Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Βίκυ Τσιανίκα γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατέχει μεταπτυχιακό στη Θεραπευτική-Συμβουλευτική Ψυχολογία (BTEC IN THERAPEUTIC COUN-SELLING QCF). Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Έχει τελειώσει τη σχολή δημοσιογραφίας "Εργαστήρι". Έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια που αφορούν την τέχνη σε όλες της τις μορφές (δραματοθεραπεία, χοροθεραπεία, art therapy κ.ά.).

Είναι δημοσιογράφος στην ΕΡΤ. Έχει εκπομπές στο ραδιόφωνο "Τρίτο Πρόγραμμα", "Φωνή της Ελλάδας", "Κόσμος" και "Δεύτερο". Έχει κάνει δεκάδες ντοκιμαντέρ με θέμα τον πολιτισμό ("Έτσι γιορτάζουν οι Έλληνες", "Τα μονοπάτια της παράδοσης"). Δίνει συχνά διαλέξεις στο ΑΛΠ. Είναι εισηγήτρια σε σεμινάρια γραφής και ψυχοεκπαίδευσης.

Έχει εκδώσει δυο ιστορίες για παιδιά, ενώ έχει γράψει κι έχουν ανέβει στη σκηνή δύο θεατρικά παιδικά έργα κι ένα μουσικοχορευτικό έργο για μεγάλους. Είναι μέλος της ΠΟΣΕΑ και στην επιτροπή εκπαίδευσης της Ομοσπονδίας. Επίσης, είναι μέλος της UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.

Ψυχολόγος, θεατρολόγος, ραδιοφωνική παραγωγός, δημοσιογράφος, συγγραφέας παιδικών έργων και ασχολείστε με τη δημιουργική γραφή…Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Αγαπητέ μου Συν-Άνθρωπε,

Οι "ρόλοι" όπως τους χαρακτηρίζεται συνθέτουν την έννοια και την αξία της λέξης Άνθρωπος κι εσείς ως Δάσκαλος γνωρίζετε πολύ καλά τη σύνθεση της λέξης "ΆΝΩ-θΡΩΣΚΩ". Από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι να ρωτώ τον παππού και τη γιαγιά μου, δασκάλα, οι οποίοι με ανάθρεψαν, γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται "έτσι". Αργότερα τα ερωτηματικά πληθαίνανε, δεν άντεχα το άδικο, τη συναισθηματική μιζέρια, το ψέμα. Μοιραία το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Σπούδασα δημοσιογραφία, ένα μεγάλο σχολειό, στο πεζοδρόμιο, στις φυλακές, στα νοσοκομεία, στον δρόμο, στις λαϊκές γειτονιές και στα γραφεία των υπουργών, όπου με καλούσε το ρεπορτάζ, γνώρισα κάθε λογής ανθρώπινες συμπεριφορές. Μετά εισήχθηκα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο τμήμα Θεατρολογίας, τυχερή για τους καθηγητές οι οποίοι μας μεταλαμπάδευαν πνεύμα πολιτισμού και αγάπης. Εκεί γνώρισα καλύτερα την Ιστορία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες, ήρθα αντιμέτωπη  με την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα από τα θεατρικά έργα και έγινε αυτή η Σχολή ο βατήρας να συνεχίσω στην Ψυχολογία. Τελειώνοντας ως σύμβουλος ψυχικής υγείας λίγα χρόνια αργότερα δηλαδή σήμερα με βρίσκεται να εκπονώ τη διατριβή μου στο μεταπτυχιακό μου στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου με θέμα «Η αφήγηση ως εργαλείο υποστήριξης σε ασθενείς με C.A.». Και σαφώς οι εκπομπές μου στην ΕΡΤ έχουν θέματα πολιτισμού κοινωνικής φιλοσοφίας και ψυχολογίας και τεχνών. Όχι, λοιπόν δεν επισκιάζουν ο ένας "ρόλος" τον άλλον αλλά συνυπάρχουν απολύτως αρμονικά.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Με λόγο γραπτό σαν αυτό που σου έστειλα που είναι μέρος μιας συλλογής με τον τίτλο έτσι απλά… Mε τις εκπομπές μου που αφορούν την τέχνη και με τα σεμινάρια που χρησιμοποιώ την τέχνη ως ψυχοθεραπεία.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Ναι, κουβαλάω τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μου ...και το" φορτίο" μου το μεταμόρφωσα σε λόγο και τον μοιράζομαι μαζί σας.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Ταξιδεύω διασχίζοντας το ποτάμι
Άλλοτε νωχελικά κυλάμε μαζί
γινόμαστε Ένα
Παίζουμε ευχάριστα,
τραγουδάμε κελαρύζοντας
την ίδια μελωδία, στον ίδιο ρυθμό!

Παίζουμε κρυφτό με τα πετούμενα...
αλήθεια.. πόσο ζηλεύω το πέταγμα τους
...ειδικά την ώρα που κάνουν χαμηλή πτήση
και το ακρόφτερο τους αναστατώνει το νερό...
Χαϊδευόμαστε με τα κλαριά των δέντρων..τρυφερά..
Μοιραζόμαστε τις μυρωδιές της Φύσης...

Ταξιδεύω διασχίζοντας το ποτάμι..
άλλοτε ορμητικό με παρασέρνει, με τραβάει, με πονάει,
πέτρες αιχμηρές και ξύλα σκίζουν και πονούν το κορμί μου,
το ανταριασμένο νερό του πνίγει τα πνευμόνια μου,
κόβει την ανάσα μου, καίει τα μάτια μου, θολώνουν από τον θυμό του.

Ταξιδεύω διασχίζοντας το ποτάμι.
Άλλοτε νωχελικά!
Άλλοτε με ορμή!
Με ένα σκοπό
να φτάσω με όποιο κόστος στον Ωκεανό! 

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Η οικογένεια μου  αρχικά παππούς και γιαγιά ήταν οι πρώτοι δάσκαλοι εμψυχωτές μου, τους οφείλω πολλά τους αγαπώ και τους θαυμάζω έστω και εάν μου λείπει η φυσική τους παρουσία, για εμένα είναι πάντα δίπλα μου. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου έχουν τα παιδιά μου ο Θάνος και η Όλγα, δυο εξαιρετικοί επιστήμονες και δυνατές προσωπικότητες που με ενισχύουν και με αντέχουν σε όλες μου τις προσπάθειες. Επίσης, η Φιλία είναι αξία μέγιστη για έμενα και είμαι τυχερή που έχω φίλους από την παιδική μου ηλικία και μεγαλώνουμε όμορφα μαζί. Όσον αφορά το επαγγελματικό περιβάλλον μου το ζωγραφίζω σαν ένα κήπο με λογής-λογής λουλούδια μυρωδάτα, βότανα θεραπευτικά, δέντρα που μου χαρίζουν τον ίσκιο τους αλλά και αγκάθια που κάποιες φόρες όταν δεν τα "δω" με τραυματίζουν, ευτυχώς περνάει γρήγορα.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Ακούω όλων των ειδών τις μουσικές, με συνοδεύουν σε όλες μου τις δραστηριότητες και τις εντάσσω στα σεμινάρια και στις διαλέξεις και σαφώς στις εκπομπές μου. Βλέπω σινεμά και θέατρο άλλωστε "Η Τέχνη θεραπεύει" η αγαπημένη φράση μου αλλά περισσότερο διαβάζω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ψυχολογία και τις λειτουργίες του ανθρώπινου εγκέφαλου.

Αγαπημένη εικόνα;

Η Θάλασσα

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η θάλασσα κι αυτή θα μου έδινε ζωή!!!

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Το αυτοκίνητο μου. Μία από τις αδυναμίες μου είναι οι μηχανές και το αυτοκίνητο. Τα πρώτα χρόνια της κρίσης το πρώτο που θυσίασα ήταν αυτό.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Αγάπη
Λουλούδι: Γαρδένια
Γεύση: Μαύρη σοκολάτα
Μυρωδιά: Βρεγμένη Γη 

Ένας κακός εφιάλτης;

Να μην είναι καλά τα παιδιά μου

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Η ολοκλήρωση της ερευνάς μου όσο αφορά την ψυχολογική υποστήριξη ασθενών με καρκίνο.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: σανίδι, «αέρας», αστέρι, φλάουτο και μολύβι.

Ένας αέρας σαν σύννεφο μαύρου καπνού τύλιξε τη νύχτα όταν η μηχανή έπεφτε και θρυμματίστηκε σαν σάπια σανίδα στο γκρεμό παίρνοντας μαζί της τις ζωές των δύο μουσικών. Εκείνη τη νύχτα ένα αστέρι φώτιζε για να βρουν τον δρόμο οι ψυχές τους. Μοναδικός μάρτυρας στον δρόμο το φλάουτο που έπεσε από τα χεριά τους λίγο πριν η ζωή τους σβήσει σαν να γράφηκε με άχρωμο μολύβι.

ΕΓΩ ΣΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ...ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙ ΣΟΥ ....Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΑΣΑ ΟΜΟΡΦΑ...