Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Η Σίλια Κατραλή Μινωτάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994. Είναι συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Ίασμος» του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ενώ σπουδάζει στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Το 2015 έκανε το πρώτο συγγραφικό της βήμα με το θεατρικό έργο «Μνήμες Περίστροφα», το οποίο ανέβηκε σε δική της σκηνοθεσία, σε κεντρική σκηνή της Αθήνας. Μέχρι στιγμής έχουν δημοσιευτεί διάφορα ποιήματά της. Η «Διάσπαση Προσευχής» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Η ίδια έχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις («Διηγήματα του Τσέχωφ», σκηνοθεσία Ταμίλα Κουλίεβα κ.ά), στον κινηματογράφο («Έτερος Εγώ», “Not Now” κ.ά), καθώς και στην τηλεόραση («Μοντέρνα Οικογένεια»-MEGA, «Βροχή πάνω στη Πέτρα»-ντοκιμαντέρ ΝΕΡΙΤ κ.ά).

«Διάσπαση Προσευχής», το πρώτο σας μυθιστόρημα. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτόν τον αινιγματικό τίτλο.

Ο τίτλος ήταν ένα υπαινικτικό σχόλιο ως προς τα πράγματα που μας αποσπάνε από τον στόχο μας. Με τον όρο προσευχή δεν απευθύνομαι μόνο και απαραίτητα στην θρησκευτική απεύθυνση του όρου. Η προσευχή είναι «τα όνειρα» αυτά για τα οποία είναι άξια να προσευχηθεί κανείς, ο προορισμός του ατόμου και κατ΄ επέκταση και της πρωταγωνίστριας. Ο όρος διάσπαση δηλώνει το εμπόδιο. Και έτσι δημιουργείται αυτός ο αντιφατικός, όμως κατά βάση αληθινός τίτλος. Όταν διασπάται η προσοχή μας από κάτι που μελετάμε, που παρακολουθούμε, που διαβάζουμε χάνουμε για λίγο τη σημασία του και την εξέλιξή του. Έτσι όταν απομακρυνόμαστε για λίγο από τον αρχικό μας προορισμό, αυτόν για τον οποίο ήρθαμε σ΄αυτόν τον κόσμο, συμβαίνει το ίδιο. Ολόκληρο το βιβλίο είναι μία παρένθεση. Είναι ακριβώς αυτό το σύνολο των στιγμών που αφαιρεθήκαμε, που δεν προσέξαμε, που για λίγο χάσαμε τον αρχικό μας προορισμό. Άλλωστε νομίζω είναι ένα αίνιγμα ολόκληρη η ιστορία, όχι μόνο ο τίτλος.

Γιατί επιλέξατε να βάλατε την πρωταγωνίστριά σας να μιλά σε πρώτο πρόσωπο;

Αρχικά οι πρώτες τριάντα σελίδες γράφτηκαν σε τρίτο πρόσωπο. Όταν όμως το ξαναδιάβασα μου έλειπε κάτι, μου φαινόταν πολύ ξένο. Χρειαζόμουν αμεσότητα. Ήταν πολύ έντονα και βαθειά τα συναισθήματα που ήθελα να επικοινωνήσω για να αφήσω τον αναγνώστη αμέτοχο. Δεν ήθελα να είναι διήγηση. Ήθελα να γίνει η ιστορία ζωντανή. Γιατί τα θέματά της είναι ζωντανά και έντονα.

Το βιβλίο έχει έντονες κοινωνικές αναφορές και φιλοσοφικούς στοχασμούς. Πολύ ώριμη γραφή και θεματικές για μια τόσο νεαρή ηλικιακά συγγραφέα. Τελικά, είναι τα βιώματα που μας τροφοδοτούν με έμπνευση ή η ενδελεχής παρατήρηση του κόσμου μας;

Σίγουρα είναι ένας συνδυασμός όταν υπάρχεις εσύ και ο κόσμος. Βιώνεις τον κόσμο και ο κόσμος βιώνει εσένα. Δεν γίνεται αλλιώς. Για μένα είναι η ενδελεχής παρατήρηση του κόσμου με λίγη παραπάνω μαγεία. Η έμπνευση προέρχεται απ' έξω προς τα μέσα. Ύστερα είναι δική σου ευθύνη η εξέλιξη της ιστορίας. Αυτός είναι ο στόχος: η δική μας οπτική της ιστορίας που ακούσαμε ή είδαμε. Σίγουρα βάζουμε λίγο από τον εαυτό μας σ’ αυτό. Αλλιώς δεν θα είχε ενδιαφέρον.

