Γράφει: Λεύκη Σαραντινού

Η Γιώτα Ιωαννίδου κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας ΑΠΘ και της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, ενώ έχει μεταπτυχιακό στην Πολιτιστική Πολιτική, Διοίκηση και Επικοινωνία από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, και ως εκφωνήτρια ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Παράλληλα, διδάσκει και σκηνοθετεί τη θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου «Χοροταξιδευτές», και παραδίδει μαθήματα Θεατρικής Αγωγής σε παιδιά του δημοτικού ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός. Το 2015 ανέβηκε η πρώτη παράσταση που σκηνοθέτησε, με τίτλο Femin Play Toujours, σε δικό της κείμενο και παραγωγή. Το 2017 εκδόθηκε το μυθιστόρημά της Σοχούμ (εκδόσεις Αιώρα), το οποίο μεταφράστηκε το 2020 στα γαλλικά με τίτλο Exiles, με κρατική επιχορήγηση (εκδόσεις Les Editions Monemvasia). Το 2021 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Ίσκιλι (εκδόσεις Αφοί Κυριακίδη). Το coffee time είναι το τρίτο βιβλίο της. Εδώ στο Bookia μας μίλησε για αυτήν.

Διαβάζω στο βιογραφικό σας ότι εργάζεστε ως σκηνοθέτης, ηθοποιός, εκπαιδευτικός, εκφωνήτρια σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Παράλληλα έχετε σπουδάσει υποκριτική, Ιστορία και Αρχαιολογία και είστε και συγγραφέας. Ποια από όλες αυτές τις δραστηριότητες θεωρείτε ότι είναι η βασική σας και πώς καταφέρνετε να τις συνδυάζετε;

Πολύ σημαντική η ερώτηση σας. Λοιπόν τα τελευταία πέντε χρόνια η κύρια εργασιακή μου δραστηριότητα είναι αυτή της εκπαιδευτικού, αναπληρώτρια θεατρικής αγωγής. Μία εργασία που αγαπώ τόσο, που ούτε εγώ περίμενα να μου συμβεί. Από την μία η σχέση μου με τα παιδιά που είναι μαγική και με ενεργοποιεί μ’ έναν μοναδικό τρόπο, από την άλλη το αίσθημα ότι ως εκπαιδευτικός μπορείς να προσφέρεις κάτι ουσιαστικό στο κοινωνικό σύνολο, με γεμίζουν. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η κύρια εργασία, πολύ αγαπημένη κι αυτή και βασική πηγή εσόδων μου, ήταν οι εκφωνήσεις στην διαφήμιση κυρίως, Μπορώ να πω ότι στάθηκα τυχερή, γιατί για πάνω από εικοσιπέντε χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας,είχατην οικονομική δυνατότητα να επιλέγω στο θέατρο μόνο ότι με αφορούσε πραγματικά και όπως εγώ το ήθελα. Κιαι ναι αυτό ήταν μεγάλη τύχη, γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνω «εκπτώσεις». Αγαπώ πολύ το θέατρο και έχω λειτουργήσει σ’ αυτό και ως σκηνοθέτης, αλλά ποτέ μου δεν αισθάνθηκα σκηνοθέτης. Ένιωθα πάντα μία ηθοποιός που κατευθύνει μία ομάδα με στόχο να δώσει ζωή σ’ ένα θεατρικό έργο. Η ψυχή μου όμως είναι το γράψιμο. Εκεί ακουμπώ την ύπαρξή μου από παιδί για να βρω εμένα. Την πιο μοναχική, την πιο βαθειά μου εκδοχή. Όλα όσα έκανα ακούγονται πολλά και είναι. Δεν ήταν πάντα εύκολο να τα ισορροπήσω. Η ισορροπία έρχεται μόνο, όταν τα αντιμετωπίζω εγώ η ίδια πολύ απλά. Όταν καταλήγω ότι τελικά είμαι ένας άνθρωπος που γράφει και παίζει. Το πολύ καλό είναι ότι εύκολα μπορούν όλα να συνδυαστούν. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Και η ιστορία, στα ιστορικά μυθιστορήματα κι όλες οι άλλες σπουδές ανοίγουν τον ορίζοντα στην γραφή και σε κάθε τέχνη. Πολύ ενδιαφέρον είναι επίσης ότι στην περίπτωση του συγγραφέα γεννάς μέσω δικών σου υλικών τον ήρωα, ενώ στην περίπτωση του ηθοποιού πάλι με δικά σου υλικά έχεις να τον ενσαρκώσες. Έίναι αντίθετη η κατεύθυνση, αλλά κοινός ο δρόμος.

