Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

O Χρήστος Φυλαχτός γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1969 και μεγάλωσε στην Παλαιόχωρα Χαλκιδικής. Σπούδασε παιδαγωγικά στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. Εργάζεται ως δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Ζερβοχωρίων. Αρθρογραφεί από το 1992 σε λαογραφικά, ενημερωτικά και πολιτιστικά έντυπα, καθώς και σε τοπικές εφημερίδες. Έχει συμμετάσχει ως εισηγητής σε ημερίδες και συνέδρια με θέματα που σχετίζονται με την τοπική ιστορία, λαογραφία και λογοτεχνία της Χαλκιδικής. Ζει μόνιμα στην Παλαιοχώρα Χαλκιδικής. Είναι παντρεμένος με την Αλεξάνδρα Τσολάκη και έχει δύο παιδιά, την Κατερίνα και τον Θανάση που είναι φοιτητές.

Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδας. Έχει εκδώσει τα θεατρικά «Στου Τσαμ' τα χρόνια», «Απ' τον Χολομώντα στον Σαγγάριο», «Καπετάν Χάψας - το Λιοντάρι της Χαλκιδικής», «Ο Λεοντόκαρδος Μακεδονομάχος Γιαγλής» και «Η Γερακίνα και το πηγάδι». Επίσης έχει εκδώσει τα παραμύθια: «Της Γερακίνας το πηγάδι» και «Στον ίσκιο του βουνού» (Συλλογή παραμυθιών).

Έχει συγγράψει και εκδώσει τα ιστορικά μυθιστορήματα «Μανιώ η Γαλατσάνα», και «Χνάρια από αίμα», καθώς και τη συνοπτική ιστορία για τα 200 χρόνια της επανάστασης στη Χαλκιδική, με τίτλο: «Το επαναστατικό κίνημα του 1821 στη Χαλκιδική».

Πρόσφατα το βιβλίο του «Χνάρια από αίμα» συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των καλύτερων μυθιστορημάτων του ιδρύματος Κυριαζή για τα έτη 2022, 2023, 2024, ενώ πέρυσι έλαβε το 3ο βραβείο με το διήγημα «Στο όρυγμα» με θέμα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο που διοργάνωσε η ΕΛΒΕ.

Τέλος, το νέο του μυθιστόρημα έχει τίτλο, «Τελευταίο ηλιοβασίλεμα στον Θερμαϊκό».

Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος, θεατρικός συγγραφέας, συγγραφέας μυθιστορημάτων αλλά και παιδικών βιβλίων: Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Πριν καιρό θα έλεγα ανεπιφύλακτα ότι υπερτερεί ο ρόλος μου σαν εκπαιδευτικός και η ανεκτίμητη σχέση με τους μαθητές μου. Όμως, η ενασχόλησή μου με τη συγγραφή βιβλίων – θεατρικών, παραμυθιών, ιστορικών, παιδικών, μυθιστορημάτων και η σχέση που αναπτύσσω με τους αναγνώστες μου – μικρούς και μεγάλους,  άλλαξαν την αρχική μου άποψη. Και διαπιστώνω πλέον ότι ο «δάσκαλος» κι ο «συγγραφέας» συνυπάρχουν μέσα μου αρμονικά και ο ένας συμπληρώνει το άλλον. 

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Διηγήσεις και θύμησες των παιδικών μου χρόνων. Παππούδες, γιαγιάδες, γείτονες, γονείς αλλά και προσωπικά βιώματα, καθώς και διάβασμα πολλών βιβλίων είναι η δική μου κληρονομιά. Όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται και πλουσιότερη. Ένα πολύτιμο  φορτίο που πρέπει να προφτάσω να το αποτυπώσω στο χαρτί για να μείνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές που ακολουθούν.   

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Μεταπλάθεται σε λέξεις, εικόνες και ιστορίες – πραγματικές και φανταστικές. Εντοπίζεται στην πλοκή των έργων/διηγήσεων μου, στους χαρακτήρες, στα συναισθήματα και στις αξίες των ηρώων που σκιαγραφώ, καθώς και στη γλώσσα που χρησιμοποιώ.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το έναυσμα για να ξεκινήσω να γράφω ήταν να ταξιδέψω μαζί με τους αναγνώστες μου σε άγνωστες ομορφιές και σε απάτητα μονοπάτια. Να μοιραστούμε ένα ταξίδι μαγικό, που ξεκίνησε από τη Χαλκιδική και τον Χολομώντα για να φτάσει ως το Σαγγάριο και την Κύπρο,  να συμπορευτούμε σε μια αέναη περιπλάνηση από το χθες στο σήμερα… 

Και φυσικά, το περιβάλλον στο σύνολό του – οικογενειακό, κοινωνικό, πολιτιστικό, ιστορικό, φυσικό κ.α – αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί το βασικότερο κίνητρο για δημιουργία. 

Η ομορφιά και η σοφία του φυσικού κόσμου που με περιβάλλει αποτελούν πηγή έμπνευσης. 

Τα κοινωνικά φαινόμενα, οι ανθρώπινες σχέσεις και οι προκλήσεις της  ζωής όλων των εποχών,  μου δίνουν πλούσιο υλικό για προβληματισμό και με κρατούν σε πνευματική εγρήγορση. 

Η πλούσια ιστορία μας, μου παρέχει πνευματική τροφή και με προκαλεί για διαρκή αναζήτηση. 

