Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. και κάτοχος μάστερ Θεατρολογίας. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Δημιουργικής Γραφής του ΕΑΠ και εργάζεται ως φιλόλογος καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση.

Εκπαιδευτικός, θεατρολόγος, αρθρογράφος, μυθιστοριογράφος… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Υπάρχει μία κοινή βάση μεταξύ των ρόλων αυτών που αναφέρετε: η ενασχόληση με τον γραπτό λόγο και τη λογοτεχνία εν γένει. Όλα αυτά άπτονται των ενδιαφερόντων ενός φιλολόγου, γι’ αυτό και συνυπάρχουν. Μπορώ και γράφω, γιατί είμαι όλα αυτά μαζί!

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Η λογοτεχνία ερμηνεύει τον κόσμο μέσω του έντεχνου λόγου. Γι’ αυτό και δεν είναι αποκομμένη από τη ζωή· η ζωή επηρεάζει τη λογοτεχνία και η λογοτεχνία την ερμηνεύει. Το “φορτίο” είναι ο εαυτός που κουβαλάει ο καθείς!

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Ο κόσμος των εμπειριών του καθενός σε συνάρτηση με το τι διαβάζει και πόσο διαβάζει, καθορίζει και την οπτική του απέναντι στην τέχνη. Απείκασμα ζωής η λογοτεχνία και οι συγγραφικές επιλογές του καθενός καθορίζονται από την παιδεία του. Είμαστε ό,τι διαβάζουμε κι ό,τι άλλο μας έχει σημαδέψει. Αυτό καθορίζει τη γλώσσα μας και η λογοτεχνία πάνω απ’ όλα είναι γλώσσα.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Ασφαλώς και έπαιξε και παίζει μεγάλο ρόλο. Ο τρόπος που μεγαλώνει κανείς, το βίωμα, οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες των καιρών μας, το επάγγελμά μας, το σπίτι μας… τα πάντα επηρεάζουν τη συγγραφική τέχνη. Ο συγγραφέας δεν στέκει έξω από τη ζωή, αποτελεί κομμάτι της. Ακόμη κι όταν γράφει για το περιθώριο, κι αυτό μέρος της ζωής είναι.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Αυτό που μου ήρθε απευθείας στον νου μέσα από την ερώτησή σας είναι ο μελοποιημένος στίχος του Λειβαδίτη: «Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη».

Αγαπημένη εικόνα;

Οι χαμογελαστοί άνθρωποι!

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η αγάπη! Ζωή χωρίς αγάπη είναι ζωή χωρίς οξυγόνο!

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δε θέλω να στερηθώ τίποτε από αυτά που αγαπώ. Μακάρι να μη χρειαστεί ποτέ κανείς να κάνει μία τέτοια επιλογή.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Ελευθερία, τριαντάφυλλο, γεύση φιλιού, μυρωδιά ονείρου!

Ένας κακός εφιάλτης;

Να ξημερώσει η μέρα που δεν θα διαβάζει κανείς στη γη!

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να είναι καλά οι άνθρωποι γύρω μου και να είμαι κι εγώ καλά! Όλα τα άλλα παίρνουν τον δρόμο τους.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: σανίδι, αράδες, βροχή, μελάνι και χρόνος.

Ίσα που πρόλαβε να γράψει πέντε αράδες και το μελάνι τέλειωσε. Τόσος ήταν ο χρόνος του, κι είχε υποσχεθεί στον θίασο πως απόψε θα τους πήγαινε καινούριο κείμενο. «Ανεβείτε στο σανίδι», τους είπε. «Το θέμα μας είναι: η μοναξιά μοιάζει με βροχή. Αυτοσχεδιάστε».

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας!