Γράφει: Τόλης Αναγνωστόπουλος

H Γιώτα Σούσουλα γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάζεται από το 1992 ως συντονίστρια σε ομάδες αυτογνωσίας και λίγο αργότερα ως εισηγήτρια σεμιναρίων. Το 2005 ίδρυσε το Ινστιτούτο Ανάπτυξης Ανθρώπινων Δυνατοτήτων «MyOrama», με στόχο να βοηθήσει τον κάθε άνθρωπο να αξιοποιήσει τις απεριόριστες δυνατότητές του και να ζήσει τη ζωή που ονειρεύεται.

Οι γνώσεις, η εμπειρία, η μέθοδος προσέγγισης των λύσεων, η αγάπη της για τον άνθρωπο, η πίστη της στις ανθρώπινες δυνατότητες και το πάθος της για συνεχή εξέλιξη έχουν βοηθήσει εκατοντάδες ανθρώπους να κάνουν κορυφαίες αλλαγές στη ζωή τους. Υποστηρίζει αθλητές, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, στελέχη επιχειρήσεων, μαθητές, οικογένειες και τους βοηθάει αποτελεσματικά στην προσωπική και επαγγελματική τους πορεία.

Το 2013 εκδόθηκε το βιβλίο της με τίτλο «Ας δημιουργήσουμε καταπληκτικές ζωές», από τις Εκδόσεις Ίαμβος. Το «Αγάπα αν τολμάς» είναι το δεύτερο συγγραφικό της έργο και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή.

Πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσουμε καταπληκτικές ζωές σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε πολυεπίπεδη κρίση;

Όταν είδα το σύνθημα «Ας Δημιουργήσουμε καταπληκτικές ζωές» ήξερα βαθιά μέσα μου, πως αν έγραφα μια μέρα ένα βιβλίο θα είχε αυτόν τον τίτλο. Ακόμη κι αν το σύνθημα ήταν «Ας Δημιουργήσουμε» πάλι θα ήταν αρκετό για μένα αλλά αυτή η φράση δεν είχε μόνο ένα ρήμα, είχε ένα επίθετο και ένα ουσιαστικό και κατά τη γνώμη μου τα είχε όλα. Ας Δημιουργήσουμε, μεγάλο ρήμα εξίσου δυνατό με το σ αγαπώ. Μαζί να δημιουργήσουμε, μαζί να βάλουμε ένα θετικό πρόσημο στην παροδική ύπαρξη μας έτσι ώστε όταν μια μέρα βρεθούμε στην άκρη του κόσμου να πούμε Άξιζε. Είναι εύκολο; Είναι και ήταν πάντα το ίδιο εύκολο και το ίδιο δύσκολο γιατί η ανθρώπινη ύπαρξη δημιουργούσε πάντα τις ίδιες αυταπάτες που την απομάκρυναν από την πραγματική της ουσία και τον πραγματικό σκοπό της.

Με τι υλικά τροφοδοτείτε τη φαρέτρα σας από τα τόξα θετικής ενέργειας που έχετε δημιουργήσει;

Είναι όλες οι υψηλές αξίες που μπορούμε να καλλιεργήσουμε στον εσωτερικό μας κήπο όπως αγάπη, χαρά, έρωτα, πάθος, ενθουσιασμό, ευγνωμοσύνη, συμπόνια, ενσυναίσθηση, προσφορά, συνεχή εξέλιξη.

Αλήθεια τι μαγικό βρίσκετε στους τοίχους και τα συνθήματα που αναγράφονται σε αυτούς;

Βρίσκω μια παρότρυνση στα συνθήματα σα να σε τραβάει κάποιος από το μανίκι και σου λέει σταμάτα –βρες χρόνο για τη ζωή σου - κοίτα – σκέψου.

Ο τίτλος του νέου σας πονήματος «Αγάπα αν τολμάς» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή μου θυμίζει ένα από τα κεντρικά συνθήματα του Μάη του 68 στη Γαλλία το «Σ΄ αγαπώ. -Ω! Πες το με πέτρες».

