Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Γιώργος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας. Έχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας για τα βιβλία του «Ο Ισιντόρ και το φεγγάρι» και «Όταν ήρθαν για εμένα» (το 2^ο βιβλίο της σειράς Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων). Έχει ακόμη τιμηθεί με το βραβείο του Ελληνικού τμήματος της IBBY και δύο φορές με το βραβείο του περιοδικού Αναγνώστης και με τη διάκριση White Ravens της Διεθνούς Βιβλιοθήκης Νεότητας του Μονάχου.

Έχει μεταφράσει βιβλία της εφηβικής λογοτεχνίας, έχει εργαστεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, έχει γράψει σενάρια για ταινίες και βιντεοπαιχνίδια, καθώς και θεατρικά έργα. Αρθρογραφεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.

Αρθρογράφος, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Νομίζω ότι συνυπάρχουν. Όχι πάντα αρμονικά και ανέφελα -αλλά ελπίζω αυτό να μη φαίνεται «στη σκηνή».

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Είναι σίγουρα οι ιστορίες που έχω ακούσει από τους ανθρώπους, με τους οποίους οι δρόμοι μας συναντήθηκαν για κάποιο διάστημα (γονείς, φίλοι, συγγενείς, ή και άγνωστοι άνθρωποι σε τυχαίες συναντήσεις). Και βέβαια είναι τα αναγνώσματα της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας, τα βιβλία που με σημάδεψαν αργότερα, οι ταινίες, τα έργα τέχνης… Όλο και προστίθεται βάρος στο φορτίο. Ευτυχώς.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Ο ακριβής μηχανισμός παραμένει ανεξερεύνητος. Και, μεταξύ μας, καλύτερα έτσι.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το εξωτερικό περιβάλλον και όσα συμβαίνουν γύρω μας παίζουν πάντα τον πρωταρχικό ρόλο. Κάθε βιβλίο, ανεξάρτητα αν διαδραματίζεται στο παρελθόν το παρόν ή το μέλλον, είναι υποχρεωμένο να συνομιλεί με την εποχή του. Με το εδώ και τώρα. Αν δεν το κάνει, αφορά μονάχα τον δημιουργό του. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στη λογοτεχνία, αλλά και σε κάθε μορφή τέχνης.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

To Space Oddity του David Bowie.

Αγαπημένη εικόνα;

Τα παιδικά πρόσωπα όταν ξαφνικά ενθουσιάζονται με κάτι.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Θα έλεγα το νερό, αλλά και εκεί χρειάζεται το οξυγόνο. Πάντως ναι, αν ξεπερνούσαμε αυτή την ενοχλητική χημική λεπτομέρεια, νομίζω ότι θα μου άρεσε να είμαι πλάσμα του νερού.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Αν το αγαπούσα πραγματικά πολύ, δε θα δεχόμουν έτσι απλά να το στερηθώ. Οπότε θα μου επιτρέψετε να ξεγλιστρήσω από αυτή την ερώτηση.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα αγαπημένο δεν έχω. Από λουλούδια αγαπώ πολύ τα θυμάρια και γενικά τα βότανα που επιμένουν να ανθίζουν στο ξερό τοπίο. Μία αγαπημένη γεύση είναι το παγωτό μηχανής. Και μου αρέσει πολύ η μυρωδιά της βροχής, ειδικά έπειτα από ένα μακρινό μπουμπουνητό.

Ένας κακός εφιάλτης;

Η ακινησία. Σε κάθε επίπεδο.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν τα πάω και πολύ καλά με τους στόχους. Εμπιστεύομαι περισσότερο το ένστικτο και τις παρορμήσεις μου. Και επίσης συμπαθώ αρκετά τοις αστοχίες.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): δράση, μυστικό, σύννεφο, πλάσμα και διάστημα

Θα έλεγες πως είχε πέσει από το διάστημα, τόσο παράταιρο πλάσμα ήταν. Αγαπούσε τη δράση, αν και του άρεσε περισσότερο να τη διηγείται παρά να τη ζει. Πρέπει να έκρυβε κάποιο μεγάλο μυστικό. Όταν χάθηκε ξαφνικά μέσα σε ένα σύννεφο, κανείς δεν απόρησε.

Σας ευχαριστώ.