Εγώ θα χαρακτήριζα τη νουβέλα σας καθαρά υπαρξιακή. Συμφωνείτε με τον χαρακτηρισμό αυτόν; Αν όχι, εσείς πώς θα τη χαρακτηρίζατε;

Συμφωνώ απολύτως μαζί σας! Ακριβώς έτσι την νιώθω κι εγώ. Κι ένα παραπάνω στα σημεία που αναφέρεται στον έρωτα, στην ερωτική φλόγα, μια και για μένα το ερωτικό ταυτίζεται απόλυτα με το υπαρξιακό. Αγγίζει τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξης του ανθρώπου. Το μεδούλι.

Πότε και πώς αποφασίσατε να γίνετε συγγραφέας;

Συγγραφέας δεν είχα σκεφτεί να γίνω, ακριβώς επειδή μου ήταν τόσο φυσική η λειτουργία, τόσο μεγάλη η προσωπική μου ανάγκη να γράφω, που μου φαινόταν αυτονόητη η σύνδεση μου με την γραφή πέρα από κάποιον τίτλο. Όταν όμως έγραψα το Σοχούμ, μιά πιο ολοκληρωμένη αφήγηση μιας συγκεκριμένης ιστορίας, συνειδητοποίησα πολύ έντονα ότι στο γράψιμο αισθανόμουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο εαυτός μου. Όταν εκδόθηκε το Σοχούμ ένιωσα απίστευτη συγκίνηση. Ίσως τότε να πάρθηκε κάποια απόφαση μέσα μου, ή να ανοίχτηκε ένας δρόμος. Άλλωστε επειδή είχα πάντα πολύ υψηλά τους συγγραφείς, έχοντας στο μυαλό μου κάποιους πολύ αγαπημένους μου από μικρή όπως τον Ντοστογιέφσκι, αισθανόμουν ένα δέος γι’ αυτούς όπως και για τους ποιητές. Κι εύκολα αυτές τις λέξεις δεν τις ακουμπούσα. Γι’ αυτό όπως σας είπα πριν προτιμούσα να το βλέπω ή ίδια πιο απλά μέσω ρήματος. Αγαπώ να γράφω.

Ποιο υπήρξε το έναυσμα για τη συγγραφή της συγκεκριμένης νουβέλας;

Η επαφή μου με γυναίκες που απέπνεαν αυτήν την εξουθένωση της ηρωίδας. Έχοντας τα παιδιά μου τότε πολύ μικρά και πηγαίνοντας συχνά σε χώρους όπως πάρκα και πλατείες, συναντούσα γυναίκες κατάκοπες, εξουθενωμένες από τα πολλά που έκαναν, πολυεργαλεία πολυχρησιμοποιημένα. Ρουφηγμένες. Αυτό μου προκαλούσε θλιψη και θυμό, συχνά και φόβο, μην καταντήσω κι εγώ μία από αυτές. Ήθελα με κάποιο τρόπο να τους δώσω διέξοδο. Να τις σώσω! Κι έτσι για να ξορκίσω για μένα το κακό έγραψα την νουβέλα αυτή.

Στη νουβέλα σας μιλάτε για μία γυναίκα η οποία περνάει μια δύσκολη φάση στη ζωή και στον γάμο της. Τι αναζητά; Τι της λείπει και δεν είναι ευτυχισμένη;

Της λείπει η αληθινή σύνδεση με τον σύζυγό της. Της λείπει η αληθινή επικοινωνία με τον άνδρα της. Έχουν γίνει όλα μηχανικά και στεγνά. Της λείπει η τρυφερότητα. Και κυρίως της λείπει να την βλέπει ο άνδρας της ως γυναίκα, και μάλιστα γυναίκα επιθυμητή, όπως κάποτε την έβλεπε. Μία γυναίκα που είχε έντονο ερωτισμό, τον οποιο κατέπνιξε και λόγω γάμου και λόγω της αδιαφορίας που εισέπραττε από αυτόν. Κι όταν καταπνίγει κάποιος τον ερωτισμό του είναι σαν να πνίγει την ίδια την ζωή μέσα του Τώρα μου έρχεται η ατάκα ενός φίλου που μου είχε κάποτε για την γυναίκα του. «Την αγαπώ, αλλά, όταν την ακουμπώ, αισθάνομαι σαν να ακουμπάω το κομοδίνο». Είναι ό,τι πιο τραγικό έχω ακούσει. Είναι τραγική αυτή η αποξένωση που συμβαίνει στον γάμο. Αποξένωση ψυχική, πνευματική και σωματική. Τέτοια που μπορεί να προκαλεί ακόμα και σωματικό πόνο από την έλλειψη αγκαλιάς, τρυφερότητας, έρωτα. Πονά το ίδιο το σώμα.