Αγαπώ την ειρήνη και διατηρώ πάντα μέσα μου ζωηρό το όραμα ενός κόσμου χορτάτου και αδελφωμένου, όμως σέβομαι όλους αυτούς που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για το δίκαιο για την ισότητα και την ελευθερία. Αυτούς που σήκωσαν το κεφάλι.. Η σιωπή μπροστά στην αδικία εκφράζει την απελπισία και η απελπισία είναι η αδυναμία ενός ανθρώπου και ενός λαού να κουβαλήσει τα οράματα του.

Η εξαφάνιση των ανθρώπων που θα σηκώνονται όρθιοι γι αυτά που πιστεύουν, θα σημάνει το τέλος του ελεύθερου και σκεπτόμενου ανθρώπου, το τέλος του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου... Η μεγαλύτερη όμως επανάσταση από όλες είναι ειρηνική, είναι εκείνη που ξεκινάει από μέσα και γίνεται από αυτούς που εργάζονται για να βελτιώσουν τον εαυτό τους.. Αυτοί δεν έχουν καμιά πρόθεση να αλλάξουν κανέναν εντούτοις όμως με τις αλλαγές τους μεταμορφώνουν τον κόσμο.

Α και το άλλο που μου αρέσει από το Μάη του 68 το « Να είστε ρεαλιστές. Ζητήστε το αδύνατο».

Νομίζω πως το σύνθημα «Να είστε ρεαλιστές. Ζητήστε το αδύνατο» κατά τη γνώμη μου είναι ο πιο σύντομος υπερασπιστικός λόγος για την αθώωση των οραματιστών – μεταρρυθμιστών, που εργάζονται για το αδύνατο και για πολλούς είναι ρομαντικοί, ουτοπιστές που δεν πατάνε στην πραγματικότητα ή απλά είναι η υπενθύμιση της αθωότητάς τους.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα γκράφιτι συνθημάτων σε τοίχους. Πως καταφέρατε να τα ομαδοποιήσετε και να τα κατατάξετε κάτω από την ομπρέλα της Αγάπης; Διαβάζοντας το βιβλίο είδα πως δεν είναι όλα αισιόδοξα, ούτε όλα με πολλή αγάπη.

Στο δεύτερο βιβλίο είχα αποφασίσει με ποια θέματα θα καταπιαστώ και κατευθείαν όταν έβλεπα ένα σύνθημα ήξερα αμέσως αν ταιριάζει και που θα το βάλω ακριβώς. Υπήρχαν όμως και πάλι συνθήματα που μου έδωσαν έμπνευση όπως για παράδειγμα το σύνθημα «βαράτε βιολιτζήδες» που έγραψα για τη σχέση νύφης και πεθεράς, το «με αγαπάς ή να παχύνω» στο οποίο ανέλυσα τη σχέση μας με το φαγητό και επίσης το σύνθημα «ο ρόλος του έρωτα είναι να επινοεί την αν –οικειότητα» που ήρθε και συμπλήρωσε την αρχική μου σκέψη που ήταν: ο έρωτας εξανεμίζεται όταν η οικειότητα καταβροχθίσει και την τελευταία μπουκιά μυστηρίου. Το έχω πει κι άλλες φορές, όλο αυτό με τα συνθήματα είναι μια Θεία συνεργασία. Γράφω κάτι και ένα σύνθημα εμφανίζεται μπροστά μου. ΄Η άλλες φορές που είμαι σε φάση περισυλλογής σε σχέση με το ποια θέματα να καταπιαστώ, πάλι μπορεί να εμφανιστεί ένα μήνυμα σε τοίχο και να μου δώσει έμπνευση.

