Γράφει: Μαίρη Ζαχαράκη

Φωτό Βασίλης Μανουηλίδης.

Από τη θέση της ανταποκρίτριας του Bookia στο Αίγιο αλλά και ως συντονίστρια της παρουσίασης, βρέθηκα μέσα σε μια βραδιά που κύλησε σαν ιστορία από μόνη της. Μοιράζομαι μαζί σας το κλίμα και τις στιγμές που σημάδεψαν την παρουσίαση του βιβλίου «Μαστοιχειώ, το δάκρυ του σκίνου».

Υπάρχουν στιγμές που δεν θυμίζουν απλώς παρουσιάσεις∙ θυμίζουν μικρές συναντήσεις καρδιάς. Έτσι ήταν και η βραδιά της 22ας Νοεμβρίου στο Αρχοντικό Παναγιωτοπούλου: μια ήρεμη γιορτή που έμοιαζε να γεννήθηκε φυσικά, μέσα από την ανάγκη των ανθρώπων να μοιραστούν ιστορίες.

Ο κόσμος έφτανε με χαμόγελα και περιέργεια, σαν να ένιωθε από την είσοδο ότι κάτι ζεστό τον περιμένει μέσα. Οι θέσεις γέμισαν γρήγορα και η ατμόσφαιρα πήρε εκείνη τη γλυκιά ένταση που προηγείται πάντα από κάτι όμορφο.

Την έναρξη έκανε ο Γιώργος Φραγκογιαννόπουλος, αντιδήμαρχος πολιτισμού του Δήμου Αιγιαλείας, ο οποίος με έναν χαιρετισμό ουσιαστικό, μας θύμισε πόσο ανάγκη έχει ο τόπος μας τέτοιες πολιτιστικές στιγμές, που χτίζουν γέφυρες ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Μίλησε για τη σχέση της Αιγιάλειας με την Αργυρώ Μαργαρίτη και για τη χαρά να υποδέχεται ο τόπος μας έναν άνθρωπο που γράφει με τόση ψυχή.

Από εκεί και πέρα, ο ρόλος της συντονισμού πέρασε στη Μαίρη Ζαχαράκη, ραδιοφωνική παραγωγό. Χωρίς "ξύλινο λόγο" με ερωτήσεις που σκέφτεται ο μέσος αναγνώστης ο ρυθμός της συζήτησης, υπό τύπον συνέντευξης διατήρησε το ενδιαφέρον του κοινού ζωντανό, γεφυρώνοντας τις σκέψεις της συγγραφέα με τις απορίες των παρευρισκομένων σε μια ατμόσφαιρα όπου όλοι ένιωθαν ότι συμμετέχουν – όχι απλώς παρακολουθούν. Κι ήταν εύκολο, γιατί το βιβλίο «Μαστοιχειώ, το δάκρυ του σκίνου» δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.

Όταν πήρε τον λόγο η Αργυρώ Μαργαρίτη, το Αρχοντικό γέμισε με την ενέργεια της. Δεν μιλούσε∙ αφηγούνταν. Έφερνε μπροστά μας πρόσωπα και εποχές σαν να έβγαζε από το συρτάρι της μνήμης μικρά, πολύτιμα αντικείμενα. Οι ήρωές της άρχισαν να κινούνται ανάμεσά μας και οι εικόνες της Χίου εμφανίζονταν σχεδόν απτές.

Το σκηνικό ενισχυόταν από τη μουσική του Γιάννη Καραμάνου, που έντυνε τις παύσεις με ευαισθησία, και από την ανάσα της αίθουσας που έμενε συνεχώς προσηλωμένη. Κανείς δεν κοιτούσε το κινητό του, κανείς δεν έδειχνε βιασύνη. Ήταν μια στιγμή κοινής συγκέντρωσης που σπάνια συναντάς σε βιβλιοπαρουσίαση! Και ύστερα ήρθε η Ζαχαρώ. Η Δήμητρα Δεληγάκη δεν την ερμήνευσε απλώς∙ την έφερε μαζί της. Η εμφάνισή της ήταν από τις στιγμές που δεν ξεχνιούνται, μια μικρή θεατρική στιγμή εντός της παρουσίασης, τόσο αληθινή που έκανε πολλούς να κρατήσουν την αναπνοή τους.

Όλο το Αρχοντικό έμοιαζε να συμμετέχει: τα ξύλα, το βελούδο, το άρωμα της μαστίχας, το χαμόγελο των ανθρώπων. Δεν ήταν μια συνηθισμένη εκδήλωση∙ ήταν μια εμπειρία. Μια κοινή ανάμνηση που φτιάχτηκε αβίαστα, φυσικά, με αλήθεια.

Φύγαμε όλοι με την αίσθηση ότι κάτι ζήσαμε, όχι ότι απλώς παρευρεθήκαμε.