Και όλα αυτά, προσπαθώ να τα αποτυπώσω στο χαρτί.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Παραδοσιακά τραγούδια και ποιοτικά ελληνικά ροκ. Τραγούδι ξέχωρο «Στιγμές» του Παπάζογλου. 

Φράση: Το ταξίδι έχει αξία και όχι ο προορισμός. (Ιθάκη του Καβάφη) 

Αγαπημένη εικόνα;

Θα σταθώ σε δυο εικόνες. 

Στην πρώτη: 

Το γιορτινό τραπέζι που η οικογένειά μου κι εγώ μοιραζόμαστε με τους αγαπημένους και τους φίλους μας. Τα πλούσια και ξεχωριστά εδέσματα - καλοφροντισμένα από όλα τα μέλη της οικογένειας με «μαέστρο» τη νοικοκυρά - σκορπίζουν στο σπίτι μυρωδιές λαχταριστές, το κόκκινο κρασί από το κελάρι του παππού ξορκίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας και οι χαρούμενες φωνές και τα  γέλια των αγαπημένων μας  αποπνέουν ζεστασιά και αισιοδοξία. 

Για μένα, το αντάμωμα γύρω από το γιορτινό  τραπέζι -  που στις μέρες μας έγινε κι αυτό «πολυτέλεια» -    δεν είναι απλά απόλαυση και διασκέδαση. Είναι το μοίρασμα και η φροντίδα, η θαλπωρή και η φιλοξενία, που προσδιορίζουν την οικογενειακή ταυτότητα, ενισχύουν την αίσθηση «του ανήκειν» που μας προσφέρουν  σταθερότητα και ασφάλεια. 

Και στη δεύτερη:  

Τα παιδιά που παίζουν ξέγνοιαστα στην αυλή του σχολείου με τον ήλιο να απλώνει πλουσιοπάροχα τις ακτίνες πάνω τους. Οι φωνές και τα παιχνίδια τους να  συμπαρασύρουν και μας στο δικό τους αέναο παιδικό ταξίδι· γυρίζοντας μας στις παιδικές μας αναμνήσεις και σε αλλοτινούς χρόνους που πλέον υπάρχουν μόνο στη μνήμη μας.  

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η οικογένειά μου – η Αλέκα, η Κατερίνα, ο Θανάσης -  και όλοι αυτοί που με αγαπάνε και με στηρίζουν. Και φυσικά, οι μαθητές μου στο σχολείο, οι ποδοσφαιριστές μου στο γήπεδο, το διάβασμα και η συγγραφή.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Το ποδόσφαιρο. Μεγάλωσα. Είναι καιρός να αναλάβουν πιο νέοι. Όμως, θα είμαι πάντα εκεί, παρών, για να υποστηρίζω και να εμψυχώνω τους νέους ποδοσφαιριστές μας.

Αγαπημένο:  Όνομα, Λουλούδι, Γεύση, Μυρωδιά;

Ονόματα: Κατερίνα και Θανάσης.
Λουλούδι: τριαντάφυλλο
Γεύση: Η πλούσια και θεραπευτική γεύση του κουμαρόμελου από την καρδιά του Χολομώντα. Οι ακαταμάχητες πικάντικες γεύσεις των παραδοσιακών μεζέδων του τόπου μας, που ευφραίνουν «καρδιά και σώμα».
Μυρωδιά: Η μυρωδιά του ζυμωτού ψωμιού, αχνιστού ακόμη από το φούρνο, που ανυπομονούσαμε να μας μοιράσει η μάνα μας. Η μυρωδιά  του τραχανά που έβραζε στο τσουκάλι η γιαγιά τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα κι απέπνεε θαλπωρή και φροντίδα. Τα μεθυστικά αρώματα από τις μαρμελάδες του σταφυλιού και του κυδωνιού, του αγριοκέρασου και της φράουλας που φτιάχνουν οι νοικοκυρές στα χωριά για να γλυκαίνουν τους αγαπημένους τους.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να φύγει κάποιος δικός μου από κοντά μου χωρίς να μπορέσω να μοιραστώ μαζί του όλες τις στιγμές που ήθελα. Κι η πικρή αλήθεια είναι ότι πάντα μένει κάτι που δεν έχουμε προλάβει να ζήσουμε με τους αγαπημένους μας που φεύγουν…

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Νέα μυθιστορήματα, παραμύθια, βιβλία… καινούρια ταξίδια με περισσότερους συνταξιδιώτες -  αναγνώστες. Όμως, εκτός από τη συγγραφή, που αποτελεί για μένα εσωτερική ανάγκη για δημιουργία και έκφραση, θα ήθελα να εισπράξω και την αναγνώριση από τους αναγνώστες όλης της χώρας μου.  Και πιστεύω ότι για όλους τους συγγραφείς η αναγνώριση είναι η πιο ουσιαστική ανταμοιβή!

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): πηγάδι, βουνό, ψεγάδι, αέρας και ίχνος.

Στο βουνό του τόπου μου, εκεί όπου ο αέρας μοσχοβολά θυμάρι, έσκαψα παιδί ένα πηγάδι για να βρω τις ρίζες μου. Τώρα, στων χρόνων το διάβα με δισάκι μισογεμάτο, ψάχνω σε κάθε λέξη μου ένα ίχνος παλιό, χωρίς ψεγάδι, να ποτίσω τη μνήμη.

Σας ευχαριστώ.