Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Κατερίνα Μαγγανά γεννήθηκε στην Αθήνα, Σπούδασε Νομικά και Δημοσιογραφία στην Αθήνα και Γαλλική Γλώσσα στη Γαλλία. Είναι μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία από το 1996 στην καθημερινή εκπομπή της ΕΤ1 "Άλλη μέρα" κάνοντας ελεύθερο ρεπορτάζ. Στη συνέχεια δραστηριοποιήθηκε στο χώρο του ντοκιμαντέρ με έρευνα, κείμενα και παρουσίαση ("Αναζήτηση, Ένας άνθρωπος, ένας τόπος", "Φαινόμενα", Δημιουργώντας το αύριο" ΕΤ1).

Εκτός από την ΕΤ1, έχει συνεργαστεί με το κανάλι Filmnet κάνοντας δημοσιογραφική επιμέλεια στις σειρές: "Αστέρια της πόλης" και "Week-end". Κείμενα της έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα "Βραδινή" και στο περιοδικό "Vita".

Έχει συνεργαστεί με τον εκδοτικό οίκο Περίπλους μεταφράζοντας από τα γαλλικά το έργο του Οβίδιου: "Τα αντίδοτα του έρωτα" Μιλαει επίσης αγγλικά και ισπανικά.

Νομική, δημοσιογραφία, σπουδές στη γαλλική, γλώσσα, συγγραφέας, μεταφράστρια, ψυχολόγος… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Κάποιοι είναι σταθμοί σε μια πορεία, κάποιοι είναι σε εξέλιξη και συνυπάρχουν αρμονικά. Η κλινική δουλειά συνεπικουρείται από τη συγγραφή, την ικανότητα να επικοινωνώ σε άλλες γλώσσες άμεσα και λειτουργικά στις επιμορφώσεις μου, την επαφή με συναδέλφους από το εξωτερικό, τα διαβάσματά μου. Όλα αυτά είναι πολύ εμπλουτιστικά για το κύριο πεδίο της εργασίας μου, που είναι η ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το φορτίο κάθε ανθρώπου συναποτελείται από τραυματικά στοιχεία, στοιχεία σύνδεσης και δημιουργίας, συγκρουόμενες, αντιτιθέμενες δυνάμεις που οφείλουμε να βάζουμε να συνομιλούν, να συνυπάρχουν με λιγότερες πολεμικές. Δε νομίζω ότι έχει κάτι ιδιαίτερο το δικό μου φορτίο σε σχέση με άλλων. Όπως είπατε, το φορτίο μας, ή θα προτιμούσα οι αποσκευές μας με το βάρος που έχουν για τον καθένα είναι οι αφηγήσεις μας, οι αναγνώσεις μας, οι συναντήσεις μας, η ιστορία μας δηλαδή.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Για να μετουσιωθεί μια εμπειρία, θετική ή αρνητική, σε τέχνη χρειάζεται να τίθενται σε λειτουργία αρκετές μεταβλητές. Η σκέψη μου είναι πως όσο πιο ικανοί είμαστε να αντέξουμε τους αποχωρισμούς της ζωής μας θέτοντας σε λειτουργία δημιουργικές δυνάμεις σε βάθος χρόνου, τότε μπορεί η δική μας μικρή βαλίτσα, κατά το υπέροχο τραγούδι του Ιωαννίδη, να μεταπλαστεί σε έργο που αφορά πολλούς άλλους εκτός από τον εαυτό. Νοιώθω τυχερή που έζησα μια τέτοια ευτυχή συγκυρία με το θεατρικό μου έργο «Έφη. Από το Ευτυχία», που αγαπήθηκε από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους που είδαν την παράσταση.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Ο πιο κομβικός ρόλος που μπορεί να παίξει ένα οικογενειακό καταρχάς και, στη συνέχεια, ένα ευρύτερο περιβάλλον στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η επικοινωνία με προσφορά αγάπης, εμπιστοσύνης, και στήριξης. Δε δουλεύει το ένα χωρίς το άλλο. Δε δουλεύει δηλαδή το να αγαπάς κάποιον χωρίς να μπορείς να τον εμπιστευτείς και να αντέχεις να τον στηρίζεις. Κάτι θα πάει στραβά, πιο πολύ απ’ όσο μπορεί! Μέσα από αυτό το τρίπτυχο δομούνται οι ικανότητες για αίσθημα ασφάλειας, δυνατότητα έκφρασης, διεκδίκησης και ουσιαστικής σύνδεσης με τον άλλο.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Η αίσθηση μου είναι ότι κάθε φάση της ζωής μας έχει τα δικά της αγαπημένα κομμάτια. Για παράδειγμα, όταν σπούδαζα ισπανικά νεότερη είχα λατρέψει ένα βιβλίο του Molina, El invierno en Lisboa. Όταν έγραφα το πρώτο θεατρικό μου λάτρευα να ακούω Σούμπερτ. Τελευταία, που εργάζομαι πάνω σε κάτι καινούργιο συγγραφικά ακούω Χαρούλη και Πασχαλίδη!!

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Οι καλές σχέσεις και οι δημιουργικές στιγμές.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Σε ασυνείδητο επίπεδο, παρόλη την ωριμότητά μας, κανείς δε θέλει να πρέπει να στερηθεί κάτι που αγαπά. Ας πω λοιπόν... τη σοκολάτα;

Ένας κακός εφιάλτης;

Ανάλογα την περίοδο. Τώρα νομίζω είναι η κλιματική κρίση!

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Οι στόχοι αναδύονται συχνά και από τις συγκυρίες. Την πραγματικότητα που συναντιέται με ώριμες σκέψεις και επιθυμίες που φτάνει πια η στιγμή να εκφραστούν. Αυτό τον καιρό δουλεύω πάνω σε ένα νέο θεατρικό έργο. Θα ήθελα να καταφέρω να το δω στη σκηνή. Γιατί δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται!

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: ψυχή, σώμα, ρεπορτάζ, έρωτας, ζωή.

«Γύρισα χθες από το νησί, λέει ο Χρήστος ξεκινώντας τη συνεδρία. Κούναγε, μου βγήκε η ψυχή. Κάνανε πάλι ρεπορτάζ, οι πρόσφυγες, ξέρετε... Ξεβράζονται σώματα...» Σωπαίνει. «Ήμουν κοντά. Κάτι παιδάκια... Πώς κάναμε έτσι τη ζωή; Μας ξέχασε κι ο έρωτας. Θα την παλέψουμε λέτε;»

Σας ευχαριστώ.