Γράφει: Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Το βιβλίο «Εννέα Στάλες».
Ο ποιητής Μιχάλης Κόκκινος.
Οι εκδόσεις ΟΤΑΝ.

Παρασκευή 7 Ιουνίου - 9.00 μ.μ.
Ιωάννινα, Καπλάνειο Cafe.

Οι εκδόσεις ΟΤΑΝ παρουσιάζουν την ποιητική συλλογή του Μιχάλη Κόκκινου, «Εννέα Στάλες». 

Για την ποιητική συλλογή μιλούν:

• Άννα Μανδυλαρά, Επίκουρη Καθηγήτρια Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
• Κωνσταντίνος Μπούρας, Ποιητής, θεατρολόγος, κριτικός.
• Βασιλική Μπούμπα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιατροδικαστικής–Τοξικολογίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Χαιρετίζει ο υπεύθυνος των εκδόσεων ΟΤΑΝ & πρόεδρος του Σ.ΕΚ.Β., Γρηγόρης Πλαστάρας ενώ συντονίζει η Γιώτα Φλώρου, Προϊσταμένη των Παιδικών Σταθμών του Ν.Π.Δ.Δ. του Δήμου Ζίτσας, Ραδιοφωνική Παραγωγός στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων.

«Το διάβασες; Πες τη γνώμη σου στο Bookia!»
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

«Ζωγραφική με λέξεις», «ηθελημένη καταφυγή στον κώδικα της γλώσσας, αυτοεξορία και φυλακή, ισόβια»: έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ποίηση του εικαστικού και ακραίου, μεθοριακού πνευματικού ανθρώπου Μιχάλη Κόκκινου, που μετήλθε πολλών επαγγελμάτων, διήλθε πολλών επινοημάτων κι ανέπτυξε μία τεχνική επιβίωσης που και διαβίωση θα την έλεγες, αν ήταν ορθοπλωρισμένη κι ευθύγραμμη. Κάτι που δεν ισχύει για τον γνήσιο καλλιτέχνη, όταν ΚΑΙ λογοτέχνης είναι. Σπάνιος συνδυασμός στην πληρότητά του, δίδυμο ταλέντο κι ομοζυγωτικό.

Το «παίγνιον» για τον Μιχάλη Κόκκινο είναι φιλοσοφικός κύβος και λυδία λίθος. Είναι η αφορμή για να υπάρχει κι η δικαιολογία προκειμένου να ανασαίνει ελεύθερα αποτινάσσοντας επιταγές και δεσμεύσεις από το σκοτεινό υπέρ-εγώ, το μακρινό, το απροσλάλητο.

Ερωτικός, ναι. Μονοφυσίτης, όχι. Η βακχική πανδαισία της ένωσης του Πάνα με το Ά-παν και του Βάκχου με τον Διόνυσο εις σάρκαν μίαν. Στο ποίημα «Θα ’ναι ο άνεμος» ο Μιχάλης Κόκκινος προσεγγίζει το απροσδιόριστο κι αφηρημένο εκείνο “on me pense” του Αρθούρου Ρεμπώ και κατακτά την τρυφηλότητας μιας τέχνης μαγικής, πέρα από τον συνηθισμένο σαδομαζοχισμό της καθημερινότητας, παρασάγγας πέραν των συνήθως μικροαστικών απολαύσεων, εκκολάψεων ψευδαισθήσεων. Τα πάντα έχουν γίνει, τα πάντα έχουν ειπωθεί. Κι άλλοι, αμέτρητοι, τρανή σειρά απείρων όντων, όλοι αυτοί έχουν ερωτευτεί πριν από εμάς. Αυτός όμως δεν είναι λόγος να μην προσπαθήσουμε. Ακόμα κι όταν συνειδητοποιούμε τη ματαιότητα τού πράγματος.

Για τον Μιχάλη Κόκκινο το όλον ποιητικόν εγχείρημα είναι θνησιγενές, αυτοπαθές κι ως εκ τούτου αυτό-επιβεβαιούμενον. Ο ναρκισσισμός είναι «υγιές» στοιχείο όταν είναι σκόπιμος κι εμπρόθετος.

Ατέλειωτη χλαπαταγή δυσμοιρίων αλλοδιαστασιακών όντων στοιχειώνει αυτή την ποίηση που είναι «ερμητικά ανοικτή» (ας μου επιτραπεί το οξύμωρον), σαν πύλη παραβιασμένη προ πολλού, που διατηρεί όμως την αλλοτινή ομορφιά κι αρχοντιά της. Πέρα από τον βρυχηθμό χιλιάδων θηρίων, είναι η ανθρώπινη οιμωγή εκείνη που παγώνει το αίμα στη ραχοκοκαλιά της γης και τα αιλουροειδή να τρέμουν από φόβο.

