Γράφει: Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Σχετικά με το συγγραφέα και το έργο του.
Σχετικά με το βιβλίο.

Ο Αλέξης Σταμάτης έχει ήδη "εμπλακεί" σε 68 εκδόσεις, ως συγγραφέας στα περισσότερα. Σήμερα, παρουσίασε το νέο του έργο υπό τον τίτλο "Μελίσσια", ένα μυθιστόρημα με θεατρική ατμόσφαιρα όπως το χαρακτήρισαν οι ομιλητές αλλά δέχεται και ο ίδιος ο συγγραφέας.

Μετά τους Χαμαιλέοντες τού 2013, ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα που ακολουθεί την πορεία μίας οικογένειας από τον εμφύλιο έως το μέλλον, αναπαράγοντας τη πρόσφατη ελληνική ιστορία, τα Μελίσσια αναμένονταν με ανυπομονησία. Όπως είπαν οι ομιλητές, οι προσδοκίες δικαιώνονται και δεν ήταν οποιοιδήποτε ομιλητές, οι συγγραφείς Μάνος Ελευθερίου και Ίκαρος Μπαμπασάκης. Aποσπάσματα διάβασε η ηθοποιός Μπέτυ Αρβανίτη.

Όμως, η συνάντηση και γνωριμία με το Μάνο Ελευθερίου είναι από αυτές τις στιγμές τής ζωής που μένουν στη μνήμη. Είναι αυτή η αυτο-αποδόμηση, ο άνθρωπος που καταλαβαίνει την απλότητά του παρά το μεγαλείο του και αυτό τον κάνει ακόμα πιο μεγαλειώδη.

Ο συγγραφέας ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους και δήλωσε ότι νιώθει κάπως άβολα δεδομένης τής παρουσίας προσφιλών προσώπων, "σαν οικογενειακή συγκέντρωση" όπως είπε. Προβλήθηκε ένα ολιγόλεπτο βίντεο για το βιβλίο και η Μπέτυ Αρβανίτη, η μητέρα τού Αλέξη Σταμάτη, διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο δίνοντας το στίγμα τής ατμόσφαιρας σε αυτό.

Ο Μάνος Ελευθερίου συμφώνησε με το χαρακτηρισμό "οικογενειακή ατμόσφαιρα" και μίλησε για το βιβλίο. "Είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα", είπε ξεχωρίζοντας αυτομάτως αυτό το βιβλίο, όχι ως καλύτερο ή χειρότερο, απλώς διαφορετικό. Αυτό είναι ουσιαστικό χαρακτηριστικό ενός συγγραφέα λέμε εμείς, να μπορεί να παράγει μη τυποποιημένο και προβλέψιμο έργο, κάθε φορά να εκπλήσσει το κοινό του.

"Βασίζεται σε διαλόγους δημιουργώντας μία θεατρική ατμόσφαιρα. Δεν αναφέρεται σε πολιτικά θέματα, όμως, μιλάει για αυτά που πονάνε την ψυχή. Οι ρόλοι είναι πολλοί, ο αναγνώστης καταγράφει τα γεγονότα και τις σχέσεις, ανυπομονεί για το τι θα γίνει στο τέλος, πως θα εξελιχθούν τα μοιραία γεγονότα", είπε συνεχίζοντας και συμπλήρωσε, "Δεν κατάλαβα το χρόνο, λόγια, λόγια, λόγια, αλλά τα λόγια δεν κάνουν επανάσταση, είναι ηθοποιοί που λένε λόγια, από πολλά έργα". "Ο συγγραφέας τοποθετεί τα αντικείμενα στη θέση τους, αυτό εδώ, αυτό εκεί, σαν σκηνογράφος. Λείπει η μουσική, δεν είδα μουσική μέσα στο έργο".

"Μέχρι εδώ έφτασα", είπε ο κος Ελευθερίου και ολοκλήρωσε την ομιλία του. Τι σας είπα παραπάνω; Απλά, "μέχρι εδώ έφτασα". Τα σέβη μας.

