Γράφει: Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
H συνθέτις Ελένη Μπελιμπασάκη.
Οι εκδόσεις Όστρια.

Οι εκδόσεις Όστρια, η Ελένη Μπελιμπασάκη και ο Βασίλης Διαμάντης, παρουσίασαν στο χώρο εκδηλώσεων των εκδόσεων Όστρια, το CD με 12 μελοποιημένα ποιήματα αντίστοιχου αριθμού Ελλήνων ποιητών:

• «Με τον άνεμο της Όστρια»

Τη μουσική συλλογή παρουσίασαν οι:

• Πάνος Καλουδάς, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας
• Εύη Γαρεδάκη, Υπεύθυνη γραφείου Τύπου & Επικοινωνίας 7ης ΥΠΕ Κρήτης
• Αργύρης Οικονόμου, Δικηγόρος, Νομικός Σύμβουλος ΔΕΗ ΑΕ

Την εκδήλωση άνοιξε η κα Μαίρη Κρίνου των εκδόσεων Όστρια η οποία καλωσόρισε το κοινό, «στο πρώτο μουσικό CD των εκδόσεων Όστρια», όπως είπε, «με τις μαγικές νότες της καθηγήτριας πιάνου κας Ελένη Μπελιμπασάκη και τη μαγική ερμηνεία του Βασίλη Διαμάντη».

Η κα Ελένη Μπελιμπασάκη συγκινημένη ευχαρίστησε «όλους τους φίλους και γνωστούς» που ήταν εκεί, σε μία «μαγική βραδιά», όπως τη χαρακτήρισε, μαγική για την ίδια και ευχήθηκε να είναι το ίδιο μαγική για όλους. Ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον κο Γιάννη Κοτσαφτόπουλο, τον εκδότη της Όστρια, που της «έδωσε τη δυνατότητα να ντύσει με νότες τις λέξεις των ποιητών». Ευχαρίστησε του ομιλητές, τον κο Αργύρη Οικονόμου, την κα Εύη Γαρεδάκη και τον κο Πάνο Καλουδά. Στράφηκε προς τον ερμηνευτή Βασίλη Διαμάντη εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της για τη συνεργασία τους.

Ο κος Αργύρης Οικονόμου αυτοσαρκάστηκε αναφερόμενος στην επαγγελματική ιδιότητά του και την αίσθηση που κυριαρχεί για τους δικηγόρους και όπως αυτή περνάει και μέσα από τον κλασικό ελληνικό κινηματογράφο, «με την ακατάπαυστη φλυαρία τους χωρίς να λένε κάτι ουσιαστικό!». «Δεν θα μιλήσω ως δικηγόρος είπε αλλά ως ένας απλός άνθρωπος που δύο θαυμάσιοι νέοι του ζήτησαν να μιλήσει για τη δουλειά τους», είπε και περιέγραψε την πρώτη του αντίδραση στην πρόταση που του έγινε και την ανασφάλεια που ένιωσε διότι δεν θεωρεί τον εαυτό του ούτε φιλόλογο ούτε μουσικολόγο. Παρόλα αυτά, όπως φάνηκε στην πορεία, μπορεί να μην διαθέτει τον τίτλο αλλά διαθέτει τις γνώσεις και το κριτήριο για μία τέτοια παρουσίαση.

Αναφέρθηκε σε στιχομυθία από συνέντευξη της Μελίνας Μερκούρη στην οποία, με ευκαιρία σχετικής ερώτησης, όρισε ως προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη τη γέφυρα που έριξε μεταξύ των μεγάλων ποιητών και του λαού. Αυτή την άποψη ζωντάνεψε με περιστατικό που αφηγήθηκε από τη στρατιωτική του θητεία όπου ένας αγράμματος φαντάρος έπιανε στα χέρια του τα βιβλία του Σεφέρη που είχε προσωπικός του φίλος στα οποία δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τον ποιητή αλλά αλλά μπορούσε να τραγουδήσει «Το περιγιάλι» του Μίκη. «Το ίδιο έκαναν και άλλοι συνθέτες όπως ο Σπανός με ποιητές λιγότερο γνωστούς και μικρότερου μεγέθους», είπε και ανέφερε ονόματα ως παραδείγματα. Ανέφερε επίσης ως παράδειγμα την τεράστια επιτυχία του Θάνου Μικρούτσικου με την μελοποίηση των ποιημάτων του Καββαδία, ενός ποιητή γνωστού έως τότε μόνον σε έναν κλειστό κύκλο διανοούμενων. Φυσικά, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη συμβολή του Μάνου Χατζηδάκι και τη μελοποίηση ποιημάτων του Ελύτη, του Σαραντάρη αλλά και αρχαίου κειμένου όπως της Σαπφούς.

«Η σχέση της ποίησης με την ελληνική μουσική δεν είναι κάτι νέο, το νέο είναι το ότι σε μία τέτοια εποχή, ένας εκδοτικός οίκος παίρνει μία τέτοια πρωτοβουλία, την έκδοση ενός CD με μελοποιημένα ποιήματα νέων ποιητών», είπε μιλώντας για την αξία της συγκεκριμένης έκδοσης και σημείωσε τη δυσκολία στη σύνθεση μουσικής πάνω σε κείμενο χωρίς ρίμα.

Αναφέρθηκε σε δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου για αυτή τη δυσκολία και στη σχέση της ελληνικής μουσικής με την ποίηση. Όπως ενημέρωσε ο κος Οικονόμου, σε αυτή τη δήλωση ο Σαββόπουλος αναφέρει ως πρώτο «ράπερ» τον Όμηρο τα ποιήματα του οποίου απήγγειλαν με συνοδεία λύρας.

«Ποιο είναι όμως το μεγάλο ρίσκο;», αναρωτήθηκε ο κος Οικονόμου για να δώσει μόνος του την απάντηση, «Το ρίσκο είναι στην επιλογή των ποιητών» είπε και ανέφερε άλλες προσπάθειες νέων και άπειρων συνθετών να μελοποιήσουν «τεράστιους» ποιητές. Εξήρε την «τύχη» των ποιητών στο συγκεκριμένο αυτό το έργο να συνεργαστούν με την κα Μπελιμπασάκη στη μελοποίηση των ποιημάτων τους και ευχήθηκε οι λέξεις στα ποιήματά τους να ακουστούν από το στόμα του απλού κόσμου. «Εύχομαι όλοι να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους με αυτό το έργο, τα ποιήματα είναι σε καλά χέρια και ελπίζω να αναδειχθούν, η μουσική της Ελένης να λειτουργήσει ως μεγεθυντικός φακός ώστε να δικαιωθεί η τόλμη του εκδότη»,

Η κα Εύη Γαρεδάκη σχολίασε τον κο Οικονόμου με τον ίδιο τρόπο, «Αν και δήλωσε ότι δεν γνώριζε, μόνον αδιάβαστος δεν μπορεί να θεωρηθεί!», είπε και ευχαρίστησε τον εκδότη και όλους .όσοι ήταν εκεί. Αναφέρθηκε στις εντυπώσεις που της προκάλεσε η εν λόγω έκδοση, «Η σύζευξη λόγου και μουσικής και είναι η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο, ως αυτόνομη προσπάθεια ενός εκδοτικού οίκου και όχι σε συνεργασία με δισκογραφική εταιρεία».

«Θα μιλήσω ως αναγνώστρια», είπε, «που προτιμά να αφουγκράζεται τον ξένο λόγο μέχρι να τον καταστήσει σχετικά οικείο και να τον προσεγγίσει στο δικό της γνώριμο νοηματικό περιβάλλον», είπε και συνέχισε, «Η πολιτιστική συνιστώσα που ενώνει το λόγο 12 ποιητών με τη σύνθεση βασίζεται σε όρους συλλογικότητας καθιστώντας έτσι τα σύνορα διαφορετικών γραμμών, πορώδη και διαπερατά».

«Πολυπρισματική» χαρακτήρισε την έκδοση, «αποτελούμενη από πολλές διαδρομές, 12 τροχιές παράλληλες αλλά και διασταυρούμενες, που διεκδικεί το δικό της πολιτιστικό ορίζοντα» και συνέχισε περιγράφοντας για τα συναισθήματα «που παρέμειναν ακέραια και μετά την πρώτη ανάγνωση. Η έκδοση μου πρόσφερε πάρα πολλά ερεθίσματα και αφορμές για αναστοχασμό».

Συνέχισε μιλώντας για τη σχέση ποίησης και μουσικής λέγοντας, «Σχέση που υπήρξε ανέκαθεν όχι απλώς αυτονόητη αλλά και καθοριστική, συμβάλλοντας στα ονειρικά ταξίδια που ξυπνούν την ελπίδα και την αισιοδοξία σε όλους μας». Από αυτή τη θέση, από το ότι δηλαδή «οι τέχνες πρέπει να συναντώνται και να αίρουν τους διαχωρισμούς που απομονώνουν τη μία από την άλλη», μίλησε για τη «δυναμική αυτών των διεργασιών, της καλλιτεχνικής συνεργασίας και συμπόρευσης στο όνειρο ενός εξαιρετικά εύθραυστου και ομιχλώδους παρόντος».΄

