Γράφει:

Το βιβλίο Τα παλιά ασήμια.
H συγγραφέας Μαίρη Κόντζογλου.
Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Οι εκδόσεις Μεταίχμιο και το βιβλιοπωλείο Βιβλιοτρόπιο, παρουσίασαν στο Αγρίνιο την τριλογία της Μαίρης Κόντζογλου, «Τα παλιά ασήμια», ένα κοινωνικό-ιστορικό μυθιστόρημα για τον «ξεχασμένο ελληνισμό στα έσχατα της Ανατολίας».

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:

Μια ιστορία για τις αλησμόνητες πατρίδες και τους αλησμόνητους έρωτες.

Καππαδοκία, χώρα μαγική, γεμάτη θρύλους και παραδόσεις. Εκεί, ανάμεσα στα βουνά με τα αιώνια χιόνια και τις κοιλάδες με τα ανάγλυφα βράχια, ένας ελληνισμός ξεχασμένος στα έσχατα της Ανατολίας ζει και προκόβει, ερωτεύεται, γεννάει, προσεύχεται, λιτανεύει, γερνάει και πεθαίνει κάτω από τη σκιά των ηφαιστείων.

Καισαρεία, Σινασός, Σμύρνη και Πόντος, ο καμβάς που πάνω του κεντιέται η ιστορία του έρωτα της Σεβαστής Χατζηαβράμογλου με τον Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ στα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου, ο οποίος άλλαξε τα σύνορα του κόσμου. Η ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924 χωρίζει για πάντα τους δυο νέους ένα αιματοβαμμένο βράδυ στο λιμάνι της Μερσίνας.

Ογδόντα χρόνια αργότερα, η Έλσα κάνει ένα ταξίδι στα προγονικά χώματα, κουβαλώντας μαζί της το ημερολόγιο της γιαγιάς Σεβαστής. Ο αμερικάνος φωτογράφος Άλεξ πηγαίνει στην Καππαδοκία να αναζητήσει τα χνάρια του καθηγητή Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ.

Υπόγειες πολιτείες, απόκρυφες εκκλησιές, περιστρεφόμενοι δερβίσηδες και ένα μοναστήρι με τη χαμογελαστή Παναγία μπλέκουν στις προσωπικές ιστορίες και μοναξιές των ηρώων, σκαλίζοντας στους βράχους μια παλιά ραψωδία στην οποία εκείνοι καλούνται να γράψουν τους στίχους του τέλους.

Η συγγραφέας αναφέρθηκε στο σύνολο του έργου της, 2.100 σελίδων, και έκανε μια εκτενή αναφορά στην περιοχή της Καππαδοκίας όπου διαδραματίζεται η πραγματικά συγκλονιστική ιστορία της.

Με φωτογραφικό υλικό από την περιοχή, με στοιχεία για τα περίφημα στοιχεία της φύσης αλλά και τη δύναμη των ανθρώπων που κατασκεύασαν τις υπόγειες πολιτείες, τα δεκάδες μοναστήρια μέσα στους βράχους, τις εκκλησίες και τα αρχοντικά τους, που πολλά από αυτά υπάρχουν και σήμερα, άγρυπνοι φρουροί ενός παρελθόντος που θα στέκουν εκεί για να θυμίζουν τον πολιτισμό που υπήρχε και που ανέπτυξαν οι κάτοικοι μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες.

Μια επίσκεψή της για καθαρά τουριστικούς λόγους το 2011 ήταν η αφορμή να ερευνήσει, να ψάξει για να ανακαλύψει τα στοιχεία εκείνα που σε πάρα πολλούς είναι άγνωστα για την συγκεκριμένη περιοχή καθώς ελάχιστα λογοτεχνικά κείμενα έχουν αναφερθεί στον τόπο αυτό.

«Όταν στάθηκα μπροστά στην εικόνα της χαμογελαστής Παναγιάς», είπε, «και ρώτησα το όνομά της, με ενημέρωσαν ότι είναι η Παναγιά "Των παλιών ασημιών". Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, "ωραίος τίτλος!"».

Έτσι γεννήθηκε σιγά σιγά μέσα της η ιδέα, καθώς το μόνο που είχε ήταν ο τίτλος και ερευνώντας για περισσότερο από ένα χρόνο, και όσο έγραφε, τόσο συνέχιζε να ψάχνει ακόμη περισσότερο, ακούγοντας μαρτυρίες, διαβάζοντας και έχοντας στο μυαλό της ένα θρύλο που είχε ακούσει για το μοναστήρι το λαξευμένο στο βράχο, άρχισε να καταθέτει τις σκέψεις της στο χαρτί, και όσο συνέχιζε δεν γνώριζε φυσικά ούτε και η ίδια ότι θα ήταν ένα τόσο μεγάλο έργο.

Αισθάνθηκε ιδιαίτερα τυχερή και ευλογημένη που κατάφερε και το έφερε εις πέρας.

Επισκέφθηκε αρκετές φορές την Καππαδοκία, ήθελε να νιώσει τον παλμό της περιοχής, ήθελε να δει ξανά αν είχε αποτυπώσει σωστά τα όσα έγραφε.

Τα ιστορικά στοιχεία αλλά και ο καθηλωτικός της λόγος, έκαναν το κοινό να την παρακολουθεί για περισσότερη από μία ώρα με αμείωτο ενδιαφέρον, ενώ στο τέλος της παρουσίασης αντάλλαξε απόψεις με τους αναγνώστες της και υπέγραψε τα βιβλία της.

Ήταν μια πολύ προσεγμένη παρουσίαση, και αξίζουν πολλά μπράβο στη συγγραφέα για το τόσο επίκαιρο πραγματικά και σπουδαίο έργο της, παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, καθώς η προσφυγιά και ο ξεριζωμός συνεχίζονται και θα συνεχίζονται όσο οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται με τον πιο σκληρό τρόπο!