Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης κατάγεται από τη Λέσβο και γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε τις επιστήμες της Παιδαγωγικής και της Θεολογίας. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Μπέρμιγχαμ και μετεκπαιδεύτηκε στο Μόναχο. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός για τριάντα χρόνια στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Από το 2002 ζει στο Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας

Εκπαιδευτικός, θεολόγος, αρθρογράφος, κριτικός βιβλίων, συγγραφέας… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Όλοι αυτοί οι ρόλοι συνυπάρχουν και συνθέτουν την προσωπικότητά μου. Ακόμη θα έλεγα ότι βοηθούν να καταλάβει ο αναγνώστης ότι είμαι συγγραφέας που έχει και άλλες ιδιαιτερότητες. Σίγουρα συνυπάρχουν αρμονικά.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το φορτίο μου είναι τα βιώματα που έχω και οι εμπειρίες από τη ζωή. Αυτά μαζί με τα διαβάσματα με κάνουν να έχω την ικανότητα να φαντάζομαι και να ταξιδεύω στον κόσμο της συγγραφής.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Μία καθημερινή σκηνή μπορεί να αποτελέσει μια αρχή ενός διηγήματος ή μυθιστορήματος. Μη ξεχνάμε ότι από τη στιγμή που αρχίζεις να γράφεις τα υπόλοιπα έρχονται σαν να τα έχεις χρόνια μέσα στο μυαλό σου.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον είναι βασικός παράγοντας στη συγγραφή. Διαφορετικά γράφει κάποιος που ζει δίπλα στη θάλασσα και αυτός που μένει σε μια μεγαλούπολη. Όταν δεν έχεις το άγχος και την κούραση απελευθερώνεις τον εαυτό σου και τον κάνεις πιο δημιουργικό.

Αγαπημένο άκουσμα, τραγούδι;

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός

Άλμπουμ: Τα λυρικά
Συνθέτης: Θεοδωράκης Μίκης
Στιχουργός: Λειβαδίτης Τάσος

Αγαπημένη εικόνα;

Μια ξαφνική βροχή το απομεσήμερο.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η εικόνα ενός θαλασσινού καϊκιού που φεύγει μακριά σε αλαργινά μέρη.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Κάτι που δε θα μου έδινε πόνο και δυστυχία στη ζωή μου.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Ελένη, τριαντάφυλλο, μέλι, μυρωδιά της γης μετά τη βροχή.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ότι η κοινωνία, ο κόσμος δε θα αλλάξει.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να συμμετέχω με κάποιον τρόπο στη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο για όλους.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: φάρος, γράμμα, πέλαγος, εξίσωση και μύθος.

Ο φαροφύλακας ένιωθε μόνος τα βράδια και έγραφε γράμματα στην αγαπημένη του. Καθώς έβλεπε το φουρτουνιασμένο πέλαγος νόμιζε ότι τα κύματα έμοιαζαν με μικρές σπηλιές. Και αφηρημένος στις σκέψεις του έγραφε μικρές εξισώσεις. Και ζούσε μια κατάσταση που ισορροπούσε μεταξύ πραγματικότητας και μύθου.

Σας ευχαριστώ.