Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Μαρία Ρουσάκη (blog, facebook) γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και κατάγεται από την Αλαγονία Καλαμάτας. Έχει γράψει πάνω από 60 βιβλία παιδικής λογοτεχνίας και τρία μυθιστορήματα ενηλίκων. Βραβεύτηκε από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το 2002 και από το Oppenheim Toy Portfolio το 2003, ενώ βιβλία της ήταν υποψήφια για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (2004 και 2006) και για το βραβείο του περιοδικού «Ο Αναγνώστης» (2012, 2013, 2014 και 2015). Το 2017 ήταν υποψήφια για το βραβείο «Συγγραφέας της Χρονιάς» από το περιοδικό Votre Beaute. Έργα της έχουν μεταφραστεί στις ΗΠΑ, στην Ταιβάν, στην Κορέα και στην Τουρκία. Ζει στην Αθήνα και είναι μητέρα τριών παιδιών. 

Δημοσιογράφος, μεταφράστρια, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Πάνω απ' όλα είναι η ανάγκη μου να γράφω ιστορίες, οπότε κυριαρχεί ο «ρόλος» της συγγραφέως. Αυτή η ιδιότητα με γεμίζει. Αυτήν υπηρετώ εδώ και 22 χρόνια.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Κουβαλώ μεγάλο και πλούσιο αναγνωστικό φορτίο αλλά δε με βαραίνει. Αυτό που με βαραίνει περισσότερο είναι το δικό μου αφηγηματικό φορτίο, τα 60 και βιβλία μου, οι χαρακτήρες μου, οι άπειροι κόσμοι μέσα μου. Νιώθω το βάρος των έργων μου αλλά χωρίς να με κουράζει. Αντιθέτως, μου δίνει δύναμη να συνεχίσω αυτό που αγαπώ.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Όσες ιστορίες έχω ακούσει ή διαβάσει έχουν φυτευτεί μέσα μου και με τα χρόνια τα νιώθω σαν έναν ολάνθιστο κήπο και σημείο αναφοράς σε όσα έχω δημιουργήσει στη συνέχεια.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Όσοι βρίσκονται δίπλα μου με επηρεάζουν, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Λειτουργώ πολύ κοντά στο συναίσθημα, δημιουργώ με βάση αυτό, και ύστερα ανθίζουν οι ιστορίες στο χαρτί. Βιώματα και συναισθήματα σκορπίζονται στα βιβλία μου. Οπότε όσοι με γνωρίζουν καλά αντιλαμβάνονται πώς και με ποιον τρόπο με άγγιξαν.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

"Δεν έχει νόημα να πάω πίσω στο χθες, γιατί τότε ήμουν κάποιος άλλος", όπως λέει η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Αγαπημένη εικόνα;

Ο πίνακας του Edgar Degas, «Femme se peignant ou La chevelure».

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η γραφή.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Η ανάγνωση.

Αγαπημένο:

Όνομα; «Μάμι» γιατί έτσι με φωνάζουν τα παιδιά μου από το αγγλικό «Mommy».
Λουλούδι; Οι ορτανσίες
Γεύση; Σοκολάτα, φυσικά!
Μυρωδιά; Γιασεμί

Ένας κακός εφιάλτης;

Κάποτε είχα πολλούς. Ίσως επειδή τους έδινα την ανάλογη σημασία. Οπότε δεν απαντώ γιατί οι εφιάλτες ανήκουν σε εκείνους που τους ορίζουν. 

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να βγω έξω από το κουτάκι μου, να ανακαλύψω τη ζωή ενός βιβλίου αλλού. Να περάσω τα σύνορα με τα γραπτά μου.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): ανάσα, φλόγα, μάτια, κλωστή και ποτάμι.

Η παγωμένη ανάσα μου άχνιζε πάνω στη φλόγα. Κατασκήνωσα στο ποτάμι ως την αυγή. Γιατί έτσι όριζε η ζωή. Να ξεκουράζομαι τη νύχτα. Όμως τα μάτια μου δεν έκλειναν. Πετούσαν σπίθες σαν της φωτιάς. Σχημάτιζαν ιστορίες μες στο μυαλό μου. Κόκκινη κλωστή δεμένη… 

Σας ευχαριστώ.