Επειδή μου αρέσει η hip-hop μουσική όταν άκουγα σε νεαρή ηλικία ήταν συνυφασμένη με την κουλτούρα του γκράφιτι καθώς έχουν ως σημείο αναφοράς το δρόμο και την απαγόρευση. Αλήθεια εσείς έχετε κάνει γκράφιτι; Έχετε γράψει σε τοίχο;

Στα γενέθλια μου έγραψα ένα σύνθημα αλλά αφού πριν είχα τοποθετήσει ένα λευκό χαρτί στον τοίχο. Το σύνθημα ήταν «Η ψυχή θέλει χώρο για να φιλοξενηθεί».

Τα συνθήματα σε τοίχους χαλάνε την αισθητική της πόλης. Τι απαντάτε σε αυτό;

Λατρεύω αυτήν την πόλη αλλά δεν θα έλεγα ότι έχει αισθητική γιατί μέσα στον δικό μου νοητικό χάρτη, η αισθητική είναι συνυφασμένη την καθαριότητα και την φροντίδα οι οποίες δυστυχώς λείπουν από την πόλη μας και ίσως τα συνθήματα στους τοίχους να είναι μια εξέγερση ενάντια στην έλλειψη αισθητικής. Όπως συμβαίνει και σε κάποια παιδιά που ζουν σε ένα περιβάλλον ακαταστασίας. Σταματούν να ζωγραφίζουν στο χαρτί και μουτζουρώνουν τους τοίχους των σπιτιών τους. Δεν ενθαρρύνω κανέναν να γράφει στους τοίχους παρόλο που προσωπικά θεωρώ τα συνθήματα μια μορφή τέχνης και όχι μόνο δεν με ενοχλούν αλλά με εμπνέουν.

Σε μια συνέντευξή σας είχατε πει ότι: «Τα πάντα στον εξωτερικό κόσμο περιέχουν και ένα μήνυμα για τον εσωτερικό κόσμο». Πραγματικά το πιστεύω και εγώ αυτό. Μήπως όμως ισχύει και το αντίστροφο;

Ναι ισχύει γιατί υπάρχουν συνεχείς αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε αυτούς τους δυο κόσμους. Αρκεί να θέλει κάποιος να δει τα σημάδια…

Προσωπικά εγώ όπως και πολύς κόσμος έχω βαρεθεί το τρίο Κοέλο-Γκιμπράν-Μπουσκάλια και τα εύπεπτα ευχολόγιά τους. Εσείς από την πλευρά σας δίνετε συγκεκριμένες τεχνικές και βοηθήματα, ατομικά και ομαδικά στους ανθρώπους. Τελειώνοντας κάποιος ένα σεμινάριό σας, πιστεύετε πως έχει βοηθηθεί πραγματικά ή εναπόκειται στον ίδιο να αφομοιώσει και να προσαρμόσει αυτές τις τεχνικές στη ζωή του;

Μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης μου με την προσωπική εξέλιξη θα έλεγα ότι ο δημιουργικός τρόπος σκέψης ανοίγει το δρόμο για τη γνώση του εαυτού μας και την πνευματική μας ελευθερία. Όταν πηγαίνει κάποιος σε ένα σεμινάριο σαν το δικό μου έχει κάποια αιτήματα. Παρόλο που δεν είναι όλοι έτοιμοι να κάνουν τις αλλαγές που θα ήθελαν γιατί η κάθε ψυχή έχει τις δικές της εποχές και τη δική της πορεία. Στα σεμινάρια μου μοιράζομαι γνώση, εμπειρίες, θεμελιώδη εργαλεία και στρατηγικές που βοηθούν στο να αυξήσουμε τις ικανότητες μας και να επιτύχουμε τους πραγματικούς μας στόχους και τις επιθυμίες μας. Φυσικά γίνονται αλλαγές και μάλιστα μεγάλες. Αλλά πάντα λέω ότι ο καθένας μας θα πιει τόσο όση είναι η δίψα του. Μπορεί να οδηγήσεις κάποιον στο νερό αλλά δεν μπορείς να τον εξαναγκάσεις να πιεί. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση στην εργασία μου. Κι αυτό είναι υπέροχο γιατί σε κάθε συνάντηση με έναν άνθρωπο η με μια ομάδα ανθρώπων, μαθαίνω να διατηρώ τη φλόγα μου αναμμένη χωρίς προσκολλήσεις αλλά και προσδοκίες για το τι θα κάνουν με αυτό που τους δίνω με όλη μου την καρδιά.

