Γράφει: Δημήτρης Μπουζάρας

Η Εύη Δουργούτη γεννήθηκε το 1992 στο Σουφλί όπου ζει με τον άντρα και τις δύο κόρες τους. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Από πολύ μικρή αγαπούσε τη λογοτεχνία και πειραματιζόταν με διάφορες μορφές γραπτού λόγου. Διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις. Τα μυθιστορήματά της «Ο χορός της φωτιάς» και «Μια στιγμή ακόμα» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πνοή.

Το νέο βιβλίο «Μια στιγμή ακόμα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, είναι το δεύτερο μυθιστόρημα σας. Τι προσδοκάτε από τη γραφή;

Πολλά και συγχρόνως τίποτα! Γράφω για εμένα, γιατί αυτό με ταξιδεύει και με ηρεμεί. Και βλέποντας ότι αυτό που κάνω αρέσει και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με στηρίζουν, συνεχίζω. Σαφώς και θα ήθελα κάποια στιγμή να δω τα βιβλία μου στα ευπώλητα, να αγαπιούνται από όλο και περισσότερους αναγνώστες ωστόσο δεν μου αρέσει να πιέζω καταστάσεις και πάντα κρατάω μικρό καλάθι. Ο χρόνος θα δείξει.

Ομολογουμένως, πρόκειται για μια συναρπαστική ιστορία με δυνατή πλοκή και έξυπνα τοποθετημένα συγγραφικά «αγκίστρια» που κρατούν τον αναγνώστη σε μια διαρκή αγωνία. Τι ήταν αυτό που σας έσπρωξε να πείτε: «Nαι, θέλω να γράψω για αυτή την ιστορία»;

Καταρχάς να σας πω πως πρόκειται κατά το ήμισυ για αληθινή ιστορία. Οτιδήποτε αναφέρεται στην παιδική ηλικία του πρωταγωνιστή είναι πέρα για πέρα αληθινό. Είναι μια ιστορία που άκουγα από παιδί (καθώς είναι η ιστορία ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου που δυστυχώς έχει φύγει από τη ζωή) και που πάντα πίστευα πως θα έπρεπε να αποτυπωθεί στο χαρτί. Ωστόσο από ένα σημείο και μετά η ζωή αποφάσισε να του δείξει το καλό της πρόσωπό επομένως δεν υπήρχε κάτι το τόσο αξιοσημείωτο στο εξής. Και ήταν εκείνο το τραγούδι που άκουσα εντελώς τυχαία στο ραδιόφωνο και μου έδωσε την έμπνευση για την εξέλιξη της ιστορίας. Είναι το τραγούδι που πρωτοτραγούδησε η Σοφία Βέμπο, το ωραιότερο βαλς όπως έχει χαρακτηριστεί, με τίτλο «Πόσο λυπάμαι». Έχοντας λοιπόν μια ολοκληρωμένη ιστορία πια στο μυαλό μου, ήμουν πανέτοιμη να αρχίσω τη συγγραφή της.

Κυρίαρχος σε όλο το βιβλίο, ο έρωτας. Βασικό και αγαπημένο συστατικό στην ποίηση και τη πεζογραφία. Έχουν να προσθέσουν κάτι διαφορετικό τα δυο λογοτεχνικά είδη στις ήδη υπάρχουσες θεωρήσεις του έρωτα;

Ο έρωτας είναι ένας. Δεν ξέρω αν μπορεί να προστεθεί κάτι διαφορετικό σε αυτόν, αυτό που ξέρω όμως είναι πως μπορεί να συνεχίσει να υμνείται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους!

Ο κάθε ήρωας είναι κοινωνός μηνυμάτων. Ποια μηνύματα «κουβαλά» η ιστορία του Χρήστου όσον αφορά τον έρωτα και τη ζωή;

Ότι πρέπει να παλεύουμε για τα «θέλω» μας, αφήνοντας στην άκρη τον εγωισμό που είναι ένας πολύ κακός σύμβουλος!

