Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Σοφία Τσιάμη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μακροχώρι Ημαθίας. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο τμήμα Φ.Π.Ψ. του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών στο Κέντρο Ξένων Γλωσσών που διατηρεί η ίδια. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος με τίτλο «Ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία» του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου. Έχει παρακολουθήσει εξ αποστάσεως μαθήματα συγγραφής παιδικού βιβλίου και είναι κάτοχος Diploma Writing for Children and Teenagers of the Institute of Children’s Literature (Αμερική).

Η αγάπη της για τα παραμύθια την οδήγησε σε βιωματικά σεμινάρια αφήγησης με τίτλο «Πες μου ένα παραμύθι» και διδάσκουσα την αφηγήτρια κα Ανθή Θάνου. Στον ελεύθερο χρόνο της τής αρέσει να επισκέπτεται σχολεία και να αφηγείται τα δικά της.

Φιλόλογος, καθηγήτρια Αγγλικών, αφηγήτρια παραμυθιών, πρόσφατα και ερασιτέχνης ηθοποιός, σύζυγος, μητέρα… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Ούτε αρμονικά αλλά ούτε και ανταγωνιστικά, θα έλεγα. Η αλήθεια είναι νομίζω κάπου στη μέση, στην προσπάθεια να τηρούνται οι ισορροπίες και να παίρνει ο καθένας το κομμάτι που του αναλογεί στον σωστό χρόνο. Σίγουρα η μητρότητα είναι πάνω απ’ όλα κι έχει διαμορφώσει, καθορίσει, ακόμη και «φρενάρει» κάποιες από τις επιλογές μου. Ως εργαζομένη μητέρα νιώθω και θα νιώθω πάντα τύψεις για τον χρόνο απουσίας μου από το σπίτι. Από την άλλη όμως έχω καταλήξει πως όλα όσα κάνω είμαι εγώ και μου δίνουν μια πληρότητα και μία δύναμη να προσπαθώ να είμαι ακόμη καλύτερη μαμά. «Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ μαμά ΑΠ’ ΟΛΕΣ». Ελπίζω και εύχομαι μόνο να τα καταφέρνω.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το δικό μου φορτίο είναι δύο υπέροχοι γονείς! Γονείς αγράμματοι αλλά όχι αμόρφωτοι. Γονείς που δεν μου στέρησαν ποτέ την αγκαλιά, το παιχνίδι, τη φροντίδα και πάνω απ’ όλα, το βιβλίο. Δεν μου είπαν ποτέ δεν έχουμε, σε ό,τι αφορούσε τη μόρφωσή μου. Ήταν και είναι ακόμη(η μαμά μου, διότι τον πατέρα μου τον έχω χάσει) δίπλα μου… Βράχοι! Μου έμαθαν ν’ αγαπώ και να προσφέρω. Λατρεμένος Μενέλαος Λουντέμης, διάβαζα και ξαναδιάβαζα το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα». Από τον Έκτορα Μαλό αποτύπωνα ασυνείδητα- και το ανακάλυψα χρόνια αργότερα- περιγραφές φυσικών τοπίων, τις οποίες μετέφερα στις σχολικές εκθέσεις. Οι ιστορίες των παππούδων μου τροφοδοτούσαν την παιδική μου φαντασία. Στα λαϊκά παραμύθια μπήκα το 2011, όταν, χάνοντας ξαφνικά και σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα τον πατέρα μου, «κατέρρευσα» μέσα μου κι έψαχνα από κάπου να κρατηθώ για να αντέξω την έλλειψη και τον πόνο.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Δεν νομίζω πως μπορώ να εντοπίσω επακριβώς το πώς γίνεται. Σίγουρα υποσυνείδητα, όπως ανέφερα και πιο πάνω στην περίπτωση των σχολικών εκθέσεων, μεταφέρονται φόρμες, λέξεις, σκέψεις από ό,τι έχουμε αγγίξει αναγνωστικά και ό,τι μας έχει καθορίσει βιωματικά. Εξάλλου, λένε πως δεν μπορείς να γράψεις, εάν δεν έχεις προηγουμένως διαβάσει και δεν μπορείς να αφηγηθείς, εάν δεν νιώθεις. Φροντίζω λοιπόν να διαβάζω και να νιώθω. Το συναίσθημα είναι για μένα απαραίτητο και με πικρία θα πω πως μου λείπει από τους ανθρώπους της εποχής μας. Ακόμη και στον χώρο της συγγραφής, φυσάει ένας αέρας τεχνοκρατίας, προσωπικών σχέσεων και δημοσιοσχετισμού, που προσωπικά δεν μου ταιριάζουν. Την εικόνα του συγγραφέα την προτιμώ ατόφια. Τη δύναμή του την εκτιμώ στην πέννα του, στο αν μ’ αγγίζουν ή όχι τα γραπτά του και στην πρωτοτυπία του, φυσικά. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος κριτής και ο πιο αντικειμενικός. Αυτός θα κρίνει άπαντες όλους εμάς. Κρίμα που δεν θα είμαστε εν ζωή για να δούμε τα αποτελέσματα. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον…

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Τον βασικότερο! Οι γονείς μου, όπως προανέφερα, το άλφα και το ωμέγα γι αυτό που είμαι τώρα. Τους χρωστάω… Η οικογένειά μου… τα παιδιά μου. Οι φίλοι, οι αληθινοί φίλοι…οι λίγοι και μετρημένοι. Ως έντονα συναισθηματικός και παρορμητικός χαρακτήρας, εάν κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτό το περιβάλλον, «αποσύρομαι». Με «τρέφουν» και τους «τρέφω». Μου δίνουν ερεθίσματα, τους γράφω βιβλία. Είμαι ένας άνθρωπος δοτικός. Δίνω χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Σταματώ, όταν προδοθώ, και κατά συνέπεια πληγωθώ. Αλλά πάντα εξαντλώ όλα τα περιθώρια της υπομονής. Κι έχω πολλή υπομονή! Όταν όμως φύγω, δύσκολα ξαναγυρίζω. Θα με χαρακτήριζα ευχάριστο, αλλά όχι εύκολο άνθρωπο.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Χμ! Τελευταία επαναλαμβάνω καθημερινά μέσα μου το ρητό του Ηράκλειτου: «Τα πάντα ρει…» Αυτό δεν είναι εξάλλου η ζωή; Μια διαρκής ροή με απρόβλεπτες ενίοτε εξελίξεις…

Αγαπημένη εικόνα;

Το φουσκωτό χεράκι κάθε μικρού παιδιού, την ώρα που προσπαθεί να γυρίσει τη σελίδα ενός βιβλίου και δείχνει τις εικόνες με το δαχτυλάκι του... Η ηρεμία στα πρόσωπα των παιδιών μου, όταν τους σκεπάζω το βράδυ για να κοιμηθούν κι ευγνωμονώ τον Θεό που ακόμη μία μέρα πέρασε με οικογενειακή ηρεμία, αγάπη και ασφάλεια.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η μυρωδιά του χαρτιού, της σελίδας ενός βιβλίου. Το κάνω πάντα όταν αγοράζω ένα βιβλίο. Χαϊδεύω τις σελίδες του και το μυρίζω. Και φυσικά, η μυρωδιά στον λαιμό των παιδιών μου, όταν τα φιλάω το πρωί για να ξυπνήσουν…

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δεν έχω σκοπό να επιτρέψω σε τίποτε και σε κανέναν να μου στερήσει κάτι από αυτά που αγαπάω πολύ. Ακόμη κι όταν «γονατίζω», βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ και να ξαναπορευτώ τον δρόμο που διάλεξα.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Δέσποινα και Βασίλης. Τα λουλούδια της ζωής μου, που μου χαρίζουν τα πιο νόστιμα φιλιά και τις πιο ζεστές αγκαλιές με μοναδικό άρωμα μαμάς! Αρχή και τέλος.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να μιλήσουμε καλύτερα για όνειρα; Το σύμπαν μας ακούει…

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Είναι αρκετά αυτά που βομβαρδίζουν το μυαλό μου κάθε τόσο, προφανώς γιατί βαριέμαι εύκολα και θέλω πάντα να ασχολούμαι με κάτι καινούριο. Άλλα τα υλοποιώ, άλλα όχι. Πρόσφατα έβαλα στη ζωή μου το θέατρο και τη φωτογραφία, τα οποία πραγματικά με απογειώνουν… μένω προς το παρόν σε αυτά. Φυσικά, συνεχίζω τις συγγραφικές μου δραστηριότητες και ευελπιστώ σε καινούρια βιβλία, κάτι που δεν θεωρώ όμως στόχο αλλά φυσικό επακόλουθο της μέχρι τώρα πορείας μου στον χώρο της συγγραφής και της αγάπης μου για τα παιδιά και τα βιβλία.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: όνειρο, μέλι, μπόι, παιχνίδι και κουλούρα.

Αγαπημένο παιχνίδι της Σοφίας η Κουλούρα. Ανοίγοντας και κλείνοντας κύκλους ψήλωνε! Τότε στεκόταν στο μπόι της, κοιτούσε πέρα από τα σύννεφα, τρύπωνε στα όνειρα των παιδιών κι έσταζε από μια σταγόνα μέλι, ως η καλύτερη μαμά απ' όλες. Στη Μαριγώ χάριζε πάντοτε φρουτάκι ζουμερό!

Σας ευχαριστώ.