Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Σεραφείμ Λάππας γεννήθηκε στην Καρδίτσα, όπου εξακολουθεί να διαμένει με τη σύζυγό του Ζωή και τα τρία τους παιδιά. Εδώ και δεκαέξι χρόνια εργάζεται ως καθηγητής Πληροφορικής στο δημόσιο σχολείο, αρχικά στη δευτεροβάθμια και μετέπειτα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Στον ελεύθερο χρόνο του μελετά με ιδιαίτερη αγάπη θεολογία και ψυχολογία. Τα παιδιά, το διάβασμα μα πολύ περισσότερο η ίδια η ζωή του έδωσαν ικανό υλικό για να αρχίσει να γράφει. Σύμμαχος του πάντα η μουσική.

Εκπαιδευτικός, συγγραφέας, σύζυγος, μπαμπάς… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Έγινα συγγραφέας για να γίνω καλύτερος σύζυγος, μπαμπάς και εκπαιδευτικός. Η μελέτη, πλέον και η συγγραφή, με βοηθούν να καταλάβω ποιος είμαι και πού θέλω να φτάσω ως σύζυγος, πατέρας τριών παιδιών, αλλά και εκπαιδευτικός. Νομίζω ότι οι παραπάνω «ρόλοι» συνυπάρχουν, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλεξαρτώνται αρμονικά.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το δικό μου φορτίο είναι οι ζωές καθημερινών ανθρώπων αλλά και η δική μου. Στην προσπάθειά μου να αλλάξω την εσωτερική ματιά μου απέναντι στη ζωή, ώστε να ανακαλύπτω συνεχώς την κρυμμένη ομορφιά της, έπεφτα σχεδόν πάντα σε ανθρώπους που είχανε να μου πουν πολλά. Και άλλες φορές έτυχε να δω και να εμπνευστώ από πράγματα που άλλοι δε θα τους έδιναν καμία σημασία. Ενώ άλλες φορές η δική μου περισυλλογή και αναζήτηση μου δημιουργούσε συναισθήματα, τα οποία έπρεπε με κάποιο τρόπο να τα εκφράσω. Συνήθως επέλεγα τη γραφή.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Το βιωματικό φορτίο τόσο το δικό μου όσο και άλλων ανθρώπων που φέρουν οι ιστορίες του βιβλίου «Όλα θα πάνε καλά» από τις εκδόσεις «Εν πλω» μεταπλάθεται και αξιοποιείται χρησιμοποιώντας την επιστήμη της Ψυχολογίας, της Θεολογίας και της Παιδαγωγικής μ’ έναν τρόπο που καλεί τον αναγνώστη να αναζητήσει νόημα ζωής και χαρά ακόμη και μέσα από τις δυσκολίες που βιώνει.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Τόσο η οικογένειά μου όσο και οι άνθρωποι που σχετίζομαι καθημερινά μαζί τους αποτέλεσαν και αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης για μένα.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Μ’ αρέσει να προφέρω αλλά και να ακούω από ανθρώπους σε καθημερινή βάση τις λέξεις «Σ’ αγαπώ» και «Σ’ ευχαριστώ». Ειδικά δε, όταν δεν αποτελούν μόνο κοινές συναισθηματικές εκφράσεις αλλά εξελίσσονται σε στάση ζωής.

Αγαπημένη εικόνα;

Άνθρωποι που ξαποσταίνουν αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα του ηλίου.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Ανεπιφύλακτα το φιλί, το βλέμμα και η αγκαλιά.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Αν και το αγαπώ πολύ, ωστόσο αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω κάτι, τότε θα επέλεγα το περπάτημα.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Ζωή, τριαντάφυλλο, η γεύση του φιλιού, γιασεμί.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να υπάρχω χωρίς τους ανθρώπους που αγαπώ.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να νιώθω όσο καλύτερα μπορώ με τον εαυτό μου αλλά και με τους ανθρώπους που έρχομαι σε επαφή καθημερινά. Όλα τα άλλα παίρνουν το δρόμο τους.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): άγνωστο, έκπληξη, νότες, ψυχή και θεός.

Δεν την ήξερα, αλλά και το τραγούδι της μου ήταν άγνωστο Οι νότες και η ιδιαίτερη χροιά της φωνής της με πήραν από το χέρι για να με οδηγήσουν στον βυθό της ψυχής μου, με σκοπό να αντικρίσω την έκπληξη, δηλαδή τον Θεό.

Σας ευχαριστώ.