Ποιος από τους ήρωες σας δυσκόλεψε περισσότερο και ποιος ίσως, προσπάθησε να σας κατευθύνει;

Ο πρωταγωνιστής μου! Όσον αφορά την ενήλικη ζωή του πήρε μόνος του τα ηνία στα χέρια και κατεύθυνε το μολύβι μου κι αυτό με δυσκόλεψε λιγάκι καθώς αρχικά στο μυαλό μου είχε λίγο διαφορετικά σχέδια!

Πολλές φορές η ζωή δημιουργεί ψευδαισθήσεις, λάθος ερευνημένες εικόνες, όπως, στην περίπτωση του Χρήστου. Πολύ απλά χωρίς να κάνουμε υποθέσεις θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε, να ζητήσουμε εξηγήσεις, να επικοινωνήσουμε, αποφεύγοντας όλες αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις και όλο το μακελειό μιας ζωής στην ουσία χαμένης και άδειας. Που βρίσκεται το κλειδί για τη «χαμένη επικοινωνία» κατά τη γνώμη σας;

Καταρχάς, ο Χρήστος έζησε σε μια παλαιότερη εποχή, σε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία, όταν η οικονομική θέση ξεχώριζε τους ανθρώπους, η γυναίκα ήταν κατώτερη του άντρα, η επικοινωνία δύσκολη δίχως τα τηλέφωνα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και γενικότερα το ίντερνετ. Επομένως ήταν πολύ εύκολο να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, να υπάρξουν μυστικά και να καταστραφούν πολλές ζωές. Στις μέρες μας πια σπανίζουν καταστάσεις αντίστοιχες με αυτές που βίωσε ο Χρήστος γιατί ζούμε σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Με ένα τηλεφώνημα, με ένα απλό μήνυμα στο κινητό μπορούν να λυθούν παρεξηγήσεις. Ωστόσο, παρ’ όλες τις διευκολύνσεις μας, έχουμε χάσει και πάλι την επικοινωνία μεταξύ μας και σ’ αυτό πιστεύω πως οφείλεται η εξέλιξη της τεχνολογίας. Μάθαμε να «κρυβόμαστε» πίσω από πληκτρολόγια και οθόνες και αποφεύγουμε την άμεση επαφή. Το κλειδί λοιπόν βρίσκεται στην άμεση επαφή με τους συνανθρώπους μας. Όσο την επιδιώκουμε, τόσο καλύτερη επικοινωνία θα έχουμε.

Ο τίτλος είναι μια κραυγή αγωνίας για την αποκάλυψη της αλήθειας, έστω και την τελευταία στιγμή. Είναι αρκετό αυτό; Είναι ικανή μια ομολογία, η αποκάλυψη της πραγματικής αλήθειας να διορθώσει τα πράγματα, να φέρει την γαλήνη, να ταχτοποιήσει ψυχές, να κλείσει πληγές;

Ναι, μια στιγμή ακόμα, κυρίως η τελευταία, είναι ικανή να φέρει την κάθαρση αρκεί να αξιοποιηθεί σωστά. Όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος τελειώνει ίσως καταφέρει να πει όλα όσα δεν τόλμησε μια ολόκληρη ζωή!

Είναι τελικά το μυθιστόρημα το λογοτεχνικό είδος που σας αντιπροσωπεύει; Έχετε σκεφτεί την πιθανότητα να ασχοληθείτε εκτενώς και με άλλα είδη -γνωρίζω ότι έχουν γίνει απόπειρες-.

Ναι, έχω ασχοληθεί και με άλλα λογοτεχνικά ήδη, μάλιστα ευελπιστώ πως κάποια στιγμή θα εκδοθούν και δύο βιβλία μου που ανήκουν στην παιδική λογοτεχνία, ωστόσο πιστεύω πως το μυθιστόρημα είναι αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο!

Τι ετοιμάζετε για το μέλλον;

Έχω δύο διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες που πλησιάζουν προς το τέλος τους και άλλη μία σε πολύ αρχικό στάδιο. Προς το παρόν όμως δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια θα ολοκληρωθεί πρώτη αλλά και αν και πότε θα καταφέρουν τελικά να φτάσουν στα χέρια των αναγνωστών.