Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Νίκος Βατόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Από το 1988 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Η Καθημερινή", στο πολιτιστικό ρεπορτάζ. Έχει ειδικευθεί σε θέματα αθηναϊκά και αστικού πολιτισμού. Το 2001 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Το πρόσωπο της Αθήνας". Το 2011 ίδρυσε τη διαδικτυακή ομάδα πολιτών "Κάθε Σάββατο στην Αθήνα" που αριθμεί πάνω από 46.000 μέλη. Το 2014 έκανε την πρώτη ατομική του έκθεση φωτογραφιών με θέμα "Η Αθήνα ενός αθηναιογράφου" (αίθουσα τέχνης "ena") και παρουσίασε ως προσωπικό πρότζεκτ την έκθεση "Η Αθήνα της δεκαετίας του 1960" στην Ελληνοαμερικανική Ένωση.

Εργογραφία: Walking in Athens, Μεταίχμιο, Μικροί δρόμοι της Αθήνας, Μεταίχμιο, Όπου και να ταξιδέψω, Μεταίχμιο, Περπατώντας στην Αθήνα, Μεταίχμιο [κείμενα, φωτογράφιση], Facing Athens, Ποταμός, Το πρόσωπο της Αθήνας, Ποταμός.

Τον Νοέμβριο του 2020 θα κυκλοφορήσει το νέο του βιβλίο "Στο βάθος του αιώνα" (Μια αφήγηση για την Αθήνα) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Δημοσιογράφος, φωτογράφος, περιηγητής, αρθρογράφος, συγγραφέας.… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Όλοι οι ρόλοι που αναφέρετε συγκλίνουν σε αυτό που είμαι τώρα. Ο άνθρωπος είναι σύνθετο ον και μου αρέσει να έχω επίγνωση και συναίσθηση της πολυπλοκότητας, των αντιφάσεων και της ευρυχωρίας. Τελευταία, μου αρέσει περισσότερο να είμαι περιηγητής. Αλλά και αυτή η ιδιότητα ορίζεται από την ανάγκη φωτογραφικής τεκμηρίωσης και την επιθυμία συγγραφικής εκτόνωσης.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Κυρίως τα διαβάσματά μου. Οι κόσμοι που δεν έζησα και οι άνθρωποι που δε συνάντησα. Όλα τα βρίσκω, όμως, στις μοναχικές περιπλανήσεις μου.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Μέσα από τη δύναμη των συνειρμών και τη δυνατότητα να αντλώ από μια πλατιά δεξαμενή αναφορών. Όταν γράφω για μια εμπειρία περιήγησης, π.χ., απελευθερώνω όσα κοιμούνται μέσα μου. Είναι μια δύναμη που σε οδηγεί μπροστά.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Με διαμόρφωσε και με διαμορφώνει ως ένα βαθμό. Τώρα, σε μεγαλύτερη ηλικία πλέον, επιδιώκω να προκαλώ εγώ τις εμπειρίες και τα βιώματά μου και να ωθώ τον εαυτό μου να ζήσει πιο κοντά σε αυτό που πράγματι είναι.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Η ιστορία κάθε ανθρώπου που πάλεψε για να έρθει πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είναι.

Ένα τραγούδι που μπορεί να συνοδεύει αυτήν τη φράση είναι το τραγούδι της Τζόαν Μπαέζ, "Diamonds and Rust".

Αγαπημένη εικόνα;

Ένας άνθρωπος απορροφημένος στο διάβασμα ενός βιβλίου.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η σκέψη πως υπάρχει συνέχεια μέσα από άλλους ανθρώπους.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Η δυνατότητα της περιήγησης. Με τα πόδια κυρίως. Η πεζοπορία. Και οι μεγάλες διαδρομές με το αυτοκίνητο με την αδημονία να φτάσω σε έναν αγαπημένο ή άγνωστο τόπο.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Τα ονόματα τα συνδέω με πρόσωπα, οπότε μέσω αυτών προκαλείται και η αγάπη για κάποιο όνομα.

Η κηπουρική είναι ένα από τα χόμπι μου. Αγαπώ πολλά λουλούδια που ευδοκιμούν στο κλίμα μας. Ιδιαίτερη προτίμηση, στη γλυσίνα που όταν ανθίζει στην αρχή της άνοιξης, δημιουργεί καταρράκτες από μωβ άνθη.

Η γεύση ενός πατροπαράδοτου φαγητού μαγειρεμένου με αγνά υλικά. Μεταφορικά, η γεύση της επιθυμίας.

Η μυρωδιά του χαρτιού. Ιδίως στα παλιά βιβλία και περιοδικά που συλλέγω.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να έρθει ο καιρός που όλα όσα αγαπώ να προκαλούν την αδιαφορία.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να βελτιώνομαι πάνω στον ενιαίο άξονα: γράψιμο, περιπλάνηση, φωτογραφία, διαδρομές, έρευνα, συλλογές.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: φως, πόλη, φύλλο, μελάνι και βόλτα.

Εκείνο το πρωί που είχα σχεδιάσει να βγω μια βόλτα στην πόλη, ξύπνησα μέσα σε ένα χλωμό φως. Ο ουρανός ήταν σαν μελάνι και αποφάσισα να αρχίσω επιτέλους να διαβάζω το "Ενα φύλλο που ταξίδεψε πολύ" του άγνωστου Περουβιανού συγγραφέα Μανουέλ Αλόις Κίσπε.

Σας ευχαριστώ.