Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Πρόδρομος Μάνου (http://macmanous.com/pmanou/)γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε γραφιστική και παρακολούθησε σεμινάρια χαρακτικής και αγιογραφίας με δασκάλους τους Β. Χάρο, Γ. Γουρζή, Ά. Κομιανού, Β. Τσαλαματά και Γ. Κόρδη. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο ΠA.Δ.Α. και από το 2001 διδάσκει γραφιστική στο Τμήμα Γραφιστικής και Οπτικής Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Δυτ. Αττικής, είναι υποψήφιος διδάκτορας.

Έχει επιμεληθεί καλλιτεχνικά το Λαογραφικό Μουσείο Αμαρουσίου και το Μουσείο 13 ΔΕΕ, έχει εικονογραφήσει ιδιωτικά εκκλησάκια και φορητές εικόνες, έχει σχεδιάσει εξώφυλλα, αφίσες και δίσκους με πρώτο σταθμό την εταιρεία Polygram και πολλές έντυπες και ηλεκτρονικές εφαρμογές οπτικής επικοινωνίας. Παράλληλα ζωγραφίζει τοίχους σπιτιών, ξύλινα πορτρέτα τεχνοτροπίας Φαγιούμ, βότσαλα, παιδικά έπιπλα και κάθε καλοκαίρι σκαλίζει ξύλινες μαγκούρες, εμπλουτίζοντας τη μεγάλη του συλλογή.

Βιβλία που έχει εικονογραφήσει: «Το δέντρο του μικρού μας κόσμου» (Αρτέον Εκδοτική, 2019) «Το παιδί με τη φουστανέλα» (Αρτέον Εκδοτική, 2020) «Τα ξωτικά του τόπου μας» (Αρτέον Εκδοτική, 2022), «Η Μικρασιατική Καταστροφή 1922» (Αρτέον Εκδοτική, 2022), «Το μικρό βιβλίο των Ξωτικών» (Αρτέον Εκδοτική, 2023).

Γραφίστας, αγιογράφος, εικονογράφος… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Στο παρελθόν θα απαντούσα ότι δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Τα δεδομένα γύρω μας αλλάζουν πολύ συχνά, θα μπορούσα να πειραματιστώ με κάτι καινούργιο επαγγελματικά αρκεί να χρησιμοποιώ τα χέρια και το μυαλό μου δημιουργικά. Η ανάγκη μου να ζωγραφίζω, σε χαρτί ή σε μουσαμά με κάνει ευτυχισμένο, οπότε κυριαρχεί ο «ρόλος» του εικονογράφου. Η ιδιότητα του εικονογράφου με γεμίζει και συμπληρώνει αυτή του αγιογράφου αλλά και του γραφίστα την οποία υπηρετώ πάνω από τριάντα χρόνια.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Περισσότερο στέκομαι στις αφηγήσεις ανθρώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, όπως τα παραμύθια που μου διηγούταν η γιαγιά μου.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Οι ιστορίες που έχω ακούσει ή διαβάσει έχουν ριζώσει μέσα μου και με τα χρόνια τα νιώθω σαν ένα λεύκωμα μνήμης που συχνά πυκνά εμφανίζεται στις εικόνες που σχεδιάζω.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Είναι σημαντικοί στη ζωή μου τα παιδιά και η σύζυγός μου - με επηρεάζουν θετικά, λειτουργεί πάντα το συναίσθημα σε μένα. Ακόμα και το κελάηδισμα μιας καρδερίνας θα με βοηθήσει μια γκρίζα μέρα. Βιώματα και συναισθήματα μαζί με οδηγούν στις εικόνες που φτιάχνω.

Πολλές φορές περνούν σκοτεινές σκέψεις που χρειάζομαι να τις μετατρέψω σε κάτι πιο ελαφρύ. Οι φόβοι μου, η απραξία… Τα χαρούμενα συναισθήματα με κινητοποιούν να δημιουργήσω για να κάνω και κάποιον άλλο χαρούμενο.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα δίχως να γνωρίζω κανένα
Κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε…

Αγαπημένη εικόνα;

Gustav Klimt, The kiss.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η μουσική.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Να σκιτσάρω με το αριστερό δίχως κανένα νόημα ή σκοπό.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

PRO, μου το κόλλησε ένας συνάδελφος από το Πανεπιστήμιο.
Γιασεμί.
Πικρή σοκολάτα.
Αγιόκλημα.

Ένας κακός εφιάλτης;

Εκτός από τα θέματα υγείας, εφιάλτης είναι να μην υπάρχει τέχνη γύρω μου.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος, πιστεύω ότι η δημιουργικότητα είναι κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο θέλω να συναντώ και στο μέλλον.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): καμβάς, όψη, νερό, δρόμος και φύλλο.

Το χέρι μου έγινε χρωστήρας στον καμβά, είχα την όψη σου βγαλμένη μέσα από τα φαντάσματα του Γκόγια. Τα μάτια μου δεν έκλειναν, έτρεχε ο ιδρώτας μου νερό. Ας υπάρξουμε κάτω από τα ίδια άστρα σε δρόμο μυστικό, κρατώντας ένα φύλλο δάφνης.

Σας ευχαριστώ.