Γράφει: Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Η υπερβολή γενικά είναι το πιο γρήγορα και όμορφα εθιστικό πράγμα σε μία στρεβλή ζωή. Στη γραφή θυμίζει ύφαλο τον οποίον έχει τοποθετήσει ο ίδιος ο συγγραφέας στη μέση της ρότας του γιατί πιστεύει και ότι μια θάλασσα χρειάζεται όσο το δυνατόν περισσότερα «μπιχλιμπίδια» -βράχους, όστρακα, κοράλλια, κ.α.- αντί του απλού και ποτέ βαρετού γαλάζιου, μα και πως το σκαρί της πένας του δε θα τσακιστεί σε τίποτα περιττό.

Ο βερμπαλισμός –από το γαλλικό verbalsisme, verbal και –ισμός, λατινικό verbalis, verbum- δεν είναι παρά μονάχα το «ανοσοποιητικό σύστημα» της ανασφάλειας ή του εγωισμού του συγγραφέα. Δηλαδή, είτε επειδή νιώθει αδύναμος λογοτεχνικά είτε γιατί βλέπει τη δουλειά του ως παρέλαση του λεκτικού του πλούτου, τον οποίο ειδικά αν απλά χρησιμοποιεί χωρίς να αισθάνεται δικό του καταντά μια κακόγουστη επίδειξη υψηλής ανοησίας, επιβιβάζεται στο στιγμιαία λαμπερό μα πάντοτε μίζερο άρμα της υπερβολής.

Η φάκα λοιπόν είναι στημένη από τον ίδιο το λογοτέχνη. Μπορεί να χωρέσει και νέα και έμπειρα θηράματα. Και αν πιαστείς μέσα της τρέφεσαι από τις σάρκες της υπερβολής σου δίχως να χορταίνεις και τελικά πεθαίνεις ως συγγραφέας πιστεύοντας πως είσαι πιο ζωντανός από ποτέ.

Η απλότητα, άρα η τελειότητα, είναι δύσκολη, γιατί οι άνθρωποι έχουν παραμορφώσει τη φύση τους και έχουν τα πάντα τους κάνει πολύπλοκα, αλλά αν την επιλέξεις θα πάρεις την κατεύθυνση προς την καρδιά του αναγνώστη.

Τα μεγάλα νοήματα μπορούν να εσωκλειστούν στις πιο ταπεινές λέξεις, όπως και τα λαμπρότερα μυαλά τα κουβαλούν κεφάλια σκυφτά.

Τέλος, όλα αυτά τα λέει ένας άνθρωπος που είχε αυτοπαγιδευτεί από αίσθηση ανασφάλειας, και μια δόση εγωισμού θα πω, σε αυτή τη φάκα, και ευχαριστώ ολόψυχα εκείνους που με βοήθησαν να βγω οριστικά. Αυτό λέγεται αυτοκριτική…