Γράφει: Λεύκη Σαραντινού

Πείτε μας πώς γεννήθηκε η ιδέα για το εν λόγω βιβλίο; Είναι το τελευταίο βιβλίο που γράψατε ή κάτι που είχατε έτοιμο και αποφασίσατε να το εκδώσετε τώρα;

Είναι ένα βιβλίο με το οποίο φλέρταρα χρόνια. Το είχα αρχίσει λίγα χρόνια πριν, αλλά τις τελειωτικές πινελιές τις πρόσθεσα την εποχή που ολοκλήρωνα τη Ζέλντα. Με ξεκουράζει να γράφω δυο βιβλία παράλληλα, να μεταπηδώ από τη μία ιστορία στην άλλη. Η σκέψη αυτού του βιβλίου πάντως, κρατάει καμιά δεκαετία.

Η Μαίρη γκρι είναι μία γυναίκα που θέλει διακαώς να αψηφήσει τις κοινωνικές συμβάσεις αλλά διστάζει να το κάνει. Γιατί πιστεύετε ότι δυσκολευόμαστε όλοι μας να αλλάξουμε ζωή και να τολμήσουμε το διαφορετικό;

Πολύ ωραία ερώτηση, αλλά δεν έχω την απάντηση. Μου είχε κάνει εντύπωση όταν διάβασα κάπου, πως άνθρωποι που αισθάνονται εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους, όταν κάτι δεν τους ικανοποιεί ή απλά δυσφορούν μέσα σ αυτό, μπορούν ευκολότερα να φαντασιωθούν πως πεθαίνουν, παρά να πάρουν στα χέρια τη ζωή τους και να την αλλάξουν. Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά συμβαίνει.

Η συνήθεια, η ρουτίνα, το περιβάλλον, οι κοινωνικές συμβάσεις όπως λέτε οφείλονται κατά κάποιο τρόπο. Έπειτα, μπαίνει ο χαρακτήρας. Κάποιοι άνθρωποι τολμούν περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Πιστεύετε ότι πολλές νοικοκυρές ή εργαζόμενες γυναίκες σήμερα είναι καταπιεσμένες όπως η Μαίρη στη νουβέλα σας;

Δεν ξέρω αν η σωστή λέξη είναι καταπιεσμένες. Οπωσδήποτε όμως δυσαρεστημένες ή ούτε καν αυτό. Δεν είναι ας πούμε ευχαριστημένες. Ποθούν κάτι άλλο, κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Εδώ βέβαια ξεκινάει μια άλλη κουβέντα, για το αν τελικά υπάρχει η απολυτότητα της «ευτυχίας». Νομίζω πως και αυτό είναι μια αυταπάτη. Η Μαίρη επείγεται να ζήσει, να ερωτευτεί, να νιώσει πάλι ποθητή, να νιώσει το χάδι. Πρόκειται για έναν διαχωρισμό ανάμεσα στην πραγματική ζωή και τον φαντασιακό κόσμο, στον έρωτα και στην αγάπη. Έχω την αίσθηση πως το θέμα θα απασχολήσει πολύ τα επόμενα χρόνια. Θα το δούμε να παίζει.

Το σεξ, ο έρωτας και η έλξη για το άλλο φύλο -και για το ίδιο κάποιες φορές- παίζουν πρωταρχικό ρόλο σε όλα σας τα έργα. Θεωρείτε ότι σε όλους μας υπάρχει πάντοτε η ερωτική διάσταση και σκέψη πίσω από κάθε καθημερινή επαφή, πίσω από ό,τι κάνουμε;

Νομίζω πως είμαι παιδί του Φρόιντ και του Όσκαρ Ουάιλντ. Ναι, θεωρώ πως όλα έχουν να κάνουν με την σεξουαλικότητα μας, με διάφορα που κουβαλάμε από το παρελθόν αλλά και τη μετέπειτα ζωή μας. Καλώς ή κακώς, πιστεύω πως τα πάντα είναι έρωτας. Είναι επιθυμία. Ακόμη και σε απλές καθημερινές πράξεις. Σκέφτομαι συχνά, πως ακόμη και ο πόλεμος που βιώνουμε πλάι μας σήμερα, δεν θα είχε χώρο σε έναν κόσμο με λυμένα τα σεξουαλικά του ζητήματα. Βλέπετε κανένα παιχνίδι δεν ενέχει μέσα του περισσότερο ρόλους εξουσίας, υποταγής, ευχαρίστησης, αλλά φοβάμαι πως θα σας πάω αλλού.

Υπάρχει κάποιο λογοτεχνικό είδος που δεν έχετε ασχοληθεί ακόμη, αλλά θα θέλατε να το κάνετε κάποια στιγμή, κάποιο συγγραφικό, ας πούμε, απωθημένο;

Δεν έχω κανένα λογοτεχνικό απωθημένο και είναι κάτι που με ευχαριστεί ιδιαίτερα. Ότι ήθελα να γράψω ανά πάσα στιγμή, το έκανα. Έχω πάρει μεγάλα ρίσκα σε ότι αφορά την συγγραφική  μου καριέρα, ακριβώς και μόνο γιατί κάθε φορά, για άλλους λόγους τη φορά, ήθελα να γράψω αυτό που ήθελα. Φυσικά, το πλήρωσα. Αλλά μέσα μου, νιώθω ήσυχη. Νιώθω ωραία. Και νομίζω αυτό είναι το στοίχημα τελικά.

Θα μπορούσατε να γράψετε ποτέ ποίηση ή κάτι που να μην έχει την παραμικρή σχέση με τον έρωτα;

Μου δίνετε μια υπέροχη πάσα - πρόκληση κυρία Σαραντινού. Με έναν τρόπο προβλέπετε κάτι που με απασχολεί εντόνως τελευταία. Στο παρελθόν βέβαια έχω γράψει ποιήματα, διηγήματα που να αφορούν τον θάνατο, κυρίως αυτόν, τη μοναξιά, τις συμπαντικές ανησυχίες, τα κοινωνικά στερεότυπα. Θα μου άρεσε κάποτε να γράψω ένα βιβλίο που θα ήταν εντελώς ασύμβατο με τα όσα συμβαίνουν. Διαφωνώ κάθετα και ριζικά με πολλά από αυτά που βλέπω γύρω μου και που παθιάζουν τους ανθρώπους. Πολλά, στο δικό μου μυαλό φαίνονται παράλογα, άνευ σημασίας, λάθος. Πιστεύω θα το αγαπούσαν ελάχιστοι και θα ταυτίζονταν ακόμη λιγότεροι, όμως ποιος είπε πως η μοναχικότητα δεν έχει την ομορφιά της;

Ευχαριστώ θερμά.