Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Το βιβλίο «Ν' αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι».
Η συγγραφέας Μαριλένα Ραπανάκη.
Οι εκδόσεις Μ. Σιδέρη.

Οι εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη παρουσίασαν στον ΙΑΝΟ στην Αθήνα το βιβλίο της Μαριλένας Ραπανάκη, «Ν’ αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι».

Για το βιβλίο μίλησαν:

• Κώστια Κοντολέων, συγγραφέας
• Πέγκυ Τρικαλιώτη, ηθοποιός
• Δήμητρα Μπιλάλη, δημοσιογράφος

Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η ηθοποιός Πέγκυ Τρικαλιώτη ενώ την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος Δήμητρα Μπιλάλη.

Ο Γιάννης Αργυρόπουλος, καθηγητής-σολίστ κιθάρας, έπαιξε με την κιθάρα του κλασσικά πλέον κομμάτια του ελληνικού ρεπερτορίου, «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», «Πόσο σ' αγαπώ», «Φαίδρα», «Σύνορα δεν έχει η αγάπη» είναι κάποια από αυτά, μιλώντας έτσι με το δικό του τρόπο για το θέμα του βιβλίου.

Η κα Δήμητρα Μπιλάλη ως συντονίστρια, καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους και προσφώνησε τους ομιλητές της παρουσίασης «του δεύτερου πνευματικού παιδιού της συγγραφέως Μαριλένας Ραπανάκη». Ευχαρίστησε επίσης τον Ιανό και τις εκδόσεις Σιδέρη για τη στήριξή τους.

Η ηθοποιός Πέγκυ Τρικαλιώτη, πριν αρχίσει να διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο, ενημέρωσε τους παρευρισκόμενους για το πως γνωρίστηκε με «Αυτή την υπέροχη κυρία» όπως την αποκάλεσε και συνέχισε, «Γνωριστήκαμε μέσω των κοινωνικών δικτύων και με ρώτησε αν ήθελα να διαβάσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο της στην παρουσίαση που θα γινόταν σήμερα. Το διάβασα μέσα σε μια μέρα και είπα αμέσως ΝΑΙ. Συναντηθήκαμε μετά από λίγες μέρες και ένιωσα αμέσως μεγάλη οικειότητα διότι, όσοι τη γνωρίζετε το ξέρετε, έχει αυτήν την γλυκύτητα και τη θετική αύρα. Είναι ένας πολύ ανοιχτός άνθρωπος. Όσοι δεν τη γνωρίζετε, θα το διαπιστώσετε διαβάζοντας το βιβλίο της. Έχουμε κάτι κοινό, είμαστε και οι δύο μανούλες. Όπως καταλαβαίνετε είναι ζωή εδώ, όλο αυτό είναι ζωντανό. Χάρηκα πολύ που γνώρισα τη Μαριλένα και από δω και πέρα θα την ακολουθώ».

Η κα Τρικαλιώτη επιβεβαίωσε το ταλέντο της στην υποκριτική διαβάζοντας αποσπάσματα από το βιβλίο κόβοντας ανάσα του κοινού και απολαμβάνοντας το χειροκρότημά του.

«Τα παντρολογήματα με τη Μαριλένα τα έκανε η Δήμητρα, την οποία γνωρίζω αρκετά χρόνια», είπε η κα Κώστια Κοντολέων ξεκινώντας την ομιλία της, «Χαίρομαι γι' αυτή τη σύναξη και τη συμμετοχή μου σ' αυτή την ιστορία».

