Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Νίκος Μάντζιος γεννήθηκε στην Πύλη Τρικάλων. Σπούδασε μαθηματικά στη Ρώμη και άσκησε για χρόνια το επάγγελμα του φροντιστή, του μεταφραστή και του διερμηνέα. Παρακολούθησε, μεταξύ άλλων, σεμινάρια συμβουλευτικής ψυχιατρικής, Αφηγηματικής Τέχνης και Δημιουργικής γραφής. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών διπλωμάτων στην Ειδική Αγωγή και στην Αθλητική Αναψυχή και Ψυχολογία.

Έχει εκδώσει: «Βλέπε οπισθόφυλλο», μικροδιηγήματα (Απόπειρα, 2017). «Θρύλοι και παραμύθια από την Μεσαιωνική Ισπανία» (Απόπειρα, 2018). «Βράδυ Τετάρτης», ανθολογία μικροδιηγήματος στην οποία συμμετείχε και έκανε και την επιμέλεια (Απόπειρα, 2018), «Ο εξομολόγος του Θεού», σπονδυλωτό μυθιστόρημα (Απόπειρα, 2019).

Τα τελευταία χρόνια διδάσκει μαθηματικά σε δομές της Ειδικής Αγωγής. Παράλληλα οργανώνει και συντονίζει εργαστήρια Δημιουργικής γραφής.

Μαθηματικός, δάσκαλος γραφής, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Αυτή η τριάς μπορεί να χαρακτηριστεί ομοούσιος και αχώριστος καθότι η κάθε μία ιδιότητα βάζει το χεράκι της στις άλλες δύο. Η αμφίδρομη σχέση συγγραφέα και δασκάλου γραφής είναι προφανής ενώ η λογική, η αυστηρότητα, η σύνθεση και η λιτότητα που χαρακτηρίζουν τα μαθηματικά επηρεάζουν σαφώς την γραφή μου και με αποτρέπουν από το να πλατειάζω και να γίνομαι φλύαρος στις ιστορίες που αφηγούμαι στα βιβλία μου.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Η ανάγνωση, όπως λέμε στη μαθηματική ορολογία, είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για να γράψεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψεις κάτι καλό αν δεν έχεις διαβάσει καλά και άσχημα άλλων, αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Πρέπει να έχεις δεκτικές τις αισθήσεις στον κόσμο γύρω σου, αλλά κυρίως να ξέρεις να αξιοποιείς τις μνήμες. Αυτές είναι το «καύσιμο» των κειμένων μου και το δικό μου ευλογημένο «φορτίο». Λένε ότι οι θύμησες που έχουμε μέχρι τα είκοσί μας χρόνια, είναι αρκετές για να γράψουμε ένα σωρό ιστορίες, επομένως αναλογικά εγώ έχω να γράψω…τρεις σωρούς!

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Η ζωή μας είναι μνήμες. Αυτοβιογραφικά στοιχεία με την ευρεία έννοια του άκουσα, είδα, έζησα, ονειρεύτηκα, είναι διάσπαρτα στα κείμενά μου αλλά οι ιστορίες μου δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτοβιογραφικές. Ξεκινάω από ένα έναυσμα μνήμης και από κει και πέρα αναλαμβάνει η μυθοπλασία. Είναι ψωνίστικο να θεωρώ ότι η ζωή μου είναι τόσο συναρπαστική ώστε να ενδιαφέρει τον κόσμο να τη διαβάσει.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε χωριό και μέσα σε ένα βουκολικό περιβάλλον κι αυτό το θεωρώ ευλογία. Είχα την τύχη ν’ ακούσω ιστορίες και παραμύθια απ’ τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, και μολονότι πολύ λίγες από αυτές τις ιστορίες θυμάμαι, διαμόρφωσαν την τωρινή μου στάση απέναντι στη μυθοπλασία. Ρουφάω και τις ιστορίες που ακόμα μου αφηγείται η μάνα μου από τα ταραγμένα χρόνια της νιότης της. Όλα είναι τροφή. Την αγάπη μου για την προφορική αφήγηση την «κόλλησα» στην Ισπανία, γενέτειρα χώρα της συζύγου μου. Εκεί η παράδοση των πλανόδιων τροβαδούρων είναι ακόμα ζωντανή.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Μου αρέσουν οι ιστορίες με λύκους. Για κάποιον λόγο, αυτό το ζώο με γοητεύει. Το «Τοτέμ του λύκου» του Ζιάνγκ Ρόνγκ, το διάβασα τρείς φορές και είδα δυο φορές την ταινία. Από τραγούδια, με συγκινούν κάθε φορά που τα ακούω, το «Όλα σε θυμίζουν» της Χαρούλας Αλεξίου και το «Losing my religion» των R.E.M. Φράση που με συγκλονίζει είναι αυτή που βρέθηκε χαραγμένη σε τοίχο του Άουσβιτς: Αν υπάρχει Θεός, θα πρέπει να με παρακαλέσει για να τον συγχωρήσω.

Αγαπημένη εικόνα;

Ο πίνακας «Ένα απόγευμα καρναβαλιού» του Henri Rosseau με ταξιδεύει και με γαληνεύει. Μόνιμη σχεδόν ταπετσαρία στην οθόνη του κινητού μου. Σε μια πιο «γήινη» επιλογή, η φωτογραφία της οικογένειάς μου.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Εφόσον ήταν μπορετό, θα ανέπνεα τις νότες. Μεγάλος καημός κι απωθημένο μιας ζωής να μάθω να διαβάζω και να παίζω μουσική. Θα πεθάνω και δε θα έχω μάθει να παίζω πιάνο.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Τα ταξίδια, γιατί θα είχα την ευκαιρία να τα (ξανα)ζω μέσα από την αυτό-ύπνωση και την αστρική προβολή, όπως έκανε στη φυλακή ο ληστής Εντ Μορέλ, στο μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον. Βέβαια, ανησυχώ ελαφρώς αν θα πετύχω την αυτό-ύπνωση και την αστρική προβολή αφού αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Αντίστοιχα: Κάρμεν, Γαρύφαλλο, Μακαρονάδα με πέστο βασιλικού, Φρέσκιας ρίγανης.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ότι πεθαίνω χωρίς να έχω προλάβει να κάνω τα τρία τελευταία πράγματα από μια λίστα εκατόν πενήντα οκτώ τελευταίων επιθυμιών μου (βαλμένες σε τυχαία σειρά).

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να μη βάλω κανέναν παραπάνω στόχο από αυτούς τους τελευταίους εκατόν πενήντα οχτώ. Θα ήταν κουραστικό.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: παραμύθι, ίσκιος, απόπειρα, θεός και ξέφωτο.

Σαν παραμύθι διηγούνται την ιστορία της Ανάστως που γκρεμοτσακίστηκε στην απόπειρα να ξεφύγει από την ατιμία του γκεσταπίτη, όταν ένα σούρουπο την πήρε στο κατόπι. Τη βρήκαν στο ξέφωτο κάτω απ’ τον γκρεμό. Τις φωτεινές νύχτες γυρνάει σαν ίσκιος στο χωριό, Θεός φυλάξοι.

Σας ευχαριστώ.