Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Το βιβλίο «Ούτε η μάνα μου».
Οι συγγραφείς Έφη Καγξίδου και Λίνα Σπεντζάρη
Οι εκδόσεις Έξη.

Οι Εκδόσεις Έξη παρουσίασαν στον Πολυχώρο Αίτιον, του μυθιστόρημα των Έφη Καγξίδου και Λίνα Σπεντζάρη, «Ούτε η μάνα μου». Για το βιβλίο μίλησε ο Πρόεδρος της Ένωσης Βουρλιωτών Μικράς Ασίας, κος Φώτης Καραλής και οι συγγραφείς.

Δύο αξιόλογες συγγραφείς, Έφη Καγξίδου και Λίνα Σπεντζάρη, ενώνουν το συγγραφικό τους ταλέντο και δημιουργούν ένα αποτέλεσμα μοναδικό καταθέτοντας τη ψυχή τους μέσα από το μυθιστόρημα «Ούτε η μάνα μου». Μια αληθινή ιστορία, της οικογένειας της κας Έφης Καγξίδου, που μιλάει για τους πρόσφυγες των Βουρλών της Μικράς Ασίας προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα στον αναγνώστη.

«Η Έφη μου και η Λίνα μου», είπε χαρακτηριστικά η κα Ισμήνη Λαμπροπούλου των εκδόσεων Έξη, καλωσορίζοντας τις δύο συγγραφείς στην οικογένεια των εκδόσεων αλλά και στην πόλη μας επίσης.

Τον λόγο έδωσε στη συνέχεια στον Πρόεδρο της Ένωσης Βουρλιωτών Μικράς Ασίας, κο Φώτη Καραλή, ο οποίος εξέφρασε το θαυμασμό του για το βιβλίο των δύο κυριών το οποίο είπε ότι διάβασε απνευστί. «Είναι ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει... Περπάτησα και σεργιάνισα στα σοκάκια των Βουρλών μαζί με τον καπετάν Γιώργη και ερωτεύτηκα την Πάτρα» τόνισε ο κος Καραλής.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε περιεκτικά στην περιοχή των Βουρλών επισημαίνοντας ότι βρίσκονται μεταξύ Σμύρνης και Τσεσμέ, «Ήταν η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη του Ελληνισμού με τριάντα πέντε χιλιάδες κατοίκους... Το μεγαλύτερο εξαγωγικό λιμάνι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», είπε.

Ολοκληρώνοντας ο κος Καραλής, ευχαρίστησε για το ταξίδι που του προσέφεραν οι δύο κυρίες και τις προέτρεψε να μην σταματήσουν το ταξίδι στα Βουρλά και να το συνεχίσουν.

Η κα Έφη Καγξίδου πήρε το λόγο συγκινημένη που βρέθηκε με την αγαπημένη της οικογένεια και το σπίτι της, ανάμεσα σε φίλους και συμμαθήτριες. «Με χαρά σας καλωσορίζω "οίκαδε"», είπε και συνέχισε «Με αυτό το βιβλίο έκανα πραγματικότητα ένα τάμα, μία υπόσχεση. Είναι η δικαίωση του παππού μου, ενός ανθρώπου που έζησε κυνηγημένος όλη του τη ζωή από το άδικο μα που η εσωτερική του πυξίδα δεν έπαψε ποτέ να δείχνει την κατεύθυνση της αγάπης. Από σεβασμό στο πρόσωπό του και στα μέλη της οικογένειάς μου, μιας και υπάρχει η απαραίτητη μυθοπλασία, έγιναν αναπόφευκτα ορισμένες αλλαγές και τροποποιήσεις στην περιγραφή γεγονότων της ζωής τους που σχεδόν στο σύνολό της είναι πραγματική όπως και τα ονόματα των ηρώων και οι τόποι που ζήσανε».

Η κα Καγξίδου στη συνέχεια επισήμανε την ανάγκη της να γράψει το βιβλίο αυτό με το μαύρο μολύβι της προσφυγικής της καταγωγής, σύμφωνα με τις αφηγήσεις, τα ακούσματα και τις εικόνες που είχε από τα παιδικά της χρόνια, «Χώρεσαν τα πάντα μέσα σ' ένα βιβλίο που τ' ονομάσανε "Ούτε η μάνα μου"».

Η συγγραφέας, κάνοντας μία γλυκόπικρη αναδρομή στο παρελθόν ωσάν παιδί και μεγάλη μετέπειτα, θυμάται, «Γύρω από το συνοικισμό, στην Ελλάδα, αντιλαμβανόμασταν την εχθρότητα, εισπράτταμε πικρόχολα σχόλια για την καταγωγή μας. Ήμασταν όμως πολύ μικρά για να σηκώσουμε στις πλάτες μας το βάρος της κακίας του κόσμου που έδειχνε να μην καταλαβαίνει πως δεν την επιλέξαμε εμείς τη μοίρα μας ούτε το τόπο της καταγωγής μας», και συμπληρώνει με παράπονο, «Κανείς δε μας έδωσε εξηγήσεις, δε μάθαμε ποτέ το ΓΙΑΤΙ και ΠΟΙΟΙ έκαναν στάχτη τις ζωές και τα όνειρα των προγόνων μας. Η σιωπή τους καλά κρυμμένη πίσω από την ενοχή τους. Ψάχναμε την απάντηση στην Ιστορία που επιδεικτικά κι αυτή, μας γύριζε την πλάτη».

