Γράφει: Μίλτος Γήτας

Η έφηβη (17 ετών μόλις) και πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας από την Παραμυθιά της Ηπείρου, Τάνια Δημάκα, κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Να βρίσκεις τρόπους να πετάς» από τις εκδόσεις Oasis στα τέλη του 2017.

Το όνομά μου είναι Τάνια (Αντωνία) Δημάκα και γεννήθηκα στην Αμαλιάδα Ηλείας. Μεγάλωσα σε μια μικρή περιοχή της Ηπείρου, την Παραμυθιά. Από την πρώτη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου κοιτώ το χέρι μου να γράφει, αρχίζοντας από τότε που δεν γνώριζα γραφή και ανάγνωση, ζωγραφίζοντας. Αργότερα -σαν φυσική συνέπεια- το ιχνογράφημα κατέληξε σε γράφημα ώσπου στην εφηβεία μου βρέθηκα με μια πληθώρα αδημοσίευτων ποιημάτων, κειμένων, θεατρικών σεναρίων και ενός βιβλίου. Ζω γράφοντας και γράφω ζώντας! Η αγάπη μου για την τέχνη προκάλεσε και τη συμμετοχή μου σε πολλές θεατρικές παραστάσεις από πολύ μικρή ηλικία αλλά και σε φεστιβάλ από την Ορεστιάδα μέχρι και την Κρήτη. Ήταν επίσης και η αιτία για το "περί θεάτρου" περιεχόμενο σε πολλά από τα κείμενά μου.

Σήμερα, κι αφού έχει παρουσιαστεί στο αναγνωστικό κοινό το βιβλίο της, συνομίλησε με τον ανταποκριτή του BOOKIA στην Ήπειρο, Μίλτο Γήτα για την έμπνευση της, τη λογοτεχνία αλλά και τα όνειρα της.

Η Ολίβια-Καρολάιν Φρίξενμπρουχ Μιχαηλίδη αναχωρεί από το Αμβούργο της Γερμανίας για το πρώτο μεγάλο ταξίδι της ζωής της. Στην ηλικία των δεκαεπτά αποφασίζει να επισκεφθεί την Ελλάδα, με προορισμό ένα μικρό παραδοσιακό χωριό, το Σολέτο. Μοναδικός της σκοπός να μάθει τα μυστικά μιας παλιάς οικογενειακής ιστορίας αναζητώντας την αλήθεια για την ετεροθαλή αδελφή της Ερατώ.

Μέσα από τις συναρπαστικές εναλλαγές παρόντος και παρελθόντος, ξετυλίγεται η ιστορία της Ερατώς, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει πρωτόγνωρες καταστάσεις που προκλήθηκαν εξαιτίας της εγκατάλειψης του πατέρα της και της υπερπροστατευτικής μανίας της μητέρας της. Οδηγείται σε πράξεις που στιγματίζουν τα εφηβικά της χρόνια υπονομεύοντας το μέλλον της. Όμως, η Ερατώ ως ελεύθερο πνεύμα δεν σταματά να ονειρεύεται οχυρωμένη στο δικό της καταφύγιο, τις νεράιδες, μαζί με τον παιδικό της φίλο Πήτερ.

Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία δοσμένη μέσα από την καθάρια ματιά μιας νεαρής επαναστάτριας. Η ιστορία του προσωπικού αγώνα για τη λύτρωση και την απελευθέρωση του μυαλού από στοιχειωμένες σκέψεις και πράξεις. Η δύσβατη πορεία σε ένα μονοπάτι που οδηγεί κάθε διαβατάρικο πουλί στη δική του αληθινή, πονεμένη πατρίδα, στα ανέμελα, νεανικά του χρόνια.

Αγνή φιλία, ψυχικές αναταράξεις, νεανικά χτυποκάρδια, οικογενειακές συγκρούσεις, εγκατάλειψη, καταχρήσεις, ανέχεια, ξενιτιά, απώλειες, ιστορίες κάτω απ\' το φεγγάρι, αστέρια, βουνοκορφές, ήλιος, ζωή. Και νεράιδες...

Νεράιδες που κυλούν στις φλέβες. Νεράιδες που αδιάκοπα ψιθυρίζουν...

Να βρίσκεις τρόπους να πετάς!

Πότε και πως γεννήθηκε η ιδέα να γράψεις ένα βιβλίο;

Δεν νομίζω ότι το να γράψει κάποιος ένα βιβλίο είναι αποτέλεσμα κάποιας ιδέας που γεννιέται αλλά μιας ακατανίκητης ανάγκης να βγάλει κανείς στο χαρτί πράγματα που εμπεριέχονται στην ύπαρξή του και του φωνάζουν να τα κάνει λέξεις και ιστορίες. Έτσι τουλάχιστον λειτουργεί σε εμένα η συγγραφική μου ιδιότητα.

Από που εμπνέεσαι;

Αυτή είναι μια από τις συχνότερες ερωτήσεις που μου έχουν κάνει… Λοιπόν η έμπνευση είναι κάτι το οποίο πραγματικά έρχεται να σε συναντήσει .Όμως πιστεύω ότι αυτό το οποίο μας «διατάζει» να κάνουμε η έμπνευση, έρχεται κατευθείαν από την εσωτερική μας πλευρά σαν άνθρωποι. Οι έγνοιες μας, τα βαθύτερα μυστικά μας , οι προβληματισμοί μας, γίνονται τα θέματα του βιβλίου μου μέσα από την έμπνευση μου. Έτσι θα έλεγα ότι έμπνευση για μένα είναι ο εσωτερικός και εξωτερικός μου κόσμος σε συνδυασμό με την ακατανίκητη ανάγκη μου να ειπωθούν οι ιστορίες μου .Έπειτα οι χαρακτήρες του έργου μου , έρχονται και με συναντούν μόνοι τους , μπαίνοντας στην ιστορία και πότε τους οδηγώ εγώ, πότε με οδηγούν αυτοί μέχρι να φτάσουμε από κοινού στο τέλος του βιβλίου.

Οι έφηβοι διαβάζουν λογοτεχνία;

Δεν θα μιλήσω μόνον για τους έφηβους γιατί δεν τίθεται θέμα ηλικιακής κατηγοριοποίησης . Γενικά πιστεύω ότι στην Ελλάδα υπάρχει αδύναμη παιδεία γύρω από την ανάγνωση και το βιβλίο .Το εκπαιδευτικό σύστημα κουράζει και εξαντλεί τους μαθητές και δεν τους αφήνει χρόνο για να ασχοληθούν ενδεχομένως με το διάβασμα των λογοτεχνικών βιβλίων. Ο ενήλικες σπάνια είναι συστηματικοί αναγνώστες.

Έπειτα η Ελληνική οικογένεια δεν είναι συνηθισμένη να διαπαιδαγωγεί αναγνώστες. Η συνήθης εικόνα ενός μέσου Ελληνικού σπιτιού είναι να βρίσκονται τα μέλη μιας οικογένειας γύρω από τον δέκτη της τηλεόρασης ή τις οθόνες των υπολογιστών . Η αναγνωστική προσπάθεια τερματίζει στην ανάγνωση των Παραμυθιών από την μητέρα τους τα χρόνια που είναι τόσο μικρά τα παιδιά, ώστε δεν μπορούν να διαβάσουν μόνα τους. Όλα αυτά βέβαια με αρκετές – ευτυχώς – εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν – όμως δυστυχώς – τον κανόνα…

Χρειάζεται οι γονείς πρώτα να είναι συστηματικοί αναγνώστες και έτσι τα παιδιά να έχουν την εικόνα και να την αναπαράγουν στην ενήλικη ζωή τους. Να υπάρχουν βιβλία στα σπίτια μας και να μην αποκόβεται η αναγνωστική διαδικασία και αλληλεπίδραση ανάμεσα σε παιδιά και γονείς όσο αφορά την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων μετά από την ηλικία του Δημοτικού Σχολείου.

