Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Μαρίτσα Σαριντζιώτου-Σπύρου άρχισε να γράφει από τότε που έχασε και τους τελευταίους Μικρασιάτες προγόνους της. (Οι μνήμες και τα ακούσματα κυριολεκτικά θα την έπνιγαν, αν δεν τα μεταλαμπάδευε). Ασχολήθηκε με τις ρίζες της και έζησε συγκλονιστικές στιγμές επισκεπτόμενη εφτά φορές τη Σμύρνη και το χωριό των γονιών της το Σεβντίκιοϊ, όχι για αναψυχή, αλλά για έρευνα. Τα βιβλία της τιμήθηκαν και βραβεύτηκαν από επώνυμους ιστορικούς και  αξιόλογους συγγραφείς! Το κύκνειο άσμα του συγγραφικού της έργου,  είναι το βιβλίο με τον τίτλο «Σεβντίκιοϊ πατρίδα μου σεβντά μου», που μεταφράστηκε αυτούσιο στην τουρκική γλώσσα παρά το ότι ήταν αφιερωμένο στον τελευταίο Επίσκοπο Σμύρνης Χρυσόστομο!

Προσφυγοπούλα κόρη, μητέρα, σύζυγος, γιαγιά,  συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά; 

Συνυπάρχουν αρμονικά!

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Η ζωή μου  από την παιδική ηλικία είχε πολλές διακυμάνσεις. Εξωτερικές και εσωτερικές  συγκρούσεις, αλλά είμαι χαρούμενη, που δε λυπήθηκα ποτέ τον εαυτόν μου και για τον λόγο αυτόν απεχθανόμουν την γκρίνια. Κουβαλώ μέσα μου μία διαρκή δοξολογία……

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Με τα βαθιά συναισθήματά μου, έγινε το μεγάλο «Μπαμ». Άρχισα να γράφω, με μοναδικό  σπάνιο παραλήπτη τον Πλάστη μου! Η ζωή μου γινόταν υπέροχη… Όσα Του έγραφα, κανείς δε θα μπορούσε να τα διαβάσει, γιατί στα γραπτά μου, εθίγοντο πρόσωπα και πράγματα. Ήταν μία σπουδαία εκτόνωση και μία σπάνια συντροφιά! Όταν έφυγαν και οι τελευταίοι Μικρασιάτες πρόγονοί μου,  με κυρίευσε ένα αλλόκοτο συναίσθημα, αυτό της πεθυμιάς. Έτσι οι μνήμες και τα ακούσματα που είχα -από γονείς, παππούδες και πάρα πολλούς συγγενείς- κυριολεκτικά θα με έπνιγαν, αν δεν τους έκανα τη χάρη  να τα αραδιάσω στο χαρτί… Αυτό το ευλογημένο χαρτί που μαζί με το μολύβι μεταλαμπαδεύουν την ιστορία. Από το 2003 έγινα συγγραφέας πάντα αληθινών γεγονότων!

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Τα παιδιά και τα εγγόνια, μου συμπαραστέκονται παντοιοτρόπως και αμετρήτως!

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Το Σεβντίκιοϊ της Σμύρνης (η πατρίδα των προγόνων μου) έχει μία πλούσια και ξεχωριστή ιστορία… Που θέλω να την ακούω, αλλά και να μιλάω για αυτήν!

Το τραγούδι που έγραψε ο γιός μου και μελοποίησε ο εγγονός μου, είναι το αγαπημένο μου … (Το παραμύθι της ζωής, είναι πως δεν τελειώνει, σαν χιόνι που δε λιώνει στου ήλιου τη φωτιά)…

Αγαπημένη εικόνα;

Η Ανατολή από την κορυφή του όρους Σινά, που μου προκάλεσε το δίλημμα: Να  γυρίσω πίσω ή να μείνω για πάντα εκεί!

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η πίστη και η ελπίδα!

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Αγαπώ πάρα πολλά πράγματα και όλους τους ανθρώπους, αλλά ποτέ, πάρα πολύ κανέναν… Αν πρέπει να στερηθώ κάτι, είμαι σίγουρη ότι δε θα το χάσω ποτέ εντελώς, γιατί θα υπάρχει μέσα στο νου και στην καρδιά μου. Έχω ήδη δοκιμαστεί σε αυτό!

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Το όνομα που από την παιδική μου ηλικία άκουγα να προφέρεται με καημό, με περηφάνια, με συγκίνηση και πολλή αγάπη, είναι το όνομα ενός προαστίου της Σμύρνης, από αυτά που οι ξένοι περιηγητές τα ονόμαζαν μικρούς ρομαντικούς παραδείσους. Είναι το «Σεβντίκιοϊ» που αξιώθηκα να το επισκεφτώ εφτά φορές και να ζήσω στιγμές «απείρου κάλλους».

Το λουλούδι που αγαπώ, είναι ο υάκινθος, που μου θυμίζει την ανθοδέσμη του γάμου μου.

Οι παραδοσιακές μικρασιάτικες γεύσεις: Αυγοκαλάμαρα (Δίπλες), Φοινίκια (Μελομακάρονα).

Ένας κακός εφιάλτης;

Η πείνα και η φυματίωση που θέριζαν τα προσφυγόπουλα του 1922.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να σκέφτομαι πολύ και να μιλάω λίγο.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): άνθος, καρδιά, καρσί, άνεμος και χώμα.

Στην καρδιά μου είναι η Σμύρνη, που βρίσκεται καρσί της Χίου. Ο άνεμος που φυσά εκεί, δηλώνει την αόρατη παρουσία των προγόνων μου και άνθος νοσταλγίας  φυτρώνει συχνά στο χώμα της που είναι ραντισμένο με το αίμα το άλικο των Μικρασιατών μαρτύρων!

Σας ευχαριστώ.