Θεωρείτε ότι είναι δύσκολο σήμερα για μία γυναίκα να είναι ευτυχισμένη στον γάμο της συνδυάζοντας πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, όπως εκείνους της συζύγου, της νοικοκυράς, της μητέρας, της εργαζόμενης, αλλά και της ερωμένης;

Ναι θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο. Καταρχάς ο ίδιος ο ρόλος της μητρότητας είναι τόσο μοναδικός, ξεχωριστός και απαιτητικός, που για μια γυναίκα αρκεί, για να πάψει να βιώνει με τον ίδιο τρόπο τον εαυτό της. Είναι τόσο έντονη η σωματική επαφή της μητέρας με το παιδί που την κάνει ιδιαίτερη και πολύ διαφορετική από την σχέση πατέρα παιδιού. Πολλές γυναίκες, το βλέπω γύρω μου, με το που γίνονται μητέρες μπορεί να καταπνίξουν τον ρόλο της ερωμένης ακόμα και για πάντα. Λες και είναι κάτι κακό. Εκεί μόνο ένας άνδρας μπορεί να την βοηθήσει να ξανασυνδεθεί με τον ερωτισμό της. Αλλιώς είναι πάρα πολύ επικύνδινο για την ίδια και καταστροφικό για την σχέση τους.
Είναι πολύ δύκολο επίσης, γιατί τόσο οι απαιτήσεις των περισσότερων εργασιών είναι πολύ περισσότερες πλέον λόγω εποχής, όσο και οι φιλοδοξίες πολλών γυναικών, που τις οδηγούν στο δίλημμα καριέρα η οικογένεια. Κάτι που σπάνια θα βιώσει ένας άνδρας. Και στην περίπτωση που έχει οικογένεια και έχει και επαγγελματικές βλέψεις,έχει πάντα να αντιμετωπίζει μία ατέλειωτη ενοχή ότι πιθανά δεν μπόρεσε ν’ ανταποκριθεί στον μητρικό ρόλο σύμφωνα με τα παραδοσιακά πρότυπα της κοινωνίας. Είναι πολύ δύκολο, γιατί όλο κι ανεβαίνουν τα στάνταρ για την ομορφιά, την νεότητα, την λάμψη που πρέπει να έχει μία γυναίκα προκειμένουν να μπορεί να κρατηθεί στο προσκήνιο εργασίας και ζωής. Να μην καεί. Να μην πεταχτεί στα αζήτητα. Μου έρχεται τώρα στο μυαλό μια παράσταση που είδα τον χειμώνα την «Λίντα»της Πενέλοπι Σκίνερ σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, που η ηρωίδα μπροστά στην αδυναμία της να ανταποκριθεί σ΄όλα αυτά δίνει τέλος στην ζωή της. Είναι πάρα πολλοί οι ρόλοι κι αβάσταχτο για έναν άνρθωπο να τους παίξει όλους μαζί επάξια. Δεν αντέχεται. Δεν βγαίνει. Θέλει πολύ η γυναίκα να αγαπά καταρχάς τον εαυτό της, για να τα καταφέρει και να μην την συντρίψουν.Είναι σημαντικό να διακρίνει τι από όλα αυτά είναι όντως ουσιαστικό για να μην επιβαρυνθεί με αυτό το υπεφορτίο,που της επιβάλλει έμμεσα η κοινωνία με τις επιταγές της για το τι θα πει πετυχημένη γυναίκα του σήμερα.

