Σύνδεση Τώρα Σύνδεση στη Βιβλιοθήκη μου   ·   Όλες οι Βιβλιοθήκες στο Bookia
Τι είναι το Bookia;   ·   Blog   ·                     ·   Επικοινωνία  
Πως γράφω κριτική; Είμαι Συγγραφέας Είμαι Εκδότης Είμαι Βιβλιοπώλης Live streaming / Video
 

Το Bookia αναζητά μόνιμους συνεργάτες σε κάθε πόλη τής χώρας για την ανάδειξη τής τοπικής δραστηριότητας σχετικά με το βιβλίο.

Γίνε συνεργάτης τού Bookia στη δημοσίευση...

- Ρεπορτάζ.
- Ειδήσεις.
- Αρθρογραφία.
- Κριτικές.
- Προτάσεις.

Επικοινωνήστε με το Bookia για τις λεπτομέρειες.
Τέσυ Μπάιλα, μιλάει στην Άννα Μουσογιάννη
Διαφ.

Γράφει: Άννα Μουσογιάννη

Με φόντο την Κρήτη και τα ιστορικά δρώμενα αρχές 20ου αιώνα, ο Ανέστης γίνεται φυγάς για ένα όνειρο. Για να κατακτήσει αυτό που αγαπάει μακριά από τον αυταρχικό πατέρα του. Φως στο σκοτάδι ο παππούς Λεωνίδας και η Λουλουδιά που του στάθηκε σαν μάνα και η Μυρσίνη. Όμως όταν η καρδιά επιθυμεί το αίμα διψάει και τον ταράζει συθέμελα. Ονειρεύεται να γίνει ζωγράφος. Και το ταξίδι του ξεκινάει με μόνο εφόδιο την επιθυμία.

«Ό,τι δεν έγινε ποτέ ήταν ό,τι δεν επιθυμήσαμε αρκετά», έγραψε ο Καζαντζάκης.

Η Τέσυ Μπάιλα στο νέο της βιβλίο «Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές» από τις Εκδόσεις Ψυχογιός μας μεταφέρει σε μια ταραχώδη ιστορικά περίοδο. Τότε που έγινε η Ένωση της Κρήτης, η σφαγή στο Ηράκλειο, ο Α' παγκόσμιος πόλεμος, ο διχασμός. Και εκεί όπου συναντώνται η πραγματικότητα με τη φαντασία τα όνειρα σουλατσάρουν και αναστατώνουν όποιον θέλει να τα ακολουθήσει. Και ο αναγνώστης χάνεται στον ρυθμικά ατέρμονο χορό της πραγματικότητας με τη φαντασία.

Ο Ανέστης, ο Λεωνίδας, ο Γιώργης, η Λουλουδιά, η Ισιδώρα, ο Μικέλε, η Μυρσίνη, η Ευανθία μας τραβάνε απαλά από το χέρι και μας μεταφέρουν σε εκείνη την εποχή. Μας κάνουν ένα από αυτούς. Τους βλέπουμε μπροστά μας ζωντανούς να περιφέρονται. Γινόμαστε και εμείς ήρωες της συγγραφέως και αφουγκραζόμαστε τον πόνο και τις ανησυχίες του.

Τέσσυ Μπάιλα, εκδόσεις Ψυχογιός

Το βιβλίο σας, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, μας μιλάει για τις μεγάλες αντίθετες δυνάμεις της ζωής που δημιουργούν την ισορροπία. Ο Ανέστης, ο ήρωας σας, γεννήθηκε από το θάνατο. Την τελευταία πνοή της Δανάης ακολούθησε το κλάμα ενός μωρού, το δικό του. Τι σας ενέπνευσε για γράψετε αυτό το βιβλίο; Γιατί επιλέξατε μια οξύμωρη αρχή;