Ποίηση γνωμική, στατιστική, αλλά χωρίς διδακτικές επιφάσεις. Στοχασμός, φιλοσοφική διάθεση, σαν διαλογισμός με λέξεις και χρώματα, με αισθήσεις και συναισθητικές μεταφορές. Ο Μιχάλης Κόκκινος κατέχει την τέχνη του λόγου καλύτερα από πολλούς άλλους, έτσι που μπορεί και να την απεμπολεί δυσδιακρίτως, ανάλογα με την κοσμική του διάθεση. Το ποίημα που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή είναι κρυπτικό όπως τα παιδικά παραμύθια, ελευθέριο σαν τους φυλακισμένους επαναστάτες, ανεκτικό σαν τους αμετανόητους φανατικούς θρησκειών που δεν έχουν επιστρατευθεί ακόμα.

Αγαπώ την Ποίηση. Γι’ αυτό αρέσκομαι να ταξιδεύω στην μυροβλυσία των νοητικών κυττάρων ενός αιώνιου έφηβου: του Μιχάλη Κόκκινου. Που δεν έχει ακόμα αποδεχτεί την διαφορά μεταξύ εφικτού και μη. Σαν τον «Καλιγούλα» του Αλμπέρ Καμύ. Θα ήταν τραγικός αν δεν ήταν ενίοτε ροκοκό. Κι άλλοτε μπαρόκ. Κάποτε ιμπρεσιονιστής, αλλά ποτέ ναΐφ. Βυθίζομαι σε αυτή την αγκαλιά των λέξεων όπως σε μήτρα ευωδιαστή, συμπαντική σπηλιά στο έλεος των κυμάτων. Εκεί που καταφεύγουν οι αυθεντικοί ποιητές: στα αρίφνητα «βένθεα αλός» που και Συλλογικό Ασυνείδητο ονοματίζεται.

Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα.

Ο Μιχάλης Κόκκινος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1962.

Έζησε σε Λοζάνη, Ζυρίχη, Βρυξέλλες, Μόναχο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα.

Έκανε σπουδές ζωγραφικής, μουσικής και σύνθεσης, καθώς και δημοσιογραφίας στο Μόναχο της Γερμανίας. 

Πρώτος του δάσκαλος στη ζωγραφική, υπήρξε ο παππούς του, γλύπτης Μιχαήλ Γ. Κόκκινος (1900-1990), του οποίου το έργο έχει λάβει διεθνώς τις υψηλότερες διακρίσεις.

O Μιχάλης Kόκκινος έχει συγγράψει και εκδώσει μέχρι σήμερα δώδεκα βιβλία.

Τα βιβλία του «Το Ζεϊμπέκικο», «Κι εκείνη είπε, όχι…» και «Sti Michaela», έχουν μεταφραστεί αντίστοιχα στα γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά.

Το 2006 κυκλοφορεί σε CD τον ορχηστικό του κύκλο «ΩΚΕΑΝΟΣ» για βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο και κοντραμπάσο.

Έργα του έχουν εκτεθεί στο Παρίσι, Βρυξέλλες, Μόναχο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λουτράκι, Ιωάννινα κ.ά.

Εκτός των άλλων υπήρξε από το:
1982-2000 Μέλος της Διεθνούς Eνώσεως Δημοσιογράφων Tύπου της Γαλλικής Γλώσσας
1982-2006 Eκδότης της εφημερίδας «Eλληνική Φωνή του Mονάχου»

Aνταποκριτής της εφημερίδας «Eθνικός Kήρυκας των Bρυξελλών»
Mέλος της Eνώσεως Aνταποκριτών Eλληνικού Tύπου του Eξωτερικού
1983-1989 Εκδότης των εκδόσεων «Tέχνη & Λόγος»
1984-2006 Εκδότης των «Eκδόσεων Όμβρος»
1997-1998 Πρόεδρος του «Ιδρύματος Μιχαήλ & Νίκης Κοκκίνου», Κάλυμνος
2004-2006 Ιδιοκτήτης της «Kokkinos Gallery», Λουτράκι Κορινθίας
2005-2008 Διευθύνων Σύμβουλος της «Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας:
«Μουσείο Μιχαήλ Γ. Κόκκινου- Πολιτιστικός Οργανισμός Καλύμνου».

Σήμερα, διδάσκει ζωγραφική στα ατελιέ του: Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Ιωαννίνων.

Αναλυτικότερα, μπορεί κανείς να ανατρέξει στην ιστοσελίδα του www.mkokkinos.gr, καθώς και στον συλλεκτικό τόμο Η’ «», έκδοση «Ελληνική Εθνική Γραμμή», Αθήνα 2002, υπό την αιγίδα του τ. προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου.