Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής
O Γιάννης Αγγελής γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του ΑΤΕΙ Κρήτης. Μετέπειτα ειδικεύτηκε στη Σωματική Ψυχοθεραπεία, αποφοιτώντας από το κέντρο «Βίλχελμ Ράιχ» - Ελληνικό Ινστιτούτο νευροφυτοθεραπείας και ανάλυσης χαρακτήρα. Εργάστηκε ως κοινωνικός λειτουργός, προσφέροντας συμβουλευτική και κοινωνική υποστήριξη σε ευπαθείς ομάδες, ενώ αυτήν την περίοδο διατηρεί ιδιωτικό γραφείο ως ψυχοθεραπευτής, παρέχοντας θεραπεία σε εφήβους και ενήλικες και επιπλέον δραστηριοποιείται στον συντονισμό ομάδων αυτογνωσίας. Άρχισε να ασχολείται με το γράψιμο από το μαθητικά του χρόνια. Έχει βραβευτεί σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ αρθρογραφεί σε ιστοσελίδες ψυχολογίας και εν γένει κοινωνικού προβληματισμού. Επιπλέον, έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, υπό την καθοδήγηση του Μισέλ Φάις. Έχει εκδώσει το βιβλίο «Εξέγερση» από τις εκδόσεις Αέναον και το «Πέταγμα» από τις εκδόσεις Αγγελάκη.
Περισσότερα για τον Γιάννη Αγγελή: giannisangelis.gr
Ψυχοθεραπευτής, αρθρογράφος, συγγραφέας. Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;
Θεωρώ ότι συνυπάρχουν αρμονικά, διότι όλοι αυτοί οι ρόλοι έχουν κάποιες κοινές συνισταμένες, που δεν είναι άλλες από την εξερεύνηση, την αγάπη για τον άνθρωπο και τη δημιουργία.
Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;
Το δικό μου φορτίο είναι οι επιρροές μου, τα λάθη και τα τραύματα μου, αλλά και τα όνειρα μου που ξεπηδούν πάντα σαν ακτίνες φωτός μέσα από το σκοτάδι.
Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;
Είτε γράφω δοκίμιο είτε λογοτεχνία, εμπνέομαι από τις δυσκολίες και τις ήττες της ζωής, προσπαθώντας να στοχαστώ για αυτές, να δεχτώ τα δώρα τους και να κάνω τα αόρατα μονοπάτια ορατά σε μένα και στους αναγνώστες.
Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;
Το περιβάλλον του κάθε ανθρώπου είναι γεμάτο από τριαντάφυλλα και τσουκνίδες. Κομμάτια από κόλαση και παράδεισο συνπυπάρχουν. Περιφρουρώ την κόλαση, όσο μπορώ, ρουφώντας το νέκταρ του παραδείσου, που είναι η ουσιαστική σύνδεση με ανθρώπους που μας συνδέουν κοινά οράματα και αξίες.
Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία, τραγούδι, φράση);
Αγαπημένη φράση είναι: "Ταξιδιώτη δεν υπάρχει δρόμος. Τον δρόμο, τον φτιάχνεις περπατώντας."
Με γοητεύουν οι ιστορίες ανθρώπων που δεν τα παράτησαν στην πρώτη δυσκολία και το soundrack που θα διάλεγα για αυτούς, είναι το τραγούδι ‘’όλα είναι δρόμος’’ από Τρύπες.
Αγαπημένη εικόνα;
Ένα ανοιχτό παράθυρο με θέα το Αιγαίο και στο περβάζι ακουμπισμένο ένα πιάτο γεμιστά.
Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;
Τα σπινθηροβόλα μάτια ανθρώπων που δεν αφέθηκαν στο μοιραίο και διεκδικούν κάθε μέρα ένα κομμάτι προσωπικής ανάστασης και ομορφιάς.
Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;
Τη συνομιλία με ανθρώπους που έχουμε ‘’κοινή’’ γλώσσα και αισθητική.
Αγαπημένο: Όνομά, Λουλούδι, Γεύση, Μυρωδιά;
Για ονόματα θα διάλεγα Άρης, Άλκης, Νεφέλη, Ιόλη.
Για λουλούδι και μυρωδιά, θα διάλεγα το νυχτολούλουδο.
Και γεύση αυτή της σοκολάτας.
Ένας κακός εφιάλτης;
Να εμφανιστεί ο Χάρος για να με πάρει μαζί του, και δεν έχω προλάβει να πω μερικά ευχαριστώ, συγνώμες και κυρίως σ’ αγαπώ σε αυτούς που ήταν συνοδοιπόροι μου στη ζωή.
Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;
Να ζω δημιουργικά συνδυάζοντας από κοινού τον αυθορμητισμό ενός παιδιού και τη σοβαρότητα ενός έντιμου ενήλικα.
Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): πουλί, γραμμάριο, όχθη, φύλλο και σώμα.
Ένας άντρας στέκεται στην όχθη ενός ποταμού. Ένα πουλί προσγειώνεται πάνω του. Δε ζυγίζει ούτε ένα γραμμάριο. Αφήνει το σώμα του στη ροή του νερού. Φύλλα από δέντρα πέφτουν πάνω του, ενώ το πουλί δε φεύγει από δίπλα του. Νιώθει ζωντανός.
Σας ευχαριστώ.