Γράφει: Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ασωνίτης.

Οι εκδόσεις «Ελληνική Πρωτοβουλία» και η συγγραφέας Πέννυ Χρυσανθοπούλου, παρουσίασαν το βιβλίο «Το μελανό δοντάκι τού τρόμου», ένα μοντέρνο χιουμοριστικό σύγγραμα για (σχεδόν) όλες τις ηλικίες, εικονογραφημένο από το Γιάννη Σαββίδη, απόφοιτο τής Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών τού Βερολίνου.

Για το βιβλίο μίλησε η Δρ. Μαίρη Κανελλοπούλου, κλινική νευροψυχολόγος, η εκδότρια τής Ελληνικής Πρωτοβουλίας Αλεξία Κιουρτσίδου αλλά και η ίδια η συγγραφέας Πέννυ Χρυσανθοπούλου, ενώ την παρουσίαση συνόδεψε μουσικά ο πιανίστας Φρίξος Μόρτζος.

Η συγγραφέας περιγράφει το έργο της ως «Μία ιστορία που "φλερτάρει" με δύο βασικά συναισθήματα, τον φόβο και τον έρωτα. Ένα love story, όπου πρωταγωνιστεί ένα δόντι το οποίο φέρνει τα πάνω κάτω». «Γράφοντας, συνέθεσα στιγμιότυπα της ζωής μου με μια δόση φαντασίας, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μια καινούργια "πραγματικότητα". Είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, ένα "patch work" εικόνων και εμπειριών που με συνόδεψαν για πολλά χρόνια καταλήγοντας μια μέρα ως μυθιστόρημα στο χαρτί. Με άλλα λόγια, είναι η ταξινόμηση "πολύχρωμων" συναισθημάτων που υπομονετικά διεκδίκησαν μια θέση στο δικό τους χρωματολόγιο. Όποιος αναγνώστης είναι σε θέση να "δει" αυτές τις "ζωηρές" εικόνες που αφηγούμαι θα γελάσει σίγουρα πολύ».

Η κα Χρυσανθοπούλου ευχαρίστησε όσους ήταν παρόντες στην παρουσίαση τού βιβλίου, ιδιαίτερα αυτούς που ταξίδεψαν από μακριά, «Εσείς που ήρθατε εθελοντικά, χωρίς να σας τραβήξουμε από το γιακά είτε με συμπαθείτε πολύ είτε σας αρέσει να υποφέρετε», είπε δίνοντας τον τόνο αυτού που θα ακολουθούσε. Εξέφρασε την αγωνία της, «Φανταζόμουν πως θα ήταν αυτή η παρουσίαση και οφείλω να πω πως αισθάνομαι πολύ όμορφα, είμαι συγκινημένη, χαρούμενη, νιώθω μία ηθική ικανοποίηση βλέποντας τυπωμένο το βιβλίο μετά από μία μεγάλη προσπάθεια αλλά και λίγο αγχωμένη».

Η παρουσίαση ήταν οπτικοακουστική, στην οθόνη προβαλλόταν διαφάνειες που συνοδεύονταν με ήχους και τις περιγραφές τής συγγραφέως. Ποιος ήχος σάς ανατριχιάζει περισσότερο; Αυτός ακούστηκε πρώτος - ο τροχός τού οδοντίατρου! Στη συνέχεια η συγγραφέας μίλησε λίγο για την ίδια και τη δουλειά της, «Είμαι η Πέννυ Χρυσανθοπούλου, το "Πέννυ" με δύο "ν" και ύψιλον!», είπε και συνέχισε, «Πέρασε καιρός από τότε που πήγα το πρώτο μου αντίτυπο στον πρώτο μου εκδότη, έχω ακούσει απόψεις και υποσχέσεις. Πολλοί μαθητές μου ολοκλήρωσαν κύκλους μαθημάτων με την απορία, "κυρία, εκδόθηκε το βιβλίο σας; ΕΚΔΟΘΗΚΕ! Με επιμονή και υπομονή τα έχω καταφέρει. Σαν δημιουργός έχεις πάντα την αγωνία και την περιέργεια να δεις αν αυτό που αισθάνθηκες γράφοντας το έργο σου, καταφέρεις να το μεταφέρεις τελικά στο κοινό σου και η αναμονή μέχρι την εκτύπωση τού έργου φαντάζει ανυπόφορη!».

«Σε μία εποχή κρίσης (ιδιαίτερα για το βιβλίο) όπου ταυτόχρονα γράφουν πολλοί, οι εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και η Αλεξία Κιουρτσίδου, αγκάλιασαν το πνευματικό μου παιδί, όσο ιδιόρρυθμο και αν είναι, με τρυφερότητα και συνέπεια. Είναι σημαντικό ο εκδότης πρώτα να πιστεύει στο έργο και μετά στις πωλήσεις. Με την Αλεξία αντιλαμβανόμαστε πολλά πράγματα με τον ίδιο τρόπο κάτι το οποίο κάνει τη σχέση εκδότη-δημιουργού πολύ πιο δυνατή», είπε και κάλεσε την εκδότρια να πει δύο λόγια.

Η κα Κιουρτσίδου ευχαρίστησε για την ανταπόκριση στο κάλεσμα. «Στο λίγο διάστημα που γνωριζόμαστε, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι ένας άνθρωπος που αγαπιέται εύκολα και πολύ», είπε για τη συγγραφέα και συνέχισε, «φαίνεται από την προσέλευση, εδώ, σήμερα, Κυριακή πρωί!».

«Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο ομολογώ ότι με τρόμαξε λίγο, με τρόμαξε ο τίτλος και μου δημιούργησε περιέργεια να το διαβάσω. Αρχικά η περιέργεια και στη συνέχεια η γρήγορη ροή σε κάνουν να μη θέλεις να το αφήσεις. Γέλασα πολύ σε μια εποχή που το χρειαζόμουν. Συνδυάζει το λυρικό με την πεζογραφία. Αφού το διάβασα πολλές φορές, το ονομάζουμε "μοντέρνο" διότι είναι κάτι νέο και διαφορετικό, δεν υπάρχει αντίστοιχο αλλά ταυτόχρονα προέρχεται από κάτι παλιό, κάτι από τον Ξενόπουλο σε συνδυασμό με οπερέτα, διαφορετικό και πολύ ωραίο»

«Έχει και οδηγίες χρήσης, αυτό δεν το έχετε ξαναδεί σε βιβλίο. Το εντυπωσιακό είναι το άλλο, οι οδηγίες χρήσης είναι χρήσιμες! Όσοι το πάρετε, διαβάστε τις, μόνον έτσι θα σας δώσει το βιβλίο αυτά που έχει να σας δώσει».

«Δίνει χαρά, είναι καυστικό, σίγουρα θα βρείτε ήρωες που κάτι σας θυμίζουν, θα ταυτιστείτε, θα βρείτε λύσεις σε αδιέξοδα οικογενειακού ενδιαφέροντος. Έχει να κάνει με οδοντίατρο με τους οποίους όλοι έχουμε ένα θέμα! Αυτό το βιβλίο με έκανε να τους συμπαθήσω!». Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι τα κεράσματα στους παρευρισκόμενους ήταν «μασελάκια».

«Περιμένω με ανυπομονησία τις πρώτες κριτικές των αναγνωστών, είναι ένα ψυχογράφημα που θα δείξει την ψυχολογία τού Έλληνα, εάν θέλει να γελάσει ή αν έχει χάσει το "παιδικό χιούμορ". Δίνει μία αισιοδοξία, με τους ήρωες να προσπαθούν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα».

Ο κος Μόρτζος, έπαιξε στο πιάνο μουσική, έναν εύθυμο ρυθμό που όπως φαίνεται ταίριαζε με την ατμόσφαιρα και στην αίθουσα αλλά και με αυτή τού βιβλίου. Το ίδιο επαναλήφθηκε σε τακτά διαστήματα, ως μουσικές ανάσες στη διαδικασία.

«Όταν αναφέρω ότι έγραψα ένα βιβλίο για όσους φοβούνται τον οδοντίατρο και αποφεύγουν το έρωτα», συνέχισε η συγγραφέας, «οι αντιδράσεις ποικίλουν. Οι μεν με μορφασμούς όπως όταν τρώμε λεμόνι και αφού επιθεωρήσουν με τη γλώσσα τους το κάθε σφράγισμα στο στόμα τους, δηλώνουν ευθαρσώς, "Εγώ έχω εξαιρετική σχέση με τον οδοντίατρό μου", ύποπτο! Οι πιο σκληροί παραδόξως αντιδρούν ανάλογα, "Σιγά μη φοβάμαι τον έρωτα!". Τα σιγανά ποταμάκια αναρωτιούνται, "Τι σχέση έχουν αυτά τα δύο;", μάγκες!».

«θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο καλλιτέχνη παρά συγγραφέα και έτσι θα ήθελα να αντιληφθεί ο αναγνώστης το βιβλίο, ως πνευματική χειροτεχνία παρά ως μυθιστόρημα. Ανασυνθέτω σε μία νέα πραγματικότητα στιγμιότυπα που βίωσα και έτσι επικοινωνώ με το κοινό μου. Το βιβλίο είναι αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού. Όσοι αναγνώστες δουν αυτές τις ζωηρές εικόνες θα γελάσουν πολύ, θα χαλαρώσουν, θα φλερτάρουν πλατωνικά, αυτά δηλαδή που χάνουμε καθώς μεγαλώνουμε».

«Η εικονογράφηση έγινε από τον εικαστικό Γιάννη Σαββίδη, απόφοιτο τής σχολής Καλών Τεχνών τού Βερολίνου. Συμμετείχε στην 1η Μπιενάλε τής Αθήνας όπου και τον γνώρισα, με ένα εντυπωσιακό έργο, τρεις πιθανές εξελίξεις τής πόλης τής Αθήνας απεικονισμένες σε μεγάλους χάρτες».

Στη συνέχεια προσφώνησε τη Δρ. Κανελλοπούλου, «την αγαπημένη μου καθηγήτρια ψυχολογίας», όπως είπε, «που με ένα λόγο συμφώνησε να πλουτίσει με την παρουσία της την παρουσίασή μου. Το αίσιό μου ποδαρικό στο τμήμα ψυχολογίας τού Αμερικάνικου Κολεγίου όπου σπουδάζω ψυχολογία. Όπως βλέπετε, "μεγαλώνω σπουδάζοντας ή σπουδάζω μεγαλώνοντας"».

Η κα Κανελλοπούλου αναφέρθηκε στο πως γνώρισε τη συγγραφέα, στο Αμερικάνικο Κολέγιο στο οποίο είναι φοιτήτρια η συγγραφέας, «μία από τις καλύτερες» όπως είπε. «Δεν μπορούσα να αρνηθώ στην πρόσκλησή της να πω δύο λόγια για το πρώτο της βιβλίο».

«Στις σελίδες αυτού τού βιβλίου φυσάει ένα δροσερό αεράκι. Δεν ξέρω που να το κατατάξω λογοτεχνικά αλλά δεν έχει σημασία διότι σε συνεπαίρνει η γρήγορη αφήγηση, τόσο γρήγορη που θέλεις να ξαποστάσεις λίγο. Η εναλλαγή των εικόνων σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα. Όλα συμβαίνουν όπως τα γεγονότα που διηγούνται καλλιτέχνες των γκράφιτι συνοδευόμενα με επιφωνήματα όπως "Ουάου! Μπάνγκ! Μπουμ! Ουπς!"».

«Η ίδια η Πέννυ έχει πολλές δεξιότητες, πένα, χιούμορ, ποίηση και φυσικά υπερβολικά σουρεαλιστική σκέψη. Σκαρφίζεται διάφορα τεχνάσματα για να σε κρατήσει στο εδώ και τώρα, σε μία ατέλειωτη δράση. Δεν γίνεται συναισθηματική, δακρύβρεχτη, στόχος είναι η εγρήγορση σε μυαλό και σε σώμα, να γίνει αυτό που πρέπει να γίνει».

«Τι είναι όμως αυτό που πρέπει να γίνει;», αναρωτήθηκε η κα Κανελλοπούλου, «Ένας έρωτας, ένας ανεκπλήρωτος πόθος, να έχει ένα αίσιο τέλος. Δύο άνθρωποι φαινομενικά αταίριαστοι μπορούν να παραμείνουν σε μία σχέση με διάρκεια; Η εμπειρία δείχνει πως ναι, μπορεί να γίνει, τα ετερώνυμα έλκονται, συμπληρώνονται, η έλξη προκύπτει από το ότι στον άλλο βρίσκουμε το μη οικείο, αυτό που δεν έχουμε ή έχουμε αλλά το καταπιέζουμε».

