Γράφει: Δημήτρης Σακισλίδης

Ο Αντώνης Κρύσιλας (akrysilas@yahoo.gr) γεννήθηκε στο Βόλο το 1970 και μεγάλωσε στην Αθήνα (Χαλάνδρι). Άρχισε να γράφει το 1993. Στο διάστημα 1996 – 99, οι πρώτες του απόπειρες υπό μορφή διηγημάτων δημοσιεύθηκαν από τις εκδόσεις «Ωρόρα». Έκτοτε ακολούθησαν οι εκδόσεις:Το μικρό μεγάλο ταξίδι (Καστανιώτης 2003), Το στόμα του Διαβόλου (Platypus 2009), Μικρές αγγελίες (ΑλΔε 2010), Ο Νούμερο Ένα (Ρενιέρη/comicon 2015), Παπάγια -Μάντολες (Ρενιέρη/Comicon 2015), Η Γαλάτεια και τα μυρμήγκια (Πατάκης 2018), Ούμμα, το κορίτσι που ζωγράφιζε με τη φωτιά (Forin 2020), Το στόμα του Διαβόλου (Πηγή 2021), ΤΙΑΜΆΤ (Πηγή 2023), καθώς και πολλές συμμετοχές σε συλλογές διηγημάτων.

Ο θεατρικός του μονόλογος «Παπάγια – Μάντολες» απέσπασε το 2014 την πρώτη θέση του 2^ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού συγγραφής θεατρικού έργου από το ΔηΠεΘε Βορείου Αιγαίου, καθώς και το πρώτο βραβείο εκτός συναγωνισμού στον διαδικτυακό «Τόπο Θεάτρου»  και έχει ανέβει σε σκηνοθεσία Γιώργου Πάχου με το Γιώργο Μιχαλάκη, καθώς και σε σκηνοθεσία του Νίκου Ορφανού και της Ευαγγελίας Σχοινά με τον Αλέξανδρο Τσότση,  στην Αθήνα και στην επαρχία. Το παραμύθι του «Η Γαλάτεια και τα Μερμήγκια» έχει και εκείνο διασκευαστεί και ανεβεί σε θεατρική μορφή, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σιγάλα, από τη θεατρική ομάδα «Σουρής».

Ποια είναι η πηγή έμπνευσής σας για τα τρομακτικά θέματα και σκηνικά που δημιουργείτε;

Πηγή έμπνευσης, όσο και αν αυτό φαντάζει περίεργο, είναι η καθημερινότητα. Η πραγματική ζωή. Εξάλλου, η πραγματικότητα πάντα βρίθει από τρομακτικές καταστάσεις, όσο και αν τις έχουμε συνηθίσει.

Πώς διαχειρίζεστε την ανάπτυξη της ατμόσφαιρας τρόμου στα μυθιστορήματά σας;

Η ατμόσφαιρα σε μία ιστορία τρόμου, όσο μικρή ή μεγάλη είναι αυτή, είναι το παν. Το Α και το Ω. Για να τη διατηρώ, φροντίζω να κινούμαι κλιμακωτά. Τα στοιχεία που εμφανίζονται να είναι όλο και σπουδαιότερης σημασίας. Επίσης, μου αρέσει να χρησιμοποιώ ανατροπές, πάνω απ’ όλα όμως πασχίζω να διατηρώ τον εαυτό μου τρομαγμένο με όσα περιγράφω. Έχω συναντήσει πολλές «ιστορίες τρόμου» που, ενώ αυτό που περιγράφεται θα ήταν υπό συνθήκες τρομακτικό, ο συγγραφέας το αντιμετωπίζει και το περιγράφει δίχως προσωπικό συναίσθημα, σα να ήταν κάτι που το παρακολουθεί από απόσταση. Εκεί εξατμίζεται όλη η μαγεία. Όλο το «ανθρακικό» της ιστορίας.

Ποια χαρακτηριστικά πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ένας αξιόλογος χαρακτήρας τρόμου;

Ένας χαρακτήρας ιστορίας τρόμου, κατά τη γνώμη μου πάντα, οφείλει να είναι ο μέσος «εμείς». Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γίνει αγαπητός από το κοινό. Το να είναι προσιτός και (κατά προτίμηση) σε απευθείας σύνδεση με το συναίσθημά του, για να μην αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που αναφέρω πιο πάνω.