Υπάρχει, κατά την άποψή σας, κάτι που μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να αποφύγουμε το τέλμα στον γάμο μας; Πώς μπορούμε να αποφύγουμε τη ρουτίνα της καθημερινότητας και να βρούμε απόλαυση σε όλα αυτά που επαναλαμβάνουμε ακούσια σε καθημερινή βάση;

Για να αποφύγουμε το τέλμα στον γάμο το πιο σημαντικό είναι να εξελλισόμαστε με τον ίδιο τρόπο με τον άλλο. Φυσικά μπορεί ο ένας από τους δύο να είναι πιο αλέρτ, να ψάχνει περισσότερο τον εαυτό του και διεξόδους από τον άλλον και να είναι αυτός που κυρίως ενεργοποιεί την σχέση. Τότε έχει σημασία ο άλλος τουλάχιστον να ακολουθεί. Είναι λυπηρό να διαβάζεις από ειδικούς ότι γενικά ψάχνονται πολύ περισσότερο οι γυναίκες, από ψυχοθεραπεία μέχρι σεξ coaching κι ότι ο αριθμός των ανδρών είναι δραματικά μικρότερος. Μα τότε πως να συμβαδίσουν; Αν δεν συμβαδίζεις με τον άλλον, κάποια στιγμή ο καθένας θα πάρειάλλον δρόμο. Τώρα σε πρακτικό επίπεδο σίγουρα βοηθάνε και μικρά πράγματα, που αποδεικνύονται μεγάλης σημασίας. Από ένα «ραντεβού»σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπου μπορούν να βρεθούν εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος, να μιλήσουν και για άλλα θέματα, να διασκεδάσουν, να συνυπάρξουν πέρα από τους ρόλους, να ελαφρύνουν.Μία εκδρομή, ένα ταξίδι, μια κοινή δραστηριότητα, ακόμα και μια βόλτα. Να κάνουν κάποια τρέλα, κάτι διαφορετικό. Να επινοούν μικρά συμβάντα, για να σπάνε την ρουτίνα και να γεννάνε λίγο ενθουσιασμό, κάποια αίσθηση μυστηρίου, κάποια έκπληξη. Γιατί για να κρατάει ο έρωτας, το ερωτικό κλίμα, χρειάζεται φροντίδα. Και πάνω από όλα έχει σημασία να θέλουν και οι δύο και να το φροντίσουν. Να έχουν το νου τους. Κι αν θέλουν, θα τον βρούν τον τρόπο.

Γράφετε ότι η ηρωίδα σας καθώς μεγαλώνει αισθάνεται ολοένα και μεγαλύτερη μοναξιά και θα έλεγα κι εγώ ότι συμφωνώ μαζί της. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Και γιατί δεν μιλάμε, όσο μεγαλώνουμε, τόσο πολύ όσο παλιά με τους φίλους μας;

Είναι πολλοί οι λόγοι. Πρώτα από όλα αν θεωρήσουμε ότι εξελισσόμαστε, τότε μπορούμε να πούμε ότι περισσότερο από παλιά μπορούμε να βρούμε λύση μόνοι μας. Γινόμαστε πιο αυτάρκεις. Συνηδειτοποιούμε ότι καλύτερος φίλος μας είναι ο ίδιος ο ευατός μας, γιατί αυτός μόνο γνωρίζειποιο είναι το καλύτερο για μας. Επίσης συνειδητοποιούμε ότι μέσα στην σιωπή βρίσκουμε καλύτερα εμάς. Χριεαζόμαστε περισσότερη σιωπή. Μας είναι πιο ωφέλιμη από τις πολλές αναλύσεις και πιο αποτελεσματική ως προς την επίλυση των πραβλήματων μας. Βέβαια όλα τα παραπάνω δεν είναι μοναξιά. Είναι μοναχικότητα. Μοναξιά είναι όταν θέλουμε και δεν βρίσκουμε την ανθρώπινη επαφή. Εκεί συντρέχουν κι άλλοι λόγοι. Δεν έχουμε πολύ χρόνο λόγω πολλών υποχρεώσεων που έχουμε επιφορτιστεί, δεν έχουμε ενέργεια ακόμα και να συζητήσοιυμε τα θέματά μας. Θέλει κι αυτό ενέργεια. Μπορεί να γινόμαστε πιο άκαμποι ως προς τις επιλογές. Ακόμα και να βαριόμαστε την διάδραση, γιατί κι αυτό θέλει ενέργεια. Αν έχεις πολύ καιρό να δεις έναν φίλο θα του κάνεις μία σύνοψη. Δεν αντέχεις πια να έχεις κολλητή και να της λες τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια για να νιώσεις ότι υπάρχεις, όπως νεότερη, αλλάζουν οι ανάγκες μας. Η καλή εκδοχή είναι να απολαμβάνει κάποιος την μοναχικότητα, αν την έχει ανάγκη και να μπορεί να κρατήσει την ζωντάνεια και την αλήθεια της επικοινωνίας με τους φίλους ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει πιο αραιά. Τέλος οι φιλίες λειτουργούν παρόμοια με τον έρωτα και τον γάμο. Κρατιούνται ζωντανες, μόνο όταν ο φίλος, φίλη εξελίσσεται με τον ίδιο τρόπο με μας. Συνεχίζει να μιλάει την ίδια γλώσσα με μας. Συνεχίζουμε να συμπορευόμαστε.