Η ιστορία του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από τέσσερις σημαντικούς άξονες: Τη ζωή, τον θάνατο, την τέχνη και την Ιστορία. Αντιφατικοί εκ των πραγμάτων. Όπου η ζωή εκεί και ο θάνατος και η τέχνη αναβαπτίζει και αναβαπτίζεται μέσα στην Ιστορία, σε μια εποχή που είναι διάστικτη από ιστορικά ορόσημα και η τέχνη μοιάζει να μην έχει καμιά θέση. Οι ήρωες και οι ιστορίες τους σχηματίζουν συνεχώς αφηγηματικά δίπολα. Ο Ανέστης είναι ένας ήρωας εντελώς αντίθετος από τον Μικέλε. Η Χριστίνα από την Ισιδώρα και ο Λεωνίδας το αντιστάθμισμα του Γιώργη. Αλλά και στη ζωή το ίδιο δε συμβαίνει; Δεν είναι γεμάτη αντιθέσεις και αντίρροπες δυνάμεις που, όπως πολύ σωστά αναφέρατε, δημιουργούν μια ισορροπία; Έτσι και στο μυθιστόρημα λοιπόν.

Το βιβλίο είναι ένας πίνακας όπου «ζωγραφίζετε» την αφήγηση με φόντο τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Κρήτη και έπειτα στην Ελλάδα. Γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο; Πόσο καιρό σας πήρε να συλλέξετε όλα αυτά τα ιστορικά στοιχεία;

Χρειάστηκα περίπου 2 χρόνια για να ολοκληρώσω την έρευνα και τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Όταν άρχισα να το γράφω χρειαζόμουν ένα ιστορικό ορόσημο για αφετηρία. Μια ημερομηνία σταθμό η οποία θα ήταν η αφορμή για μια σημαντική αλλαγή στην ιστορική περίοδο του τόπου αλλά και θα σηματοδοτούσε και τη γέννηση του κεντρικού ήρωα ως το κεντρικό σημείο του μυθιστορήματος. Έτσι ο ήρωας γεννήθηκε την ημέρα της μεγάλης και τελευταίας μεγάλης σφαγής του Ηρακλείου, μια μέρα πολύ σημαντική γιατί έγινε η αφορμή να γίνει η Κρητική Πολιτεία και μερικά χρόνια αργότερα να ενωθεί η Κρήτη με την Ελλάδα, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής και την έναρξη μιας νέας.

Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα συγγραφέα να μπει στην ιδιοσυγκρασία ενός άνδρα και να τον κάνει ήρωα στο βιβλίο της; Το σύνηθες και το πιο ασφαλές για μια γυναίκα είναι να επιλέξει ηρωίδα!

Για να πω την αλήθεια, μάλλον έχω αντίθετη άποψη. Δεν πιστεύω ότι στη λογοτεχνία υπάρχουν ασφαλείς λύσεις. Ούτε ότι μια γυναίκα συγγραφέας πρέπει να καταφεύγει σε πεπατημένες οδούς που υπόσχονται πιθανόν κάποια ασφάλεια. Δεν πιστεύω βλέπετε στη «γυναικεία» λογοτεχνία. Η λογοτεχνία είναι μία και όποιος ασχολείται μαζί της οφείλει να την προσεγγίζει με την ίδια αξιοπρέπεια ανεξαρτήτως φύλου. Σε όλα μου τα βιβλία, με εξαίρεση «Το μυστικό ήταν η ζάχαρη», που επίσης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, οι κεντρικοί ήρωες είναι άντρες. Τους αντιμετώπισα με τον ίδιο σεβασμό που αντιμετωπίζω και τις γυναίκες ηρωίδες και δεν αντιμετώπισα δυσκολίες.

Ο Ανέστης καθόλη τη διάρκεια της ζωής του συναντάει ανθρώπους που ανοίγουν μια άλλη πόρτα στη ζωή του. Τελικά ισχύει αυτό που λένε, ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος εμφανίζεται για κάποιο λόγο στη ζωή μας;

Νομίζω πως ναι. Καμιά συνάντηση στη ζωή δεν είναι τυχαία.