Πώς αντιμετωπίζετε τις πιέσεις για πρωτοτυπία σε ένα είδος που έχει κατακλυστεί από διάφορες ιστορίες τρόμου;

Τις πιέσεις αυτές τις αντιμετωπίζω γράφοντας και άλλα είδη λογοτεχνίας. Όταν ξεκίνησα να γράφω τρόμο, ανακάλυψα πως οι ιστορίες που είχαν επιτυχία και απήχηση, ήταν εκείνες που τρόμαζαν πρώτα εμένα. Έχω παρατήσει πολλές απόπειρες ιστορίας τρόμου για τον απλό λόγο ότι δεν κατάφερναν να με κρατούν τρομοκρατημένο. Δε με έπειθαν, ανεξάρτητα από το πόσο πρωτότυπο ήταν το θέμα τους. Στη συγγραφή, ανεξάρτητα με το τι μπορεί να επικρατεί κατά καιρούς, το όπλο του γράφοντος είναι το συναίσθημα που θέλει να μεταδώσει στον αναγνώστη και όχι οι λέξεις.

Ποιες είναι οι τεχνικές που χρησιμοποιείτε για να διατηρήσετε το ενδιαφέρον του αναγνώστη σας και να τον κρατήσετε εγκλωβισμένο στην ιστορία;

Ως γνήσιος προπέτης, αυτό το έχω ήδη απαντήσει πιο πάνω: Η κλιμάκωση, η ανατροπή, η συνεχής επαφή με το συναίσθημα του ήρωα (άρα με το δικό μου συναίσθημα).

Ας μιλήσουμε για το τελευταίο σας βιβλίο τo «Τiamat» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή. Πείτε μας λίγα λόγια.

Η «Τιαμάτ» ήταν μία ιδέα που με τριγύριζε πολλά χρόνια, δίχως όμως να έχει αποκτήσει μία τελική μορφή ώστε να μου επέτρεπε να την αποτυπώσω στο χαρτί. Βλέπεις, ποτέ δεν αρχίζω να γράφω αν δεν ξέρω, έστω και στο περίπου, πως θα τελειώνει η ιστορία που θέλω να πω, μια που οι ιστορίες πάντα κρίνονται από το τέλος τους. Από το μήνυμα που έχουν να μεταδώσουν. Μέχρι που, κάποια στιγμή, όλα τα κομμάτια του παζλ είχαν μπει, θαρρείς από μόνα τους, στις σωστές θέσεις. Ήξερα ποια ακριβώς θα ήταν η ιστορία, ποιοι οι ήρωες και ποιες οι πράξεις τους. Έτσι άρχισε να γράφεται, εν μέσω καραντίνας.

Στο Tiamat επιχειρείτε με την έντονη δράση και τις ανατροπές να περάσετε και κάποιο πιο βαθύ μήνυμα;

Η «Τιαμάτ» άρχισε να γράφεται ως μία αλληγορία για την περίοδο της κρίσης. Όλα όσα συμβαίνουν στην ιστορία αυτή είναι τόσο αληθινά (μια που τα στοιχεία επικαιρότητας που χρησιμοποιούνται εκεί είναι όλα πραγματικά) όσο και αλληγορικά. Οι δύσκολες οικονομικά στιγμές που περάσαμε, η ανάγκη για ήρωες, ημίθεους και ιππότες που θα σκότωναν τον «δράκο» και θα επανέφεραν την τάξη και την ισορροπία, σε μία εποχή που όλα αυτά φαντάζουν απαρχαιωμένα. Ακόμη και τα ψευδώνυμα κάποιων από τους χαρακτήρες που προέρχονται από τη Γερμανική παράδοση, ήθελα να παραπέμπουν στη μονοκρατορία της Γερμανίας εκείνη τη δύσκολη περίοδο, καθώς και στην επίδραση που εκείνη είχε στη χώρα μας. Φυσικά, αυτό που προέκυψε είναι απείρως περιπλοκότερο από εκείνο που αρχικά ήθελα να καταδείξω, πάντα όμως συμβαίνει αυτό συμβαίνει όταν γράφει κανείς μία ιστορία. Οι ήρωες έχουν την τάση να αυτονομούνται και να ζουν τη δική τους ζωή, ενώ ο συγγραφέας πασχίζει να τους φέρει στα μέτρα τα δικά του και της αφήγησης.

Εσάς προσωπικά τι σας τρομάζει στην καθημερινότητά σας;

Πάντα με τρόμαζε η καθημερινότητα. Έχω αμάχη μαζί της. Αυτός ίσως να είναι και ο μοναδικός λόγος που κατέφυγα από πολύ νωρίς σε ιστορίες φαντασίας και τρόμου. Ήταν, μάλλον, ο δικός μου τρόπος να ξορκίζω τα «τέρατα» που γεννούσε η καθημερινότητά μου, ώστε να συνεχίζω να στέκω λειτουργικός απέναντί της.

Σας ευχαριστώ πολύ. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία!

Εγώ ευχαριστώ για τις όμορφες ερωτήσεις. Καλή σας συνέχεια!