Εσείς στη ζωή σας συνήθως ενεργείτε με το « πρέπει» ή το «θέλω»; Τελικά, όπως αναρωτιέστε και στο βιβλίο, εμείς μήπως είμαστε οι υποχρεώσεις μας;

Όσο μεγαλώνω, λειτουργώ όλο και περισσότερο με το θέλω. Έχω ενεργήσει πολλές φορές με το πρέπει και επειδή έφτασα κι εγώ συχνά σε αδιέξοδο και πνίξιμο, έκανα δύο πράγματα. Μέσα από διάκριση μεγάλη προσπαθώ να ξεκαθαρίσω αν κάτι που θεωρείται «υποχρέωση» για μένα είναι κάτι που όντως υποχρεούμαι να κάνω, ή αυτό είναι πεποίθηση των άλλων. Για όσα όντως θεωρούσα και ήταν και είναι σος, αλλά παρόλ αυτά με ψιλοκαταπιέζουν ενίοτε, άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου και τα κάνω με τρόπο που να μ’ αρέσουν.Τα κάνω έτσι ώστε να μου αρέσουν. Πχ νοικοκυριό. Παλαιότερα είχα ακούσει ότι μπορείς να κάνεις διαλογισμό ακόμα κι αν καθαρίζεις το σπίτι σου, ή καθαρίζεις φασολάκια. Αυτό μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ναι το έβαλα στην ζωή μου κι έτσι το να καθαρίζω το σπίτι μου το κάνω πλέον σαν μία εσωτερική διαδικασία κι όχι σαν αγγαρεία. Μικρά κόλπα για να με ενεργοποιώ. Πολύ σημαντικό για μένα είναι να λειτουργώ με το συναίσθημα για όσα πρέπει να κάνω για τους άλλους. Αν και μ’ αρέσει πολύ να μαγειρεύω, έρχονται στιγμές που το καθημερινό μαγείρεμα είναι καταπιεστικό. Όταν όμως το κάνω ως έκφραση αγάπης για τα παιδιά μου και είναι καθαρή η επίγνωση λες και με ξυπνάει, μου δίνει ενέργεια και το κάνω πάλι με κέφι. Θέλει όμως και λίγο να «παίζεις» με τον εαυτό σου και κυρίως να μην υποκύπτεις στο άγχος που βασικά οι άλλοι σου προκαλούν για το πως και το πότε πρέπει να κάνεις τις υποχρεώσεις αυτές. Γιατί δεν μας κάνουν κακό τόσο οι ίδιες οι υποχρεώσεις, όσο το αγχος για το αν τις κάνουμε σωστά σύμφωνα με τους άλλους. Τι θα πουν οι άλλοι. Με ηρεμία και στον δικό σου ρυθμό γίνονται όλα πιο εύκολα! Αν έίμαστε εμείς οι υποχρεώσεις μας; Νομίζω ότι αν κάτι το θεωρούμε υποχρέωση δεν είμαστε εμείς ως βαθύτερο είναι, ή είμαστε εμείς σε κατάσταση καραντίνας, Η υποχρέωση είναι δραστηριότητα που δεν κάνεις με αγάπη. Άρα αν είσαι η υποχρέωση σου αυτή, σημαίνει ότι είναιένα κομμάτι σου, που δεν το αγαπάς, άρα καλό είναι να το αλλάξεις. Χρειάζεται επαγρύπνιση. Ένα από τα καλά του να μεγαλώνεις είναι ότι απελευθερώνεσαι από πολλά που σε καταπίεζαν, γιατί πετάς πράγματα που μπορεί να τα θεωρούσες υποχρέωση σου και τελικά να μην ήταν. Αν έχεις επαφή με τον εαυτό σου, ο χρόνος είναι σύμμαχος.