«"Ν’ αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι". Είναι ο τίτλος του βιβλίου της Μαριλένας Ραπανάκη κι εγώ αναρωτιέμαι αν υπάρχει μέτρο στην αγάπη ή αν ο βαθμός έντασης και δύναμής της διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες, κοινωνικές τάξεις ή το μορφωτικό επίπεδο. Όλοι μας μιλάμε σε υπερθετικό βαθμό για τον τρόπο που αγαπάμε τους άλλους. Ακόμη κι αν επί της ουσίας τα πραγματικά μας αισθήματα απέχουν πολύ από το να θεωρούνται μοναδικά και εξαιρετικά δυνατά. Η Μαριλένα Ραπανάκη μέσα από τους ήρωες του μυθιστορήματός της επιχειρεί να μας αποδείξει του λόγου το αληθές. Δηλαδή, πως όλοι τους αγαπούν όπως δεν μπορούν οι άλλοι. Μέσα από ένα γαϊτανάκι συμπτώσεων ο καθένας τους και όλοι μαζί, βιώνουν καταστάσεις που μόνο η ριζωμένη βαθιά μέσα τους ανάγκη να οδηγήσουν την αγάπη τους στα άκρα θα τους σώσει ή θα τους οδηγήσει στον όλεθρο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Ας ξεκινήσουμε να ξεδιπλώνουμε την ιστορία με την πρώτη και βασική στο μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος ηρωίδα του, την αγάπη».

Η κα Κοντολέων αναφέρθηκε περιεκτικά στην υπόθεση της ιστορίας και τους κεντρικούς ήρωες συμπληρώνοντας στο τέλος, «Το μυθιστόρημα αναφέρεται και στο ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών, ένα ζήτημα με φανατικούς υπέρμαχους αλλά και ουκ ολίγους πολέμιους» και αναρωτήθηκε κατά πόσο το μητρικό ένστικτο είναι τελικά καταγεγραμμένο στο DNA μιας γυναίκας ή το καθορίζουν εξωτερικοί παράγοντες, «Τελικά μάνα είναι μόνο εκείνη που κυοφορεί εννέα μήνες ένα έμβρυο ή εκείνη που συνειδητά επιλέγει να παίξει το ρόλο της μάνας σε ένα παιδί που δεν είναι σάρκα από τη σάρκα της ούτε αίμα απ' το αίμα της;».

«Οι απαντήσεις ωστόσο σε αυτό το ερώτημα διαφέρουν κατά πολύ. Άλλες γυναίκες τάσσονται υπέρ της πρώτης άποψης κι άλλες υπέρ της δεύτερης. Αν θέλετε τη δικιά μου γνώμη, ΜΑΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΔΕ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ!».

«Βρίθει η ιστορία του κόσμου από μητέρες που το μητρικό ένστικτο δεν είχε καμιά ουσιαστική επίδραση πάνω τους και που έφτασαν ακόμα και να πάρουν τις ζωές των ίδιων τους των παιδιών υποκύπτοντας σε αλόγιστες εμμονικές, εγωκεντρικές και γι'αυτό καταστρεπτικές ανάγκες του ευάλωτου ψυχισμού τους. Ευτυχώς η ηρωίδα μας, η Αγάπη, δεν ανήκει σ' αυτή τη κατηγορία. Είναι η μάνα που της ανήκει δικαιωματικά και κυριολεκτικά ο τίτλος και μάλιστα με Μ κεφαλαίο. Μέσα από τους εσωτερικούς μονολόγους της ο αναγνώστης σύντομα γίνεται κοινωνός της αγάπης της για το παιδί. Ναι, αγαπάει με πάθος το υιοθετημένο της παιδί όπως δεν μπορούν ν' αγαπήσουν οι άλλοι. Την ίδια δύναμη αγάπης θα δείξει ωστόσο και για ένα άλλο παιδί, την ταλαιπωρημένη και στερημένη από μητρική αγάπη Αφροδίτη, φίλη της κόρης της. Θα ήθελα να σας παρουσίαζα διεξοδικά τις σχέσεις και τα γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή όλων των ηρώων του μυθιστορήματος. Δεν θα το κάνω όμως, γιατί όπως σας είπα και στην αρχή, οι ανατροπές που ξεκινάνε σχεδόν από το δεύτερο κεφάλαιο δεν αναχαιτίζονται πάρα μόνο όταν μπει η λέξη "Τέλος" στο μυθιστόρημα. Αν μιλήσω με λεπτομέρειες για τον καθένα τους χωριστά θα σας αποκαλύψω αναγκαστικά τον πυρήνα του βιβλίου και πιστέψτε με είναι κάτι που δεν το θέλω αλλά δεν θα το ήθελε πιστεύω ούτε η συγγραφέας να το κάνω. Θα προσπαθήσω ωστόσο να σκιαγραφήσω με τέτοιο τρόπο τη προσωπικότητα και τα πεπραγμένα της ζωής τους ώστε να σας γίνουν οικεία. Αλλά να μην σας αποκαλυφθούν κιόλας. Είναι τόσες πολλές οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα που όπως συνέβη και σε μένα νομίζω πως θα επιδοθείτε και εσείς σε μια συνειδητή αναζήτηση».

