Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Είμαι ο Ομράν, ένας μικρός πρόσφυγας, που τώρα μένω στην Ελλάδα γιατί στην πατρίδα μου γίνεται πόλεμος. Μήπως ξέρεις να μου δείξεις τον δρόμο για το σπίτι του Άγιου Βασίλη;

Το τρίτο του παραμύθι μέσα σε ένα χρόνο παρουσίασε ο συγγραφέας Θάνος Κόσυβας στο αναγνωστικό κοινό της Κατερίνης, στο Συνεδριακό Κέντρο της Εκάβης. Με δική του εικονογράφηση, σελιδοποίηση αλλά και συγγραφή, ο Θάνος Κόσυβας μετά την «Βούλα την μικρή καμηλοπάρδαλη που δεν είχε βούλες» και «το δάσος φύλακας» από τις εκδόσεις Αλέξανδρος, έρχεται να ταξιδέψει τους μικρούς μας φίλους με ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι με πολλά μηνύματα που σίγουρα θα κερδίσουν κάτι παραπάνω. Το παραμύθι μιλά για την δύναμη της θέλησης και το δικαίωμα προσφυγόπουλων στην εκπαίδευση. Το παραμύθι είναι αυτοέκδοση.

Το φωτορεπορτάζ.

Πλήθος κόσμου και μικρά παιδιά γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα και δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Την παρουσίαση στήριξε και οργάνωσε η Εφορεία Λογοτεχνίας & Εικαστικών Τεχνών του Kέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου.

Για το βιβλίο μίλησε ο Θανάσης Κοντοφάκας, δάσκαλος, διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Περίστασης, με μια εξαιρετική προσέγγιση του βιβλίου και για το θέμα της εκπαίδευσης των προσφυγόπουλων. Είπε μεταξύ άλλων: « Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία ενός μικρού πρόσφυγα, την οδύσσεια ενός μικρού παιδιού στον καταυλισμό, το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Για τις διαχρονικές αξίες του ελληνικού πολιτισμού, για την ανταλλαγή ιδεών, πολιτισμού, θρησκειών. Η εικόνα του ξένου, του πρόσφυγα είναι και στην δική μας ιστορία Θύμισε στους παρευρισκόμενους ότι το 1922, οι Σύριοι υποδέχτηκαν στην Δαμασκό και το Χαλέπι τους δικούς μας πρόσφυγες.. Άνοιξαν τα σπίτια τους, έφτιαξαν σχολεία. Σήμερα τα πράγματα ήρθαν ανάποδα. Έγιναν αυτοί πρόσφυγες. Οι φοβίες και οι προκαταλήψεις πρέπει να ξεχαστούν. Πρέπει να ανοίξουμε κι εμείς την καρδιά μας» Κλείνοντας είπε κάτι πολύ όμορφο, αληθινό και τρυφερό «Κάτω από τα αστέρια του ουρανού είμαστε όλοι μετανάστες….».

Στην συνέχεια μίλησε η Τάνια Βλάχου, η προϊσταμένη του Νηπιαγωγείου Δίου, η οποία έκανε και την υπέροχη διασκευή της θεατρικής παράστασης, που είναι βασισμένη στο βιβλίο, αποσπάσματα της οποίας παρακολούθησε το πολυπληθές κοινό, δραματοποιημένα από τα αξιαγάπητα παιδιά του Νηπιαγωγείου Δίου και τις νηπιαγωγούς Ελένη Ψυχράμη και Ελένη Μάλτα, τα οποία κατάφεραν και μας μετέφεραν μέσα στις σελίδες του βιβλίου και μας μετέδωσαν τα μηνύματα του με τον καλύτερο τρόπο.

Μουσικά επένδυσαν την εκδήλωση μέλη της Ορχήστρας Νέων Δίου του Kέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου, η οποία απαρτίζεται από παιδιά. Ανάμεσά τους η Αλεξάνδρα Καρυπίδου (τραγούδι), ο Κωνσταντίνος Πασχάλης (κιθάρα-τραγούδι), ο Γιάννης Τσιουπλής (κιθάρα) και ο μικρός Θωμάς Χατζήνας (τραγούδι).

Τέσσερα εξαιρετικά ταλαντούχα παιδιά που τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια όπως στο μαέστρο Νίκο Πατρή, που είχε την μουσική επιμέλεια και στην Μαρία Γκριμούλα για τον συντονισμό της εκδήλωσης.