Μήπως τελικά ζούμε στην εποχή των συνθημάτων σε τοίχους κανονικούς ή αυτών των social media χωρίς όμως διάθεση για δράση και πράξη;

Πράγματι οι περισσότεροι ζουν μια παθητική ζωή αντί για μια ζωή με πάθος.

Πως τα πάτε με τη συγγραφή; Είστε ευχαριστημένη με την πορεία του βιβλίου και τη συνεργασία με τον εκδοτικό σας οίκο;

Γράφω κάτι κάθε μέρα που μπορεί να το βάλω σε κάποιο βιβλίο μου, μπορεί και όχι, αλλά είναι για μένα ένας τρόπος βαθιάς και ουσιαστικής επικοινωνίας και γνωριμίας με τον εαυτό μου και με τη ζωή. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από την πορεία του δεύτερου βιβλίου μου και επίσης είμαι ευγνώμων για τη συνεργασία μου με τον εκδοτικό οίκο Πνοή, με τον οποίο είμαστε μια οικογένεια. Υπάρχει μεταξύ μας πολλή αγάπη και άριστη συνεργασία.

Ετοιμάζεται και τρίτο βιβλίο;

Ναι γράφω το τρίτο μου βιβλίο που είναι πάλι με συνθήματα και με αυτό θα κλείσω την τριλογία. Μετά θα γράψω άλλα πράγματα που έχω στο νου μου.

Ο τίτλος του βιβλίου σας και διορθώστε με αν κάνω λάθος ήταν «Αγάπα με αν τολμάς». Γιατί σβήσατε το με;

Το γκράφιτι πράγματι ήταν αγάπα με αν τολμάς αλλά ήταν τίτλος ταινίας. Για την ακρίβεια ο αγγλικός τίτλος της ταινίας ήταν love me if you dare ενώ ο πρωτότυπος τίτλος της στα γαλλικά ήταν Jeux d' enfants. Έπρεπε λοιπόν να βρω έναν τρόπο να κρύψω το «με».

Έτσι το έκρυψα πίσω από ένα ουράνιο τόξο. Πολλοί αναγνώστες, μου είπαν ότι διαβάζοντας το βιβλίο ανακάλυψαν το κρυμμένο με.

Πείτε μου πέντε αγαπημένα βιβλία ή πέντε αγαπημένους σας συγγραφείς.

Αυτή η ερώτηση ομολογώ ότι είναι πολύ δύσκολη. Επιχειρώ να απαντήσω: Αναζητώντας το χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ, Η αναζήτηση του απόλυτου Ονορέ ντε Μπαλζάκ του οποίου έχω δώσει κάποιες φορές το όνομα στις υπέρ αναπαύσεως ψυχές στην εκκλησία μαζί με πρόσφορο, Η βίβλος, Η Οδύσσεια του Ομήρου, τα Άπαντα του Ηράκλειτου.

Σε όλες τις συνεντεύξεις ζητάω από το συγγραφέα να μου πει το μότο του. Ε, εδώ, περιμένω με αγωνία να απομονώσετε ένα από τα πολλά.

«Όλα φτάνουν στην ώρα τους για εκείνους που ξέρουν να περιμένουν». Του Ονορέ που λατρεύω.

Εμένα να ξέρετε το αγαπημένο μου σύνθημα σε τοίχο είναι το:
«Τώρα που βρήκα τοίχο ξέχασα το σύνθημα»….
Κυρία Σούσουλα σας ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη ήταν χαρά και τιμή για μένα.