Γράφει: Λεύκη Σαραντινού

Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Εργάζεται στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας, έχει σπουδάσει Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, και από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist Of Usui System of Natural Healing.

Αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο και επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο.

Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια, όταν στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του "Ο Ζητιάνος".

Τα μυθιστορήματα "Τ' αηδονιού το δάκρυ" (Ωκεανίδα, 2015) και "Ένα δράμι δύναμης" (Ωκεανίδα, 2016) ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες στα αντίστοιχα Βραβεία Βιβλίου Public και κατέκτησαν το καθένα μια θέση ανάμεσα στα δέκα επικρατέστερα στις κατηγορίες "Ηρωίδα Έμπνευση" και "Ελληνικό Μυθιστόρημα".

Το "Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω" είναι το έβδομο βιβλίο του συγγραφέα και πρόκειται για μια συλλογή ιστοριών (δέκα διηγήματα και μια νουβέλα) με κύριο άξονα τους χαρακτήρες των ηρώων και την αναζήτηση απαντήσεων στο δίπολο ζωή-θάνατος.

Τα δύο τελευταία βιβλία του Παραθεριστής και Ανεμόγερτος κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κάκτος και είναι μυθιστορήματα με έντονο το ψυχολογικό στοιχείο.

Εδώ μας μίλησε για το τελευταίο βιβλίο του, τον Ανεμόγερτο.

Από πότε είχατε την επιθυμία να γίνεται συγγραφέας;

Δεν είχα την επιθυμία να γίνω συγγραφέας αλλά είχα την ανάγκη να εκφραστώ και το κατάφερα μέσα από τη μουσική, τη ζωγραφική και έπειτα τη συγγραφή που με κέρδισε. Γράφω από τα 14 μου ιστορίες και αυτό ξεκίνησε σε μορφή ημερολογίου καθώς αποτελούσε την εκτόνωση ενός παιδιού που αντιμετώπιζε κάποια οικογενειακά θέματα και ήθελε να ξεφεύγει. Οι πρώτες εκείνες ιστορίες μου, ήταν διηγήματα φαντασίας και τρόμου, γραμμένες σε ένα βυσσινί τετράδιο τσέπης το οποίο ακόμα έχω κάπου φυλαγμένο.

Έχετε γράψει διηγήματα και μυθιστορήματα. Θα καταπιανόσασταν ποτέ με τη συγγραφή έτερου λογοτεχνικού είδους, όπως ποίηση, για παράδειγμα;

Νομίζω πως ο όποιος γράφει, φέρει εντός του κομμάτια ποίησης μα και δεκάδες ακόμη διαφορετικά κομμάτια που ίσως κάποτε να εκφραστούν, ίσως και να παραμείνουν για πάντα κρυμμένα στα συρτάρια του. Προσωπικά, μου αρέσει να αλλάζω ύφος, δομές και να πειραματίζομαι αρκετά –αυτό τόλμησα και με τον Παραθεριστή που αρκετούς αναγνώστες τους σόκαρε (κυρίως επειδή δε θύμιζε στο ελάχιστο τη γραφή μου), όμως άνοιξε μια πόρτα σε πολλούς άλλους αναγνώστες που αγάπησαν το έργο καθώς ταυτίστηκαν μαζί του. Πάντως, σε κάποιον που γράφει, συμβουλεύω να γράφει πολύ και να πειραματίζεται με διαφορετικά στυλ γραφής, καθώς για να καταλήξει στο μονοπάτι που θα τον εκφράζει απόλυτα, χρειάζεται πολύ γράψιμο και σβήσιμο και ακόμη περισσότερο διάβασμα, ενώ μέσα στα χρόνια της συγγραφικής πορείας του θα διαπιστώσει, τόσο ο ίδιος όσο και όσοι τον διαβάζουν, τις δεκάδες αλλαγές που θα συντελεστούν.

