Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Τάσος Αγγελίδης - Γκέντζος γεννήθηκε στην Κολονία και μεγάλωσε στην Καβάλα. Αποφοίτησε από το Φιλολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ με μαθήματα ειδίκευσης από τους τομείς της Κλασικής Φιλολογίας και της Μεσαιωνικής και Νεότερης Ελληνικής Φιλολογίας.

Δίδαξε για χρόνια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Σήμερα εργάζεται ως φιλόλογος στο Πρώτο Λύκειο του Αμερικανικού Κολεγίου “Ανατόλια”. Ο Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος εκφράζεται μέσα από τη γραφή, τη ζωγραφική αλλά και τη διδασκαλία της δημιουργικής γραφής μοιράζοντας τη ζωή του μεταξύ Θεσσαλονίκης κι ενός πανέμορφου πηλιορείτικου χωριού αντλώντας «οξυγόνο», έμπνευση και δύναμη…

Φιλόλογος, επιμελητής κειμένων, αρθρογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, κριτικός, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Συνυπάρχουν αρμονικά, αλλά πρώτος στη σειρά είναι… ο φιλόλογος. Μέσα στους άλλους «ρόλους» βρίσκεται ο φιλόλογος δίχως να τους επισκιάζει -τους προστατεύει και τους στηρίζει θα έλεγα- κι αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Μέγα «φορτίο»! Καβάφης, Καρυωτάκης…

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Διαβάστε τα βιβλία μου και ίσως να καταλάβετε. Ίσως και να μην καταλάβετε. Μερικά πράγματα γίνονται από μόνα τους, είναι μαγικά κι εμείς τα συνειδητοποιούμε μετά από καιρό.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον μας μάς καθορίζει. Από μια ηλικία και μετά το επιλέγουμε… Διαλέγουμε δηλαδή τις επιρροές μας. Αν το κάνουμε συνειδητά όλο αυτό, όλα βαίνουν καλώς!

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

«Δε μπορούμε -και δεν πρέπει- να αρέσουμε σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς». Δε ξέρω αν κάποιος διεκδικεί την πατρότητα της παραπάνω φράσης.

Αγαπημένη εικόνα;

Η οικογένεια, το σχολείο και οι φίλοι μου.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η σκέψη και τα λάθη μου.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Είμαι κατά των «πρέπει» και των «μη»… των άλλων. Ο καθένας ας ασχοληθεί με τα δικά του! Έχω τα δικά μου «πρέπει» και «μη», τα οποία τα παραβαίνω πάρα πολλές φορές και το ευχαριστιέμαι. Άνθρωπος είμαι!

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Αναστάσης, το όνομα του παππού μου και Αναστασία, το όνομα της γιαγιάς μου.

Μου αρέσουν οι Πασχαλιές.

Τα γεμιστά που είναι ορφανά….

Μυρωδιές παρελθοντικές… που μου λείπουν!

Ένας κακός εφιάλτης;

Μια αρρώστια.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να μην αλλάξω, να συνεχίζω να ζω με τα λάθη μου και να εξακολουθεί να μη με νοιάζει το «φαίνεσθαι».

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: νύχτα, τέλος, μελάνι, ήχος και έξη.

Εκείνη τη νύχτα ο ήχος που έκανε το μελάνι πάνω στο χαρτί με ανατρίχιασε. Πόσο καιρό είχα να νιώσω αυτή την αίσθηση; Στο τέλος συμβιβάστηκα με την ιδέα πως η έξη που έρχεται από μόνη της κι εκείνη που την προσκαλείς… είναι ξαδέρφια.

Σας ευχαριστώ.