Σκιαγραφώντας τους ήρωες της ιστορίας αυτού του πολυπρόσωπου μυθιστορήματος, η κα Κοντολέων κατέληξε λέγοντας, «Είναι ένα μυθιστόρημα που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από τη πρώτη έως τη τελευταία του σελίδα. Ένα μυθιστόρημα όπου οι ανατροπές στις ζωές των ηρώων του φτάνουν στα όρια της υπερβολής. Αλλά μήπως η ζωή και η μοίρα των ανθρώπων δεν μοιάζουν με ασκήσεις ισορροπίας πάνω σε τεντωμένο σκοινί που καλούνται να το περάσουν όπως και νά' χει ακόμα κι όταν είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα βρεθούν κάτω από αυτό. Κάποιοι ωστόσο θα τα καταφέρουν και ανατρέποντας τα δεδομένα θα φτάσουν στην άκρη του για να ισορροπήσουν εν τέλει στα τεντωμένα σκοινιά της πραγματικής ζωής».

Μετά τη φορτισμένη ατμόσφαιρα από μία ακόμη ανάγνωση της κας Τρικαλιώτη και το πετυχημένο ψυχογράφημα των ηρώων από την κα Κοντολέων, τη σκυτάλη πήρε η δημοσιογράφος κα Μπιλάλη η οποία αφού ευχαρίστησε τις δύο κυρίες συμπλήρωσε, «Προετοιμάζαμε αυτή τη παρουσίαση με τη Μαριλένα αρκετούς μήνες πριν. Ομολογώ ότι δεν θα μπορούσε να πάει καλύτερα για πολλούς λόγους. Πρώτα απ' όλα η μέρα σήμερα είναι υπέροχη, ανοιξιάτικη και ηλιόλουστη. Βλέπω στην αίθουσα ανθρώπους πολύ αγαπημένους αλλά και ανθρώπους που βλέπω σήμερα για πρώτη φορά αλλά βλέπω στα μάτια τους γνήσια τη συγκίνηση. Γιατί κάτι άκουσαν από αυτό το βιβλίο το οποίο τους άγγιξε μέσα τους. Αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό απ' όλα. Άνθρωποι οι οποίοι όλοι σας εκπέμπετε μία αισιοδοξία και μια γλυκύτητα και σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε σήμερα εδώ και αφιερώσατε χρόνο για αυτή τη γιορτή ενός βιβλίου, ενός ανθρώπου πολύ γλυκού και πολύ χαρισματικού. Η Μαριλένα για μένα είναι σαν αδερφή μου».

Κλείνοντας, η κα Μπιλάλη ζήτησε από την κα Ραπανάκη να καταθέσει την εμπειρία της από το χώρο ως νέα συγγραφέας και η κα Ραπανάκη απάντησε λέγοντας, «Δεν είναι όλα στρωμένα με ροδοπέταλα, αλλά αν το αγαπάς είσαι υποχρεωμένος να το ακολουθήσεις. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που πρέπει να την ακολουθήσεις, δεν μπορείς να της κλείσεις τα μάτια» και συμπλήρωσε, «Δεν προσδοκώ απολύτως τίποτα, είμαι πολύ χαλαρή, τα πράγματα τα παίρνω όπως έρχονται. Δεν έχω καμιά βλέψη για μεγάλη καριέρα... Αν μου έρθει έμπνευση για το επόμενο βιβλίο, θα το κάνω. Αν κάποια στιγμή αυτή η έμπνευση σταματήσει, προτιμώ να σταματήσω απ' το να εκτίθεμαι... Το όραμά μου είναι να είμαστε υγιείς, εγώ και οι άνθρωποι που αγαπάω και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν στην πορεία... Πηγαίνω σύμφωνα με τις ανάγκες μου... Μ' ενδιαφέρει πιο πολύ το συναίσθημα που υπάρχει στους ανθρώπους... Με εμπνέουν τα πάντα... Μερικές φορές από καταστάσεις που δεν είναι ευχάριστες... Από μια κίνηση, μια πεταλούδα που θα πετάξει, μια κουβέντα στο λεωφορείο... Το βιβλίο αυτό ήταν μια ανάγκη να καταγράψω την απόλυτη αγάπη που αισθάνεται μια μάνα για το παιδί της... Δεν είχα εμπειρία. Ότι είχα εισπράξει προσωπικά και από εμπειρίες φίλων και γνωστών... Για να ξεκινήσω να γράφω θα το χαρακτήριζα σαν κάτι μεταφυσικό... Στην εφηβική μου ηλικία καθώς χάζευα τα λαμπιόνια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου ένιωσα μέσα μου σαν μία έκρηξη συναισθημάτων. Μου έρχονταν στο νου σκέψεις-στιχάκια τα οποία ολοκλήρωσα στο δωμάτιό μου γράφοντας με ομοιοκαταληξία... Αυτή ήταν η αρχή, τα υπόλοιπα είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων».