Γιατί, εν τέλει, η ηρωίδα σας δεν ενδίδει στην ερωτική της παρόρμηση; Πρέπει τελικά να αφηνόμαστε να ζήσουμε τη στιγμή ή να συγκρατούμε τον εαυτό μας;

Δεν το κλείνω το τέλος αυτής της ιστορίας. Αφήνω τον αναγνώστη να αποφασίσει. Μπορεί και να ενδώσει λίγο μετά. Έχει το τηλέφωνό του. Τέλος πάντων. Δεν ξέρω αλήθεια τι πρέπει να κάνούμε κάθε φορά. Είναι όλα κατά περίπτωση με κριτήριο την μαγική λέξη διάκριση. Αν όντως είσαι σε επαφή με το μέσα σου, ένα ισχυρό ένστικτο σε καθοδηγεί και σου λέει «Κάντο!». Ή «’Ασε καλύτερα». Είναι ανάλογα λοιπόν με αυτό το τι είναι καλό να επιλέξουμε κάθε φορά.

Πιστεύετε ότι υπάρχει έρωτας με «μια ματιά» σε κάθε ηλικία; Και, αν ναι, πρέπει να αφηνόμαστε να τον ζούμε ή όχι;

Ναι το πιστεύω ότι υπάρχει με την μία ματιά. Για να αφεθούμε όμως να τον ζήσουμε ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί να χρειαστεί και δεύτερη. Αστιεύομαι, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Ο έρωτας είναι η πιο δυναμική, συναρπαστική, ανατρεπτική εμπειρία στην ζωή ενός ανθρώπου. Αν είναι να έρθει και να σε σηκώσει ίσως δεν προλαβαίνεις καν να θέσεις αυτό το ερώτημα στον εαυτό μου. Αλλά επειδή είναι και ευλογία μέγιστη αυτή η ένωση δύο ανθρώπων, ναι θεωρώ ότι είναι σημαντικό να τον ζήσουμε, αρκεί να μην είναι εις βάρος άλλων. Και δεν εννοώ τονα μην είναι αποδεκτός, αλλά να μην επιφέρει δυστυχία. Για παράδειγμα δεν μπορώ να κατανοήσω πως μια γυναίκα αφήνει τα παιδιά της μικρά για έναν έρωτα. Αν και ποτέ δεν είναι ο ίδιος ο έρωτας από μόνος του η αιτία για τίποτα. Και θα με ρωτήσετε δεν σου κάνει εντύπωση το ίδιο για έναν άνδρα; Και θα σας απαντήσω όχι. Ίσως σαν μητέρα που είμαι και ξέρω τι θα πει αυτό το ειδικό δέσιμο με τα παιδιά, μου φαίνεται αδιανόητο για κανέναν έρωτα να τ’ αφήσεις, όταν είναι μικρά. Εκτός όμως από μια τέτοια περίπτωση ως ευλογία που θεωρώ τον αληθινό έρωτα, ευλογία είναι και ν’ αφεθεί κάποιος και να τον ζήσει. Αν έχει τόλμη! Γιατί ο έρωτας είναι επαναστατική πράξη. Θέλει κότσια.

Πιστεύετε ότι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ξεπερνιούνται ποτέ ή ότι μένουν πάντα ως ανοιχτά τραύματα μέσα μας;

Κάθε ανεκπλήρωτος έρωτας είναι ένα ανεκπλήρωτο κομμάτι ένωσης με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα κομματάκι του εσωτερικού μας παζλ που χάθηκε, ή δεν βρήκε την θέση του. Κάθε έρωτας ξεπερνιέται. Είναι η ατάκα που είχε πει η ιδιοκτήτρια ενός μπαρ σε ένα νεαρό που υπέφερε από έρωτα στην ταινία Αισθηματίες του Νίκου Τριανταφυλλίδη. «Ο έρωτας είναι σαν την ιλαρά. Περνάει». Φοβερή ταινία και ατάκα! Ότι θα σου μεινεί λίγο παραπάνω στο μυαλό είναι σίγουρο. Αν παραμείνει όμως ανοιχτό τραύμα, σημαίνει ότι δεν έσκυψες και σύ μετά μέσα σου να δεις και να θεραπεύσεις το κομμάτι που έγινε αιτία να μην τον ζήσεις. Ποιο ήταν το εμπόδιο; Ήταν όντως αληθινό εμπόδιο, η εσύ το δημιουργήσες στον εαυτό σου; Επίσης αν ξαναερωτευτείς μετά τον ανεκπλήρωτο έρωτα δεν σου μένει πληγή από το παρελθόν, γιατί απλά στο εδώ και τώρα σου είσαι ευτυχισμένος. Κι αυτό μετράει στην ζωή. Αυτό που ζούμε στο εδώ και τώρα!

Σας ευχαριστώ θερμά!

Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά για τις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις!