Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Ευτυχία Γιαννάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική, μουσική τεχνολογία και επικοινωνία, και εργάστηκε για αρκετά χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει εκδώσει αστυνομικά μυθιστορήματα, παιδικά βιβλία και έχει υπογράψει το σενάριο της τηλεοπτικής αστυνομικής σειράς Ο Σκαραβαίος (Alpha TV, 2024). Τα τελευταία χρόνια διδάσκει σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Με το ψευδώνυμο Αλέκα Λάσκου δημοσίευσε το μυθιστόρημα Χάρντκορ (Ωκεανίδα, 2000), που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο.

Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί η σειρά με αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο: Τριλογία της Αθήνας: Στο πίσω κάθισμα (2016), Αλκυονίδες μέρες (2017), Πόλη στο φως (2018), Τριλογία του Βυθού: Η νόσος του μικρού θεού (2020), Στη φωλιά του ιππόκαμπου (2021), Οι ναυαγοί του Αυγούστου (2022), Υπέροχος Πόλεμος (2025). Έχει γράψει τη σειρά μυστηρίου για παιδιά Πιτσιμπουίνοι – Τα πρώτα μου μυστήρια (Μυστήριο στη Λίμνη Λαμπίκο, Εξαφάνιση στο Πίτσι Πίτσου, Το μεγάλο Πιτς Πάρτι, Έκρηξη στο Πιτσιτούμπο, Κάτι βρομάει στου Πίτσου, Μυστήρια Πιτσούγεννα).

Το προσωπικό της site είναι giannaki.com, όπου υπάρχουν βιογραφικό, λίστα έργων, σεναριακή και μουσική δραστηριότητα.

Μουσικός, σεναριογράφος, συγγραφέας παιδικών και αστυνομικών βιβλίων. Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Δεν πρόκειται για ρόλους, αλλά για τρόπους έκφρασης που με διαφορετικό μέσο μού επιτρέπουν να προσεγγίσω το ίδιο κεντρικό ζητούμενο: να δω και να νιώσω τον κόσμο και τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτόν. Η μουσική σε μαθαίνει ρυθμό και παύση, το σενάριο εικόνα και οικονομία, η παιδική αφήγηση την καθαρότητα, το χιούμορ και τη φαντασία και το αστυνομικό μυθιστόρημα που είναι ο πυρήνας μου, θέτει στο κέντρο το μυστήριο της ύπαρξης τοποθετώντας τον μεγεθυντικό φακό όχι μόνο στο έγκλημα, αλλά στον ανθρώπινο ψυχισμό και την κοινωνία. Η μια μορφή έκφρασης τροφοδοτεί την άλλη και τρέφει τελικά το μεγάλο μυστήριο της δικής μου δημιουργικότητας.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Η δική μου γενιά μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον πολύπλοκο και απαιτητικό: με ήχους και σιωπές, με ακριβείς κανόνες και ανεπεξέργαστα συναισθήματα, με την τεχνολογική έκρηξη, αλλά και θρύλους από τα βάθη της οικογενειακής και συλλογικής μας μνήμης, με βεβαιότητες που διαψεύστηκαν γρήγορα. Το φορτίο μου είναι η πάλη ανάμεσα στην ανάγκη για λογική δομή και την έλξη προς το χάος διατηρώντας πάντα την τρυφερότητά μου ακόμη και σε αυτό που βρίσκεται απέναντί μου, στο ανοίκειο, το ξένο.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Η γραφή είναι ο τρόπος μου να κρατήσω απόσταση απ’ το χάος, χωρίς να το προδώσω. Με ενδιαφέρει να το φωτίσω, να το δαμάσω εν μέρει, αλλά όχι να το εξημερώσω πλήρως. Οι ήρωες μου συχνά στέκονται στο χείλος μιας σύγχυσης που δεν τους καταπίνει, αλλά ούτε και τους λυτρώνει. Γι’ αυτό γράφω.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Δε γράφει κανείς σε κενό. Το περιβάλλον, από την καθημερινή τριβή μέχρι τα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα, εισχωρεί παντού, στους χαρακτήρες, στα διλήμματά τους, στο ίδιο το ερώτημα "ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα". Το ευρύτερο πλαίσιο καθορίζει το προσωπικό, ακόμη κι όταν νομίζουμε πως το ξεπερνάμε. Το ατομικό μυστήριο και το αγκάθι κάθε χαρακτήρα είναι το ζητούμενό μου και αυτό είναι δεμένο με την κοινωνία που τον γεννά.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Όταν γράφω, ακούω νεοκλασικό πιάνο, μουσική ήσυχη, επαναληπτική, με μια μελαγχολία που σε αφήνει να σκεφτείς. Συχνά πρόκειται για μελωδίες που έχω συνθέσει εγώ. Είναι ένας τρόπος να συνομιλεί η γραφή με κάτι δικό μου, που προηγείται των λέξεων και γι’ αυτό πλέον ανεβάζω αυτή τη μουσική που συνθέτω στις ψηφιακές πλατφόρμες (Spotify, Apple Music κ.λπ.) ώστε να μπορεί αν βυθιστεί σε αυτό το προσωπικό σύμπαν και ο αναγνώστης και η αναγνώστρια των βιβλίων μου. Ομοίως για τα παιδικά βιβλία μου, κυκλοφορεί αυτόν τον καιρό ένας δίσκος με εξαιρετικούς συντελεστές και παιδικά τραγούδια που ομοίως μπορεί κανείς να βρει σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.

Αγαπημένη εικόνα;

Η θάλασσα αργά το βράδυ, λίγο πριν να δύσει ο ήλιος. Ορίζοντας θολός, τίποτα καθαρό, τίποτα σταθερό. Μια στιγμή σιωπής, όπου όλα μοιάζουν πιθανά και όλα απειλούνται να χαθούν. Εκεί που τα πάντα ξαναρχίζουν στα όνειρα.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η μουσική. Όχι μόνο ως ήχος, αλλά ως τρόπος να ανασάνεις χωρίς λέξεις. Είναι ο ρυθμός που προηγείται της σκέψης, η ανάσα πριν τη φράση, η σιωπή που αποκτά νόημα. Αν δεν υπήρχε μουσική, μπορεί να μην έγραφα.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δε θα το αποφάσιζα εγώ. Θα άφηνα τη ζωή να το ορίσει, όπως κάνει συνήθως. Κάθε απώλεια έρχεται απρόσκλητη και σε αναγκάζει να ανακαλύψεις ποια ανάγκη μπορείς να αναπληρώσεις και ποια σε διαμορφώνει ελλείψει της. Αν τύχει να είναι η γραφή, θα χρειαστεί να μάθω να μιλώ αλλιώς. Αν είναι η μουσική, να σωπαίνω διαφορετικά.

Αγαπημένο: Όνομα;, Λουλούδι;, Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα; Ευτυχία, γιατί το κουβαλάω σαν ερώτηση, όχι σαν απάντηση.
Λουλούδι; Τριαντάφυλλο, για την ομορφιά του που κρύβει το αγκάθι.
Γεύση; Μαύρη σοκολάτα με λίγο αλάτι.
Μυρωδιά; Παλιά βιβλία, σαν να παραβιάζει μια μνήμη που δε σου ανήκει.

Ένας κακός εφιάλτης;

Η πτώση. Όχι τόσο η σύγκρουση όσο η διαδρομή προς αυτή, εκείνα τα δευτερόλεπτα όπου καταλαβαίνεις πως δεν ελέγχεις τίποτα και όμως είσαι ακόμα ξύπνιος. Η αδυναμία μέσα στην απόλυτη επίγνωση.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να μη θέτω πια στόχους με τον τρόπο που το έκανα παλιότερα. Να επιτρέψω στον εαυτό μου να μην έχει σχέδιο, και να εμπιστευτώ αυτό που με εκφράζει τη στιγμή που με συναντά. Δε θέλω να προκαλώ τη διαδρομή, αλλά να την αναγνωρίζω όταν με διαλέγει.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): δίλημμα, κουβάρι, κύκλος, φωλιά και θεός.

Το δίλημμα είναι αν θα μπει κανείς σε αυτόν τον κύκλο που μπορεί να τον κάνει κουβάρι, νομίζοντας πως θα ανακαλύψει μια φωλιά ή τον θεό, ενώ γράφει ένα διήγημα για μια συνέντευξη. Όμως δε γράφω κατά παραγγελία, οπότε δε θα το κάνω.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ωραίες και προσωπικές ερωτήσεις.