Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Το φωτορεπορτάζ.
Το βιβλίο «Όλα για καλό».
Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης.
Οι εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας.

Η Δέσποινα Νέστωρα, εκ των ιδιοκτητών του βιβλιοπωλείου Νέστωρ, αφού καλωσόρισε τους φίλους αναγνώστες στο όμορφο και φιλόξενο καφέ του, διάβασε το πλούσιο βιογραφικό σημείωμα του Γιάννη Μακριδάκη κι έδωσε αμέσως τον λόγο στην φιλόλογο Ειρήνη Παξιμαδάκη, η οποία έκανε αισθητική ανάλυση του νέου του βιβλίου, που δεν το κρύβω όταν το διάβασα δεν είχα προσέξει  μερικές λεπτομέρειες…

Είπε μεταξύ  άλλων: «Ο Γιάννης Μακριδάκης επιλέγει να επανέλθει στο λογοτεχνικό προσκήνιο με ένα θέμα προσγειωμένο στην επικαιρότητα, ένα θέμα που έχει διχάσει την ελληνική κοινωνία και εξακολουθεί να το κάνει: την υποδοχή και ένταξη των προσφύγων. Γράφει ένα μυθιστόρημα για το προσφυγικό χωρίς συναισθηματισμούς και ηθικολογίες και οι πτυχές της ιστορίας του αντικατοπτρίζουν τις δυο τάσεις που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία: από τη μια ο συντηρητισμός και η ξενοφοβία, από την άλλη η προσφορά και η φιλανθρωπία. Μέσα από το παρελθόν των ηρώων, μέσα από τις παλιές ιστορίες των στιγματισμένων τροφίμων του λεπροκομείου, μέσα την οδύσσεια των σύγχρονων εκτοπισμένων, αναγνωρίζει κανείς τον πόνο του αποκλεισμού και της διαφορετικότητας, πόνο διαρκή κι επίμονο. Και στο κέντρο του μυθιστορήματος, όπως στην αληθινή ζωή, ο άνθρωπος: «γιατί το μόνο που αξίζει στη ζωή είναι να επικοινωνείς με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ο Θεός» (σελ 173).

Καθόμαστε εκεί λοιπόν, κρυμμένοι, και περιμέναμε, να εξαφανιστούν πρώτα οι άλλοι. Μετά παραλαβαίναμε εμείς τους ανθρώπους, τους δίναμε στεγνά ρούχα να αλλάξουνε, γάλα για τα μωρά τους, κάνα μπισκότο, ό,τι είχαμε τέλος πάντων, μπας και γλυκάνουμε τη ζωή τους λιγάκι, εδώ που ’ρθανε. Μπας και σβήσουμε κι εμείς τα κρίματα τα δικά μας, αλλά και των κουρσάρων μαζί· όλης της ανθρωπότητας. Μας φιλούσανε τα χέρια οι άμοιροι. Κλαίγανε από την ταλαιπώρια και τη χαρά τους μαζί. Πολλοί δεν είχανε ξαναδεί ποτέ τους τη Θάλασσα και τρέμανε σύγκορμοι σαν τρομαγμένα σκυλιά, πέφτανε με τη μούρη στην ακροθαλασσιά και φιλούσανε τα λιλάδια. Άλλοι χορεύανε ξυπόλυτοι, τραγουδούσανε, πιανόνταντε αγκαλιά και χοροπηδούσανε, φιλούσε ο ένας τον άλλο. Μεγάλο ραβαΐσι γινότανε, απερίγραπτο.
(σελ 43)

Στην συνέχεια πήρε το λόγο ο Γιάννης Μακριδάκης, ο οποίος αφού ευχαρίστησε το βιβλιοπωλείο, την Ειρήνη Παξιμαδάκη για την αισθητική ανάλυση που έκανε αλλά και τους φίλους που παραβρέθηκαν, μίλησε για τους ήρωες του, για την προσφυγιά, για την κατάσταση που επικρατεί ακόμη και σήμερα στο νησί, για τον υγιεινό τρόπο ζωής που θα ήταν καλό  ο καθένας μας να ακολουθεί,  για τα χαρακτηριστικά των ηρώων που τα έχει «δανειστεί» από ανθρώπους του νησιού, της διπλανής πόρτας.

Ακόμη, μας μίλησε για το βιβλίο του «Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι όλοι» όπου υπάρχουν μαρτυρίες από ανθρώπους της Χίου που έζησαν την προσφυγιά 1941-1944, οι οποίοι φεύγοντας να γλιτώσουν από τους Γερμανούς έφτασαν στο Χαλέπι της  Συρίας,  όπου και φιλοξενήθηκαν από τους Σύριους. Ένα άγνωστο κομμάτι της Ιστορίας που αγνοούμε και γι αυτό μάλλον υπάρχει αυτή η άσχημη συμπεριφορά απέναντι τους.

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο που επιφυλάσσομαι να το διαβάσω και να το προτείνω κάποια στιγμή στο bookia.

Ήταν μια ευκαιρία λοιπόν να  ανοίξει ένας γόνιμος διάλογος για τα βιβλία του μα και για την φυσική ζωή που κάνει στην Βολισσό της Χίου μα και για τους αγώνες που γίνονται στο νησί για το παλιό λεπροκομείο της Χίου, η άλλη Σπιναλόγκα, ώστε να καταχωρηθεί στα μνημεία της Ουνέσκο.

Το συμπέρασμα; Αν δεν αλλάξει ο άνθρωπος,  δεν αλλάζει ούτε η κοινωνία μα ούτε ο κόσμος. Από μας θα γίνει η αρχή! Κι αυτό το μήνυμα, τα πιστεύω του συγγραφέα, ο αναγνώστης θα τα ανταμώσει σε κάθε βιβλίο του .

Καλοτάξιδο να είναι και το «Όλα για καλό», Γιάννη Μακριδάκη!