Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Θωμάς Ψύρρας γεννήθηκε στον Τύρναβο. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Υπήρξε εκδότης του εκπαιδευτικού περιοδικού Σημείο, μέλος της ομάδας του περιοδικού Αυτό και του περιοδικού Γραφή. Μελέτες και άρθρα του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Γραφή, Σημείο, Αντί και στις εφημερίδες Ελευθερία, Αυγή, Ελευθεροτυπία και Καθημερινή. Κείμενά του ανθολογήθηκαν στα σχολικά βιβλία των νέων ελληνικών.

Έργα του: Πυκνός Καιρός, μυθιστόρημα (εκδ. Κανάκη 1993), Τα Ψάρια της Παναγίας, νουβέλα (Τραμάκια 1998), Μαράν Αθά, μυθιστόρημα (Κέδρος 2004), Λάρισα - μια πόλη στη Λογοτεχνία, Θεσσαλία- ο τόπος και οι άνθρωποι, Κιλελέρ (Μεταίχμιο), Η τύχη της Ποίησης στο Φανταστικό Χαλιφάτο (Θράκα 2016), Πάνω Κάτω, κείμενα έκτακτης ανάγκης 2012-2014 (Θράκα 2017), Θα βοσκήσω το μαύρο, διηγήματα (Μεταίχμιο 2018), Τι απομένει απ’ τη φωτιά, μυθιστόρημα (Μεταίχμιο 2022). Το μυθιστόρημα Μαράν Αθά παρουσιάστηκε το 2009 στο θέατρο (σκηνοθ. Δήμου Αβδελιώδη με τη Γιασεμή Κηλαηδόνη).

Περισσότερα για τον Θωμά Ψύρρα: http://thomaspsyrras.blogspot.com & thomaspsyrras@gmail.com

Φιλόλογος, εκδότης, επιμορφωτής εκπαιδευτικών, αρθρογράφος, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Όλα συνυπάρχουν και καλύπτονται από τον χαρακτηρισμό: «δημιουργικός αναγνώστης».

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Ο Όμηρος της Οδύσσειας, ο Παπαδιαμάντης, ο Βιζυηνός, ο Σολωμός της Γυναίκας της Ζάκυθος, ο Ίταλο Καλβίνο, ο Χέρμαν Μέλβιλ, ο Κορτάσαρ και ο Μαρκές.  

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Μορφικά αξιοποιείται με την εμμονή στον λαϊκό λόγο και θεματικά με ιστορίες που βασίζονται στον ατομικό ορθολογισμό, ο οποίος συγκρούεται με τον ανορθολογισμό ή το τυχαίο της πραγματικότητας. 

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον μού δανείζει τον λαϊκό λόγο προσφέροντας σπαράγματα ζωής που κατακάθονται μέσα μου σαν γλωσσικές εικόνες για να συντεθούν αργότερα σε ιστορίες.  

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία – τραγούδι - φράση)

Ιστορία: το «Παραρλάμα» του Βουτυρά.

Τραγούδι: «Τα ναυάγια» του Βασίλη Τσιτσάνη με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη.

Φράση: Η σύγκριση της λογοτεχνικής δημιουργίας με την πραγματικότητα οδηγεί σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα (Jakobson).

Αγαπημένη εικόνα;

Ο θερισμένος κάμπος.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Να κοιτάω τα περιστέρια του περιστερώνα μου να πετούν κι έπειτα να έρχονται να ταϊστούν απ’ το χέρι μου.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Το τσίπουρο της Παρασκευής με την παρέα μου.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Αθανασία.
Λουλούδι: το γιασεμί.
Γεύση: η ελαφριά πίκρα από λεμόνι.
Μυρωδιά: Η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή

Ένας κακός εφιάλτης;

Να προχωρώ μόνος σε ένα κόσμο μαρμαρωμένο κι ακίνητο.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να γράψω ένα βιβλίο που να είναι παραμύθι, αλλά όλοι να το ακούν σαν τραγούδι.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): Φωτιά, γη, άγγελος, μοίρα και μαύρο.

Κατοικώ σε γη χαρτοπαικτών. Είπα: «Βαρέθηκα το παιχνίδι. Σε κάθε τραπουλόχαρτο ας γράψουμε μια λέξη που φοβόμαστε». Απλώσαμε τα φύλλα με τους φόβους μας: «φωτιά», «μοίρα», «μαύρο»... Τελειώνοντας ρώτησαν: «Ποιος κερδίζει;» Ένας περαστικός ξένος συμμάζεψε τα χαρτιά: «Τελικά κερδίζει ο άγγελος του θανάτου».

Σας ευχαριστώ.