Στη συνέχεια, η κα Αρβανίτη διάβασε ακόμα ένα απόσπασμα από το βιβλίο.

O Ίκαρος Μπαμπασάκης, ο μετρ των λέξεων, όπως τον χαρακτήρισε ο συγγραφέας στην πρόσκληση τής εκδήλωσης, έδωσε αρχικά το στίγμα τής προσωπικής του σχέσης με το συγγραφέα, "Γνωριζόμαστε εδώ και 10 χρόνια και έχουμε σημαντικές διαφορές, αυτός είναι Ολυμπιακός"!

"Ένα πράγμα είναι προβλέψιμο στα βιβλία τού Αλέξη Σταμάτη, το ότι είναι απρόβλεπτα", είπε συμφωνώντας με το Μάνο Ελευθερίου που και αυτός χαρακτήρισε το βιβλίο διαφορετικό. Στη συνέχεια έκανε μία αναδρομή στο έργο τού συγγραφέα αναφέροντας τα έργα που σημάδεψαν την πορεία του και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους.

"Ένα western Μπεργκανικού δωματίου. Σε ένα δωμάτιο με το φάσμα τού θανάτου να πλανάται, χωρίς να ξέρουμε τι συμβαίνει έξω από αυτό το δωμάτιο. Ο συγγραφέας όμως μας κλείνει το μάτι ότι πρόκειται για ένα βιβλίο, τη ζωή αξίζει να τη ζούμε. Μας κάνει να σκεφτόμαστε τι είναι η ζωή, η τέχνη...", είπε συνεχίζοντας και έκλεισε με την ευχή να είμαστε εδώ και στο επόμενο βιβλίο-έκπληξη τού συγγραφέα.

Ακολούθησαν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και τοποθετήσεις από το κοινό.

"Το βιβλίο διαπνέεται από χιούμορ αλλά μαύρο χιούμορ ... Οι χαρακτήρες τρώγονται μεταξύ τους ... Υπάρχει μουσική, βγαίνει από τις λέξεις ... Ο συγγραφέας επιλέγει τις σωστές λέξεις", είπε μία κυρία από το κοινό και ρώτησε το συγγραφέα, "Χρησιμοποιείς συχνά το νερό. Αυτό το βιβλίο ξεκινάει με το νερό και τελειώνει με αυτό". "Το υδάτινο στοιχείο είναι βασικό για τη ζωή αλλά και την ψυχοσύνθεσή μας. Είναι ναι μεν τής ζωής αλλά είναι και ξένο ταυτόχρονα. Έχεις πολλές χρήσεις και παίρνει πολλές μορφές", απάντησε ο συγγραφέας.

Η αδελφή τού συγγραφέα, είχε με τον αδελφό της ένα μικρό διάλογο σχετικά με τον τόπο, τα Μελίσσια, με τον οποίο συνδέονται συναισθηματικά, έζησαν εκεί και κατά πόσο αυτό τον επηρέασε στη συγγραφή. "Όλα είναι αυτοβιογραφικά, άλλα στο συνειδητό και άλλα ξεχασμένα στο υποσυνείδητό μας", απάντησε ο συγγραφέας.

Ακολούθησε μία παρέμβαση από το κοινό που "άναψε λίγο τα αίματα". "Πηγαίνω σε όλες τις παρουσιάσεις βιβλίων και βλέπω εσάς τους βολεμένους συγγραφείς. Γράφετε βιβλία, τα αγοράζετε μεταξύ σας, πηγαίνετε στα ωραία σας διαμερίσματα ενώ η χώρα καταστρέφεται και εσείς δεν γράφετε τίποτα για αυτό. Τι γίνεται, τι πρέπει να κάνουμε;", ήταν η παρέμβαση σε ελεύθερη απόδοση. Ας το παραδεχτούμε, ασχέτως με τον τρόπο και την προσέγγιση, αυτό το θέμα συζητιέται έντονα. Στη γενική του μορφή αφορά την παρέμβαση τής διανόησης στην κατάσταση που ζει η χώρα.

