Γράφει: Μίλτος Γήτας

Η Αίγλη Κρίκη με καταγωγή από την Λάρισα ζει έχοντας δημιουργήσει οικογένεια και δική της επιχείρηση ως καθηγήτρια αγγλικών στα Ιωάννινα. Λίγα χρόνια τη γνωρίσαμε μέσα από το πρώτο της βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Πηγή με τίτλο «Πορφυρά Παλάτια». Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Τα τακούνια της Εύας» από τις Εκδόσεις Όστρια.

Για την έκδοση αυτή αλλά και γενικότερα για τη λογοτεχνία και την έμπνευση της μίλησε στον ανταποκριτή του BOOKIA στην Ήπειρο, Μίλτο Γήτα.

Ποια ήταν η εμπειρία σου μέχρι σήμερα στον χώρο του βιβλίου;

Η εμπειρία μου στον χώρο του βιβλίου ως συγγραφέας – όχι ως αναγνώστης –είναι μικρή σχεδόν μόλις 3 ετών, από την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, «Πορφυρά παλάτια» από τις εκδόσεις Πηγή. Τα «Πορφυρά παλάτια» ήταν η πρώτη μου προσπάθεια να γράψω ένα παραμύθι για μεγάλους , με έντονη την παρουσία της διδακτικής μυθοπλασίας, και ταυτόχρονα, ιστορίας και λαογραφίας.

Ποιοι παράγοντες ή καταστάσεις συντέλεσαν ώστε να γραφτεί το νέο σου βιβλίο;

Η συγγραφή του νέου μου βιβλίου, μυθιστορήματος, είχε ξεκινήσει το 2013, πολύ πιο πριν τα «πορφυρά παλάτια» συντεθούν μέσα μου. Έβλεπα γύρω μου ζευγάρια να χωρίζουν, οικογένειες να διαλύονται εν μέσω οικονομικής κρίσης, ανθρώπους που γνώριζα - και έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά ότι αγαπιούνται τρελά- έπειτα να μισιούνται σαν θανάσιμοι εχθροί και άρχισα να αναρωτιέμαι το γιατί. Ναι, ωραία, το αποδίδουμε στην οικονομική κρίση, αλλά πιο συγκεκριμένα, τι φταίει; Έτσι ξεκίνησα να παρατηρώ συμπεριφορές, αντιδράσεις, να μελετώ την βιβλιογραφία που αναφερόταν στο γυναικείο κίνημα και στον φεμινισμό δεκαετίες πριν κι άρχισα να γράφω για το γυναικείο φύλο, τους πολλαπλούς ρόλους που κατέχει και καλείται να διαχειριστεί και το παρεξηγημένο νόημα του φεμινισμού σήμερα.

Τι θα διαβάσει κάποιος που θα επιλέξει το νέο σου βιβλίο «Τα τακούνια της Εύας»;

Εκείνο που θα κατορθώσει ο αναγνώστης μέσα από αυτό το βιβλίο είναι να «φορέσει» τα τακούνια της κάθε ηρωίδας [7 επτά στο σύνολο]και να περπατήσει την ζωή της. Με αυτόν τον τρόπο θα νιώσει τον ψυχισμό της, θα γνωρίσει τον τρόπο ζωής της στα χρονικά πλαίσια που ορίζονται δηλ. το 1947, 1970, 2007, 2017,θα πονέσει για την ανικανότητα της να αντιδράσει, θα εκδικηθεί με την λύτρωση της και την τιμωρία των πολέμιων της, θα γελάσει με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό των ανθρώπων της υπαίθρου. Η «βόλτα» με τα παπούτσια αυτών των γυναικών είναι μια βόλτα στην ανθρώπινη κοινωνία του χθες αλλά και του σήμερα με πολλά αναχρονιστικά στοιχεία και κατάλοιπα του πατριαρχικού μοντέλου έως σήμερα. Μέσα από αυτήν την αφήγηση προσπαθώ να δείξω στον αναγνώστη ότι η σύγκρουση των δυο φύλων είναι υπαρκτή κι ότι είναι εφικτό να εξαλειφθεί όταν προσπαθήσουν και οι δυο πλευρές με ψυχραιμία να δούνε ότι δεν είναι εχθροί εκ φύσεως.  

Δεν είναι κανείς τους λιγότερο δυνατός ή έξυπνος από τον άλλο αλλά ότι υπάρχει ένας κατασκευασμένος κοινωνικός διαχωρισμός που εξυπηρετεί άλλους σκοπούς και που έχει καταστήσει το ανδρικό φύλο εξιλαστήριο θύμα που μαζεύει τα πυρά, εξαιτίας της συμπεριφοράς του προς το γυναικείο φύλο. Τα πατριαρχικά κατάλοιπα που λέγαμε.

Θεωρείς πως η σημερινή κατάσταση με τον covid-19 έφερε πιο κοντά τους Έλληνες στα βιβλία;

Ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας έφερε τους Έλληνες το ίδιο κοντά με τα βιβλία όσο και με την τηλεόραση. Εκείνο που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι το κοινό της τηλεόρασης αποζητά σειρές με μυθοπλασία, γεγονός που δίνει ελπίδες ότι κάποια στιγμή, υπέροχα πεζογραφήματα θα βρεθούν με την μορφή σεναρίου στην μικρή οθόνη, κι ίσως έτσι, ανακαλυφθεί το περιεχόμενο υπέροχων βιβλίων από την πλειοψηφία των τηλεθεατών. Αυτού του είδους την ζήτηση την ονομάζω «καλλιέργεια» του κοινού, που έστω κι έτσι, μέσω της μικρής οθόνης γνωρίζουν και αναγνωρίζουν την αξία της πεζογραφίας. Ξέρετε, διαισθάνομαι ότι ο κόσμος γύρω μας έχει ανάγκη να ταξιδεύει με όποιο τρόπο, τώρα πια κυρίως με το νου, όχι μόνο λόγω πανδημίας αλλά και οικονομικής στενότητας, και να κάνει ταξίδια μαγικά θα έλεγα, παραμυθένια. Νιώθω το ίδιο όπως όταν έγραφα το πρώτο μου βιβλίο, νιώθω ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει ένα παραμύθι που όμως θα έχει και την διδακτική έκβαση όπως οι μύθοι του Αισώπου. Ο κόσμος «εν εγκλεισμό» πια, αλλά και πριν από αυτόν, έχει ανάγκη να νιώσει ότι τιμωρείται το άδικο και να νιώσει την λύτρωση για την τιμωρία του κακού.

Εσύ πως πέρασες τις δύσκολες μέρες της καραντίνας;

Στην πρώτη καραντίνα, ήμουν στο σπίτι με τους δικούς μου, διάβασα αγαπημένα βιβλία και είδα πολλές ταινίες, περιμένοντας να γεννήσω το δεύτερο παιδί μου, ούσα 8 μηνών έγκυος.

Πως αντιδράς σε μια θετική και σε μια αρνητική κριτική για τα βιβλία σου;

Σε μια αρνητική κριτική προσέχω πάντα σε ποιο τομέα αναφέρεται κάποιος για να εξηγήσω τα κίνητρα του. Εμπιστεύομαι πολύ λίγους ανθρώπους ως προς την κριτική τους απέναντι μου. Φιλτράρω την κριτική των υπολοίπων αγνώστων και προχωρώ, άλλες φορές αλλάζοντας κάτι που μπορεί να διαπιστώσω κι εγώ ότι δεν μου αρέσει ή ότι θα μπορούσα να το κάνω καλύτερα, κι άλλες φορές γελώντας. Εννοείται ότι σε θετική κριτική χαίρομαι πολύ αλλά κι εκεί φιλτράρω τα σχόλια διότι δεν συμπαθώ του κόλακες. Δόξα τω θεώ, μέχρι στιγμής δεν μου έχει γίνει αρνητική κριτική ως προς τα βιβλία μου, ίσως γιατί προηγείται πάντα πολύ έρευνα και μεράκι για Τέχνη, πριν αρχίσω να γράφω και να εκτίθεμαι.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας και γιατί;

Αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Μενέλαος Λουντέμης και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Αγαπώ αυτό που έχουν κατορθώσει αυτοί οι δυο, να λένε τα πιο σπουδαία πράγματα χρησιμοποιώντας τις πιο απλές λέξεις. Αυτό είναι μαγευτικό. Να ξέρεις καλό «πλέξιμο», να παίρνεις ένα απλό νήμα και με την μαεστρία σου να αναδεικνύεις το χρώμα, την υφή και την αίσθηση της πραγματικότητας. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εξασκούμαι όσο μπορώ επάνω σε αυτό γιατί λατρεύω την απλότητα της αλήθειας.

Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που γράφει και θέλει τώρα να εκδώσει;

Εννοείται πως σε κάποιο άνθρωπο που γράφει και επιθυμεί να εκφραστεί μέσω της πεζογραφίας θα έλεγα να το κάνει, όχι μόνο τώρα αλλά και πάντα. Να τολμάει να κάνει εκείνο που τον γεμίζει. Όσον αφορά την αποδοχή του από το αναγνωστικό κοινό, κανείς δεν ξέρει τις αντιδράσεις αλλά κι από την άλλη, υπάρχει ευρύ κοινό με πολλά ενδιαφέροντα, σίγουρα κάποιο κοινό θα ταυτιστεί μαζί του. Εξάλλου, όσοι γράφουμε, γράφουμε πρωτίστως για μας, κι όχι για να βγάλουμε χρήματα. Εάν γίνει κι αυτό δε, τότε είμαστε και τυχεροί των συγκυριών.

Οι Εκδοτικοί Οίκοι θεωρείς πως δίνουν ευκαιρίες σε νέους λογοτέχνες;

Οι μεγάλοι πολυδιαφημιζόμενοι εκδοτικοί οίκοι, όχι δεν δίνουν ευκαιρίες κι ακόμη δεν έχω καταλάβει ποια είναι τα κριτήρια των επιλογών τους. Οι υπόλοιποι όμως δίνουν, με το ανάλογο αντίτιμο, για την έκδοση που ορίζει ο καθένας τους.

Τα βιβλιοπωλεία θεωρείς έχουν ακόμη να δώσουν πράγματα ή όλα σιγά-σιγά οδηγούν στο ηλεκτρονικό εμπόριο;

Τα βιβλιοπωλεία τα αγαπώ γιατί είναι αυτά που διαθέτουν έναν τεράστιο «πλούτο» σε τιμή κόστους! Είναι το μέσω για τα πιο μυθικά, εξωπραγματικά ταξίδια σε όλο το σύμπαν, στο διάστημα, στην φύση, στον βυθό, με ανεξάντλητα καύσιμα και πολύ ενσυναίσθηση του Κόσμου γύρω. Το ηλεκτρονικό εμπόριο δυστυχώς συμπεριέλαβε και την πώληση βιβλίων, αυτό δεν μπορούμε να το σταματήσουμε εφόσον είναι στα πλαίσια του εμπορίου. Εκείνο όμως που θα πρέπει να τονίσουμε είναι ότι τα βιβλιοπωλεία έχουν ένα σοβαρό πλεονέκτημα έναντι των αλυσίδων ηλεκτρονικού εμπορίου βιβλίων: δεν αποτελούν το συνοικιακό «μπακάλικο» έναντι του σουπερμάρκετ. Οι αναγνώστες που αγαπούν να ξεφυλλίζουν βιβλία, αγαπούν την μυρωδιά του βιβλίου, την ευωδία που αφήνει η μυρωδιά του χαρτιού και του ξυμένου μολυβιού στο χώρο του βιβλιοπωλείου. Αγαπούν την λαιμαργία της στιγμής να μην ξέρουνε ποιο βιβλίο να πρώτο-διαλέξουνε από τα τόσα που έχουν κρατήσει στην αγκαλιά τους. Δεν είναι λίγα τα βιβλιοπωλεία – καφέ – αναγνωστήρια που εναλλακτικά προσφέρονται ως χώροι χαλάρωσης και ευκαιρίας για ανταλλαγή απόψεων με άλλους συνδαιτυμόνες αναγνώστες.

Ποια είναι τα άμεσα λογοτεχνικά σου σχέδια;

Αυτήν την στιγμή δεν γράφω κάτι, όμως έχω στο μυαλό μου ένα παραμύθι ακόμη για μεγάλους. Απαιτείται αρκετή και σοβαρή έρευνα, κυρίως ιστορική, για να συνθέσω κάτι. Αυτήν την περίοδο λοιπόν, μελετώ όσο μπορώ και μου το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μου. Χρειάζομαι χρόνο για να μαζέψω στοιχεία, να τα αποκωδικοποιήσω και να αρχίσω να συνθέτω σωστά, ώστε να φανώ αντάξια του αναγνωστικού κοινού που με έχει στηρίξει και με στηρίζει. Αλλά θα ήθελα να ευχαριστήσω κι όλους εκείνους που θα «με διαβάσουν» στο μέλλον, και θα μπούνε στον κόπο να με κρίνουν. Γι αυτούς, θα προσπαθήσω να γίνω ακόμη καλύτερη.