Στην αρχή του βιβλίου παρουσιάζετε έναν Ανέστη άτεγκτο και απόμακρο όπου με έμμεσο τρόπο μας δίνετε και τους λόγους που τον έκαναν έτσι. Θεωρείτε ότι οι συνθήκες είναι αυτές που διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας όντας tabula rasa όταν ερχόμαστε στη ζωή ή κάποια χαρακτηριστικά είναι έμφυτα;

Κάποια χαρακτηριστικά μας είναι σίγουρα εγγεγραμμένα στο γονίδιό μας. Γεννιόμαστε με αυτά και στην πορεία καταλαβαίνουμε τον ρόλο που έπαιξαν στη ζωή μας. Από την άλλη, ο χωροχρόνος στον οποίο ζούμε διαμορφώνει τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και ιστορικές συνθήκες μιας εποχής που αναμφίβολα μπορούν να μεταβάλλουν και εμάς. Στην περίπτωση του Ανέστη στον οποίο αναφερθήκατε ήταν τόσο καθοριστικές ώστε τον οδήγησαν στην προσωπική του κατάρρευση αλλά και στην ανακάλυψη του καλλιτεχνικού του εαυτού διαμορφώνοντας το έργο του. Άλλωστε η Ιστορία στο πέρασμά της τις ζωές των απλών ανθρώπων συνθλίβει και συνεχίζει αδιάφορη την πορεία της και ο Ανέστης το ένιωσε αυτό από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του.

Στην περίπτωση του Ανέστη (και εδώ πάλι επανέρχομαι στις μεγάλες αντιθέσεις) μεγάλωσε με έναν πατέρα που τον μισούσε αλλά είχε έναν παππού που τον λάτρευε και τον έμαθε να ονειρεύεται. Ωστόσο αν και κυνήγησε το όνειρο του είχε πάντα συγκρατημένη ιδιοσυγκρασία. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Μα ακριβώς σ’ αυτό που είπατε. Στην ιδιοσυγκρασία του. Στην καλλιτεχνική του φύση τη διαμορφωμένη μέσα από την οδό της πονετικής αλλά και της μοναχικότητας που τον οδήγησε να επιλέξει. Ο Ανέστης διεκδίκησε την προσωπική του ηρεμία ακριβώς μέσα από την αυτοσυγκράτηση και τους τοίχους της μοναξιάς που όρθωσε αυτοβούλως. Για να περιχαρακώσει πίσω από αυτόν τον εαυτό του και να τον γνωρίσει καλύτερα. Να οδηγηθεί μοιραία στην αυτογνωσία αλλά και στην εξιλέωση ταυτόχρονα.

Σε διάφορα σημεία της αφήγησης σας κάνετε λόγο για τη μοίρα και συγκεκριμένα γράφετε προς το τέλος : «καμιά φορά υποχρεώνεται κανείς να υπακούσει τυφλά σε ένα απροσδόκητο πεπρωμένο». Θεωρείτε ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα στη ζωή μας;

Γεννιόμαστε και ως ένα βαθμό διάφοροι παράγοντες, όπως η Ιστορία όπως είπαμε και πριν, καθορίζει τη ζωή μας. Ωστόσο οφείλουμε και οι ίδιοι να τη διαμορφώνουμε τη μοίρα μας έστω και αν πρέπει να ανοίξουμε νέα μονοπάτια στους δρόμους που περπάτησε πρώτα εκείνη. Και η τέχνη μπορεί να γίνει ένας τρόπος που μια κοινωνία μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της, όπως συνέβη και στην αρχαιότητα. Και ο Ελύτης στο έργο του: Ήλιος ο πρώτος», το είπε σαφέστατα:» Ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας. Ένα και δυο: τη μοίρα του ήλιου θα την πουμ' εμείς».

Στην αρχή του βιβλίου μιλάτε για τη μοναξιά. Συγκεκριμένα αναφέρετε : «Κανείς δεν μπορεί να μείνει μόνος για πάντα». Εγώ σε μια παράφραση του στίχου του Καρυωτάκη θεωρώ ότι « Μοναξιά είναι το καταφύγιο που φθονούμε». Θεωρείτε ότι η μοναξιά είναι επιλογή ή αναγκαίο κακό;

Μπορεί να είναι και τα δύο. Όταν όμως είναι επιλογή τότε μπορεί να γίνει άκρως δημιουργική. Αυτό βέβαια απαιτεί μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, έναν χαρακτήρα διαμορφωμένο, ο οποίος συχνά πίσω από τη μοναξιά δεν κρύβει την απομόνωση αλλά την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, την απόδραση από το ανούσιο και τελικά τη φυγή.

Ο Ανέστης κυνήγησε το όνειρό του. Η Λουλουδιά του είπε ότι κανείς δε γιατρεύεται από αυτό που αγαπά να κάνει και ότι το πάθος δεν καταλαγιάζει. Ο Καζαντζάκης αναφέρει πώς ό,τι δεν έγινε ποτέ ήταν ό,τι δεν επιθυμήσαμε αρκετά. Η Τέσυ Μπάιλα τι συμβουλή θα έδινε σε κάποιον δικό της άνθρωπο σε μια ανάλογη περίπτωση; Πόσο δηλαδή εφικτό ή ουτοπικό είναι να κυνηγήσει κάποιος τα όνειρα του;

Καθόλου ουτοπικό. Το κυνήγι των προσωπικών μας ονείρων είναι η μόνη αλήθεια στη ζωή και πράγματι ό,τι δεν επιθυμήσαμε πολύ είναι αυτό που δεν πετύχαμε. Μία μόνο θα μπορούσε να είναι η συμβουλή μου: να προχωρήσει κανείς ακολουθώντας τους δρόμους που ανοίγει μπροστά του η δική του σκέψη, ο ενθουσιασμός και το όνειρο, μακριά από συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Γιατί μόνο τότε έχει αξία η ζωή.

Αλήθεια ποιόν ήρωα του βιβλίου συμπαθήσατε πιο πολύ; Ποιο θα θέλατε να συναντούσατε σε μια ανύποπτη στιγμή στην πραγματικότητα; Με ποιόν θα μπορούσατε να είσαστε φίλοι;

Νιώθω ότι τους έχω όλους ήδη συναντήσει. Σε κάθε σκηνή του βιβλίου ήμουν δίπλα τους. Ο Ανέστης είναι ο ήρωας που με παίδεψε περισσότερο, καθώς έπρεπε να ακολουθήσω τη μοίρα του, να εισδύσω στον ψυχισμό του και να βιώσω κι εγώ τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του. Τον πόνεσα πολύ. Ένιωσα τον εσωτερικό του φόβο, τον πόνο, την αγωνία του, τις ανάγκες του. Αλλά ο Μικέλε είναι ο ήρωας που αγάπησα πολύ. Είναι ο φίλος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε στη ζωή. Για να μας αρπάξει από το χέρι και να μας δείξει ότι υπάρχουν χαρές και ομορφιές πέρα από τις δυσκολίες και τα πρέπει του πεπρωμένου. Ενσαρκώνει τον άνθρωπο που αρνείται να χάσει την παιδικότητά του, την αθωότητα των αισθήσεων και παραμένει πάντα αγνός και πιστός στον προσωπικό του κώδικα αξιών.

Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας για ποιο λόγο θεωρείτε ότι κάποιος πρέπει να διαβάσει το βιβλίο σας; Και βάση της ιστορίας που αφηγείστε ποια ευχή θα δίνατε στους αναγνώστες σας;

Το βιβλίο «Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές» ακολουθεί έναν μυθιστορηματικό ήρωα που εμπλέκεται στα γρανάζια της μεγάλης Ιστορίας αλλά παρόλες τις αντιξοότητες καταφέρνει να αντιτάσσει την τέχνη απέναντι στον πόλεμο, το φως απέναντι στο σκοτάδι, τη δύναμη της ελευθερίας απέναντι στις επιταγές της Ιστορίας. Και θα ήθελα τελειώνοντας κάποιος την ανάγνωση αυτού του βιβλίου να έχει στο μυαλό του την τελευταία του φράση: «Η ζωή την άνοιξη επιστρέφει, αλλά πριν από αυτή υπάρχει πάντα ένα δύσκολος και βαρύς χειμώνας». Και η ευχή μου είναι να μην το ξεχνά ποτέ αυτό.

 
 
``

Θέλετε να λαμβάνετε ενημέρωση από το Bookia;

Πηγή δεδομένων βιβλίων



Χορηγοί επικοινωνίας






Κοινωνικά δίκτυα