Ποίοι είναι οι αγαπημένοι σου λογοτέχνες;

Θα ήθελα να αναφερθώ σε έλληνες λογοτέχνες που με συντρόφευαν κατά την παιδική και εφηβική μου ηλικία. Ξεκινώντας με τον Ευγένιο Τριβιζά, την Άλκη Ζέη, την Ζωρζ Σαρή και συνεχίζοντας κατά κύριο λόγο με την μαγευτική ποίηση του Κ.Καρυωτάκη και της Μ.Πολυδούρη, του Τάσου Λειβαδίτη, του Γιάννη Ρίτσου.

Εκεί που εντυπωσιάστηκα βέβαια, ήταν με την "Μαρία Νεφέλη" του Ελύτη, η οποία μου έδωσε έναυσμα να ασχοληθώ περισσότερο με τον ίδιο τον Ελύτη μεν, με την ίδια την ποίηση δε. Έπειτα εμφανίστηκαν στο προσκήνιο τα μεγάλα ονόματα του Γ. Σεφέρη, του Κ. Καβάφη. Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στις σαγηνευτικές μελοποιήσεις των ποιημάτων του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου που με κάνουν να ταξιδεύω τις νύχτες.

Τι θα έλεγες σε κάποιον άλλον έφηβο που θα ήθελε να γράψει;

Θα του έλεγα να το κάνει και να μην φοβηθεί τίποτα .Επίσης θα του έλεγα να μοιραστεί με τους ανθρώπους γύρω του τα γραπτά του γιατί όταν μοιραζόμαστε ανακαλύπτουμε ότι γύρω μας υπάρχουν πολλοί που αναζητούν παρόμοια με μας πράγματα και ξέρετε… αυτή είναι η αρχή κάθε μικρής ή μεγάλης αλλαγής σε αυτόν τον κόσμο και φυσικά αποτελεί αλλαγή για τον δικό μας προσωπικό κόσμο .

Οι δικοί σου άνθρωποι πως αντέδρασαν όταν τους είπες ότι ασχολείσαι με το γράψιμο;

Με συμπάθεια για αυτό που κάνω. Μάλιστα με προέτρεψαν και συνεχίζουν να με προτρέπουν με διάφορους τρόπους δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αποδοχής για αυτό που κάνω.

Γράφεις κάτι αυτή την περίοδο;

Αυτήν την περίοδο ασχολούμαι μόνον με την διαδικασία των Πανελληνίων Εξετάσεων αλλά εννοείται ότι από μέσα κυλά πολύ ορμητικό το ποτάμι. Ελπίζω το καλοκαίρι να βρει αυτό το ποτάμι την ρωγμή και να βγει ανεμπόδιστο στην πένα μου.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια;

Θα ήθελα να μπορώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι και ξυπνώ στην ψυχή μου συναισθήματα που θα με κάνουν να νοιώθω ζωντανή. Αν αυτό μπορέσει και συνεχίσει να αποδίδεται μέσα από την συγγραφή, θα ήταν ότι καλύτερο μπορώ να σκεφτώ για την Τάνια Δημάκα.

Κλείνοντας θέλω να σε ρωτήσω ποια είναι τα επόμενα λογοτεχνικά σου σχέδια και όνειρα;

Νομίζω πως το επόμενο βήμα μου θα είναι η συγγραφή και –γιατί όχι – η έκδοση του επόμενου βιβλίου μου . Έχω πολλά στο μυαλό μου και ακόμα πιο πολλά μέσα μου που περιμένουν να έρθει εκείνη η στιγμή που τα σχέδιά μου θα γίνουν πραγματικότητα. Ευχαριστώ το ΒΟΟΚΙΑ και ευχαριστώ κι εσάς κύριε Γήτα για την επικοινωνία που είχαμε.