Κρίνοντας ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον παραθέτουμε το διάλογο με τη σχετική ακρίβεια των χειρόγραφων σημειώσεων (ΑΣ = Αλέξης Σταμάτης, ΜΚ = Μέλος Κοινού):

ΑΣ: Γιατί πρέπει να σας το πει αυτό ένας συγγραφέας;
ΜΚ: Μπορείτε να πείτε 5 πράγματα και για τη ζοφερή κατάσταση στη χώρα;
ΑΣ: Αγαπητέ μου τα δύο προηγούμενα μου μυθιστόρημα μιλούσαν αποκλειστικά για την κρίση, μέσα από μυθοπλαστικές τακτικές φυσικά, δεν είμαι πολιτικός. Το δε αμέσως προηγούμενο (Κυριακή, 2010) την προέβλεπε και αυτό, Μελίσσια, μιλάει υπαινικτικά όπως μας είπε και ο κος Μπαμπασάκης. Εσείς γιατί πάτε σε εκδηλώσεις;
ΜΚ: Ο Καργάκος και ο Μπαμπινιώτης...
ΑΣ: Ο Καργάκος απ' ότι ξέρω δηλώνει ιστορικός και ο Μπαμπινιώτης είναι γλωσσολόγος
ΜΚ: Τελοσπάντων
ΑΣ: Δεν μου απαντήσατε παρακαλώ. Εσείς θα θέλατε να μας εξηγήσετε γιατί έρχεστε λοιπόν σε εκδηλώσεις αφού δεν σας λένε τίποτα;
ΜΚ: Για να ακούσω τις λύσεις...
ΑΣ: Περιμένετε λοιπόν τις λύσεις από τους καλλιτέχνες. Αυτό είναι ουτοπικό αλλά και κάπου συγκινητικό

Ήταν ο μικρός διάλογος με το συγγραφέα, ο οποίος χειρίστηκε το θέμα πολύ θετικά. Για να είμαστε δίκαιοι προς το συγκεκριμένο συγγραφέα, το προηγούμενο βιβλίο τού Αλέξη Σταμάτη, "Χαμαιλέοντες", ασχολούνταν ακριβώς με αυτό το θέμα, τη σκιαγράφηση τής πορείας προς την καταστροφή αλλά και της προοπτικής, μέσα από 5 γενεές της ίδιας οικογένειας. Για αυτό το λόγο απασχόλησε ιδιαίτερα και το Bookia αποσπώντας τη σχετική συνέντευξη από το συγγραφέα.

Τη χαρά όμως από την έκδοση ενός νέου βιβλίου και την ικανοποίηση από την πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη παρουσίασή του, συνόδευσε η θλίψη κατά την έξοδο από το χώρο τής εκδήλωσης. Εκεί δίπλα, στην πλατεία Συντάγματος, οικογένειες Σύριων προσφύγων με μικρά παιδιά και εφήβους με όνειρα, ζουν τις τελευταίες ημέρες το πρόσωπο τής αδιαφορίας. Πως μπορεί μία ολόκληρη χώρα να μην φροντίζει να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες σε ανθρώπους που ζουν το δικό τους Γολγοθά έως ότου διευθετηθεί το νομικό θέμα; Άλλωστε το χρωστάμε στους προγόνους τους που φιλοξένησαν τους δικούς μας προγόνους όταν βρέθηκαν στην ίδια θέση!

Αισιοδοξώ όμως βλέποντας Έλληνες να τους προσφέρουν μία κούπα ζεστή σοκολάτα και ένα χαμόγελο, χωρίς λόγια.

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Σχετικά με το συγγραφέα και το έργο του.
Σχετικά με το βιβλίο.