Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Γεννήθηκα στην Πάτρα. Σπούδασα νομικά στη Νομική σχολή Αθηνών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου χωρίς τελικά να λάβω πτυχίο εξαιτίας διακοπής των σπουδών μου λόγω έκτακτων ζητημάτων προσωπικής και οικογενειακής φύσεως.

Ασχολήθηκα επαγγελματικά αρχικώς ως υπεύθυνος στην οικογενειακή εμπορική επιχείρηση, αργότερα ως υπεύθυνος πωλήσεων και πωλητής σε διάφορες εταιρείες με αντικείμενο άλλοτε εμπορικό, άλλοτε σχετικό με παροχή υπηρεσιών και έδρα την Αθήνα και την Πάτρα.

Το 2017 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ωκεανός το πρώτο μυθιστόρημα μου με τίτλο "Ο τρίτος δρόμος είναι της αγάπης", ενώ το 2021 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Πνοή το μυθιστόρημα μου με τίτλο "Ζωή ρέουσα". Παράλληλα ασχολήθηκα με αρθρογραφία σε ιστοσελίδες αλλά και στην έντυπη ιστορική εφημερίδα "Αλλαγή" των Πατρών. Επίσης, δραστηριοποιήθηκα και εξακολουθώ να δραστηριοποιούμαι στον χώρο του ραδιοφώνου ως ραδιοφωνικός παραγωγός με δική μου εκπομπή στο ράδιο Γάμμα 94FM Πάτρας. Σήμερα διαμένω μόνιμα στην Πάτρα.

Υπεύθυνος πωλήσεων, αρθρογράφος, συγγραφέας μυθιστορημάτων για ενήλικες, ραδιοφωνικός παραγωγός… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Κρατήστε το "συγγραφέας μυθιστορημάτων για ενήλικες, αρθρογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός". Οι ρόλοι συνυπάρχουν αρμονικά και όχι μόνον. Θα έλεγα πως αλληλοσυμπληρώνονται. Με μια προτεραιότητα αγάπης στη συγγραφή.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Δε θα πω για τις δικές μου αφηγήσεις. Θα πω ότι ως αναγνώστης αγάπησα τον Αντώνη Σαμαράκη και τον Ντοστογιέφσκι. Η ψυχολογία του ήρωα αντί-ήρωα, η βιωματική δυσκολία που ενέχει πνευματικό προβληματισμό και οδηγεί σε πορεία προσωπικής βελτίωσης, η ανθρώπινη πλευρά σε σχέση με την απανθρωπία της κοινωνίας ή της εξουσίας, είναι στοιχεία που πάντα τα βρίσκει κανείς στους συγγραφείς που ανέφερα και αποτελούν σίγουρα ένα "φορτίο" που κουβαλώ κι εγώ.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Νομίζω πως σε κάθε βιβλίο μου βρίσκει και θα βρίσκει ο αναγνώστης τον αναλώσιμο για την εξουσία ήρωα, ο οποίος διαθέτει πάντοτε ευαισθησίες ξένες προς την κοινωνία ή τη συνθήκη στην οποία ζει και δρα. Λένε πως τελικά οι περισσότεροι συγγραφείς, όσα βιβλία κι αν γράψουν, ασχολούνται ουσιαστικά με ένα και μοναδικό κύριο, γενικό, ζήτημα που τους απασχολεί. Για άλλους μπορεί να είναι ο άνθρωπος, για άλλους ή βία, για άλλους ο έρωτας ή η αγάπη ή η κοινωνική και πολιτική κατάσταση. Αν λοιπόν δεχθούμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο, ας πούμε ότι το δικό μου βασικό ζήτημα είναι, και πιθανώς θα είναι πάντα, το γενικό θέμα μιας ανθρώπινης προσωπικής πορείας και εσωτερικής αναζήτησης εντός ενός απάνθρωπου συχνά κόσμου. Αυτό βεβαίως γίνεται συνήθως μέσα από μυθοπλαστικές πλοκές και με αρκετά στοιχεία περιπέτειας ή με φόντο την ιστορική πραγματικότητα κάποιας εποχής.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον παίζει πάντα σπουδαίο ρόλο, άλλοτε θετικό και άλλοτε αρνητικό, σε σχέση με αυτό που τελικά γίνεσαι ή σε σχέση με όλα εκείνα που κυρίαρχα απασχολούν το πνεύμα και την ψυχή σου. Αν και έχω την εντύπωση πως ορισμένες διεργασίες, κλίσεις, ταλέντα, εξελικτικές διαδικασίες, αφορούν σε προσωπικά στοιχεία που υπάρχουν βαθιά μέσα στον καθένα από εμάς από την ώρα που γεννιέται ή από τα παιδικά χρόνια του.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Αγαπημένο τραγούδι το "love in Porto fino" με τον Μποτσέλι.

Αγαπημένη φράση μια δική μου "ο πόνος είναι τοκετός" αλλά και η γνωστή του Σωκράτη "εν οίδα ότι ουδέν οίδα".

Αγαπημένη ιστορία… Ένα διήγημα του Μ. Καραγάτση.. "το μπουρίνι".

Αγαπημένη εικόνα;

Μία νέα γυναίκα με την κομψή τουαλέτα της δεκαετίας 1940 και ίσως 50, να περιμένει μέσα στη βροχή…

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η αγάπη, το νοιάξιμο.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δε θα ήθελα να στερηθώ ποτέ την ελευθερία μου. Και πολλά ακόμα που αγαπώ. Αν έπρεπε όμως να στερηθώ κάτι από αυτά, θα προτιμούσα να στερηθώ το ραδιόφωνο το οποίο αγαπώ πολύ έχοντας ωστόσο την αίσθηση πως θα μπορούσα να ζήσω και δίχως αυτό. Σε καμιά περίπτωση δεν θα δεχόμουν να στερηθώ ανθρώπους που αγαπώ.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα... Μαρίνα
Λουλούδι... Τριαντάφυλλο
Γεύση... Γλυκόξινη
Μυρωδιά… Της γης όταν βρέχει (αλλά και το άρωμα της γαρδένιας)

Ένας κακός εφιάλτης;

Η στέρηση της ελευθερίας μου, η βαριά αρρώστια και η απώλεια των δικών μου ανθρώπων. Εφιάλτης μόνιμος. Στον ύπνο και στο ξύπνιο...

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Πολλοί οι στόχοι... Κυρίως συγγραφικοί, καλλιτεχνικοί. Ο συνδυασμός δουλειάς, εργασίας, με την αγάπη μου για τη συγγραφή, αποτελεί πάντα έναν στόχο μου. Θα ήταν δηλαδή ευχής έργον να μπορέσω κάποτε να φτάσω στο σημείο να επιβιώνω ασχολούμενος με ό,τι αγαπάω. Μα κατά βάση προέχει να είμαστε καλά, υγιείς σωματικά και ψυχικά. Επειδή πιθανόν ο Θεός να γελάει την ώρα που εμείς θέτουμε στόχους ή κάνουμε σχέδια.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): θύμηση, πεταλούδα, κερί, ποτάμι και χρόνος.

Το κερί μου σβήνει. Η ζωή όσο πάει και μικραίνει. Έφτασα τα πενήντα. Κι όμως, η ψυχή σαν πεταλούδα κορφολογάει λουλούδια επιθυμώντας να γευτεί κάθε χαρά, κάθε ικμάδα του κόσμου. Ο χρόνος κύλησε σαν ποτάμι! Η θύμηση του παρελθόντος με τυραννά! Μα Ζω.

Σας ευχαριστώ.