Πρόκειται για ένα δράμα, με έντονες κοινωνικές αναφορές, στο οποίο η συγγραφέας επιχειρεί «κατάδυση» στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, αναλύοντας τους ενδογενείς αλλά και εξωγενείς παράγοντες που την επηρεάζουν βαθιά.

«Δίχως να ενοχλούμαστε που εκείνος ο αόριστος φυλάκισε για πάντα σε μια ανελεύθερη προσμονή τον ενεστώτα μας», γράφετε στο οπισθόφυλλο. Πόση δύναμη έχει το παρελθόν; Μπορεί να στοιχειώσει το παρόν και το μέλλον;

Το παρελθόν έχει τη δύναμη που του δίνεις. Όχι. Πιστεύω στον άνθρωπο. Πιστεύω στη συνέχεια και στην επίτευξη των μεγάλων στόχων. Πιστεύω στην εξέλιξη και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η εξέλιξη και εμείς ως μονάδες ανήκουμε στο μέλλον. Το παρελθόν παλιώνει όταν εξελίσσεσαι. Δική μας ευθύνη είναι να βρούμε τον κωδικό της εξέλιξής μας. Σίγουρα, αν μιλάμε για την παιδική ηλικία, το παρελθόν σε στιγματίζει όμως και πάλι ο άνθρωπος έχει τον τρόπο και τη δύναμη να το αλλάξει. Ο γενναίος άνθρωπος. Και θέλω να ελπίζω πως όλοι έχουμε λίγη γενναιότητα μέσα μας.

Αν το βιβλίο σας γινόταν ταινία, ποιο θα ήταν το soundtrack;

Achilles Last Stand - Led Zeppelin.

Αν γινόταν θεατρικός μονόλογος, ποια ηθοποιός θα θέλατε να πρωταγωνιστεί;

H Brittany Murphy ιδανικά.

Τι περιλαμβάνουν τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον;

Δουλειά. Ταξίδια, θέατρο και πολύ πολύ κινηματογράφο.

Και συχνά τα βράδια, όταν πας να κοιμηθείς, δεν καταλαβαίνεις αμέσως τη στιγμή που παραδίδεσαι στο όνειρο. Αυτά τα σύνορα ανάμεσα στη γλυκιά αγκαλιά του ύπνου και στη μισάνοιχτη λάμπα του δωματίου είναι αόρατα στο γυμνό μάτι. Έτσι συμβαίνει και όταν πας να σκοτώσεις. Συχνά δεν καταλαβαίνεις αμέσως την εισαγωγή της υπόστασής σου στον θάνατο. Αφού ξέρεις πως πραγματικά σύνορα δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Αυτές οι ανόητες γραμμές ήταν μια ακόμη ανθρώπινη επέμβαση στην κουρασμένη γη μας. Ίσως κάποτε με ευχαριστείς γι\' αυτό το τέλος. Και έτσι αφήνομαι σε αυτή την πιο γλυκιά, τη μεστή αγκαλιά που γνώρισα ποτέ μου. Μέσα σε αυτή την κυματιστή μυρωδιά της σάρκας σου δεν έχει σημασία αν γνωριζόμαστε καλά ή αν δεν γνωριστήκαμε ποτέ. Ούτε έχει σημασία που πέρασαν τριάντα χρόνια. Θλίβομαι μόνο που δεν πέρασε αυτή η καταραμένη αρρώστια μου, η ματαιοδοξία. Και όπως φιλάω για πρώτη και τελευταία φορά το δέρμα σου, ανοίγω το βλέμμα μου και βλέπω μπροστά μου δύο πυρκαγιές αναμμένες στο κέντρο της θάλασσας. Εκείνα τα μάτια των ανθρώπων είναι που δεν αλλάζουν ποτέ. Όσο αυτοί κρυφά τραγουδούν για ελευθερία, εκείνη η πόλη χαροπαλεύει στις σιωπές των αναμνήσεων μιας γιορτινής απελευθέρωσης που ήρθε κάποτε και εμείς ακόμη προσκολλημένοι και αμόρφωτοι την προσκυνούμε. Δίχως να ενοχλούμαστε που εκείνος ο αόριστος φυλάκισε για πάντα σε μια ανελεύθερη προσμονή τον ενεστώτα μας.