Την παρουσίαση του βιβλίου έκλεισε ο συγγραφέας Θάνος Κόσυβας ο οποίος ευχαρίστησε τους συντελεστές, διοργανωτές και παρευρισκόμενους για την στήριξη τους στο πρόσωπο του, είπε μεταξύ άλλων: «Το όνομα Ομράν δεν είναι τυχαίο, είναι το όνομα του παιδιού, που η φωτογραφία του, πριν ένα περίπου χρόνο, έκανε το γύρο του κόσμου. Θα θυμάστε τη φωτογραφία ενός αγοριού με βλέμμα κενό και πρόσωπο γεμάτο σκόνες και αίματα καθισμένο στο πορτοκαλί κάθισμα του ασθενοφόρου. Ήταν ένα παιδί από το Χαλέπι της Συρίας στο πρόσωπο του οποίου ήταν ζωγραφισμένη η απόγνωση και η φρίκη του πολέμου. Η ιστορία αυτή γράφτηκε πριν ένα χρόνο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, επηρεασμένος από το δράμα των προσφύγων και θέλοντας να μιλήσω στον κόσμο με το δικό μου τρόπο σχετικά με την ανάγκη και το δικαίωμα των προσφυγόπουλων στην εκπαίδευση. Το διάβασα για πρώτη φορά - πριν ακόμη εκδοθεί - στο χριστουγεννιάτικο χωριό του κόσμου της Εθελοντικής Ομάδας Ν. Πιερίας σε ομάδα προσφύγων Γιαζίντι, που φιλοξενούνταν στην Πέτρα Ολύμπου. Θυμάμαι ότι εγώ το διάβαζα στα ελληνικά και υπήρχε κάποιος που το μετέφραζε στη γλώσσα τους. Σ’ εκείνη την πρώτη δημόσια ανάγνωση παρατήρησα ότι ο μεταφραστής αλλά και ο επικεφαλής της ομάδας δάκρυσαν. Ενώ, όταν τελείωσα την ανάγνωση ήρθε ένα παιδί, λίγο μεγαλύτερο από τ’ άλλα, μου έδωσε το χέρι και μου είπε στα ελληνικά: «ευχαριστώ». Τοποθετώ στο βιβλίο μου τον Αϊ-Βασίλη γιατί συμβολίζει την ελπίδα, την προσμονή, τη γενναιοδωρία, την ειρήνη, την αγάπη και τη ζεστασιά, την ισότητα απέναντι στο δικαίωμα της ευτυχίας. Αναρωτιόμαστε κάποιες φορές: Υπάρχει άραγε ο Άι-Βασίλης; Εγώ θα ’λεγα ότι υπάρχει, όπως υπάρχει η αγάπη, η γνώση, η ελπίδα και η ζωή. Πόσο πιο φτωχός θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς τον Αϊ-Βασίλη. Δεν θα υπήρχε η αγνή πίστη των παιδιών κι η φαντασία τους θα ήταν πιο φτωχή. Το φως με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο θα τρεμόσβηνε. Μπορεί να μη βλέπουμε τον Αϊ-Βασίλη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα τα οποία ούτε οι μεγάλοι ούτε τα παιδιά μπορούν να δουν. Ο Αϊ-Βασίλης είναι μια ευκαιρία να αφήσουμε τη φαντασία των παιδιών να δουλέψει προς όφελός τους: Να ονειρευτούν ένα καλύτερο μέλλον, με αγάπη και ειρήνη! Ειδικά ο μύθος του Αϊ-Βασίλη είναι απαραίτητος για έναν ακόμη λόγο: Λειτουργεί σα μια καλή αρχή στο να μάθουν τα παιδιά να σκέφτονται θετικά, να ονειρεύονται, να προσδοκούν πράγματα, να προσπαθούν γι’ αυτά, να έχουν επιμονή, θέληση και ελπίδα μέχρι το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Ο Αϊ-Βασίλης δεν κάνει διακρίσεις, αλλά εκπληρώνει τις επιθυμίες όλων των παιδιών του κόσμου, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή και θρησκεία. Γι’ αυτό και ο Ομράν παίρνει τη μεγάλη απόφαση να γράψει κι αυτός ένα γράμμα στον Αϊ Βασίλη και να πάει να του το δώσει ο ίδιος, για να είναι σίγουρος ότι θα φτάσει στον προορισμό του. Όλα τα παιδιά που ζουν στην Ελλάδα, Έλληνες ή ξένοι, πρόσφυγες ή μετανάστες, έχουν δικαίωμα να μάθουν γράμματα. Όπως έχουν ανάγκη το νερό το φαΐ και τη στέγη, έχουν ανάγκη και την εκπαίδευση. Το Δικαίωμα στην εκπαίδευση έχει καθιερωθεί από διεθνείς συμβάσεις, όπως τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το Σύνταγμα της χώρας. Αλλά εδώ στην Ελλάδα κυρίως μας το επιβάλει κάτι πιο σημαντικό, μας το επιβάλει ο πολιτισμός μας, η παιδεία και η θρησκεία μας» και έκλεισε λέγοντας «Τα σχολεία μας πρέπει να γίνουν ανοιχτές αγκαλιές αγάπης και ζεστές φωλιές αλληλεγγύης για τα παιδιά των προσφύγων».

Καλοτάξιδο να είναι Θάνο Κόσυβα και εύχομαι το βιβλίο σου να δώσει τα μηνύματα του στα παιδιά όλου του κόσμου.

Αφού δεν γίνεται να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας και στις παιδικές χαρές μας, θέλω να χαρίσεις σ’ εμάς, τα παιδιά του πολέμου, ένα σχολείο, για να μάθουμε γράμματα…