Είναι αλήθεια ότι ο Ανεμόγερτος γράφτηκε χάρη στην προτροπή ενός γιατρού φίλου σας;

Ναι, ισχύει αυτό, τόσο για τον Ανεμόγερτο όσο και για τον Παραθεριστή. Ο Παραθεριστής είναι περισσότερο τραχύς, διότι γράφτηκε εντός μιας συμβουλευτικής ομάδας ψυχολόγων και ψυχιάτρων, ως κείμενα που εκφράστηκαν άνευ φίλτρου στις συνεδρίες που κάναμε και ύστερα απέκτησαν τη μορφή μυθιστορήματος. Ο Ανεμόγερτος είναι πιο τρυφερός, ξεκίνησε να γράφεται σε ημερολογιακή μορφή μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχα, όμως μετά από μερικά κεφάλαια η ιστορία (μα και η ζωή) γράπωσε γερά τα ηνία για να συνεχίζει και με πήγε ένα μεγάλο ταξίδι αυτογνωσίας που (γραπτώς) κράτησε δύο χρόνια. Μπορώ να πω ότι συνεχίζει ακόμα να κρατάει το οδοιπορικό της, για πολλούς λόγους.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ανεμόγερτος είστε εσείς ο ίδιος; Σε ποιον βαθμό το βιβλίο σας είναι μία μυθιστορηματική βιογραφία σας;

Δεν αποτελεί βιογραφία μου (αυτό άλλωστε θα ήταν κάτι το υπερφίαλο για να το πράξω) αφορά όμως σε ένα κομμάτι της ζωής μου κατά το οποίο είχα χάσει τον εαυτό μου και την ικανότητα να επικοινωνήσω με άλλους (κάτι το οποίο αγαπώ να κάνω και μόλις το απώλεσα με τρομοκράτησε). Η συγγραφή του Ανεμόγερτου με βοήθησε να συνέλθω σε έναν μεγάλο βαθμό και αυτός είναι ο λόγος που το έργο είναι διαποτισμένο με μια διαυγή ευθραυστότητα και ειλικρίνεια. Νιώθω περήφανος που κατάφερα να το ολοκληρώσω και να εκδοθεί, καθώς μέσα από αυτό γνώρισα περισσότερο τον εαυτό μου αλλά κυρίως γνώρισα μερικούς υπέροχους τύπους, κάποιους πραγματικούς ήρωες της ζωής που μου έδειξαν και μένα ορισμένα διαφορετικά μονοπάτια και κάποιες άλλες αποχρώσεις της ύπαρξης. Τουτέστιν, ο Ανεμόγερτος είμαι τόσο εγώ όσο και εσείς, όσο και όλοι όσοι θα το διαβάσουν, και με χαρά διαπιστώνω πως πολλοί ταυτίζονται με το ταξίδι του –αυτό, ως δημιουργός, δεν μπορώ παρά να το εκλάβω ως ευλογία.

Ο Ανεμόγερτος είναι μία καταπληκτική πρωτοπρόσωπη αφήγηση με έντονο αυθορμητισμό, αμεσότητα προς τον αναγνώστη και αυτοσαρκασμό από μέρους σας. Είχατε αποφασίσει εξαρχής ότι θα χρησιμοποιούσατε αυτόν τον τόνο ή έτσι σας βγήκε στην πορεία;

Όποιος θα διαβάσει το βιβλίο θα διαπιστώσει πως ξεκινά δειλά και κάπως φλεγματικά το έργο μέχρι να βρει τη ροή και τον ρυθμό του. Αυτό συμβαίνει επειδή ξεκίνησε να γράφεται αράδα την αράδα, ούτε καν σελίδα τη σελίδα, κι αυτό γιατί ήταν τόσο μεγάλο το πρόβλημα του στρες και της χαμένης αυτοσυγκέντρωσης που είχα, ώστε δεν μπορούσα να δομήσω γραμμικές συνέχειες, πλοκή και κεφάλαια. Υποθέτω ότι το πήγα όσο πιο αργά θα μπορούσε να πάει και ο αυτοσαρκασμός βοήθησε τόσο στο να γραφτεί όσο και για να μπορέσω να διαχειριστώ πιο ανάλαφρα κάποια σοβαρά θέματα με τα οποία έπρεπε να καταπιαστώ. Βήμα το βήμα, εντέλει γράφτηκε και ολοκληρώθηκε, οπότε μπορούμε να πούμε ότι μάλλον η ιστορία επέλεξε εμένα και όχι εγώ την ιστορία.

