Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Έλενα Αρτζανίδου γεννήθηκε στη Δυτική Γερμανία. Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στο Μαυρονέρι του Νομού Κιλκίς και αργότερα στη Θεσσαλονίκη, όπου τελείωσε το Λύκειο της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής.

Είναι πτυχιούχος της Σχολής Νηπιαγωγών Καρδίτσας καθώς και του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του Α.Π.Θ. Υπηρέτησε την εκπαίδευση για 37 έτη μέχρι το 2020. Έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή χρονογραφημάτων και άρθρων για την εφημερίδα Θεσσαλονίκη-Μακεδονία και για μια επταετία είχε τη στήλη για παρουσίαση, άποψη βιβλίων στο thinkfree.gr. Από το 1996 ασχολείται με τη συγγραφή παιδικών, εφηβικών βιβλίων, τα περισσότερα των εκδόσεων Ψυχογιός, αλλά και βιβλίων για ενήλικες

Εκπαιδευτικός, υπεύθυνη φιλαναγνωσίας, αρθρογράφος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Όσο ήμουν και εν ενεργεία εκπαιδευτικός -σήμερα έχω συνταξιοδοτηθεί- κανένας ρόλος δεν επισκίαζε τον άλλο, αντίθετα από τον καθένα αποκτούσα εφόδια που με βοηθούσαν στον άλλο ρόλο να γίνομαι καλύτερη ή και να περιορίζω τα όποια λάθη μου και αστοχίες. Ο ρόλος της εκπαιδευτικού ωστόσο ήταν αυτός που μου έμαθε να μπορώ να κατανοώ καλύτερα τον κάθε άνθρωπο και να πορεύομαι με σεβασμό και έννοια και στη συνέχεια ως συγγραφέας να τον αφουγκράζομαι.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Να είμαι μέσα σε αυτές ακολουθώντας πάντα το καλό μονοπάτι.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Αυτό που είμαι είναι σε κάθε μου λέξη, σε κάθε δράση και γεγονός μέσα στις ιστορίες μου δίχως κιόλας να είμαι εγώ. Οι αξίες, τα συναισθήματα μου περνούν ή καλύτερα τα αρπάζουν οι ήρωες και ηρωίδες μου, τα οικειοποιούνται, τα εξελίσσουν και δικά τους πλέον, με τη δική τους σφραγίδα τα μοιράζονται με τους αναγνώστες μέσα από τις ιστορίες, που, ενώ εγώ γράφω, τελικά αυτοί έχουν τον μοναδικό λόγο και γίνονται οι αγαπημένοι ή μισητοί.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έμαθε να ακούω και να με ακούει, παράλληλα με την εμπιστοσύνη που μου έδειχνε. Συνέχισα σε ένα σχολικό περιβάλλον, την Αμερικανική Γεωργική Σχολή, που μου παρείχε μορφωτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο για να μπορώ να αναγνωρίζω τους δρόμους από τις χαράδρες. Και μετά οι δρόμοι μου είχαν πολλά ανταμώματα από ανθρώπους και γεγονότα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για ό,τι είμαι ή προσπαθώ να γίνω. Το περιβάλλον με όλη τη σημασία του είναι αυτό που μπορεί να σου δείξει πολλά υποσύνολα ζωής. Στο χέρι σου, όπως έκανα και συνεχίζω, είναι να παρατηρείς και με δουλειά να προχωράς αποκτώντας αυτοπεποίθηση και να καταθέτεις όταν σου ζητείται.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Οι ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου η Μαρίκα από την Ορντού, αληθινές ιστορίες από τον Πόντο και τον βίαιο ξεριζωμό.

Από τα τραγούδια που ξεχωρίζω είναι το «Μένω εκτός», της Λίνα Νικολακοπούλου και είτε πονώ, είτε χαίρομαι βάζω το δίσκο στο πικάπ μου- το έχω αγοράσει με τα πρώτα λεφτά που πήρα το 1984 ως νηπιαγωγός- Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός
μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που 'διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός…, έτσι και εγώ εκτός με μια φράση που είναι η προίκα και υπόσχεση στον πατέρα μου: Μην ξεχνάς ποτέ από πού έρχεσαι και να ξέρεις που πηγαίνεις.

Αγαπημένη εικόνα;

Η Αγάπη και ο Αλέξανδρος, τα ανίψια μου.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Ο βυθός της θάλασσας.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δεν είμαι δεμένη με τίποτε υλικό, οπότε αν έπρεπε, ας διάλεγαν αυτά για μένα

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Φιλάρετος, Γιασεμί, κανέλα, μαμαδίστικη.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να χάσω τους αγαπημένους μου.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να βγω έξω στην αληθινή ζωή μετά από τόσους μήνες στέρησης ελευθερίας λόγω covid. Να αγκαλιάσω την οικογένεια, τους φίλους και τις φίλες μου.

Να μπω στο αεροπλάνο που μου έχει λείψει για τα ταξίδια που περιμένουν και λαχταρώ.

Να βρεθώ σε καλέσματα μέσα στα σχολεία, να ακούσω τα παιδιά, να τους κοιτάξω να μου μιλήσουν, να μοιραστούμε ό,τι αυτό έχει να κάνει με τη ζωή.

Να ξεκινήσουν επιτέλους τα γυρίσματα τον Μάρτη για το ντοκιμαντέρ «Η μητέρα των σταθμών», της Κωστούλας Τωμαδάκη που έχω την τιμή να συμμετέχω. Το πώς μένει να το δούμε στην ώρα του.

Να βρεθεί το θέατρο που θα φιλοξενήσει το θεατρικό έργο μου,- ύστερα από πρόταση σκηνοθέτη, δεν μπορώ να αποκαλύψω κάτι άλλο, ανέλαβα και έκανα διασκευή στο βιβλίο μου «Γκασταρμπάιτερ η οδυνηρή φυγή».

Και άλλα που δουλεύω και δούλεψα αρκεί να παραμείνω εγώ υγιής σωματικά και ψυχικά μαζί και η υπόλοιπη κοινωνία.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: ψυχή, τραμπάλα, τιμόνι, δρόμος και θάλασσα.

Πόσο τής έλειψε! Μπήκε στη θέση του οδηγού, έβαλε τα χέρια στο τιμόνι και πήρε τον δρόμο. Στην αρχή μέσα από τα στενά φοβισμένη. Γρήγορα ένιωσε τη διάθεση να μπει στη λεωφόρο. Στο φανάρι σταμάτησε και τότε άνοιξε το παράθυρο και μια γνώριμη μυρωδιά την έκανε να αλλάξει πορεία. Δέκα λεπτά τη χώριζαν από τη θάλασσα και όμως έμοιαζε αιώνας μέχρι να τη δει και να κινηθεί παράλληλα με αυτήν.

«Τράμπα τραμπαλίζομαι», μουρμούρισε και η ψυχή της φτερούγισε στην εικόνα του. Δεν τους χώριζαν παρά μερικά χιλιόμετρα.

«Τράμπα τραμπαλίζομαι και θα σε συναντήσω», είπε και πάτησε το γκάζι.

Μεγάλο ευχαριστώ Διονύση Λεμονή και bookia για αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συνέντευξη.