Για το ίδιο το έργο σημείωσε, «Ζούμε σε μία αντιπνευματική εποχή, με τις Τέχνες και τα Γράμματα να δέχονται μία ακατανόητη πολεμική. Συναντιόμαστε με τον Άνεμο της Όστρια που δεν συμπαρασύρθηκε από τις σειρήνες της μιζέριας και με έναν νέο τρόπο αναδεικνύουν την ποίηση και τους δημιουργούς. Με δομικά υλικά τη μουσική και τις λέξεις, η συνθέτις χτίζει επίπεδα ήχου με σκοπό το κάθε κείμενο να οδηγηθεί σε μία ορισμένη μορφή. Συνομιλώντας μαζί της, γνωρίζω ότι πέρασε πολύ χρόνο με το στίχο, τον διάβασε, τον μουρμούρισε, τον έζησε στη λεπτομέρεια. Οι ήχοι συντίθενται στο ύφος της κλασικής μουσικής. Δημιουργεί ισχυρά συναισθήματα ή τα εναλλάσσει ώστε μαζί με τον ποιητικό λόγο να διεγείρει το ράθυμο, να παρορμά τον αναίσθητο και να μαλάσσει το σκληρό».

«Ευτυχεί η συνθέτις με την επιλογή του ερμηνευτή», είπε η κα Γαρεδάκη σχολιάζοντας τα φωνητικά και ερμηνευτικά προσόντα του Βασίλη Διαμάντη, στα οποία απέφυγε να αναφερθεί αναλυτικά μιας και, όπως είπε, «Σε λίγο θα είμαστε όλοι αυτόπτες μάρτυρες». Σημείωσε όμως ότι «Ανταποκρίνεται στην ηθική και στις ανάγκες του ποιητικού λόγου. Τραγουδά και ερμηνεύει υπηρετώντας τις κοινωνικές λειτουργίες κάθε τραγουδιού, με τρόπο λυρικό την ουσία των αισθήσεων, των συναισθημάτων και το νοηματικό περιεχόμενο του κάθε στίχου».

Χαρακτήρισε ως «ατύχημα» την πιθανή παράλειψη αναφοράς στους πρωταγωνιστές της βραδιάς, τους ποιητές, και αναφέρθηκε στο «οδυνηρό χάρισμα των ποιητών», όπως χαρακτήρισε την ικανότητά τους να «νιώθουν τα πάντα και να μετατρέπουν το άγνωστο σε ένα φιλόξενο σύμπαν, με ένα λόγο ιδιοφυή με βαθιές ρίζες στην υποκειμενικότητα». Συνέχισε αναφέροντας τα ποιήματα που μελοποιήθηκαν και ακούστηκαν λίγο αργότερα καθώς και όλους τους ποιητές:

1. «Η παλιά παιδικότητα», της Στέλλας Βρακά
2. «Ταξίδι ατέλειωτο», της Λίτσας Κυπραίου
3. «Φυσαρμόνικες αγάπης», του Ηλία Κοπανάκη
4. «Η καρδιά», του Σταύρου Ποδαρά
5. «Το παζάρι της Ανατολής», της Μίνας Μπουλέκου
6. «Πίστη στην αγάπη», Νανάς Βροδήμα
7. «Δειλή σιωπή», του Χάρη Παπασάββα
8. «Θαμμένος σε λέξεις», της Αφροδίτης Δρακοπούλου
9. «Τα γαλανά σου μάτια»,της Υακίνθης Κοτσάκου
10. «Φλόγα είσαι», της Κικής Ντούζου Χατζηνικολάου
11. «Το λάθος», της Μαίρης Γκαζιάνη
12. «Μπορώ», του Γιώργου Κορώνη

Κλείνοντας, αναρωτήθηκε για το ρόλο που μπορεί να παίξει η ποίηση «τούτες τις μέρες της κρίσης για πολλούς που τη χρειάζονται», με την επίκληση απάντησης που έδωσε η Κική Δημουλά σε ανάλογο ερώτημα, «Η ποίηση βοηθάει όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σε ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι με φευγάτους όλους τους αγίους. Ωφελεί όσους την αγαπούν και βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σχισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά και ποιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της» και συμπλήρωσε το απόφθεγμα με την πεποίθησή της, «Ιδίως του ελάχιστους που αναζητούν τόσα όνειρα πνέουν ενάντια στην ευκολία».