Γενικά όταν γράφετε προτιμάτε το πρώτο ενικό πρόσωπο;

Όχι απαραίτητα· έχω γράψει και μυθιστορήματα σε τρίτο πρόσωπο, όμως ο Ανεμόγερτος δεν θα μπορούσε να γραφτεί αλλιώς, καθώς ήταν προσωπικό το θέμα και η καταγραφή γινόταν σε πραγματικό χρόνο –ό,τι συνέβαινε, περνούσε μέσα στις σελίδες επί δύο χρόνια. Βλέποντάς το σήμερα ως τρίτος, εκτιμώ πως το πρώτο πρόσωπο προσφέρει σε ένα βιβλίο περισσότερη αμεσότητα, ένταση και μάλλον ταύτιση στον αναγνώστη, όμως φυσικά δεν αρκεί αυτό, θα πρέπει και να τον απασχολεί και το θέμα του βιβλίου για να βυθιστεί μέσα του.

Στο βιβλίο σας αναλύετε διεξοδικά τις γνωριμίες και τις σχέσεις σας με άλλους ανθρώπους, τους οποίους χωρίζετε, μάλιστα, σε δύο κατηγορίες: τους «τοξικούς» που διαρκώς γκρινιάζουν και μας δίνουν αρνητική ενέργεια και τους «επωφελείς». Πιστεύετε ότι η συναναστροφή με συγκεκριμένους ανθρώπους μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογική μας κατάσταση;

Εσείς τι πιστεύετε; Δεν μπορεί να παίξει ρόλο; Δεν γίνεται στις ζωές όλων μας; Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, όσοι μας περιβάλλουν θεωρούμε και πως μας αξίζουν ή, ακόμη χειρότερα, από φόβο μένουμε προσκολλημένοι στις σχέσεις μας μαζί τους καθώς μας φοβίζει η αλλαγή, το επόμενο βήμα, η «αστάθεια» όπως την αντιλαμβανόμαστε, και έτσι, χάριν της «σταθερότητας» περνάει η ζωή μας πλάι σε άτομα που ποτέ δεν μας αγάπησαν και μάλλον εξυπηρετούσαν τους δικούς τους σκοπούς. Κοντολογίς, η ψυχολογική μας κατάσταση είναι σε άμεση συνάρτηση με τους ανθρώπους γύρω μας, όμως εμείς είμαστε εκείνοι που τους επιλέγουμε. Αυτό συμβαίνει διότι η ρίζα του προβλήματος έχει δεκάδες προεκτάσεις που δύσκολα κόβονται (οικογενειακές σχέσεις και το πώς μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, βόλεμα, υπεκφυγές κ.α.), όμως όλα αλλάζουν αν το θελήσουμε πραγματικά και όλα έχουν να κάνουν με την απάντηση ενός και μόνο ερωτήματος που θα πρέπει όλοι μας να θέσουμε στον εαυτό μας: Ποιος ζει τη ζωή σου αν όχι εσύ;

«Όσo δύσκολα αγγίζει κανείς το όνειρό του τόσο εύκολα μπορεί να το δει να θρυμματίζεται». Θα ήθελα να μου σχολιάσετε το παραπάνω απόσπασμα και την τάση που έχουμε οι άνθρωποι να επαναπαυόμαστε με τις επιτυχίες μας.

Είναι υπέροχο να έχει κάποιος όνειρα, είναι ζωοφόρο και είναι γόνιμο. Το πρόβλημα αρχίζει όταν έχεις προσδοκίες. Συνήθως οι προσδοκίες έχουν την τάση να μη συνάδουν με τα μεγάλα μας όνειρα, όμως και πάλι εμείς φταίμε εκεί διότι αντί να θέσουμε τον πήχη μας χαμηλά και να περάσουμε βήμα-βήμα και ένα-ένα τα εμπόδιά μας για κάθε επόμενο μικρό όνειρο-στόχο μας, εμείς απογοητευόμαστε γιατί δεν πιάνουμε μονομιάς το μεγάλο μας όνειρο, έτσι όπως το έχουμε φανταστεί να γίνεται, συνήθως γρήγορα, άμεσα και μεγαλειωδώς. Μιλώντας ως ένας άνθρωπος που έχει χάσει πολλά, έχει εξαπατηθεί και ακόμα μάχεται για το δίκιο του (όπως και πολλοί άλλοι, φυσικά), έχω να σας πω ότι σε πολλές των περιπτώσεων, τα όνειρά μας και όσα έχουμε επιτύχει, δεν μας αξίζουν και τόσο, αν κρίνουμε το πώς συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας και πόσο τον ζορίζουμε, οπότε, πριν πελαγώσουμε για εκείνο που δεν «πέτυχε» ή επαναπαυτούμε σε εκείνο που «έτυχε», συνετό θα ήταν να αναλογιστούμε πόση διαδρομή έχουμε καλύψει, πόση θα είχαμε καλύψει αν θέλαμε λιγότερα και πόσο από τον εαυτό μας θα χάσουμε αν συνεχίζουμε να κυνηγάμε αυτό που δεν μας φτάνει ποτέ σαν το αγγίξουμε.