«Μετά έρχεται ο φόβος. Άλλο ερωτευόμαστε και με άλλο μένουμε. Το οικείο είναι πιο δυνατό. Το μη οικείο είναι ξεσηκωτικό μεν αλλά το οικείο σίγουρο, ασφαλές. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μόνον οι άνδρες φοβούνται το γάμο και τις μόνιμες σχέσεις. Και τα δύο φύλλα ονειρεύονται την ελευθερία. Τότε όμως γιατί παντρεύονται; Είναι ο γάμος σκλαβιά;».

Η Πέννυ σπάει πολλά από τα στερεότυπα και για τα δύο φύλλα, για την οικογένεια και το γάμο. Η γυναίκα, όπως παρουσιάζεται εδώ απέχει από την κλασσική γυναίκα που παθητικά περιμένει το βασιλόπουλο, κάνει ότι μπορεί για να κερδίσει τον άνδρα που αγαπάει. Γίνεται και μία απόπειρα να απομυθοποιηθούν οι τελετές που τόσο ανάγκη τις έχουμε».

«Όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε μία βαριά ατμόσφαιρα. Σε κάθε φράση παραμονεύει μία δόση χιούμορ ή ειρωνείας που επαναφέρει τον αναγνώστη στο πραγματικό, ένα συνεχές πήγαινε έλα από το φανταστικό στο πραγματικό».

Ευχήθηκε στη συγγραφέα για το βιβλίο και τις σπουδές της και παρακίνησε το κοινό να διαβάσει το βιβλίο, «θα ξεσκάσετε πραγματικά».

Η συγγραφέας στη συνέχεια περιέγραψε την ιστορία τού βιβλίου, τους ήρωες, τις προκλήσεις και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Κυρίαρχο στην ιστορία είναι αυτό που σημείωσε και η κα Κανελλοπούλου νωρίτερα, η συνύπαρξη των διαφορετικών και το φλερτ δύο συναισθημάτων που «συνήθως πάνε πακέτο», του έρωτα και του φόβου. Χρησιμοποίησε εύστοχα και διασκεδαστικά, γεγονότα από τη δική της ζωή που ταίριαζαν ή ενίσχυαν τους στόχους τού βιβλίου, οι πρώτοι έρωτες στο σχολείο, αν όχι όλοι οι περισσότεροι μονομερείς!.

«Έχω τη χαρά να είναι εδώ σήμερα ένας συμμαθητής μου από το σχολείο που είχα χρόνια να συναντήσω και ο οποίος έγινε... οδοντίατρος! Τυχαίο;», είπε προσφωνώντας τον οδοντίατρο με τον οποίο χόρεψε τσα τσα για να δείξει ότι «οι οδοντίατροι έχουν ψυχή».

Το βιβλίο το αφιέρωσε η συγγραφέας στη μνήμη τού θείου της Χρήστου Χρυσανθόπουλου, «ενός υπέροχου ανθρώπου με χρυσή καρδιά, καλλιτέχνη, γνωστού πόντιου λυράρη και οδοντοτεχνίτη στον οποίο εμπιστεύτηκαν το χαμόγελό τους ακόμα και πολλοί επώνυμοι», είπε και συνέχισε, «μου έλεγε "να πεις σε αυτόν που θα σου φτιάξει αυτό το δόντι να προσέξει πολύ" και εγώ ως έφηβη τότε αναρωτιόμουν γιατί το έλεγε αφού ο ίδιος θα το έφτιαχνε. Σα να γνώριζε ότι δεν θα προλάβαινε ο ίδιος».

Ευχαρίστησε το κοινό που ήταν ήταν εκεί, «εσάς που πιστέψατε στο στόρυ και σε εμένα», την κα Κανελλοπούλου, την Αλεξία Κιουρτσίδου, το Φρίξο Μόρτζο, τον Κλάιβ στην ηχοληψία, την κα Αντιγόνη που οργάνωσε το χώρο, την Ελένη Βελισσαρίδου που έκανε τη χορογραφία και «την καλή μου νεράιδα Νατάσσα Γκουτζικίδου διότι χωρίς τη Νατάσσα δεν θα είχα γνωρίσει την Αλεξία».

Η συγγραφέας κέρασε το κοινό γλυκά και ζαχαρωτά (για να χαλάσουν τα δόντια και να έχουν δουλειά οι φίλοι της οι οδοντίατροι μάλλον :-)), τραγούδησε ζωντανά, εξαιρετικά ομολογουμένως, και υπόγραψε αντίτυπα τού βιβλίου της με στυλό σε σχήμα τροχού οδοντιάτρου!