Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Μεταφραστής, γραφίστας, κειμενογράφος, επικοινωνιολόγος, συντάκτης, σεναριογράφος, εκφωνητής και τηλεπαρουσιαστής, συγγραφέας παιδικών βιβλίων…Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Ποτέ κάποιος ρόλος δεν έγινε εμπόδιο για κάποιον άλλο. Άλλωστε, σπάνια είχα την ανάγκη να διαδραματίσω δυο ρόλους ταυτόχρονα. Ο ρόλος που με ακολουθεί, βέβαια, είναι αυτός του παρουσιαστή, μια και τον ερμηνεύω για πολύ περισσότερο διάστημα απ’ όλους τους άλλους. Μα, εκείνος του συγγραφέα, είναι ίσως ο πιο συναρπαστικός!

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Οι αφηγήσεις της γιαγιάς μου από τη ζωή της στη Σμύρνη (πόσο κρίμα που δεν την μαγνητοφώνησα...) και ο Ιούλιος Βερν! Απ’ τη στιγμή που άρχισα να διαβάζω μόνος μου, δεν υπήρξε βράδυ που να μη με βρει ν’ αποκοιμιέμαι μ’ ένα βιβλίο στο χέρι.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Υποδορίως, θα έλεγα. Ό,τι έχουμε διαβάσει, ό,τι έχουμε ακούσει, ό,τι έχουμε δει, με έναν τρόπο μαγικό, αντικατοπτρίζεται σε ό,τι κάνουμε στη ζωή μας. Όλα αυτά μαζί διαμορφώνουν την προσωπικότητα και το ύφος μας.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Με μητέρα ηθοποιό και πατέρα σκηνοθέτη είχα την ευλογία να περάσω τα παιδικά μου χρόνια είτε πίσω από μια κάμερα στα πλατό της Φίνος Φιλμ, είτε στα παρασκήνια του Εθνικού Θεάτρου στην Αγίου Κωνσταντίνου, μα περισσότερο στις κερκίδες του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου. Μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω σπουδαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, να μάθω κινηματογράφο, να παρακολουθήσω ατέλειωτες πρόβες και να δω αριστουργηματικές παραστάσεις. Ως τα 17 μου ήταν σαν να είχα ήδη αποφοιτήσει όχι από μία αλλά από πολλές δραματικές σχολές, ταυτόχρονα!

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Το τραγούδι του γκιόνη, τα βράδια του καλοκαιριού.

Αγαπημένη εικόνα;

Η πανσέληνος που καθρεφτίζεται στη θάλασσα.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Το θαλασσινό νερό.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ, τι θα ήταν αυτό;

Ποιος θ’ άντεχε να στερηθεί κάτι που αγαπά;

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι;, Γεύση; Μυρωδιά;

Μυρσίνη, χρυσάνθεμο, κόλιαντρος, φρεσκοκομμένο γρασίδι.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ακόμα δεν ήρθε!

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Δεν βάζω στόχους για το μέλλον. Αφήνω εκείνο να βάζει στόχους για μένα!

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: ουράνιο τόξο, σχήματα, χρώματα, μπιζέλι και θερμποκήπιο.

Στριφογύριζε ένα μπιζέλι ανάμεσα σε δείκτη και αντίχειρα. Ένα εφήμερο ουράνιο τόξο χανόταν μέσα στα σύννεφα που άλλαζαν χρώματα και σχήματα. Άξαφνα, η κάμαρα, ζεστή κι υγρή σαν θερμοκήπιο, του φάνηκε ασφυκτικά μικρή. Άνοιξε το παράθυρο, πάτησε στο περβάζι και χάθηκε στο δειλινό.

Σας ευχαριστώ.