Από πού πιστεύετε, επομένως, ότι αντλούν τελικά τη δύναμη για να συνεχίσουν να ζουν και να σηκώνονται όρθιοι οι άνθρωποι που συνάντησαν πολλές δυσκολίες στη ζωή τους;

Όλοι οι άνθρωποι συνάντησαν πολλές δυσκολίες στη ζωή τους, και αυτό θα το διαπιστώσετε κάνοντάς τους την εξής ερώτηση: Είσαι ικανοποιημένος με τη ζωή σου; Σπάνια θα βρεθεί κάποιος να σας απαντήσει με χαμόγελο, καθώς όλοι νιώθουν, συνήθως καθ' όλη την πορεία της ζωής τους, πως δεν πέτυχαν όσα ήθελαν, δεν άξιζαν όσα άτυχα έπαθαν, και δεν βρίσκονται εκεί που τους αξίζει. Την ίδια στιγμή που αρκετοί διαμαρτύρονται για την άσχημη τύχη τους σκύβοντας το κεφάλι, άλλοι το σηκώνουν, κοιτούν κατάματα τα ζόρια και επιλέγουν διαφορετικές διαδρομές στη ζωή, έχοντας πλέον τη γνώση να μην κάνουν στα ίδια λάθη (αν και στην πορεία θα κάνουν άλλα, όμως και αυτό ακόμα είναι κομμάτι της ομορφιάς της ζωής). Επομένως, η δύναμη βρίσκεται συνεχώς μέσα μας και είναι σε ενάργεια με τη ζωή μας, εμείς όμως δυσκολευόμαστε να τη διακρίνουμε και πρέπει κατά καιρούς να συμβεί κάτι τραγικό ή υπέροχο ώστε να την επαναπροσδιορίσουμε και να την εκτιμήσουμε.

Επειδή πιστεύω ότι φιλοσοφήσατε πολύ το θέμα του πως πρέπει να ζούμε για να είμαστε ευτυχισμένοι, δώστε στους αναγνώστες αυτής της συνέντευξης τη δική σας συμβουλή προκειμένου να ζουν καλύτερα.

Τα πράγματα δείχνουν (και πολλές φορές πράγματι είναι) δύσκολα σε αυτό που λέγεται «η διαδρομή της ζωής μου», όμως με λίγη προσπάθεια μπορούν να γίνουν απλούστερα. Μια καλή συμβουλή είναι η εξής: Δεν χρειάζονται όλα τόση ανάλυση! Η ανάλυση των καταστάσεων είναι που επηρεάζει την ψυχική μας υγεία, αλλάζει τη διάθεσή μας και εν κατακλείδι μας κάνει όργανα των φόβων μας και του στρες. Μια ακόμα συμβουλή είναι: Άλλαξε τον εαυτό σου! Αν σου φαντάζει τόσο δύσκολο να απομακρύνεις τους τοξικούς γύρω σου ή να αλλάξεις άρδην τις καταστάσεις της ζωής σου, τότε βήμα-βήμα άλλαξε τον εαυτό σου· μπορεί κάνοντάς το, να δεις και τους γύρω σου να αλλάζουν μαζί με σένα (σίγουρα όσοι δεν σε αγαπάνε θα εξαφανιστούν άμεσα) και να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Αν και πάλι δεν σε βοήθησα, κάτι που σίγουρα βοηθάει, είναι το εξής άμεσο: Η ζωή σου είναι μόνο μία! Ζήσε τη! Και ζήσε τη για σένα!