Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Αντώνης Ζαΐρης γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Πολιτικές επιστήμες και έκανε Μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έχει υπηρετήσει για 32 χρόνια ως Διευθυντικό Στέλεχος Πωλήσεων και Μάρκετινγκ και Γενικός Διευθυντής σε διάφορες Πολυεθνικές και Μεγάλες Ελληνικές Επιχειρήσεις, ενώ έχει υπηρετήσει και το Δημόσιο Μάνατζμεντ μέσα από θέσεις ευθύνης. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδας, ενώ υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής του Τμήματος Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας στο Υπουργείο Εξωτερικών. Διετέλεσε επίσης Αναπληρωτής Εθνικός Εκπρόσωπος στη Διακυβερνητική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ για την Αειφόρο Ανάπτυξη.

Είναι μέλος της Ένωσης Αμερικάνων Οικονομολόγων, του Βρετανικού Ινστιτούτου Μάνατζμεντ, του Κέντρου Οικονομικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Goethe της Φρανκφούρτης, της Εταιρείας Ανωτάτων Στελεχών Επιχειρήσεων, της Ελληνικής Ακαδημίας Marketing και της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νεάπολις της Πάφου και Αναπληρωτής Αντιπρόεδρος του ΣΕΛΠE. Έχει επίσης διδάξει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης καθώς και στα Πανεπιστήμια Τυράννων και Πράγας.

Συμμετείχε σε πολλά διεθνή συνέδρια και έχει γράψει πλειάδα άρθρων και μελετών τόσο σε οικονομικές εφημερίδες όσο και σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά. Είναι συγγραφέας 17 βιβλίων(εκ των οποίων τα 10 τα έχει συγγράψει με τον Γιώργο Σταμάτη). Έχει βραβευθεί για το σύνολο του έργου του από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, τη Διεθνή Ακαδημία Ηγεσίας, τη Διεθνή Ακαδημία Τεχνών και το Λογοτεχνικό περιοδικό Κέφαλος.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ηδυέπεια το εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο «Όπου νάναι…», που περιέχει 24 ποιήματα, τρία δοκίμια και μια συνέντευξη.

Οικονομολόγος, Διευθυντικό Στέλεχος σε Φορείς και Επιχειρήσεις, Καθηγητής Πανεπιστημίου, αρθρογράφος, συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Νομίζω συνυπάρχουν αρμονικά και αλληλοκαλύπτουν ο ένας ρόλος τον άλλον καθώς ο καθένας από αυτούς αποτελεί δεξαμενή ερεθισμάτων, ξεχωριστή που εμπνέει τον πιο σημαντικό από αυτούς τους ρόλους που είναι η λογοτεχνική δημιουργία και ιδιαίτερα η ποίηση. Τα ερεθίσματα είναι στιγμές, σκηνές, εικόνες, φαντασιώσεις που πηγάζουν από την σύνθεση και ανάλυση απλών περιστατικών της καθημερινότητας.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Όλοι κουβαλάμε σε αυτή τη ζωή ένα “φορτίο” από το μακρινό και κοντινό παρελθόν. Το δικό μου φορτίο αναμνήσεων ξεδιπλώνεται και είναι προσκολλημένο στα πρώτα αναγνώσματα του Παπαδιαμάντη, του Λουντέμη, του Θεοτοκά, του Καβάφη, του Καρυωτάκη, του Λειβαδίτη και πολλών νεότερων δημιουργών καθώς μέσα από αυτά κατάλαβα βαθιά τι σημαίνει αγνότητα, ομορφιά, αξία, ιδανικά, ζωή, θάνατος, συναίσθημα, μικρόκοσμος, πολιτισμός, εμπειρία, ήλιος, φεγγάρι και αστέρια.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Όλα αυτά λοιπόν που διαμόρφωσαν την προσωπικότητα μου και σμίλεψαν τη σκέψη μου αξιοποιήθηκαν στη δική μου γραφή που ύμνησε το μικρό και όχι το μεγάλο, το απλό και σεμνό και όχι το σπουδαίο και εξεζητημένο, το καθημερινό και τωρινό και όχι το μακρόχρονο και μεγαλεπήβολο.

Οι απλές ιστορίες ανθρώπων είναι αυτές που κρύβουν τα μεγάλα γεγονότα της ζωής, είναι αυτές που γράφουν την αλήθεια με μια πρωτοφανή και αναλλοίωτη αίσθηση αντικειμενικότητας και ειλικρίνειας. Οι στιγμές αληθινής έκφρασης του ανθρώπου είναι λίγες μετρημένες και απογυμνώνουν την πραγματική του φύση από το κλάμα της γέννησης μέχρι την ολοκλήρωση της ερωτικής πράξης και τον ρόγχο του θανάτου.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το γύρω περιβάλλον στενό ή ευρύτερο έπαιξε και αυτό το δικό του ρόλο που εναλλάσσονταν ανάλογα με τις στιγμές, τη συγκυρία, το χρόνο. Το ευρύτερο περιβάλλον για μένα συνιστά αντικείμενο διαρκούς παρατήρησης για άντληση πληροφοριών και συμπεριφορική /ψυχολογική προσέγγιση, ιδιαίτερα στην παρούσα δύσκολη συγκυρία που οι συμπεριφορές καθίστανται ιδιαίτερα ευμετάβλητες και ως εκ τούτου δημιουργούν κάθε φορά και ένα νέο γεγονός. Το στενότερο περιβάλλον όσον αφορά τη δική μου εργασία τέχνης, όπως την αποκαλείτε ,επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη ανοχή που σημαίνει για μένα δημιουργική αξιοποίηση του χρόνου.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Είμαι αθεράπευτα συνδεδεμένος με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκη.

Αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι" σε στίχους του σπουδαίου ηθοποιού Νότη Περγιάλη και το "Μυρίζει ο κόσμος γιασεμί" σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη και πρώτη εκτέλεση του Στέλιου Μαρκετάκη.

Και αγαπημένη μου φράση μια φράση της γιαγιάς μου από τη Μικρασία που κάποτε μου είπε: «όλη η ζωή αγόρι μου πέρασε από μπροστά μου παγωμένη σαν να ήτανε μια μεγάλη στιγμή !!» Και αυτή αποτέλεσε για μένα την αφετηρία να ασχοληθώ με την γραφή, για να μεγαλώσω αυτή τη στιγμή….

Αγαπημένη εικόνα;

Αγαπημένη και ανεξίτηλη εικόνα είναι εκείνη των πινάκων των ζωγράφων του Μεσαίωνα που έγραφαν στα έργα τους την έκφραση:" Memento mori" δηλαδή θυμήσου ότι είσαι θνητός, που μας θυμίζει την άβολη σκέψη του θανάτου από την ολλανδική ζωγραφική του δέκατου έκτου και δέκατου έβδομου αιώνα που αντιπαρέβαλαν οι καλλιτέχνες τη συγκεκριμένη έννοια με την ασημαντότητα της κοσμικότητας.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Το οξυγόνο για αυτόν τον πλανήτη είναι βασικό συστατικό ζωής.

Όταν διαισθανόμουν την έλλειψη του θα έπαιρνα τις τελευταίες βαθιές ανάσες ζωής και τις τελευταίες θα αφηνόμουν στην επιλογή του χωροχρόνου. Η συνθηματική φράση “η ζωή είναι αλλού” είναι για μένα προορισμός με ή χωρίς οξυγόνο…

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Αν έπρεπε να στερηθώ κάτι που αγαπώ πολύ και αυτό το κάτι ήταν αντιληπτό σε αυτούς που θα μου το στερούσαν αυτό θα ήταν για μένα φαινομενικά ανεπούλωτο τραύμα και τούτο γιατί θα ήταν τα αγαπημένα μου βιβλία. Και λέω φαινομενικά γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να επέμβει στον εγκέφαλο μου να αφαιμάξει το περιεχόμενο τους που θα είχε ενθυλακωθεί βαθιά μέσα σε αυτόν.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Αγαπημένο όνομα είναι όλες οι εκφάνσεις του ονόματος της Παναγίας όπως Μαρία, Δέσποινα κα, και αυτό γιατί ενέχει μια λυτρωτική διάσταση καθώς το όνομα της Παναγίας είναι ή πρώτη επίκληση των θνητών στην αποτροπή κινδύνου ή απώλειας. Αγαπημένο λουλούδι το νυχτολούλουδο γιατί μυρίζει υπέροχα στο περιβάλλον που με εμπνέει, το σκοτάδι.

Αγαπημένη γεύση ή πικρόξινη, είναι θέμα ικανοποίησης του ουρανίσκου μου.

Και αγαπημένη μυρωδιά της γυναίκας που αφήνει πίσω της αυτή την εξαίσια μυρωδιά πρώιμης Άνοιξης.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ένας κακός εφιάλτης είναι να νιώθεις ότι δανείζεσαι την κάθε μέρα για να ζήσεις εξαιτίας μιας επερχόμενης εισβολής ενός νέου ιού που θα ξανααπειλήσει την ανθρωπότητα με χιλιάδες νεκρούς.

Είναι εφιάλτης γιατί δεν είναι ορατός, είναι ασύμμετρος, απρόβλεπτος και εκδικητικός.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Ένας επόμενος στόχος είναι ένα επόμενο βιβλίο μου που αυτή τη φορά θα έχει σχέση με τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην μετά covid εποχή. Ανάλυση δηλαδή των νέων προκλήσεων και των ανακατατάξεων που θα προκύψουν στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Σε αυτήν την πραγματικότητα η ικανότητα προσαρμογής είναι χαρακτηριστικό επιβίωσης όλων.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: όνειρο, απόλαυση, αλήθεια, ανάσα και ταξίδι.

Θα προσπαθήσω να το αποτυπώσω σε ακριβώς 43 λέξεις για να σας δείξω την πειθαρχία μου απέναντι στις λέξεις:

Ένα ταξίδι στο άπειρο κρύβει μέσα του την εμπειρία από την μαγεία μιας απόλαυσης που αφορά το σύστημα αισθήσεων και παραισθήσεων που οικοδομούν το καταφύγιο-όνειρο, βαθιά ανάσα και προορισμό μιας νέας ζωής που πασχίζει να 'βρει τη χαμένη πολύτιμη αλήθεια αυτής της νέας ζωής…

Σας ευχαριστώ.