Ο κος Πάνος Καλουδάς ευχαρίστησε την κα Μπελιμπασάκη και τον κο Κοτσαφτόπουλο για την τιμή που του έκαναν με την πρόσκληση να μιλήσει για την έκδοση. Ευχαρίστησε και τους παρευρισκόμενους που «τιμούν τον πολιτισμό μας με την παρουσία τους, σε αυτούς τους καιρούς της ακραίας υφεσιακής λαίλαπας όπου τα πάντα δοκιμάζονται σκληρά». Με αυτή τη δύσκολη περίοδο συνέδεσε και τον πολιτισμό μας ο οποίος «περνάει το ίδιο δύσκολα αλλά ευτυχώς που υπάρχουν εκδότες όπως ο κος Κοτσαφτόπουλος που κρατάνε Θερμοπύλες, απέναντι σε αυτή τη χυδαία αντιμετώπιση από τους εκάστοτε επιφορτισμένους με τη διαχείριση του τόπου, ενός τόπου που με τον πολιτισμό του λάμπρυνε τον κόσμο».

Εξήρε την προσπάθεια του εκδότη και των συνεργατών του που «ανοίγει μία άλλη προοπτική στη διάδοση της ποίησης, μία άλλη πορεία πρόσβασης προς τις πλατύτερες μάζες του κοινού, ενός κοινού που δε φημίζεται για την αναγνωστική του ζέση».

Για τη μελοποίηση των ποιημάτων σχολίασε, «Η ποίηση περνάει μέσα από τη μαγεία των φθόγγων που τόσο τρυφερά έχουν σμιλευτεί από τη συνθέτρια και μετατρέπεται σε ένα γεμάτο εικόνες και χρώματα σύνολο» και συνέχισε μιλώντας για την ίδια την ποίηση, «Η δύναμη της ποίησης είναι ασύλληπτη και με τρυφερότητα σκορπάει γύρω της τη διαχρονική της ευωδιά η οποία για αυτόν που την καταθέτει είναι απλά φυγή, μία ανάγκη έκφρασης όσων έχουν συσσωρευτεί μέσα τους».

«Η ποίηση είναι έναν νέο παράθυρο προβληματισμού, είναι συντροφιά, είναι διδαχή, είναι διάλογος με τα εσώψυχα που κουβαλάει ο σημερινός προοδευμένος άνθρωπος, ο προβληματισμένος της κάθε εποχής που μέσα από την ποίηση βρίσκει προορισμούς ερχόμενος σε παράλληλη πορεία με τον ποιητή. Είναι μία βαθιά ψυχανάλυση δομημένη με φιλοσοφικούς στοχασμούς που αναζητάει εξόδους από τις εντός μας αντιφάσεις».

Συνέχισε ο κος Καλουδάς σχολιάζοντας την πρακτική αξία της ποίησης ως έκφραση της εποχής στην οποία γράφεται αναφέροντας ως τέτοιο παράδειγμα το έργο του Σουρή, του Καβάδη, του Ρίτσου και απήγγειλε χαρακτηριστικούς στίχους των ποιητών.

«Με τη σημερινή δουλειά δεν τιμώνται απλώς 12 ποιητές αλλά στο πρόσωπό τους αποτείεται ένας φόρος τιμής σε όλη την ελληνική ποίηση», είπε και ευχήθηκε να έχει συνέχεια, «υποκλίνομαι σε αυτούς τους 12 ποιητές που με το λόγο τους εισέβαλαν στην καρδιά μου. Με τον ίδιο σεβασμό υποκλίνομαι και στην Ελένη Μπελιμπασάκη που το έργο της εκτιμώ και θαυμάζω όπως και την Όστρια που κανένας άλλος οίκος δεν τόλμησε να μιμηθεί διότι το κόστος μίας τέτοιας ενέργειας είναι αποτρεπτικό», είπε κλείνοντας και ευχήθηκε επιτυχία για το εγχείρημα και προέτρεψε το κοινό να αποκτήσει και να χαρίσει αυτό το έργο.

Η κα Ελένη Μπεριλμπασάκη ευχαρίστησε και τους τρεις ομιλητές για όσα είπαν για την ίδια και τη δουλειά της. Ευχαρίστησε και την οικογένειά της για τη στήριξή τους, για όσα πέρασαν τις ώρες που η ίδια έγραφε τις νότες και αφιέρωσε το CD στον εγγονό της.

Ο Βασίλης Διαμάντης ευχαρίστησε με τη σειρά του τον εκδότη και τους ομιλητές για όσα είπαν αλλά και όλους τους καλλιτέχνες που παρευρίσκονταν.

Με την Ελένη Μπελιμπασάκη στο πιάνο, ο Βασίλης Διαμάντης ερμήνευσε στη συνέχεια και τα 12 μελοποιημένα ποιήματα με έναν εξαιρετικό ομολογουμένως τρόπο αξιοποιώντας τα ιδιαίτερα φωνητικά του προσόντα. Όλο το μουσικό μέρος μπορείτε να απολαύσετε στο βίντεο που συνοδεύει αυτό το ρεπορτάζ.