Η κα Καγξίδου αναφέρθηκε στην αδυναμία που της είχε ο παππούς της όπως επίσης και στην αλλαγή της έκφρασής του όταν τον ρωτούσε για την καταγωγή του ενώ της διηγιόταν ιστορίες γύρω από τη ζωή του. Διαισθάνθηκε ότι κάτι συμβαίνει με την άρνησή του να της πει περισσότερα, «Τη θλιβερή του ιστορία την έμαθα μετά το θάνατό του... Αποφάσισα να γράψω την Οδύσσειά του... Οι απορίες μου λύθηκαν μετά από μεγάλη έρευνα που έφτασε μέχρι και τη Σκάλα των Βουρλών... Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από τη συγκίνηση όταν αντίκρισα το σπίτι των παππούδων μου..».

Η συγγραφέας αναφέρθηκε στη συνέχεια στη γνωριμία της με τη Λίνα Σπεντζάρη την οποία είχε ξεχωρίσει για το χαρακτήρα και τον καλό ποιητικό της λόγο και στην πρόταση που τής έκανε να τη βοηθήσει στη γραφή του βιβλίου. Επισήμανε ότι στην πορεία διαπίστωσαν ότι είχαν τον ίδιο τρόπο σκέψης και έκφρασης. «Στάθηκε πλάι μου και έβαλε την ίδια λαχτάρα και αγάπη με μένα γι' αυτό το βιβλίο που σήμερα κρατάτε στα χέρια σας».

«Σου έχω πει ποτέ την ιστορία της ζωής του παππού μου; Με ρώτησε η Έφη ένα απόγευμα που πίναμε καφέ στο σπίτι της», θυμάται η κα Λίνα Σπεντζάρη. Η συγγραφέας εξέφρασε τον ενθουσιασμό και την τιμή που ένιωσε όταν η ομότεχνή της, κα Καγξίδου, της πρότεινε να τη βοηθήσει σ' ένα βιβλίο αποκατάστασης του δίκιου του παππού της.

Η κα Καγξίδου τής αφηγήθηκε την ιστορία αφήνοντάς την άφωνη και με ανάμεικτα συναισθήματα, «Μου είπε, "τ' όνειρό μου είναι να γράψω ένα βιβλίο για όλα αυτά. Θέλω ο παππούς μου να δικαιωθεί. Να χαμογελάσει επιτέλους απ' τον ουρανό που βρίσκεται... Θα με βοηθήσεις;"».

Αναγνωρίζοντας και οι δύο συγγραφείς τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζαν δε δίστασαν να ενώσουν τις δυνάμεις και το ταλέντο τους με την ευαισθησία που του άξιζε. Απέφυγαν τις συναισθηματικές παγίδες και κατάφεραν να αποδώσουν το προσωπικό δράμα του παππού της κας Καγξίδου, όπως και όλων των ηρώων, με αντικειμενικό τρόπο και κυρίως χωρίς να προσβληθεί η μνήμη τους.

Στη συνέχεια η κα Σπεντζάρη αποκάλυψε ότι γι' αυτό το λόγο επέλεξαν να διατήρησαν τα πραγματικά τους ονόματα όπως και τους πραγματικούς τόπους που έδρασαν, «Μας πήρε η ιστορία από το χέρι και μας ταξίδεψε σε μέρη μακρινά... Φορέσαμε τα ρούχα και τα παπούτσια των ηρώων... Ονειρευτήκαμε μαζί τους... Ερωτευτήκαμε, κλάψαμε, θυμώσαμε, φοβηθήκαμε... Όλα τα κάναμε μαζί τους. Με σεβασμό όμως στη μνήμη τους πάντα και με χάδι στις πληγές που άνοιξε ο ξεριζωμός στις ψυχές τους...».

Στη συνέχεια οι δύο συγγραφείς διάβασαν με ευαισθησία αποσπάσματα από το βιβλίο τους, καθηλώνοντας τους παρευρισκόμενους, παρασύροντάς τους να ζήσουν και εκείνοι τη κάθε στιγμή. Ακολούθησε ένας όμορφος διάλογος με το κοινό ανταλλάσσοντας τα συναισθήματα που ένιωσαν ο καθένας διαβάζοντας το βιβλίο.

Ολοκληρώνοντας, βαθύτατα συγκινημένες, ιδιαίτερα η κα Καγξίδου, ευχαρίστησαν τις Εκδόσεις ΕΞΗ που πίστεψαν και στήριξαν το βιβλίο, τους αναγνώστες που μοιράστηκαν μαζί τους το ταξίδι χαρίζοντας πολύτιμες ευχές και μοναδικές στιγμές, όλους όσοι παρευρέθηκαν και τις τίμησαν με τη παρουσία τους και τον Πρόεδρο της Ένωσης Βουρλιωτών Μικράς Ασίας, κο Φώτη Καραλή,

Μια αληθινή ιστορία μεγάλης έντασης, γραμμένη με τόσο ζωντανές λεπτομέρειες, που κάθε σελίδα σκίζει το μυαλό και την καρδιά.

Τα πρόσωπα και τα ονόματα είναι υπαρκτά, χωρίς ψευδώνυμα, καθώς και οι τόποι όπου έδρασαν, για να μπορέσει ο αναγνώστης να βιώσει την πολυπόθητη κάθαρση.

Από τη Χίο στα Βουρλά, από τις στάχτες της Μικρασιατικής καταστροφής στα παραπήγματα του Πειραιά και του Βόλου, οι ήρωες θα παλέψουν με τους δαίμονες της ζωής τους, περιπλανώμενοι για περίπου μισό αιώνα. Ψυχές τραυματισμένες, ξεριζωμένες που άλλες κατάφεραν να βρουν καταφύγιο και άλλες ρήμαξαν μόνες τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.

«ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕ ΚΑΝΕΙΣ... ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!»