Ολοκληρώνοντας η κα Μπιλάλη, μετά τις πληροφορίες που εκμαίευσε από τη συγγραφέα με τις ερωτήσεις που ακολούθησαν, ευχαρίστησε θερμά την κα Κοντολέων, την κα Τρικαλιώτη και τον κο Αργυρόπουλο για την τιμή που της έκαναν να ανταποκριθούν στο κάλεσμά της και να μιλήσουν για το βιβλίο της κας Ραπανάκη. Η κα Μπιλάλη απευθυνόμενη στους ομιλητές είπε χαρακτηριστικά, «Ήσασταν επιλογές προσωπικές και στοχευμένες. Θέλαμε πάρα πολύ να είστε εσείς συγκεκριμένα στην παρουσίαση».

Τον επίλογο έκανε η συγγραφέας κα Ραπανάκη λέγοντας, «Δεν μπορώ να μην ξεκινήσω από τις ευχαριστίες οι οποίες είναι από καρδιάς. Είναι ουσίας και όχι των τύπων. Ευχαριστώ λοιπόν όλους για την τιμή που μου κάνατε να είστε όλοι εδώ. Τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, τον κο Αντώνη και τον κο Μιχάλη για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν, τον Ιανό για την φιλοξενία, όλους τους ομότεχνους και μη που είναι εδώ απόψε, και φυσικά τις κυρίες, Κώστια Κοντολέων, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Δήμητρα Μπιλάλη και τον Γιάννη Αργυρόπουλο».

H συγγραφέας μοιράστηκε με το κοινό την ιστορία πίσω από τον τίτλο του βιβλίου, «Ενώ ήμουν έγκυος αρχίσαμε να γράφουμε με το σύζυγό μου σ' ένα τετράδιο σκέψεις και ευχές για το παιδί μας... Από τις πρώτες φράσεις που έγραψα για το παιδί μου ήταν "να σέβεσαι τον εαυτό σου", "να κατανοείς το κακό", "ν' αγκαλιάζεις το διαφορετικό", "ν' αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι". Έτσι μπήκε λοιπόν ο τίτλος στο βιβλίο. Σαν ευχή και όχι σαν διδαχή. Ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο με έναυσμα τη μητρική αγάπη... Το βιβλίο έχει χτιστεί πάνω στην αγάπη της μάνας αλλά καθώς έγραφα αυτό διογκώθηκε και επεκτάθηκε στην πατρική αλλά και στη συντροφική αγάπη... "Ν’ αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι" για μένα σημαίνει αυτοθυσία».

Φανερά συγκινημένη η κα Ραπανάκη επισήμανε ότι το βιβλίο είναι αφιερωμένο στους γονείς της. Μίλησε με ευαισθησία και συγκίνηση για «τον κρυφό θαυμαστή της», τον εκλιπόντα πατέρα της. Με ανάλογη τρυφερότητα μίλησε και για την μητέρα της η οποία της στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια με ανιδιοτελή αγάπη. «Η μάνα ότι κι αν σου τυχαίνει θα είναι πάντα εκεί για να κουρνιάσεις, όπως έκανες κι όταν ήσουν στη μήτρα της!».