Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Τασούλα Επτακοίλη γεννήθηκε στη Σάμο και μεγάλωσε στον Πειραιά. Αποφοίτησε από το Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά από τη διδασκαλία προτίμησε τη δημοσιογραφία.

Έχει εργαστεί στο ραδιόφωνο(Μελωδία FM 99,2), σε εφημερίδες και περιοδικά. Από το 2003 είναι συντάκτρια στην εφημερίδα «Η Καθημερινή». Έχει τη δική της εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9.84.

Έχει γράψει τα βιβλία: «Το άλλο μου ολόκληρο» (Εκδόσεις Πατάκη, 2016), μια προσωπική μαρτυρία για την απώλεια, την ποιητική συλλογή «Η γυναίκα στο ασανσέρ» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018), το μυθιστόρημα «Κέρμα στον αέρα» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2019) καθώς και τον «Γουργούρη» (Εκδόσεις Πατάκη, 2017), τον «Γκάρη» (Εκδόσεις Πατάκη, 2019) και την «Τσαγιέρα που ανθίζει» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2019) - ιστορίες για παιδιά αλλά όχι μόνο. Ζει στην Αθήνα.

Φιλόλογος, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, συντάκτρια σε εφημερίδες και περιοδικά, συγγραφέας παιδιών βιβλίων αλλά και βιβλίων ενηλίκων… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Όλοι μπερδεύονται γλυκά, χωρίς να κοντράρονται, χωρίς να μπερδεύονται -και, κυρίως, να μπερδεύομαι-, χωρίς να επισκιάζει ο ένας τον άλλο. Είναι κρίκοι στην ίδια αλυσίδα. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά αυτό συμβαίνει.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Τα παραμύθια που άκουγα από τον παππού μου το Νικόλα και τη γιαγιά μου, τη Στάσα, πριν αρχίσω να διαβάζω. Εκείνος πάντα αυτοσχεδίαζε: λάτρευα μια δική του εκδοχή της «Σταχτοπούτας», την οποία είχε ονομάσει «Σταχτοπιτουρί»). Εκείνη μου διάβαζε μύθους του Αισώπου: «Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι» ήταν το αγαπημένο μου, ήξερα κάθε λέξη, τη διόρθωνα αν παρέλειπε έστω και ένα άρθρο... Αργότερα, ως αναγνώστρια πια, μεγάλωσα με τα βιβλία του Μενέλαου Λουντέμη (τα δερματόδετα με τα χρυσά γράμματα), της Πηνελόπης Δέλτα, του Ιούλιου Βερν αλλά και του Καμύ. Διάβασα τον «Ξένο» στα Γαλλικά σε ηλικία μόλις 12 ετών και από τότε κάθε τόσο επιστρέφω στις σελίδες του.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Δεν μπορώ να το πω. Σίγουρα τα διαβάσματα και τα βιώματά μου από την επαρχία, αρχικά(έζησα στην Τήνο μέχρι τα εννιά μου χρόνια και περνούσα κάθε καλοκαίρι στη Σάμο) και αργότερα από τον Πειραιά, όπως και οι μικρές ή μεγάλες προσωπικές «τραγωδίες» που νωρίς κλήθηκα να διαχειριστώ είναι μέρος της πρώτης ύλης που χρησιμοποιώ όταν γράφω. Αν και δε γίνεται με συνειδητό τρόπο. Όχι πάντα...

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια μου και το περιβάλλον ασφάλειας και αγάπης που οι γονείς μας εξασφάλισαν σε μένα και την αδελφή μου σίγουρα ήταν τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχτηκα. Η συμβίωσή μου επί 23 χρόνια με τον σύζυγό μου, Κώστα Μοσχούδη, ύψωσε κι άλλους... ορόφους στο οικοδόμημα. Η δουλειά μου, ως δημοσιογράφου, μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίζω πολλούς ανθρώπους και με έμαθε να παρατηρώ με οξυδέρκεια ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Τέλος, οι κοντινοί μου άνθρωποι -και οι γάτες μου- συνθέτουν το ιδανικό «μικροκλίμα» για να νιώθω χαρούμενη και ισορροπημένη.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

H φράση του Σίγκμουντ Φρόιντ: «Από λάθος σε λάθος ανακαλύπτει κανείς την αλήθεια». Το τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστιν (εφηβικός έρωτας που ακόμα με ακολουθεί): «The river». Οι ιστορίες είναι πολλές, δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μια.

Αγαπημένη εικόνα;

Να στέκομαι στην πρύμνη ενός πλοίου, ταξιδεύοντας κάπου στο Αιγαίο, και να βλέπω τη θάλασσα να αφρίζει στο πέρασμά του.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Ο ήχος από τις γάτες μου που γουργουρίζουν όχι μόνο όταν τις χαϊδεύω ή τις ταΐζω αλλά και όταν τις κοιτάζω και τους μιλώ.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Γιατί θα έπρεπε; Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Ο Νίτσε το διατύπωσε εύστοχα: «Χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος».

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Φοίβος. Φρέζιες. Σπιτική μουσταλευριά από μοσχάτα σταφύλια Σάμου. Αχνιστός ελληνικός καφές (σκέτος πάντα).

Ένας κακός εφιάλτης;

Πολλούς κακούς εφιάλτες τους έζησα στον ξύπνιο μου. Εφιάλτες όταν κοιμάμαι βλέπω σπάνια... Και, περίεργο πώς, ξέρω πως είναι όνειρα.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Η εκπομπή που ετοιμάζω για την ΕΡΤ με ρεπορτάζ και ιστορίες φιλοζωίας, «Πλάνα με ουρά», και ένα καινούργιο βιβλίο (για ενήλικες) που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο από τις εκδόσεις Καστανιώτη, την οικογένεια των λέξεών μου. Επίσης, περιμένω με ανυπομονησία το ανέβασμα του «Γκάρη» ως μιούζικαλ, το χειμώνα, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε θεατρική διασκευή του Τάσου Πυργιέρη και του Βαγγέλη Κουφάκου και μουσική Δημήτρη Μαραμή.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: γάτες, σπίτι, κορυφή, alter ego και αέρας.

Προχωρούσα γρήγορα στο μονοπάτι. Ο αέρας δυνάμωνε. Έφτασα στο σπίτι στην κορυφή του λόφου. Δυο γάτες, στο πλατύσκαλο, είχαν παραδοθεί σ' έναν βαθύ ύπνο. Τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει την ηρεμία τους. Μακάρι να τους έμοιαζα. Το alter ego μου να ήταν αιλουροειδές.

Σας ευχαριστώ.

Φωτό: Χρυσόστομος Γαλαθρής