Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Το φωτορεπορτάζ.
Το βιβλίο «Λίγες και μια νύχτες».
Ο συγγραφέας Ισίδωρος Ζουργός.
Οι εκδόσεις Πατάκη.

Ποδαρικό έκανε ο συγγραφέας Ισίδωρος Ζουργός την νέα χρονιά 2018 στο βιβλιοπωλείο Νέστωρ το βράδυ της Πέμπτης 4 Ιανουαρίου. Ο αγαπημένος συγγραφέας πολλών αναγνωστών που κατέκλυσαν ασφυκτικά το βιβλιοπωλείο παρουσίασε το νέο του βιβλίο «Λίγες και μια νύχτες» από τις εκδόσεις Πατάκη.

Η Δέσποινα Νέστωρα, ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου αφού ευχήθηκε στους αναγνώστες μια όμορφη δημιουργική, αναγνωστική χρονιά, καλωσόρισε τον συγγραφέα λέγοντας του ότι το βιβλίο του ήρθε πρώτο στις πωλήσεις για την χρονιά που πέρασε, ότι τον αγαπά πολύ το αναγνωστικό κοινό και ήταν η επιθυμία όλων να ανοίξει η αυλαία του 2018 με το «Λίγες και μια νύχτες».

Τον λόγο πήρε μετά από ένα σύντομο χαιρετισμό του συγγραφέα, η εκπαιδευτικός Ροδή Ελευθεριάδου. Αφού τον συγχάρηκε για το υπέροχο λογοτεχνικό έργο, διάβασε μια μικρή περίληψη του έργου για τους αναγνώστες που δεν το είχαν διαβάσει ακόμη και συνέχισε: «Μέσα από το βιβλίο «λίγες και μία νύχτες»… ανακαλύπτουμε μια συνοικία της Θεσσαλονίκης, τη Συνοικία των Εξοχών του σήμερα δεν υπάρχει. Η σημερινή Βασιλίσσης Όλγα είναι η συνοικία αυτή των υπέροχων νεοκλασικών σπιτιών που τώρα το μόνο κτίριο που θυμίζει εκείνη την εποχή είναι η σχολή Τυφλών. Την λεγόμενη βίλα Αλλατίνη είναι το σημερινό κτίριο της Περιφέρειας. Από τη Βασιλίσσης Όλγα μέχρι το Ντεπό διαδραματίζεται όλη η ζωή του Λευτέρη στη Θεσσαλονίκη...

...Ο συγγραφέας μας περιγράφει όλα τα κοινωνικό-πολιτικά γεγονότα της περιόδου 1909-1916. Μας ταξιδεύει σε διάφορες πόλεις: Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μασσαλία, Ουκρανία, Αμβέρσα, Πειραιά. Μας συστήνει το πρόσωπο του ήρωα που είναι αμφιλεγόμενο. Πρόκειται για μια διχασμένη προσωπικότητα, άλλοτε τρυφερός, άλλοτε σκληρός, με δύο γλώσσες ελληνικά και γαλλικά, δύο ονόματα, πολλές δουλείες, εφημεριδοπώλης, μαυραγορίτης, μεσίτης. Κυνηγός του πλούτου και της κοινωνικής ανόδου. Το βιβλίο «λίγες και μία νύχτες» είναι πραγματικά και χωρίς υπερβολή ένα λογοτεχνικό διαμάντι...

...Ο Ισίδωρος Ζουργός με μια γραφή λακωνική αλλά και τόσο γοητευτική μας μεταφέρει τεκμηριωμένα όλα τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της εποχής και η κάθε σελίδα του μας κινεί το ενδιαφέρον για να προχωρήσουμε στη συνέχεια της ιστορίας. Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του βιβλίου είναι τα μικρά κεφάλαια ή αλλιώς στάσιμα όπως τα λέει ο συγγραφέας όπου ο Ζιρντό γέρος πια έχει προσλάβει ένα νεαρό φιλόλογο τον Ορέστη να του γράψει τη ζωή του σε μυθιστόρημα και με αυτόν τον τρόπο εναλλάσσεται το παρελθόν με το παρόν και βλέπουμε το πώς ο ίδιος ο Ζιρντό επεμβαίνει πάνω στη δική του ιστορία. «η αρρώστια του ήταν η επίγειος τιμωρία του χωρίς ελπίδα συγχώρεσης και καθαρμού-η αποζημίωση της μοίρας για ότι είχε κάνει».

Κλείνοντας, απευθύνθηκε στους εκπαιδευτικούς που ήταν πάρα πολλοί στο βιβλιοπωλείο, ότι θα ήταν όμορφο να το προτείνουν στους μαθητές τους. Σίγουρα θα κερδίσουν πολλά. Όχι μόνο από γνώσεις αλλά και ως αξία λογοτεχνικού κειμένου.

Τον λόγο πήρε ο συγγραφέας ο οποίος ευχαρίστησε το βιβλιοπωλείο και τους ανθρώπους του για την πρόσκληση σ’ αυτό τον όμορφο χώρο. Είχε έρθει πριν από χρόνια και δήλωσε πώς αισθάνεται υπέροχα που βρέθηκε ξανά με το αναγνωστικό κοινό. Ευχαρίστησε ακόμη ανθρώπους παρόντες και απόντες που χωρίς την βοήθεια τους δεν θα είχε γραφεί το μυθιστόρημα. Διάβασε ένα κείμενο σύστασης που γράφει μετά από κάθε συγγραφή και μας έδωσε το άρωμα της παλιάς Θεσσαλονίκης, «Μας μίλησε για τα πρόσωπα, τα αρώματα των κήπων, τα παλιά αρχοντικά της συνοικίας των Εξοχών που πνίγονται σήμερα στις πολυκατοικίες της αντιπαροχής. Για τον 20^ο αιώνα που ξεδιπλώνεται ως πολύπτυχο. Η Ευρώπη του Μεσοπολέμου, ο Ελληνικός διχασμός, η Ελλάδα κομμένη στα δυο, η Μικρασιατική καταστροφή, η ελληνική εκστρατεία στην Ουκρανία. Για τις σοσιαλιστικές ιδέες που είχαν ξεκινήσει πρόωρα στην Θεσσαλονίκη στις απαρχές του αιώνα με την Φιντερασιόν και εξαπλώνονται απειλώντας τα θεμέλια του παλιού κόσμου...

...Το μυθιστόρημα παρακολουθώντας τα γεγονότα της εποχής περιγράφει τη ζωή ενός ανθρώπου ο οποίος περιπλανιέται σε τόπους πολλούς και κρύβεται από τον φόβο της εξουσίας αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Καθώς ο αιώνας προχωρά γεννά εξελίξεις. Η άνοδος του ναζισμού στην Ευρώπη, η Θεσσαλονίκη της Κατοχής, το ολοκαύτωμα της Ισραηλίτικης κοινότητας, τα μεταπολεμικά χρόνια της ερημιάς, η στρεβλή ανασυγκρότηση της αντιπαροχής, η χάραξη νέων δρόμων, το τέλος της συνοικίας των Εξοχών. Μίλησε για τα τέσσερα θεματικά κέντρα που πάνω τους δομήθηκε το μυθιστόρημα. Ο έρωτας χωρίς αναμονή, η σκιαγράφηση του κεντρικού ήρωα του Λευτέρη Ζεύγου ή Ευγένιου Ζιρντό...

...Η πόλη και οι μεταμορφώσεις της στον χρόνο ενώ το τέταρτο θεματικό κέντρο ήταν το ίδιο το μυθιστόρημα που εμπεριέχει κατά κάποιο τρόπο και τα παρασκήνια της κατασκευής του. Αυτό γίνεται μέσα από την συζήτηση του τυφλού γέρου και του νέου συγγραφέα που του διαβάζει την μυθιστορηματική εκδοχή της ίδιας του της ζωής. Με άλλα λόγια το πώς αυτός μεγάλωσε, πώς ταξίδεψε, πώς φούντωσαν πλάι του τα άνθη του κακού και πώς μαράζωσε.»

και τελείωσε λέγοντας πώς «ο 20^ος αιώνας απογύμνωσε το συλλογικό υποσυνείδητο των απλών ανθρώπων από την προσδοκία μιας αέναης ανταπόδοσης. Ως αντίδωρο και θεία δικαιοσύνη στην καθημερινή ανέχεια και δυστυχία. Ο 20^ος αιώνας υπήρξε δημεγέρτης και κυνικός. Το μυθιστόρημα είναι ταυτόχρονα ένα εγκώμιο για την ψυχή του ανθρώπου που και στα πιο πυκνά σκοτάδια, μέσα από εναγώνιες διακυμάνσεις προσπαθεί να βρει τον δρόμο της έστω και με δανεική ανάσα. Η ζωή του Λευτέρη Ζεύγου αποτελεί κυριολεκτικά και μεταφορικά την συγκεφαλαίωση αυτής της αγωνίας. Την συνάντηση έρωτα και συνοδοιπορίας».

Ακολούθησαν ερωτήσεις του κοινού που ήταν άκρως ενδιαφέρουσες. Όπως για τον συνειρμό του τίτλου με το «Λίγες και μια νύχτες», αν προϋπήρχαν οι θεματικοί άξονες πριν αρχίσει η συγγραφή, για το άγνωστο συγγραφικό ταξίδι, για την οπτική ματιά του αναγνώστη που το σκηνοθετεί, που δίνει χρώματα και τις δικές του πινελιές. Ακόμη τον ρώτησαν για το τι κέρδισε γράφοντας αυτό το βιβλίο, για ποιο λόγο έβαλε τον Ζεύγο να χάνει την όραση του κι αν θα μπορούσε να γραφεί διαφορετικά.

Ο συγγραφέας εξήγησε τους λόγους της τυφλότητας, μίλησε ακόμη για το ιστορικό μυθιστόρημα μέχρι πού πρέπει να υπάρχει έρευνα και που αρχίζει η μυθοπλασία. «Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος από την συσσώρευση γνώσεων και πληροφοριών να χάσει το μυθιστόρημα τον πραγματικό του ρόλο και να γίνει δοκίμιο. Ο μυθιστοριογράφος πρέπει να ξέρει πότε θα σταματήσει από μόνος του την έρευνα. Υπάρχει ο φόβος, η έρευνα να πνίξει την μυθοπλασία. Κι εκεί που ο συγγραφέας έχει κοπιάσει να βρει πηγές και πληροφορίες το μόνο που καταφέρνει είναι γράψει ένα μυθιστόρημα κάτω των προσδοκιών. Πολλοί αναγνώστες τοποθετήθηκαν για τα πρόσωπα, την Θεσσαλονίκη που έζησαν, για τα συναισθήματα που κέρδισαν διαβάζοντας το.

Ο συγγραφέας υπέγραψε τα αντίτυπα των αναγνωστών που περίμεναν υπομονετικά αρκετή ώρα να του ευχηθούν.